© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

"Live And Let Live": Η ζωή και ο θάνατος ενός τυραννοκτόνου

Ένα χθεσινό απρόσμενο e-mail από τον Μανώλη Δημελλά, καμεραμάν στο MEGA, με πληροφορούσε: "(...) τελείωσα το ντοκιμαντέρ που έφτιαχνα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Θα ήθελα να σου το στείλω. Διαγωνίζεται στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (7 / 16 Μαρτίου 2008) και έχει μπει στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ. (..)"

Με τον Μανώλη βρεθήκαμε μαζί στο ταξίδι μου στη Νότιο Αφρική, το περασμένο Φθινόπωρο. Εκείνος κάλυπτε το ταξίδι μας, αλλά παράλληλα έκανε μια μεγάλη έρευνα, στο πλαίσιο του λεγόμενου "δημιουργικού ντοκιμαντέρ", με το οποίο ασχολείται τα τελευταία χρόνια. Πρώτη του σημαντική δουλειά ήταν "Το θεριό του Μάρτη" (2006), που απέσπασε μάλιστα ενθαρρυντικές κριτικές.

Τώρα ένα νέο, πολύ ενδιαφέρον θέμα, σχετιζόμενο με τον Ελληνισμό της Νοτίου Αφρικής και το Απαρτχάιτ, ήταν ήδη προ οφθαλμών: Προσπάθειά του, να βγάλει από την παρασκιά της νοτιοαφρικάνικης Ιστορίας και ν' αναδείξει με κάθε τρόπο τη μορφή και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Δημήτρη Τσαφέντα, ο οποίος δολοφόνησε το 1966, μέσα στην ίδια τη Βουλή, τον Χέντρικ Φερβούντ, Πρωθυπουργό του Απαρχάιντ. Πράγματι, μια γοητευτικά σκληρή περίπτωση!...

Χαίρομαι πολύ, που τ' όνειρο του Μανώλη, πήρε τελικά σάρκα και οστά και ήδη το "Live And Let Live" -όπως χαρακτηριστικά τιτλοφόρησε το έργο του- είναι έτοιμο, διαγωνιζόμενο μάλιστα στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Χαίρομαι περισσότερο, διότι έζησα από κοντά τους ανύστακτους κόπους και την υπερπροσπάθειά του εκεί κάτω στη μακρινή Νότιο Αφρική, συζητήσαμε πολύ για την δυσδιάκριτη μέχρι τότε -μα κυριαρχική- μορφή του παράξοδου εκείνου δολοφόνου και συν-αισθανθήκαμε τον Ήσκιο του να κυκλοφορεί ακόμη ζωντανός στις τριγύρω περιοχές!
Εύγε, φίλε Μανώλη! Είμαι κάτι περισσότερο από σίγουρος, ότι θα πάει άριστα η ταινία σου, διότι γνωρίζω καλά ότι έχεις καταθέσει την ψυχή σου εκεί μέσα, αθανατίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία είναι ανάγκη να έρθουν οπωσδήποτε στο φωτιζόμενο προσκήνιο της Ιστορίας, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν!!!



Η υπόθεση της ταινίας

Ο ελληνικής καταγωγής, Δημήτρης Τσαφέντας, εκτελεί τον Πρωθυπουργό του Απαρτχάιντ στα έδρανα του Κοινοβουλίου το 1966.
Γεννημένος στις 14 Ιανουαρίου 1918 από τον Κρητικό Μιχάλη Τσαφαντάκη και την ντόπια Αμίλια Βίλιανς, μεγαλώνει με τη γιαγιά του Κατερίνα, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Από τα εννέα του χρόνια ζει με τη θετή του μητέρα Μαρίκα, στην Πρετόρια της Ν. Αφρικής, για να μάθει αργότερα, στα 12 του, ότι είναι νόθος.
Στην εφηβεία δουλεύει ως εργάτης και βρίσκεται οργανωμένος στο κομμουνιστικό κόμμα.
Στην ενηλικίωση ξεκινά ως ναυτεργάτης τα ταξίδια του, που θα κρατήσουν 20 ολόκληρα χρόνια. Ταξίδια που έγιναν μύθος από τα γράμματα που έστελνε στους γονείς του απ' όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου: Από την Αμερική, όπου νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρείο, έπειτα από τορπιλισμό που δέχθηκε το πολεμικό πλοίο που δούλευε, μέχρι τον Καναδά και από τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Ολλανδία μέχρι και την Παλαιστίνη, που -όπως λέει στο γράμμα του- η παρουσία του στη χώρα έφερε βροχή και θεωρήθηκε πολύ σπουδαίος.
Μια διαδρομή πολυτάραχη, με σταθμούς την Τουρκία, όπου δούλεψε και ως καθηγητής ξένων γλωσσών στην Άγκυρα, αφού μιλούσε άπταιστα περισσότερες από οκτώ γλώσσες, αλλά και την Ελλάδα, όπου έζησε δύο χρόνια, αλλά την κουβάλησε στην ψυχή του μια ζωή. Στην Αφρική γυρίζει στις αρχές του 1960, μετά από τον θάνατο του πατέρα του και ύστερα από πρόσκληση και βοήθεια του γαμπρού του.
Το Απαρτχάιντ όμως δεν τον δέχεται, γιατί είναι κολοράτος: ούτε άσπρος, ούτε μαύρος. Οι συγγενείς του δεν αντέχουν τη γκρίνια του, αλλά και η ελληνική κοινότητα, μέσα στην οποία προσπαθεί να επιβιώσει, δεν του δίνει σημασία.
Ένα πιάτο φαΐ, καφές, αλλά -όπως πάντα- είναι ένας άνθρωπος χωρίς όνομα, δίχως ταυτότητα, χωρίς καμιά αποδοχή. Κομμουνιστής αλλά και χριστιανός, γνωρίζει στο Κέιπ Τάουν μια οικογένεια μαύρων. Όχι μόνο μένει μαζί τους, αλλά ζητά ν' αλλάξει το χρώμα, το αναγραφόμενο στο διαβατήριό του και να γίνει μαύρος, ώστε να παντρευτεί την κόρη τους.
Την ίδια περίοδο πιάνει δουλειά στη Βουλή. Περίεργο, λένε πολλοί. Πώς μπήκε ένας μικτής καταγωγής σ' έναν χώρο, όπου μόνο λευκοί μπορούσαν; Μα, μιλούσε πολλές γλώσσες και ήταν πανέξυπνος, λένε άλλοι.
Στις 14:30 στις 6 Σεπτεμβρίου 1966 κατάφερε 4 μαχαιριές στον Πρωθυπουργό της χώρας Φερβούντ. Στην ανάκριση είπε, ότι έπαιρνε εντολές από ένα σκουλήκι που ζούσε μέσα στο στομάχι του. Δύο ψυχίατροι κατέληξαν: Είναι ψυχοπαθής. Ο δικαστής έκρινε, ότι δεν μπορεί να δικάσει ένα ζώο. Δίκη δεν έγινε ποτέ. Μεταφέρθηκε όμως στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Πρετόρια. Εκεί, σ' ένα κελί, που χωρά ίσα ίσα ένα κρεβάτι, βασανίζεται πολλές φορές την μέρα, ενώ ακούει αλλά και βλέπει να κρεμούν θανατοποινίτες.
Εκεί γνωρίζεται με τον καταδικασμένο για δράση κατά του Απαρτχάιντ Αλέξη Μουμπάρη και του λέει σε μια ανάπαυλα από τα βασανιστήρια "...τον σκότωσα τον νταή τους..." κι ενώ ο Μουμπάρης κάνει την περίφημη απόδραση, ο Μίμης παραμένει στην ίδια φυλακή μέχρι που ο Μαντέλα ανεβαίνει στην εξουσία και τον βάζει σε ψυχιατρείο.
Στο Στέρκφοντεϊν (θυμίζει περισσότερο ψυχιατρικές φυλακές) ζει τα τελευταία χρόνια της ζωής, αν και ήθελε να περάσει τα τελευταία χρόνια του στην Ιεριχώ. Λιγοστοί περνούν να τον δουν. Ακόμη πιο λίγοι, τέσσερις Έλληνες και τρεις ντόπιοι, τον συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία στις 10 Οκτωβρίου 1999.
Ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει τάφος, παρά μόνο μια πέτρα στο σημείο που είναι θαμμένος.

26 σχόλια:

H.Constantinos είπε...

Συγκλονιστική ιστορία...

panagiotisandriopoulos είπε...

Η ιστορία που μας γνωστοποίησες π.κ. και την έχει κάνει ντοκιμαντέρ ο Μανώλης Δημελλάς, μας αποκαλύπτει πόσο τραγική είναι η ανθρώπινη περιπέτεια! "Δεν υπάρχει τάφος..."! Συγγνώμη, αλλά εγώ τον βλέπω πολίτη του Παραδείσου...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κωνσταντίνε,

Πράγματι! Ιστορία - μαχαίρι στο κόκκαλο!...
Γηράσκομεν αεί διδασκόμενοι!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Π. Ανδριόπουλε,

ο φίλος Μανώλης Δημελλάς συμβάλλει κατά πολύ, με την δική του συνεισφορά, στην Ιστορία των απανταχού Ελλήνων!
Ο Τζαφέντας, μια εξόχως σουρεαλιστική μορφή, καθίσταται μες από την ταινία, περίοπτος, αν και όπως λες, κατά πάσα βεβαιότητα είναι πλέον ουρανοπολίτης!
Αιωνία του η μνήμη, έστω και δια της ταινίας αυτής!...

θλιμμένος μπούφος είπε...

Μπράβο στον κο Δημελλά που ασχολήθηκε με την ανάδειξη αυτής της ιστορίας. Πραγματικά θα ήθελα αν τύχει να επισκεφτώ το σημείο που κείτεται, ακόμα και αν αυτό ειναι μια πέτρα... Συγκλονιστικό.

Porfyrogennitos είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση. Πόσα μαθαίνει κανείς...!
Ανυπομονώ να το δω και θέλω να συγχαρώ τον κ.Δημελλά.

Ανώνυμος είπε...

Ο ήρωας μοιάζει να είναι ένας οργισμένος άνθρωπος, που η αγανάκτιση απο τη συσσωρευμένη μέσα του αδίκια, τον έκανε να βαδίσει στις παρυφές της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς. Όταν οι πολλοί δεν σε κατ΄λαβαίνουν, ή μάλλον ενοχλούνται όταν τους ταράζεις το βολικό ύπνο, τότε μπαίνουν οι ταμπέλες του ψυχιατρείου.. Κάπως πρέπει να εξηγήσουν "το πρόβλημά σου", και να γυρίσουν στην παθητηκότητά τους. Φαίνεται να ήταν πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα, άν και δεν επικροτώ την αυτοδικία, αλλά τί μπορεί να σταθεί απέναντι στην οργή του για πολύ πολύ καιρό υπομονετικού ανθρώπου? Ας μήν κάνει επιτρεπτό η κοινωνία το να εξευτελίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο με κάθε μορφή βίας, και τότε δεν θα υπάρχουν οργισμένοι άνθρωποι. Συγχαρητήρια.

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω προς τι η αγιοποίηση. Ο φόνος οποιουδήποτε είναι φόνος επίσης-άσχετα αν είναι ο ίδιος ο Χίτλερ-Μάο-Στάλιν-Πολ Ποτ κλπ κλπ. Αν πράγματι (όσοι αισθανόμαστε μέλη της εκκλησίας)θέλουμε το καλό σε αυτή την γη, δεν νομίζω πως σκόρπιες και ασύνδετες πληροφορίες πρέπει να μας σπρώχνουν στην αγιοποίηση κάποιου.Το ίδιο κάνουν οι Εβραίοι για τον Barouch Goldstein ας πούμε, που καθάρισε καμιά 30αριά Παλαιστίνιους γιατί μόλυναν την γη του Ισραήλ.Δεν αντιλέγω πως στη δίνη των πραγμάτων(απελευθερωτικοί αγώνες) ενδέχεται να χαθούν ζωές.Δεν μπορώ να καταλάβω όμως(ως χριστιανός)που είναι το δίκαιον του πράγματος.Και για να το θέσω ακόμη πιο βαθειά το θέμα, δεν μπορώ να χωνέψω πως υπήρχαν ιερείς σαν εμένα που ευλογούσαν όπλα στρατιωτών τα οποία έπαιρναν δεκάδες ζωές.Όχι μόνο στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αλλά και πρόσφατα στην πρώην Γιουγκοσλαβία.Συγνώμη από όλους αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τον Τσαφέντη ως μάρτυρα ή κάτι τέτοιο.Καλή σας ημέρα,αγαπητοί μου:)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Απάντηση στην απορία: "Περίεργο, λένε πολλοί. Πώς μπήκε ένας μικτής καταγωγής σ' έναν χώρο, όπου μόνο λευκοί μπορούσαν;"
΄Μα ήταν ο προσωπικός ταχυδρόμος του Φιλέλληνα Φερβούτ, ακριβώς λόγω της καταγωγής του αλλά και της γνώσεως πολλών ξένων γλωσσών.
Τον σκότωσε εν ώρα συνεδριάσεως, κατά την παράδοση κάποιου επείγοντος τηλεγραφήματος.

- Η μητέρα του ανήκε στο υπηρετικό προσωπικό του Ξάνθου Στρουθίδη ο οποίος διατηρούσε φούρνο στο Lorenzo Marces στη Μοζαμβίκη.
΄Hταν πόρνη στην γνωστή ως Sin street του Lorenzo Marces.
Είπε πως τον έκανε με κάποιον Τσαφαντάκη. Ούτε η ίδια ήξερε ποιός ήταν ο πατέρας....
Ο Στρουθίδης που τον είχε υπό την προστασία του ως το παιδί της παραδουλεύτρας του, τον έστειλε στο δημοτικό και ύστερα τον υιοθέτησαν δυο (και οι μοναδικές στη Μοζαμβίκη) Εβραϊκές οικογένειες), που τον έστειλαν για σπουδές στο Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Αγγλία. Εννέα γλώσσες δε μαθαίνονται στα καράβια….

Εμφανίστηκε στην ηλικία των 40 του περίπου χρόνων για να αναλάβει καθήκοντα στο πλευρό του Φερβούτ, όπως πιο πάνω αναφέρω.

Ο φιλέλλην Φερβούτ υπήρξε μέγας υποστηρικτής των Ελλήνων μεταναστών έστω και κομμουνιστών σε μια χώρα που ο αριστεροί τότε αποκλείονταν (μαύρο πανί)
Γα τους μαύρους είχε καθιερώσει δωρεάν εισιτήρια, για τις μετακινήσεις του δωρεάν ρεύμα και νερό ς=, είχε καταργήσει τη φορολογία. Υπήρξε πολέμιος του Διεθνούς Σιωνισμού και αυτό ακριβώς ήταν το κίνητρο της δολοφονίας του, με εκτελεστή τον Τσαφέντα, ως όργανο των Σιωνιστών, Δήλωσε δε πως το έκανε για τους φτωχούς λευκούς.

Αυτές είναι οι δικές μου πληροφορίες. Τα συμπεράσματα δικά σας, αλλά και πότε η ανά τον κόσμο ιστορία , μπορούμε να πούμε πως είναι αυθεντική….

Μεθ’ ασπασμών τε και εναγκαλισμών

Ανώνυμος είπε...

Καμμιά δήλωση για φτωχούς λευκούς από τον Τσαφέντα δεν έγινε παρά από τις τότε εφημερίδες. Μέχρι σήμερα τίποτε δεν δείχνει την ανάμειξη σκοτεινών δυνάμεων στην πράξη του. Δεν τον ανεβάζω σαν ήρωα μα αυτό που μας μαθαίνει η ιστορία που προσεκτικά την κρύβουμε είναι πως τέτοια αποτελέσματα πέρνουμε όταν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους. Όσο για τον Φερβούντ πολύ καλός για τους λευκούς συντοποίτες του (boers) μα τους μαύρους που ήταν το 89% του πληθυσμού τους είχε στριμώξει στο 11% της Ν. Αφρικής. Όσο για τους κολοράτους ήταν οι δούλοι. Ο δε Τσαφέντας μεγάλωσε με την γιαγιά του στην Αίγυπτο και όχι στην Μοζαμβίκηκαι στην βουλή ήταν διρισμένος σαν υπηρέτης.

Για όποια άλλη πληροφορία είμαι στην διάθεση σας. Μαθαίνω και γω.
Μανώλης Δημελλάς.

P. Kapodistrias είπε...

@ Νίκο,

Τώρα που το λες, θα ήθελα κι εγώ να τελέσω ένα τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως και συγχωρήσεως, πάνω από την Πέτρα του!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Πορφύρη μου,

Πάντα μαθαίνουμε, ευτυχώς. Και αυτή η περίπτωση Τσαφέντα αξίζει να προσεχθεί.

P. Kapodistrias είπε...

@ Τατιάνα Κ.,

"Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά...",
αποφαίνεται -ποιητικώ, δηλαδή ουσιαστικώ, τω τρόπω- ο Γιώργος Σεφέρης.
Δεν είναι υπεράνθρωποι, δεν είναι άφοβοι, μήτε εξαγιασμένοι.
Κι έχουν ιδιαίτερες αρετές: Τα ελαττώματα και τις μειονεξίες τους, αρεσκόμενοι μάλιστα στο βαρύ και ανθυγιεινό άθλημα της σχοινοβασίας.
Γι' αυτό μπορούμε να πούμε, ότι

οι ήρωες είναι στην πραγματικότητα τρόφιμοι του ψυχιατρείου
ή στην καλύτερη περίπτωση
οι ήρωες είναι ισοβίτες, με πενταήμερη άδεια εξόδου.

Τα συγχαρητήρια ανήκουν στον Μ. Δημελλά!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ π. Πάνο,

δεν νομίζω ότι κάποιος αγιοποιεί τον Δημελλά. Ίσα-ίσα τονίζουμε την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του.

Ως προς την αυτοδικία, την οποίαν σε δημοκρατικά πολιτεύματα και υπό το σύγχρονο πνεύμα, καταδικάζουμε όλοι 1000%, πρέπει να παραδεχθούμε, ότι διαχρονικώς έχουμε περιπτώσεις επίσημων εκκλησιαστικών ανδρών, των οποίων τεχνηέντως παραδώσαμε στη λήθη τις πράξεις αφαίρεσης ζωών που έπραξαν, π.χ. Μέγας Κωνσταντίνος, Παπαφλέσσας κλπ.
Ήδη μάλιστα στο βιβλίο "Θέματα Χριστιανικής Ηθικής"της Γ΄ Λυκείου, τα παιδιά μας μαθαίνουν:

"(...)
Ο αμυντικός πόλεμος θεωρείται δίκαιος γιατί είναι η νόμιμη άμυνα ενός έθνους απέναντι στο βάρβαρο εχθρό. Ό,τι λέγεται νόμιμη άμυνα για το άτομο, είναι δίκαιος πόλεμος για το κοινωνικό σύνολο. Πρόκειται για τον αμυντικό, πατριωτικό πόλεμο που διεξάγεται για την προστασία των 'ιερών και των οσίων', του λαού και της χώρας από τον άδικο εισβολέα. Συνήθως ο αμυνόμενος τυχαίνει να είναι ανίσχυρος, ενώ ο επιτιθέμενος συμβαίνει νά 'ναι πανίσχυρος. Για να προστατευτεί το δίκαιο του ανίσχυρου απέναντι στην ισχύ του άδικου εισβολέα, η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα, εύχεται στη λατρεία της υπέρ της πολιτικής ηγεσίας, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας κάθε χώρας και συμμετέχει ενεργά στους εθνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες. (...)"


Αγαπητέ μου,
δεν τα έγραψα εγώ όλ' αυτά... Και μπορείς βέβαια να πεις ότι εσύ δε συμφωνείς.
Ναι, αλλά το λέει αυτό η σύγχρονη Ορθόδοξη Θεολογία (συγγραφείς του βιβλίου είναι οι σπουδαίοι Μάριος Μπέγζος και Θανάσης Παπαθανασίου της "Σύναξης") το δε Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, το εγκρίνει και το διανέμει!...


Ο Τσαφέντας, λοιπόν, δεν κατατάσσεται στους μάρτυρες, αλλά πρόκειται για μιαν ιστορική φυσιογνωμία που οπωσδήποτε χρήζει ανάλυσης και προβολής. Αυτό, κατ' εμέ. Και αν επιμείνουμε περισσότερο, είναι μια προσωπικότητα για την οποίαν ευχαρίστως θα έγραφα ποίημα, αν μού ερχόταν, εννοείται.

Χαίρε αγαπητέ!

P. Kapodistrias είπε...

@ Φύρδην μύγδην
ή
Κυρά των Γλάρων, χαίρε και υγίαινε!

Πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που προσκομίζεις! Τα διάβασα και τα ξαναδιάβασα. Απ' ό,τι φαίνεται όμως, ο Μανώλης που τα έψαξε εκεί κάτω στο Άφρικα πανταχόθεν, δεν βρήκε κάτι ανάλογο.
Σε παρακαλώ πολύ, λοιπόν, γράψε μας, "πόθεν έσχες" αυτές τις τόσο σημαντικές λεπτομέρειες. Οι πηγές μας έχουν πάντα την προτεραιότητα και χρησιμεύουν τα μάλα.

Ευχαριστώ πάντως για την πολύτιμη συμβολή σου.
Εδώ είμαστε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μανώλη Δημελλά,

καλώς ήρθες στην ιντερνετική μας παρέα!!! Συγχαρητήρια για την δουλειά σου, την οποίαν αγαπώ και στηρίζω εκ των προτέρων, επειδή την έζησα εν τη γενέσει της!

Πολλά προκύπτουν για τον "ήρωά" σου, οι δε φίλοι μας, βλέπεις ότι ενδιαφέρονται ιδιαίτατα. Δεν σού κρύβω, ότι, πέρ' από αγιοποιήσεις, η υπόθεση Τσαφέντα μ' εξιτάρει κι εμένα.
Να είσαι καλά που τον ανασταίνεις για εμάς.

Εύχομαι από καρδιάς, πάντα να έχεις επιτυχείς δημιουργίες και αδιάπτωτη υγεία, για να χαίρεσαι τη ζωή και όσους αγαπάς!!!

Ανώνυμος είπε...

η φαντασία είναι τελικά τόσο φτωχή μπροστά στην πραγματικότητα......και με τις φωτεινές και με τις σκοτεινές της πλευρές.....

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε,

η Πραγματικότητα είναι όντως παράδοξη. Μάς φέρνει τούμπα. Ή του ύψους ή του βάθους...

Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα!

Unknown είπε...

η λέξη 'συγκλονιστικό' ήταν και μένα μέσα μου, καθώς το διάβαζα...
το τρισάγιο, προσευχή για έναν συνάνθρωπο θαυμαστό, πολύ θα το ήθελα κι εγώ. για κάποιον που πόνεσε, γιατί σε κάθε στιγμή της ζωής τους μπορούμε να αναγνωρίσουμε μια προδοσία δική μας...
η θέση περί φόνου που έγραφε κάποιος παραπάνω, δε με θίγει. γιατί αναγνωρίζω τον εαυτό μου στους θύτες, σ'αυτούς που κάθονται στην άκρη και οπλίζουν το χέρι του ενός με τις αμαρτίες όλων μας (αμαρτίες εννοώ όλα αυτά που θα οφείλαμε στην ανθρώπινη κοινότητα που ζούμε για να συνεχίσει να είναι ανθρώπινη, κι όμως δεν την αποψιλώνουμε διαρκώς εν ονόματι της ατομικότητάς μας).
πόσο να πόνεσε αυτός ο ανεμοδαρμένος αδερφός μας. μαρτύρησε κατά κυριολεξία. ακόμη κι όταν έκανε φόνο. ακόμη κι όταν γεννιόταν. ακόμη κι όταν επιβίωνε. φανταζόσαστε ένα διάλογο ανάμεσα σ'αυτόν και το Χριστό;

P. Kapodistrias είπε...

@ Abttha Ελένη,

ωραία η αντιμετώπιση που κάνεις στον αγγελοκρουσμένο ή "σκουληκοδαρμένο" αυτόν συνάνθρωπο-φωνή από τον Νότο (με κάθε έννοια) του Κόσμου, ο οποίος έφτασε μέχρι και την αυτοδικία, σπρωγμένος από τα... "σκουλήκια" του!...
Μού άρεσε που τον είδες συγκαταβατικά, δηλαδή μητερικά. Όπως δηλαδή θα τον δεχόταν η μανούλα του, ενώ θα της εξομολογείτο το έγκλημά του.

Αναθυμάμαι εδώ την σπουδαία παραβολή του "άσωτου γιου", μια και είναι μάλιστα επίκαιρη: Υπάρχει μια νεότερη/καιριότερη εκδοχή στη θεολογική ματιά μας επί της παραβολής, σύμφωνα με την οποία, είναι πλέον σωστότερο να λέγεται "παραβολή του σπλαχνικού πατέρα", διότι αυτή η συγκλονιστική/συγκινητική/αφοπλιστική δοχή του Πατέρα δια-σώζει τα πράγματα και γεφυρώνει εντέλει τα πρώην διεστώτα. Δεν αρκεί η μετάνοια, αλλά και η αγκαλιά που θα σε δεχθεί. Δεν αρκεί το δικό σου "ήμαρτον", αλλ' απαιτείται ένας πάνζεστος κόρφος να κρύψεις το ήδη καινιζόμενο πρόσωπό σου, μια ποδιά να σκουπίσεις τα δάκρυά σου.

Ήδη κατέγραψα τον Τσαφέντα στα Δίπτυχα της Προθέσεως, όπως έχω καθήκον, ενθυμούμενος (δεν ξέρω γιατί) το "άλλος εστίν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων".

Σ' ευχαριστώ πάντως Ελένη μας, για την ευκαιρία που μάς παρέχεις για γόνιμες σκέψεις!!!

vertzak είπε...

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΟΥ Π.Κ. ΣΤΕΛΝΩ ΠΟΛΛΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟ ΜΑΝΩΛΗ.

ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΔΗΜΕΛΛΑ ΓΝΩΡΙΣΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ.

ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕ. ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΕΜΕΝΕ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΕΙΔΑΜΕ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, ΑΦΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΤΡΕΧΕ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΓΙΑ ΣΑΦΑΡΙ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΩΣ ΕΚΕΙ ΗΡΘΕ ΠΡΩΤΑ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΣΕΥΑΝ ΟΥΤΕ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΨΥΧΗ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΩΣΗ.

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΔΩ ΠΩΣ Η ΤΑΙΝΙΑ ΑΥΤΗ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΧΑΡΗΚΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Βερτζάκ,

σημασία έχει ότι γνωρίσαμε αμφότεροι τον Μανώλη, έναν αξιόλογο άνθρωπο και δημιουργό, αφοσιωμένο στην δουλειά του, ευαίσθητο στα τεκταινόμενα του ιστορικού γίγνεσθαι.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Μα πραγματικά πιστεύω πως αυτό που έχει αξία σε αυτήν εδώ την σύντομη ζωή μας είναι να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Να κάνουμε τουλάχιστον τους επόμενους ουσιαστικότερους από εμάς.΄Αν και δύσκολα ξετρυπώνει κανείς πια σκεπτόμενους συνανθώπους του. Ο Τσαφέντας λοιπόν είναι η αφορμή αφενός να κρατήσουμε την ιστοριά και αφετέρου να δούμε λίγο και μέσα μας. Πόσο ρατσιστές είμαστε; Πόσο έχουμε δουλέψει με τον εαυτόμας; Πόσο έχουμε σκύψει στον διπλανό μας; Τρέχουμε να μακρίνουμε ένα εικοσιτετράωρο να καταφέρουμε πολαπλά όνειρα και τελικά καταλήγουμε να ζούμε με εφιάλτες. Τουλάχιστον βλέπω πως υπάρχει διάλογος και συνάνθρωποι που καταλαβαίνουν.
Μανώλης Δημελλάς.

P. Kapodistrias είπε...

@ Μ. Δημελλά, καλησπέρα!

Ευχαριστώ, που ξαναήρθες στην παρέα, καταθέτοντας εύρωστη γνώμη ουσίας, που σκάπτει στα ένδον! Ευχαριστώ επίσης, που μάς έδωσες την ευκαιρία, μες από τήν ταινία σου, να έχουμε καλλίκαρπες σκέψεις και ουσιαστικό -όπως βλέπεις- διάλογο, κάτι τόσο δύσκολο πια στην αγχοτική και ιδιάζουσα εποχή μας.
Προσωπικά, παρότι αμφιλέγεται ο μακαρίτης, τον "πάω" τον Τσαφέντα!!!... Θα ήθελα πολύ να έγραφα (εάν προκύψει) ένα ποίημα που να τού ταιριάζει. Αλλά να τελέσω κι ένα τρισάγιο στον τάφο του. Ήδη προσεύχομαι και από εδώ για την ανάπαυση της πολυεπίπεδης (ως φαίνεται) ψυχούλας του.

Όποτε θέλεις, φίλε, εδώ βρισκόμαστε. Αναμένουμε τώρα με χαρά την επιτυχία της ταινίας σου!!!

lemon είπε...

Με εντυπωσίασε πάρα πολύ το ντοκιμαντέρ, όπως και όλους στην κατάμεστη αίθουσα του φεστιβάλ. Χειροκροτήθηκε πολύ και οι θεατές έκαναν πολλές ερωτήσεις στον παρευρισκόμενο σκηνοθέτη.

Όταν βλέπω ντοκιμαντέρ και ταινίες τέτοιου είδους (με πληροφορίες εννοώ, με ιστορίες που αγνοούσα μέχρι εκείνη τη στιγμή), πάντα έχω την επιθυμία να τις μοιραστώ με τον κόσμο. Με στεναχωρεί πολύ που τα περισσότερα παρουσιάζονται σε 1-2 φεστιβάλ, άντε και σε καμιά μεταμεσονύχτια στην ΕΡΤ (πάλι καλά, κάτι είναι κι αυτό) και μετά χάνονται, αποθηκεύονται, ξεχνιούνται.
Πλησίασα τον κ.Δημελλά και τον ρώτησα ακριβώς αυτό, αν του το ζήτησαν (από κανάλια, από φεστιβάλ, από αίθουσες), αν πρόκειται να το δει κι άλλος κόσμος. Μου απάντησε πως όχι (ακόμα, τουλάχιστον), και πως το έκανε για την ψυχή του, για τον εαυτό του, για να επαληθεύσει και να συνθέσει μια ιστορία που είχε ακούσει πριν ένα χρόνο (κύριε Δημελλά, συγχωρέστε με αν παραφράζω τα λόγια σας, ελπίζω να αποδίδω σωστά το νόημα...).

Συμπέρασμα; Ένα πολύ-πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, χωρίς να σταθώ στην πολιτική, μάυρη-λευκή, ελληνική-σιωνιστική ή οποιαδήποτε άλλη πλευρά του θέματος. Ένας άνθρωπος πληγωμένος απο τον τρόπο με τον οποίο ήρθε στον κόσμο, πολυταξιδεμένος και προικισμένος με ιδιαίτερες ικανότητες και εμπειρίες, έζησε 33 χρόνια ναρκωμένος με φάρμακα μέσα σε ψυχιατρεία. Κρίμα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Lemon, καλωσήρθες στον ίσκιο του Ήσκιου. Το δωμάτιο μοσχομύρισε άρωμα λεμονιού.

Η ιστορία του Τζαφέντα υπήρξε αποκάλυψη και για μένα, ιστορημένη μάλιστα δημιουργικά μες από τον φακό του Μανώλη Δημελλά. Το ποιοτικό/ποιητικό σφρίγος του Δημελλά συναντήθηκε καλλίκαρπα με την παραδοξότητα της λανθάνουσας προσωπικότητας του Τζαφέντα.

Είδα το dvd που μού έστειλε ο Μανώλης κάμποσες φορές, πασχίζοντας κάθε φορά ν' ανακαλύψω πράγματα, τα οποία δεν διακρίνονται ασφαλώς δια "γυμνού" οφθαλμού. Παράλληλα έμαθα πράγματα κι έψεξα τον εαυτό μου, που δεν γνωρίζει κάποια βασικά γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο, ερήμην μας.
Αλλά και πόσα να προσλαμβάνει στο νου του ο δύσμοιρος ο άνθρωπος...

Τέλος πάντων, ξανά εύγε στον Δημελλά, Ευχαριστώ κι εσένα για την επίσκεψη. Να μάς ξανάρθεις!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails