© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Μοναχικότητες... [ζ΄ μέρος: Ούτως ή άλλως Απουσίες]







Μοναχικότητες ξανά... Μήπως λείπουν και ποτέ απ' τη ζωή μας; Βρισκόμαστε ήδη στην ζ΄ συνέχεια αυτού μας του κεφαλαίου.
Για σήμερα: α) Ένα κλειστό παντοπωλείο -κυψέλη ανθρώπων και συναισθημάτων- αναμένει οσονούπω τους άντρες του χωριού για ν' ανθίσει, β) ένας πάγκος έρημος, έξω απ' το παντέρημο πλέον φτωχόσπιτο, αναζητά έναν κάποιον, οποιονδήποτε τελοσπάντων, να ξαποστάσει, γ και δ) άνθρωποι των παγκακίων, παρακολουθητές των περαστικών, για να υπάρξουν, ε) ένα μικρό καθιστικό ελπίζει -χειμωνιάτικα- στο επόμενο καλοκαιράκι και στ) ένα τρίκυκλο εποχής αναθυμάται, αποσυρμένο πια, δόξες παλαιότερες.
Kαι έπεται συνέχεια... Όλες μαζί πάντως τις μέχρι τώρα φωτοΜοναχικότητές μας μπορείτε να δείτε εδώ.

18 σχόλια:

Alkmini είπε...

Περασα από το παντοπωλειο που μ εστελνε η μανα μου παιδι να ψωνισω μια ρεγκα παχια με αυγο μεσα, μερικες ελιες, λιγο χαλβα, και ένα ΤIDE. To βρηκα κλειστο, παντερμο. Ο κυρ-Βαγγελης εδώ και χρονια αφησε τον τοπο αυτό και μετεβη σε τοπο χλοερο. Η γυναικα του πεθαμενη χρονια πριν από την παλιαρρωστια. Τα παιδια στην Αθηνα.
Περασα κι από το σπιτι που πηγαινα μικρη και επαιζα με τα κοριτσακια. Η πορτα ανοιχτη και τα κλειδια χαμενα. Το παγκακι που τοχαμε δηθεν καθιστικο, απεξω ερμο. Απεναντι ειδα τον μπαρμπα Γιωργο να ξαποστενει. Τα χρονια τα βαραινουν. Είναι και το προβλημα της υγειας του τα τελευταια χρονια που τον εχει καταβαλει. Τη βολτα του όμως θα την κανει. Πιο κατω η κυρα Γεωργια γυρνωντας από κατι θεληματα καθισε κι αυτή να ξεκουραστει λιγο και να σκεφτει τις δουλειες που εχει να κανει στο σπιτικο της. Πρεπει να παει κι απ την κορη της που είναι λεχωνα να την βοηθησει λιγο με το μικρουτσικο.
Συμφωνια λευκου σε τραπεζακι καφενειου και καρεκλιτσες περιμενουν το καλοκαιρι και το ουζακι με το μεζε, τα γελια , τις χαρες των παιδιων που θαρθουν από την Αθηνα για τις διακοπες τους.
Ο γαλαζιος «γκοτζαμανης» καθισε στην ακρη να μην εμποδιζει. Ταφαγε κι αυτος τα ψωμια του. Τωρα είναι της μοδας τα «παπακια» που τρεχουν σαν τρελα. Απ τη βροχη όμως δεν σε προφυλασουν . Ουτε καροτσα πισω εχουν να βαζεις ότι θες.
Μοναχικοτητες των αψυχων και εμψυχων.
καλη σου μερα π.παναγιωτη.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ π.κ.
Οι μοναχικότητες μου θύμισαν το του Ελύτη: "Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντικρύ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει...". Και αν η μοναχικότητα είναι συνώνυμη μιας εξωτερικής στατικότητας τότε ισχύει ο δικός σου στίχος: "όλα στέκονται σα να τρέχουν
ενυπνιάζονται
σα να 'χουν εκδημήσει προ πολλού.."
Π.Ανδριόπουλος

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

όχι απλά με συγκίνησε, αλλά και με συγκλόνισε η ανάγνωση των φωτογραφιών μου, τις οποίες πραγματοποίησες. Όχι μονάχα διότι η περιγραφή σου έχει συναίσθημα και νοσταλγία, αλλά κυρίως επειδή προσέγγισες αυτό που όντως είναι ΤΕΧΝΗ: Έκαμες δηλαδή δημιουργική ανασύνθεση αυτών που είδες, εν προκειμένω των φωτογραφιών μου και των Μοναχικοτήτων που αυτές αποτυπώνουν.
Έτσι ακριβώς δικαιώνεται και συνεχίζεται η Τέχνη: Παίρνει ο αναγνώστης π.χ. το ποίημα, παίρνει ο θεατής π.χ. τις φωτογραφίες και πάνω τους φτιάχνει κάτι νεότερο, ίσως και δυνατότερο και ουσιαστικότερο του πρωτοτύπου. Τώρα, το να καθόμαστε ν' αναλύουμε κατ' άλλον τρόπον το κάθε έργο τέχνης, είναι απλά μια άγευστη φιλολογική ή καί στείρα φιλολογίστικη προσέγγιση. Το να πλάθουμε όμως κάτι δικό μας επάνω στη σκέψη ή το δημιούργημα του άλλου, είναι κάτι ή και όλα.

Σ' ευχαριστώ Αλίκη και σε συγχαίρω για την ξενάγηση στις δικές σου εξαιρετικές Μοναχικότητες δια των δικών μου φωτοΜοναχικοτήτων.
Πάντα να μάς λες αυτό που σκέφτεσαι. Να είσαι γερή, δυνατή, καλλιεργώντας έτσι πάντα τη μεγάλη υπόθεση της Νοσταλγίας!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Π. Ανδριόπουλε, καλέ μου φίλε,

πάντα θαύμαζα σ' εσένα την ευκολία (=μαεστρία) ν' απαντάς και να διαλέγεσαι με ποιητικά αποσπάσματα.
Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι (δια)δηλώνει, ότι έχεις ασυνήθιστες γνώσεις επί της Ποιήσεως, οπότε ανά πάσα στιγμή δύνασαι ν' ανασύρεις το αρμόδιο απόσπασμα, αλλά και ότι αγαπάς την Ποίηση ως άριστη μέθοδο απάντησης σε όλα τα ερωτήματα της καθημερινότητας, μικρά ή μεγάλα.

Εύστοχες οι επιλογές σου και καίριες. Εύχομαι και σ' εσένα η κάθε σου μοναχικότητα να παράγει δημιουργίες και ποιήσεις (με κάθε έννοια).

Καλό σαββατοκύριακο!

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα άγιε πάτερ. Ο φωτογραφικός σας λόγος είναι βαθύς και αξιέπαινος.Η άσχημη μεριά του είναι το ότι με κάνει να αισθάνομαι βαρύτερη την ηλικία μου.Για να με συγκινούν αυτά (λέει η κοινή άποψη)ή θα είμαι ευσυγκίνητος ή παππούς:)Κάτι σαν ενοχή διότι τα ονόματα Sport Billy και Bill Cosby κάτι μου θυμίζουν:)Πάντως θα μείνετε πιο πολύ στην Ιστορία ώς φωτογράφος παρά ως ποιητής (αν υπάρχει κάποια διαφορά...)

π.Παναγιώτης#2

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα και απο εμένα.
Η πρώτη αντίδραση ήταν ένα χαμόγελο.... στο παντοπωλείο, στο κυρ Γιώργο,στο παγκάκι του προαύλιου χώρου της εκκλησίας .... το τρίκυκλο,που υποψιάζομαι σε ποιόν ανήκει....
Μετά όμως ένιωσα τη μοναξιά τους.
Οικήματα, τραπεζάκια, παγκάκια, αυλές,το όχημα και ΑΝΘΡΩΠΟΙ μόνοι.
Σε όλα τα θέματα των φωτογραφιών σου, υπάρχει κοινό το πέρασμα του χρόνου και η μοναχικότητα που αφήνει στο φευγιό του.
Γνωρίζουμε όμως,πως όλα αυτά τα συντροφεύουν οι μνήμες....
εικόνες, φωνές και γέλια, χαρές και λύπες, έρωτες που πρωτοσκίρτησαν, φιλιά αγαπημένα- αποχαιρετισμού-αντάμωσης, φιλίες και καυγάδες ....κι άλλες ομορφιές και ασχήμιες.
Η ζωή που πέρασε και η ζωή που έρχεται.
Ένα κλικ, ένα συναίσθημα, μια ολόκληρη ζωή.
Υπέροχος ο τρόπος που κοιτάζεις Πατέρα Παναγιώτη κι όπως λέει ένας φίλος μου, χρειάζονται όμορφα μάτια για να δουν τις ομορφιές ή τη θλίψη του κόσμου αυτού.
Καλό απόγευμα εύχομαι

Ανώνυμος είπε...

