© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Ξερόκλαδα στη Ζούγκλα

Αιχμαλωτίζοντας καψερές στιγμές στη Ζούγκλα της Βορειοδυτικής Νοτίου Αφρικής. Και ανάμεσα στις πολλές εκατοντάδες πολύχρωμων εικόνων, ένα θέμα προσφιλέστατό μου: Ολόξερα κλαδιά. Φαντάσματα δέντρων ακατέργαστων. Ή μήπως, ανθρώπων και ζώων; Αν τα δείτε με άλλο μάτι, μπορεί και να μην πρόκειται για δέντρα αποκαμωμένα απ' τον χρόνο και τις ειδικές συνθήκες, αλλά γι' ανθρώπους, ζώα ή πετούμενα... Ούτως ή άλλως, καταδικασμένα πια και ανυπεράσπιστα, εκζητώντας ένα κάποιο έλεος κι αυτά... Δεν άντεχα να τα προσπεράσω έτσι αβασάνιστα, αφού ένιωθα, ότι κάτι, κάτι μού γυρεύουν... Τώρα, τουλάχιστον, τα μοιραζόμαστε ως εικόνες!...












34 σχόλια:

σα είπε...

κάπως έτσι κι οι ψυχές μας αποκαμωμένες και απογοητευμένες ζητούν νερό να ποτίσουν τις ρίζες τους και φως για να πετάξουν τα πρώτα φύλλα... καλή πορεία προς το Πάσχα να έχουμε!

Tasos Zarkadis είπε...

Θα με θεωρήσετε υλιστή αν ζητήσω και άλλο νερό...;

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

είδος πολυτελείας βλέπεις...

Ανώνυμος είπε...

Απολαυστική και άκρως διεισδητική, όπως πάντα,η εναλλακτική θεώρηση των γύρω μας πραγμάτων και εικόνων, που τόσο εύστοχα μας παρουσιάζεις, μέσω του φωτογραφικού φακού και των σκέψεων σου...

None είπε...

Κλαδιά χέρια ψηλά :(((

RedHat είπε...

Τι να ηταν άραγε οταν ...ζούσαν;
Εβγαζαν καρπούς, λουλούδια, προσέφεραν δροσια και σκιά;
Η τέταρτη φωτογραφία συγκλονιστική.
Τα 'οστά' ενος δένδρου λευκασμένα απο τον ανελέητο ήλιο.
Πολύ ωραίες φωτογραφίες άσχετα με την θλίψη που προκαλει το θέμα τους.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ανώνυμος είπε...

Μοιάζουν σαν χέρια ικετευτικά απλωμένα στον Ουρανό. Σαν τις ψυχές μας. Συμφωνώ με τον/την σα. Είναι διψασμένες και περιμένουν νερό ζωής που θάρθει απο τον Ουρανό.Όπως και οι ψυχές μας.

Artanis είπε...

Ωραίες εικόνες...Από την επέλαση ελεφάντων ίσως;

Christophorus είπε...

Όμορφες εικόνες, αν και άποπνέουν την ανατριχίλα του θανάτου.

Πέρνα απ' τα μέρη μου, σε περιμένει πρόσκληση.

P. Kapodistrias είπε...

@ Φίλε Σα,

Κάπως έτσι, ναι, οι ψυχές μας αποκαμωμένες, σκυφτές, αδιέξοδες. Αν όμως ανορθωθούν έστω και λίγο, έχουν θεόσδοτο το δικαίωμα της σωτηρίας!

Με το καλό η Μεγάλη Εβδομάδα!

P. Kapodistrias είπε...

@ The Blue,

Ληστής να μην είσαι. Υλιστής, αντιμετωπίζεται!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Δημήτρη,

Τις περισσότερες φορές θα έπρεπε να επιλέγω τη Σιωπή!
Ευχαριστώ!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ None,

Η αντιμετώπιση των κλαδιών ως χεριών είναι άκρως ποιητική!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Redhat,

Θα μείνουμε την απορία! Συγκλονιστικό τι όλο θέαμα!!!

Ευχαριστώ για τις ευχές.

P. Kapodistrias είπε...

@ Artanis,

Ποιος να ξέρει... Μάλλον ο Χρόνος πρώτος και μετά όλα τ' άλλα!...

Artanis είπε...

Επειδή έχω καλέσει όλους όσους γνωρίζω, θα ήτανε -αν μή τι άλλο- παράλειψη, να μην καλέσω κι εσάς...Έχετε πρόσκληση για 2 παιχνίδια, φυσικά δεν είναι σε καμία περίπτωση δεσμευτική...Το ένα "παίζει" τώρα, και το επόμενο από Τετάρτη...Περάστε να ρίξετε μια ματιά, κι αν σας αρέσει η ιδέα, έχει καλώς..., διαφορετικά συνεχίζετε με τα θέματά σας...Εγώ τα διαβάζω όλα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Θα συμπλήρωνα ότι ζητούν έλεος, αμνηστία, πίστωση χρόνου, μιαν ευκαιρία ακόμη...

P. Kapodistrias είπε...

@ Artanis,

θα περάσω από σένα αργότερα να βρω την πρόσκληση και βλέπουμε. Θα προσπαθήσω, ό,τι μπορώ!... Ευχαριστώ πάντως!

P. Kapodistrias είπε...

@ Χριστοφόρε,

Και του θανάτου η ανατριχίλα, συνέπεια ζωής είναι!!!

Ευχαριστώ και για την δική σου πρόσκληση. Θα περάσω να δω!!!

kiki είπε...

Εμένα αυτές οι εικόνες πάντως, μου υπεμθυμίζουν το μεγάλο πρόβλημα που έχει αυτή η χώρα με το νερο. Παιδιά γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να έχουν πιει ποτέ νερό. Για προσπαθήστε να μείνετε μια μέρα χωρίς νερό...
Στις συγκεκριμένες φωτό, δεν ξέρω/νομιζω ότι είναι αποτέλεσμα της έλλειψης νερού αλλά αυτό μου θύμισε...

Ανώνυμος είπε...

Έχετε δίκιο. Αυτά ζητούν. Και ενώ μοιάζει να είναι γύρω ερημιά, έχει μέσα της τη ζωντανή Παρουσία..Δεν είναι ερημιά πουθενά μέσα στον κήπο του Θεού. Είναι η αναζήτησή Του, και όταν είμαστε στο απόλυτο σκοτάδι στρεφόμαστε όλοι ψηλά προς τα εκεί που είναι το Φώς. Πίσω απο αυτή τη συννεφιά αισθάνεσαι οτι υπάρχουν κρυμμένες ακτίδες Ήλιου..

H.Constantinos είπε...

Ισως αισθανόταν ότι σύντομα θα γίνουν καυσόξυλα, και σου γύρευαν να τα αποθανατίσεις...
Κι εμένα είναι από τα αγαπημένα μου θέματα τα ξερά δέντρα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Ονειρομαγειρέματα,

Σωστή η παράμετρος που βάζεις στο τραπέζι!... Το πρόβλημα του νερού είναι ΤΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ πρόβλημα σ' εκείνους τους τόπους. Ας μην απαριθμήσουμε και τ' άλλα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Ίσως τη λεγόμενη "ερημιά" την επιτείνει η έλλειψη δικαιοσύνης και κάθε ανθρωπιστικής αξίας σ' εκείνους τους τόπους. Και, παρότι ο Θεός είναι παντού, μόλις αισθανθούμε την διάσταση θείας και ανθρώπινης δικαιοσύνης, τότε αισθανόμαστε εντονότερη και παγερότερη την Ερημιά της ύπαρξης, έστω κι αν βρισκόμαστε σε καύσωνα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Κωνσταντίνε,

Θεωρώ , ότι απαθανατίζοντάς τα διαρκούν ακόμη. Με το που τα βλέπετε, βεβαιωνόμαστε ότι ακόμη ζουν!...

Όντως αυτά τα θέματα είναι από εκείνα που δεν μπορούν να περάσουν δίχως να σταθούμε!...

Ανώνυμος είπε...

Σε κάποιες γωνιές της γής παραβιάζεται περισσότερο η δικαιοσύνη απ ότι σε άλλες.Και βασανίζονται άνθρωποι απο ανθρώπους που εφευρίσκουν με νοσηρή φαντασία ανεξάντλητα νέους τρόπους αδικίας. Γενικά όμως θεωρώ οτι η ζωή αυτή είναι άδικη. Βαθειά άδικη. Για κάποιο λόγο. Καμμιά απάντηση δενμε ικανοποιεί αρκετά για να μου το εξηγήσει αυτό. Προτιμώ να σκέφτομαι τη ζωή σαν σύνολο που συμπεριλαμβάνει και την άλλη ζωή μετά το θάνατο, οπου μ αυτή την οπτική ίσως υπάρχει μια ισοτιμία στα πράγματα. Παρόλα αυτά δεν τη θέλω τότε τη δικαιοσύνη. Αφού δεν την είχα στο "τώρα", και γιαυτό έχασα τη ζωή αυτή, σ εκείνο το "μετά" θα ήθελα μιά "αδικία" επίσης, το έλεος. Γιατί η δικαιοσύνη τότε θα με καταδικάσει..

Alkmini είπε...

ο άνθρωπος ζει χωρίς τροφή 7 ημέρες, χωρίς νερό 3 ημέρες, χωρίς αέρα ....90 δευτερόλεπτα).
...ακομα και τα δεντρα χωρις νερο πεθαινουν πεσμενα...και όχι ορθια!
να εισαι καλα πατερ Παναγιωτη που δειχνεις ολες τις πλευρες της ζωης τοσο ομορφα και ξεγυμνωμενα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

αυτά (τα εξόχως ενδιαφέροντα και αγωνιώδη) που μάς αναγράφεις, ο πρώιμος λόγος του Εκκλησιαστή τα έχει αποτυπώσει ως εξής:
"Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης",
ο δε Σολωμός, επαναλαμβάνοντας λόγο του Αετίου, δίνει μιαν άλλη διάσταση, καθόλα ελπιδοφόρα:
"Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν΄ αγαπάς".
Ο Ελύτης αποφαίνεται
"Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος κι αν είδες, είδες"!
Με λίγα λόγια,
"γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα" (κατά Σολωμόν),
οπότε
"Αν είναι να πεθάνεις
πέθανε
αλλά
κοίτα να γίνεις
ο πρώτος πετεινός μέσα στον Άδη"
(Ελύτης).

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

Καλώς έβαλες αυτές τις χρήσιμες πληροφορίες. Για να εκτιμάμε τι έχουμε, εμείς οι ανικανοποίητοι και βουλιμικοί!...
Καλημέρα σου, όλη μέρα, κάθε μέρα!

Ανώνυμος είπε...

Διάβαζα αυτό ακριβώς το τελευταίο στο βιβλίο σας για τον Ελύτη, ακριβώς σήμερα το πρωί! Την απάντηση για όσα βασανίζουν τον άνθρωπο σε υπαρξιακό επίπεδο, την έχετε εσεις οι ποιητές γιατί σε σας την έδωσε ο Θεός να μας τη δώσετε σε γλώσσα που να είναι προσβάσιμη σε μας.. Οι ιερείς Την αγγίζετε κι όλας..

Ανώνυμος είπε...

Ο Σολωμός είναι ο πολύ αγαπημένος μου, της καρδιάς μου(οι ποιητές δεν ανήκουν σ όλους?). Κρατάω την αγάπη ως το ωραιότερο. Αλλά γιατί πονάει τ ωραιότερο?

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Η καλύτερη στάση μας μπροστά στο Μυστήριο της Ζωής και του Θανάτου, είναι κυρίως η Σιωπή. Πάντα μου έτσι τ' αντιμετώπιζα. Μπορεί να ακούγεται παθητικό όλο αυτό, αλλά τι άλλο να κάνουμε; Η πολλή φιλοσοφία το ρίχνει όξω το καράβι, οδηγώντας μας στην Τρέλα. Άσε που υπάρχει και ο όρος του συρμού: "Αυτοκτονικός ιδεασμός".
Εξάλλου, είναι και θέμα Υπακοής στην Τάξη, όπως έχει διαμορφωθεί μετά την προπατορική παρακοή κι έχει γλυκανθεί μετά την σταυροαναστάσιμη εμπειρία Εκείνου. Θέμα, λοιπόν, Υπακοής, μήπως κι έτσι εξευμενίσουμε τ' Άρρητα. Άλλωστε, όπως καταλήγω στον "Έσχατο Φίλο" μου:

"Και συ
που δε θες να πεθάνεις
τι παριστάνεις;"

P. Kapodistrias είπε...

Τατιάνα Κ.,

Δεν έχω απάντηση στο γιατί σου...

Εκείνο πάντως που έχω εμπεδώσει είναι, ότι

"η Ευπάθεια είναι της απαθείας προτιμότερη
η Ομορφιά πονάει αλλά
ισχύει
πετεινός
κουρνιασμένος στις δάφνες της Ανάστασης
άσκηση πές την Διάρκειας"
!!!...
[Από το "Ενύπνιο μετά τρούλλου", σ. 43]

Ανώνυμος είπε...

Καλύτερα ν αγαπάς και να πάσχεις για την αγάπη. Έτσι δεν είναι? Εδώ η μεγαλύτερη Αγάπη ανέβηκε στο Σταυρό..

Ανώνυμος είπε...

Συμπτωματικά άκουγα σήμερα και για πολλή ώρα ότι έχει να πεί η ψυχιατρική για τον αυτοκτονικό ιδεασμό, που υπάρχει βέβαια άσχετα άν χρησιμοποιείται κιόλας κατα το δοκούν. Είναι φοβερό όπως και να το δεις οτι υπαρχουν πλάσματα του Θεού σε τέτοια διαταραχή ώστε να μή λειτουργεί καθόλου το ένστικτο αυτοσυντήρησης και να θέλουν το θάνατό τους ή να το κατορθώνουν κιόλας. Είναι σε πραγματική απόγνωση πρίν το κάνουν, που καμμία σχέση δεν έχει μ αυτό που ονομάζουμε εμείς απόγνωση. Όταν πάσχει ένα μέρος του σώματος ο εγκέφαλος είναι εκεί για να δώσει το σήμα. Όταν όμως πάσχει ο ίδιος τα σήματα είναι μπερδεμένα, παραμορφωμένα, σε απομόνωση αυτισμού, και οι παραισθήσεις πραγματικές και εφιαλτικές, ακουστικές και οπτικές, και η κατάθλιψη έχει διαβρώσει τα πάντα. Εκείνος που φεύγει έτσι, είναι γιατί είναι αφόρητο το να συνεχίσει να ζεί με την παράκρουση και τη σχιζοφρένεια. Όμως εκείνο που είναι αληθινά φοβαρό είναι οτι δεν υπάρχει σε όλους όσους αυτοκτονούν ψυχιατρικό υπόβαθρο. Είναι αυτό που καθορίζεται ως μια "στιγμή τρέλας" ενός καθ όλα συνηθισμένου φυσιολογικού ανθρώπου. Γι αυτό η απόγνωση είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Δώστε ελπίδα, εκεί που δεν υπάρχει...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails