Σήμερα σάς έχουμε εικόνες από το μαγευτικό Heia Safari Ranch, μισή ώρα δρόμο με το αυτοκίνητο από την πόλη του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε ανέμελες και άκρως ενδιαφέρουσες στιγμές, κατά το πρόσφατο ταξίδι μας στη Νότιο Αφρική.
Το αποτρόπαιο και ολοσδιόλου καταδικαστέο αυτό γεγονός ενισχύει με τον χειρότερο τρόπο τη σκληρή όντως πραγματικότητα της συμβίωσης στην παραδείσια εκείνη κόλαση της Νοτίου Αφρικής δύο ειδών ανθρώπων: Των "πανίσχυρων" Άσπρων (μειονότητας του 20%) και των "εξοβελιστέων" Μαύρων (πλειονότητας του 80%). Ένας ακήρυκτος πόλεμος, ο οποίος ολοένα καλά κρατεί... Και όποιον, στην τελική, πάρουν τα σκάγια...
Το ράντσο του αδικοσκοτωμένου φαρμιέρη Franz Richter και της κόρης - διαδόχου του Gaby, εκτός από παραδοσιακές καλύβες, που εσωτερικά μπορούν ανετότατα να φιλοξενήσουν τουρίστες, περικλείει ένα θαυμάσιο ποτάμι, το λεγόμενο Ποτάμι των Κροκοδείλων, στο οποίο έχει κατασκευαστεί φράγμα και όμορφος καταρράκτης [βλ. φωτό πάνω και κάτω, εδώ], στις όχθες του οποίου περιφέρονται καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες και άλλα ζώα, έτοιμα να φωτογραφηθούν ως τουριστικές ατραξιόν.
Για τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες, ένα υπέροχο συγκρότημα Ζουλού χορεύει εκεί παραδοσιακούς -πολεμικούς εν πολλοίς- χορούς της σπουδαίας αυτής φυλής (σημειώστε, ότι αριθμούν σχεδόν 11 από τα 33 εκατομμύρια μαύρων κατοίκων της Νοτίου Αφρικής), όπως δείχνει η παρακάτω φωτογραφία.
Επιτρέψτε μου μια δημόσια εξομολόγηση: Αισθανόμουν συστολή έως κι ενοχή, καθώς τους φωτογράφιζα και τους παρακολουθούσα να χορεύουν τόσο έντονα και παθιασμένα, έως μάλιστα σοβαρού τραυματισμού ενός από αυτούς. Αισθανόμουν, ότι βέβηλα εισοδεύω στον πολιτισμό τους, και βεβηλότερα τούς εκμεταλλεύομαι με τον τρόπο μου. Μες από ανάλογους διαύλους (σκληρότερους και μονιμότερους οπωσδήποτε) διαχρονικά, αυτός ο ευαίσθητος και πολύπαθος κόσμος αναπτύσσει αντι-στάσεις, εν-στάσεις, επ-ανα-στάσεις και πάει λέοντας..., με τα γνωστά αποτρόπαια αποτελέσματα...
2 σχόλια:
Ώστε έτσι; Τον φάγανε τον αποικιοκράτη; Όχι, θα τον αφήνανε...
Ήμουν και εγώ εκεί. Η παράσταση των «Ζουλού» μου φάνηκε φολκλόρ, στημένη και ψεύτικη. Ξενέρωσα, όταν οι δικοί μας έτρεχαν να τους φωτογραφήσουν και να φωτογραφηθούν μαζί τους σα να ανακάλυψαν καμιά αποκομμένη από τον πολιτισμό κοινότητα ιθαγενών, λες και δεν έβλεπαν τη ρεσεψιόν, τα μπανκαλόους και το γκαζόν γύρω τους. Σα να μην έχουν δει ποτέ ελληνική βραδιά και τσολιάδες έξω από τα μαγαζιά για κράχτες. Σα να μη διάβαζαν το βλέμμα αυτών των ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ήταν η πιο άσχημη στιγμή του ταξιδιού στην Αφρική, όταν ενώ τρώγαμε και πίναμε ένας από τους χορευτές σφάδαζε τραυματισμένος πίσω από ένα μαντρότοιχο που τον μετέφεραν για να μην μας ενοχλεί στο λουκούλλειο γεύμα μας.
Δημοσίευση σχολίου