θέλοντας να προσθέσω κι εγώ το λεκτικό μου πετραδάκι(το σχόλιο της Αλίκης είναι εξίσου όμορφο με τις φωτογραφίες) στην παρούσα ανάρτηση θα έλεγα χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδοξος ότι η μοναξιά που τόσο όμορφα παρουσιάζεται και τόσο εύστοχα σχολιάζεται, είναι κομμάτι του πεπρωμένου (ίσως το μεγαλύτερο) και - όπως πολύ σοφά διατύπωσαν και οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι - δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, μπορούμε όμως να βρούμε πολλές παρηγοριές (τις περισσότερες καλό θα είναι να τις αποφύγουμε για να μην δοκιμάσουμε και τις άλλες όψεις του πεπρωμένου τις πιο τραγικές).....Αυτά τα μπλόγκ είναι θα΄λεγα από τις καλύτερες!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητέ συναδελφέ π. Παναγιώτη,

χάρηκα την επανεπικοινωνία και πολύ σ' ευχαριστώ για τους ευγενικούς λόγους θετικής αποδοχής της ταπεινής μου δουλειάς.

Καλύτερα ευσυγκίνητος, παρά αναίσθητος ή χοντρόπετσος, Τι κι αν μάς πουν πως μεγαλώσαμε... Εεε και λοιπόν;;; Μάς μεγαλώνει όντως ο πόνος των συνανθρώπων, ο λυγμός των καθημερινών πτώσεων εαυτών και αλλήλων, η μη αλλαγή νοοτροπίας... Η δε πείρα μάς οδηγεί ολοένα και αναπόφευκτα στη Λήθη, σύμφωνα μ' εκείνο που λέει ευστοχότατα ο Ελύτης:
"Η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο..."

Εύχομαι καλή δύναμη στην εν Γερμανία διακονία σου. Να χαίρεσαι την ιερωσύνη, τους οικείους και τους συνεργάτες σου. Όποτε θέλεις, οι πόρτες αυτού εδώ του φτωχομπλογκόσπιτου είναι ανοιχτές.

υ.γ. Δεν θα ήθελα να μείνει τ' όνομά μου στην Ιστορία για τίποτε απολύτως. Απλά να παραδώσω την ιερωσύνη μου αψεγάδιαστη όπως την έλαβα το 1987 και τίποτε περισσότερο. Η Λήθη θέλω νάναι η αδιάπτωτη Αιωνιότητά μου.
Χαίρε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη,

πάλι έγραψες (μεταφορικά και κυριολεκτικά)!!!
Χαίρομαι που κι εσύ, όπως και η Αλίκη παραπάνω, ανασυνθέτεις τη δική μου ματιά ή άποψη, φτιάχνοντας κάτι νεότερο και ωραίο! Τούτο δηλώνει δημιουργική διάθεση και δυνατότητα ευπλασίας των δομικών υλικών του λόγου και των εικόνων.
Όλα είναι ανάκατα σ' ετούτη την εφήμερη ζωή. Τουλάχιστον να μπορούμε ν' αποτυπώνουμε στιγμές ιερές της καθημερινότητας, παραδειγματιζόμενοι από το άκρως εφήμερο του σύντομου βίου μας, γενόμενοι (ως εκ τούτου) πιο ευαίσθητοι και πιο άνθρωποι.

Να είσαι καλά με την οικογένεια και να χαίρεις, έστω και μες από τις μικρές καθημερινές πτώσεις και σκιές.
Η Σκάρλετ ο' Χάρα στο "Όσα παίρνει ο άνεμος", λέει και ξαναλέει: "Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα".
Προς το παρόν, Καληνύχτα!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε, καλώς ήρθες κι εσύ!

Τ' όνομά σου είναι από μόνο του παρηγορητικό. "Ήλιος", τι καλύτερο! Και "γραφή", τι δυναμικότερο! Πάντα μου αγάπησα και τα δυο, εξ ου και η ενασχόληση με τη γραφή ποιημάτων ως πράξη προσέγγισης (σε τελική ανάλυση)του Ήλιου, με κάθε έννοια. Και τούτο για θεραπευτικούς-παρηγορητικούς κυρίως λόγους.
Σε κάθε περίπτωση ο ηλιογραφικός μου χαρακτήρας εστίαζε στην υπερνίκηση της φθοράς, άφευκτης ωστόσο...

Καλό βράδυ να έχεις και καλές φωτογραφήσεις! Περί του δευτέρου δεν έχω αμφιβολία!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Η ανθρώπινη παρουσία είναι που δίνει ζωή και η απουσία της αφαιρεί, φθείρει, απομυζά, σκοτώνει..
Η δεύτερη και η τελευταία το επιβεβαιώνουν..

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Μεθ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών

θλιμμένος μπούφος είπε...

Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κυρά των Γλάρων, χαίρε!

Πράγματι, ο άνθρωπος, έστω και στη φθορά, την παρουσία, την απουσία ή την πτώση του, είναι ο ρυθμιστής των εικόνων τριγύρω μας. Αυτό το "τερατώδες αριστούργημα", για να χρησιμοποιήσω μιαν έκφραση του Ρίτσου!... Αυτό, το "ζώον θεούμενον", κατά τους εκκλησιαστικούς Πατέρες!...

Αντεύχομαι, καλό μήνα και κάθε αγαθό!

Roadartist είπε...

Καλησπέρα..οποτε βλεπω φωτο με παρόμοιο θεμα..με συγκινουν πολυ.. να εισαι καλα, καλο σου μηνα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Roadartist,

Καλώστηνε! Η συγκίνηση φανερώνει βαθύτερη ψυχική και πνευματική υγεία. Καλό σύμπτωμα!

Καληνύχτα και νάχεις χαρά!

P. Kapodistrias είπε...

Νικόλα μου Καλησπέρα!

Πρέπει να εκπαιδεύεσαι (και για όλους μας ισχύει) σ' αυτό που λέει ένα τραγούδι του συρμού, παλαιότερης εποχής:
"Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου", διότι η ζωή είναι περίεργη και δεν ξέρεις πώς τα φέρνει...
Μην αφήνεις τη Λύπη να σού γίνεται μονιμότητα.
Να θυμάσαι πάντα τον λόγο του Ελύτη:

"Στο χωριό της γλώσσας μου
τη Λύπη τήνε λένε Λάμπουσα"
,

και το άλλο:

"Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά."

Καληνύχτα και όλα, μα όλα καλά!

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα

Πραγματικά εχω συγκινηθει με ολα αυτα που διαβαζω σημερα το πρωι κανοντας μια αναζητηση στο διαδικτυο γιατι η νοσταλγια μου χτυπησε την πορτα!μενω μακρια απο την Πατριδα μου αυτη μου αποκαλω ζακυνθο και με φιλοξενεί η Αθηνα αλλα η καρδια ειναι εκει λιγο πιο κατω απο το σπιτακι με τα κοκκινα παραθυρα τα παιδικα μου χρονια που αφησα σ εκεινο το μαγαζακι ψωνιζοντασ τα καλοκαιρια απο το υπεροχο εκεινο ανθρωπο που μιλουσε ζακυνθινα με κερναγε καραμελεσ και δεν εβλεπε πολυ καλα , τον πειραζαμε συνεχεια και ηταν κομματι τησ ζωησ μου . το σπιτι μου ειναι λιγο πιο κατω ερημο και αυτο το νοσταλγω , βιωνω απιστευτη μοναχικοτητα που δεν μπορω να γυρισω αλλα σασ ευχαριστω που με κανετε να νιωθω τοσο ομορφα σημερα !!

P. Kapodistrias είπε...

Νάντια,

να πω ότι απλά χαίρομαι, θα είναι το 1/100 της αλήθειας. Στην πραγματικότητα βουρκώνω και ριγούν τα φυλλοκάρδια μου, καθώς η συγκεκριμένη φωτογραφία μου σε αγγίζει τόσο πολύ, σού είναι γνώριμος ο τόπος και κυρίως οι άνθρωποι, που μπορεί να μη φαίνονται, όμως είναι παρόντες ως ήσκιοι τριγύρω!...
Η φωτό αυτή ας είναι μια πόρτα, ένας φεγγίτης έστω, μες από τον οποίον μπορείς, όποτε τόχεις ανάγκη, να μπαίνεις στα παιδικά σου χρόνια και να δρας ανενόχλητη εκεί στη γειτονιά της Κυψέλης των Ονείρων σου.

Πολύ επίσης συγκινούμαι, που αυτό το νέο μέσο, το blog, δίνει μια πρώτης τάξεως δυνατότητα επικοινωνίας ανθρώπων, οι οποίοι σε άλλη περίπτωση δεν θα μιλιόνταν, διότι απλούστατα ποτέ δε θα γνωρίζονταν.

Να μάς έρχεσαι. Κάνω ό,τι μπορώ προς την Ποιότητα, το μόνο ζητούμενο σε καιρούς ζαχοπουλικούς, δηλαδή αξημέρωτους.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails