© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πνοής "εγκώμια" για τον Ελύτη από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΕΡΡΑΣ
[Πρωτοδημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Ημέρα τση Ζάκυθος, φ. 590, 18.3.1997, σ. 5]


«θα λες τραγούδια που να σκίζουν το σκοτάδι»
π. Π.Κ.
Μνήμης προσκύνημα ευλαβικό, με Αγάπης, Γνώσης και Τιμής δωρήματα στον Δάσκαλο ΕΛΥΤΗ, ένα χρόνο ακριβώς μετά τη σιωπηλή και αξιοπρεπή (ελληνόπρεπη) αναχώρησή του (18.3.1996) από τον πάμφωτο κόσμο των νησιώτικων βυθών και των ερωτικών σωμάτων του, αποτελούν τα λυρικοφιλοσοφικά «Σχεδιάσματα εγκωμίων για τον Οδυσσέα Ελύτη» που με Ήθος εξαίρετα πνευματικό και Λόγο πνοής ηδονικό και αποκαλυπτικό φιλοτέχνησε, στο δικό του ομόλογο και ασκητικό εργαστήρι, ο πιστός και ικανός Ζακυνθινός «μαθητής» και συνομιλητής του π. Παναγιώτης Καποδίστριας.

Στη δεύτερη αυτή και ουσιαστικότερη συγγραφική κατάθεσή του για τον Ποιητή τον «νικήσαντα τον Άδη», μετά τη δημοσιευμένη στο περιοδικό «Τετράμηνα» (το 1992) εργασία του «Η αναστήλωση του απωλεσμένου πολιτεύματος (Τύποι στιγμών στον Ελύτη)», ο μύστης και συλλειτουργός του ελυτικού «μικρού μεγάλου κόσμου» π. Παν. Καποδίστριας, γνήσιος ποιητής και δοκιμιογράφος εκλεκτός και ο ίδιος, συναθροίζει ομόθεμα –και τεχνοτροπικά γνώριμα και συγγενή- κείμενά του, πεζόμορφα και ποιητικά, σε μια θαυμαστή και ανοδική έκφραση και αλληλουχία νοημάτων, σκέψεων, συναισθημάτων, εικόνων και αναφορών για τον κορυφαίο μετακαβαφικό Ποιητή του αιώνα μας, που με το ηλιοκεντρικό και ανθρωποκεντρικό έργο του αναμφισβήτητα σημάδεψε, ανανέωσε και πλούτισε γόνιμα την πορεία και την εξέλιξη της νεότερης μεταϋπερρεαλιστικής ελληνικής ποίησης, αφήνοντας ώριμους «καρπούς» ενός συνολικά λαμπρού ποιητικού «Φωτόδεντρου», γοητευτικούς, ανθεκτικούς και διδακτικούς για τη μορφή και τον χαρακτήρα του Λόγου εκείνου που δεν αποτελείται μόνο από ήχους επιφάνειας μα και από «μιλήματα» (ή «κινήματα») ψυχής, ηλιοτροπικά –και άγρυπνα- στραμμένης προς το Κάλλος.

Ο π. Παν. Καποδίστριας περίτεχνα και κατακτητικά διεισδύοντας ώς την άλλη πλευρά της πυκνόχτιστης ελυτικής ενδοχώρας μελετάει σε βάθος τη φύση και την υφή των «τοπίων θανάτου» που περικλείει σχεδόν σε όλη την έκτασή της και ρίχνει άδυτο φως στις εσοχές και στις κρυφές κορυφές ή στα υποβλητικά «μυστήριά» της, αντικατοπτρίζοντας στις όλο δύναμη και στίλβη ακμής λέξεις του την αξία, την ομορφιά και την πλήρη κατάφαση της Ζωής, όπως αισθητοποιούνται και δικαιώνονται ποιητικά ή αναδύονται ακόμα και από εκείνα τα σημεία –και τα στοιχεία-, όπου το «μαύρο» (ή το πικρό) μοιάζει να υπερισχύει, όντας και αυτό «μέρος» της Αλήθειας ή της ανθρώπινης μοίρας. Όχι ως απλός αισθαντικός αναγνώστης αλλά προπαντός ως ιδανικός ερμηνευτής και δεινός αποκρυπτογράφος, κυριευμένος από τη μαγεία που εκπέμπει τούτη η ξεχωριστή του Ποιητή γραφή, η «έμψυχη και μετα-ιστορική», καταυγάζει την όψη και την «ψυχή» τού ελυτικού «Θανάτου» και τις προβάλλει ή τις προσφέρει ως στάση, δωρεά και ουσία Ζωής μεταμορφωτικής και αναγεννητικής, ως «κλειδί» κατάλυσης ή υπέρβασης του Τέλους. Θητεύοντας από νωρίς αποτελεσματικά, με τα δικά του αυθεντικά «όπλα» και τις σύναρθρες (ή σύνηχες) «φωνές» των πηγών του, σ’ αυτής της Ποίησης τα ορατά κι αόρατα, εκρηκτικά «πεδία», ο π. Παν. Καποδίστριας ιχνηλατεί μετα-γράφοντας μεθοδικά και συνωδικά το πάμφωτο και πολυσύνθετο ποιητικό «τοπίο» τού αχώρητου σε όρια ή πλαίσια Ελύτη, μας οδηγεί πατρικά και συν-αδελφικά ώς την άφλογη «πυρά» τού μετα-θανάτιου και ζωηφόρου «οίκου» του, του πάμφωνου για θαλπωρή και ανάσες επιβίωσης ή για εξορκισμό του όποιου Κακού, μας συγκινεί και μας πληροί με το βάρος, την πυκνότητα και την αρτιότητα της απαλλαγμένης απ’ ό,τι περιττό ή αβασάνιστο γραφής του, αυτής που εύλογα «μυρίζει» αρώματα ελληνικά, εαρινά ή πασχαλιάτικα, καταγωγής βιωματικά ελυτικής, με λήμματα αποφθεγματικά από το «σώμα» το ανεξάντλητο και θαλερό τού Ποιητή μα και από άλλες γνωστές ή άγνωστες «περιοχές» τού λογοτεχνικού ή του πνευματικού εκκλησιαστικού χώρου.

Σε καιρούς περισσής ευτέλειας, μικρότητας ή μετριότητας, αήθειας, άγνοιας ή ημιμάθειας ανελλήνιστων, θλίψης, κατάπτωσης κι αρνητισμού οδυνηρού, τέτοιες εμπνευσμένες και λεξίφωτες δημιουργίες όπως του π. Παν. Καποδίστρια, πολλαπλά τιμητικές και παλλόμενες από ανάγκη και αίσθηση Χρέους, αγάπης και σεβασμού προς τις μεγάλες αξίες και μορφές της Ζωής και της Τέχνης, μας παρηγορούν και μας ενδυναμώνουν στην πάλη με ό,τι άθλιο, υποκριτικό, αντιπνευματικό κ.λπ. μειώνει ή προσβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη και δράση, σε τοπικό και γενικότερο επίπεδο. Μας διασώζουν, ακόμα, από κάποια δεινά τού καιρού κι από την –σχεδόν ισοθάνατη- σπατάλη του αγαθού της Ζωής και μας επιτρέπουν ευεργετικά τη γόνιμη και λυτρωτική συνομιλία μας ή την ισόβια σύμπλευσή μας με όσους, όπως ο «πρωραίος του Άδη» ή ο «Δάσκαλος των αρχαίων τόνων και του ευπρεπούς θανάτου» Οδυσσέας Ελύτης, κατά τους εύστοχους (εκτός των άλλων) ποιητικούς προσδιορισμούς τού ευρηματικού π. Παν. Καποδίστρια, ευλόγησαν (και ευλογούν) τις μέρες μας και τις σιωπές μας και μας υψώνουν ώς εκεί απ’ όπου, στη διάρκεια της ελάχιστης «λάμψης» μας, μπορούμε να βλέπουμε και να νιώθουμε καθαρά λίγα ή πολλά από τ’ ανείδωτα του «κόσμου» μας.

ΑΞΙΟΣ, λοιπόν, «ΕΓΚΩΜΙΩΝ» ο ποιητικά αείζωος Οδυσσέας Ελύτης, ο πέρ’ απ’ την ειδή ωραίος ως άριστος Έλληνας μες στα στιλπνά «κάτοπτρα της αθανασίας του», όσο ΑΞΙΟΣ και ο μοναδικά, με τον εύγλωττο τρόπο του, τιμώντας τον με τα ζηλευτά και λεπτουργημένα «Σχεδιάσματά» του π. Παν. Καποδίστριας, που όντας σε διαρκή πνευματική γονιμότητα και ακμή προσθέτει μ’ αυτό το βιβλίο του, στη μέχρι σήμερα ποιοτική εργογραφία του αλλά και στη σύγχρονη ζακυνθινή και, ευρύτερα, ελληνική λογοτεχνία, σελίδες εκλεκτικές και πολυφωνικές (άξιες του αναστήματος του τιμώμενου Ποιητή), από εκείνες που μόνο προικισμένοι πνευματικοί δημιουργοί μπορούν, με γνώση ουσιαστική και διάθεση αγαπητική, ανεξίτηλα να χαράζουν –τείνοντας προς το τέλειο- κάνοντάς μας διπλά υπερήφανους (με την ανθρώπινα διακριτή παρουσία και τον έμψυχο Λόγο τους) για την «Ομορφιά [που] πονάει αλλά ισχύει».

1 σχόλιο:

Anastasios είπε...

Καλή Σαρακοστή και με το καλό να φθάσουμε και στην κοσμοϊστορική και παγκόσμια χριστιανική Εορτή των Αγίων Χριστουγέννων, την «Εορτή της Αναδημιουργίας» κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails