© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Απριλιάτικα μοβ ανθάκια για τον Δημήτρη Λάγιο

Στις 11 Απριλίου 1991 ο Ζακυνθινός Πολίτης του Κόσμου, ευαίσθητος Μουσικός και πιστός Φίλος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ μάς άφησε χρόνους. Δεν ξεχνιέται όμως. Ήδη σε προγενέστερη ανάρτηση ξαναμίλησα γι' αυτόν, υπό τον τίτλο Ενθυμούμενοι πάλι και πάλι τον Δημήτρη Λάγιο, όπου και το ποίημα "Καλός οιωνός", που έγραψα έντεκα μέρες πριν πεθάνει, αμέσως μετά από μια σπαραχτική τηλεφωνική συνομιλία μαζί του.

Την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, μες την έκρηξη της Άνοιξης και της Ανάστασης, βρισκόμουν στη Μονεμβασιά. Μόλις το έμαθα, έμεινα εμβρόντητος εκεί πάνω στα τείχη της μακάριας Νεκρούπολης του Μοριά, να κλαίω φωναχτά εις επήκοον των παραξενεμένων περαστικών. Όχι τόσο γιατί έφυγε, ήταν προδιαγεγραμμένο άλλωστε από καιρό, αλλά επειδή έφευγε πολυπικραμένος από τους τα πρώτα φέροντες στην υπόθεση του Πολιτισμού συντοπίτες μας, οι οποίοι ποτέ δεν ανέχτηκαν τη φωτεινή και πρωτοποριακή παρουσία του ανάμεσά μας.

Λίγες μέρες μετά, στις 14 Απριλίου 1991, βαθιά θυμωμένος από το γεγονός και την πολεμική που είχε προηγηθεί, έγραψα ένα πολύ οργισμένο κείμενο, που δημοσιεύτηκε σε τοπική Εφημερίδα [Ο Τύπος της Ζακύνθου, φ. 26, 14.4.1990, σ. 6], απευθυνόμενος ανωνύμως σ' Εκείνους τους διεστραμμένους τύπους της δήθεν θιγόμενης από τον Λάγιο Παράδοσης. Εε, λοιπόν, υπήρξε ένας από αυτούς, ο λιγότερο εμπλεκόμενος, ο οποίος, ως έχων μύγα, μυγιάστηκε, κόβοντάς μου τη μιλιά (σκασίλα μου!!!), μέχρι που κι εκείνος πέθανε... Τουτέστιν, όλα τα διορθώνει το φτυάρι του νεκροθάφτη... Τι κρίμα... Να λέμε και να πράττουμε, δίχως να υπολογίζουμε, πόσο πρόσκαιροι είμαστε...

Ο ίδιος ο Λάγιος ήταν πάντως απογοητευμένος. Ένα χρόνο πριν φύγει, τον Απρίλιο του 1990, όντας ασθενής, με πήρε τηλέφωνο και δειλά-δειλά με παρακάλεσε (κυριολεκτικά), να τον δεχτώ στη θεολογικο-λογοτεχνική εκπομπή "Από τα ρείθρα του Ιορδάνη στα κύματα των FM", την οποία έκανα τότε στον νεοσσό ιδιωτικό ραδιοσταθμό της "Ελεύθερης Ραδιοφωνίας Ζακύνθου (ΕΡΖ)". Είχε -είπε- μόλις εκδώσει έναν δίσκο, το "Έργα για Ορχήστρα νυκτών εγχόρδων" με τη Μαρίζα Κωχ και ουδείς ραδιοφωνικός αστέρας ή σταθμός της γενέτειράς του τον δέχονταν στα μικρόφωνά τους. Τού είχαν κάμει απαξάπαντες εμπάργκο. Τα έχασα!... Ποιον δεν ήθελαν; Ναι, αυτόν, που σήμερα υμνούν και χρησιμοποιούν... Αμέσως δέχτηκα την πρόταση και όντως συμπαρουσιάσαμε τον δίσκο του (τον οποίον μάλιστα μού χάρισε με θερμή αφιέρωση) στις 28 Μαρτίου 1990, μαζί με μιαν εκ βαθέων συζήτηση. Σημειωτέον, ότι αυτή η εκπομπή, απομαγνητοφωνημένη, δημοσιεύτηκε στο Περιοδικό Επτανησιακά Φύλλα [26 (Φθινόπωρο-Χειμώνας 2006) 677-692].

Αυτά, ως προς τα παρασκήνια εκείνου του πικρού καιρού. Λυπάμαι ακόμη πολύ και που τα σκέπτομαι...

Ακολουθεί το οργισμένο μου εκείνο δημοσίευμα, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε... Κάποτε, ελπίζω να είμαι σε θέση, να γράψω και τα ονόματα των εμπλεκόμενων...

Η ερωτική πρεμιέρα του Δημήτρη Λάγιου στον Θάνατο
[Απόσπασμα]

Τώρα, που η όλο μουσική και αναζήτηση ψυχή του Δημήτρη Λάγιου, μετά την τελευταία της «ερωτική πρόβα στον θάνατο» έχει πια καταλήξει και κατακτήσει τη Γνώση του Απείρου που τόσο επόθησε, είναι καιρός να κάνουμε όχι αξιολόγηση του έργου του, δεν είναι άλλωστε του παρόντος, αλλά μια δική μας εσωστροφή, πρώτο κυριολεκτικά βήμα για τη μετάνοιά μας, όσον αφορά στην προσωπικότητά του και πώς την αντιμετωπίσαμε.

Επειδή ο Λάγιος ξεχώρισε απ’ όλους εμάς, τους αποδώσαμε «πολύ κακό για το καλό», το όποιο καλό μας πρόσφερε, όπως ο ίδιος δήλωνε, την ώρα που όλες οι μορφές της μουσικής ζακυνθινής μας Παράδοσης ηδονίζονται δαφνηφόρες του παρελθόντος, χωρίς όμως εμφανείς ελπίδες ανάτασης και συνέχειας. Οι εξαιρέσεις εδώ επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Τον χρησιμοποιήσαμε σαν αποδιοπομπαίο τράγο, για να διατηρήσουμε στη σκιά την δική μας ανέχεια και την πνευματική μας δυστοκία. Τον βρίσαμε, τον πομπέψαμε αναπολόγητο για τα ενδεχόμενα λάθη του, χωρίς να του αναγνωρίσουμε καμιάν αξία, όταν σε όλα τα μέρη του κόσμου υπήρξε πάντα περιζήτητος και αποθεώθηκε παντού, πράγμα που εμείς ποτέ δεν του συγχωρήσαμε. Μείναμε στα μικρά και χάσαμε τα μεγάλα.


Κι όλα, γιατί σ’ ολόκληρο το διάστημα της σύντομης αλλά μεστής μουσικής διαδρομής του, με τις δυνάμεις που διέθετε, διαδήλωνε τη βαθύτατη προσήλωση και αγάπη του στη Ζάκυνθο, ένα κακομαθημένο νησί, που μπορεί να υπήρξε «ωραία και μόνη», σήμερα όμως σαν άλλη Ιερουσαλήμ αποκτείνει τους προφήτες της.


Όλα, γιατί η τιμιότητα και η ειλικρίνειά του δεν του επέτρεψαν ποτέ να εμπλακεί στις εντός κι εκτός των τειχών μας νεοζακυνθινές παρεούλες, κυκλώματα όλο εμπάθεια, τα οποία φορώντας το προσωπείο της κουλτούρας επιπλέουν (για πόσο ακόμα;) στην επιφάνεια των πνευματικών μας πραγμάτων, χαρακτηριστικά πάντως δείγματα στείρου επαρχιωτισμού και ακμής της παρακμής μας.

Και λίγα τινά για την αμφιλεγόμενη θρησκευτικότητά του: Καλυμμένοι και πάλι όλοι εμείς πίσω από τη σκανδαλώδη και φαρισαϊκή τυπολατρία μας, νεόκοποι «υπέρμαχοι» βωμών και εστιών, αγνοήσαμε ότι είναι προτιμότερη η υπαρξιακή αναζήτηση του Θεού, έστω κι αν κάποτε φτάνει κανείς σε άκρα, από τη χλιαρή και υποκριτική δήθεν χριστιανοσύνη μας, που περιορίζεται π.χ. στην «Γκλόρια» του Μεγάλου Σαββάτου, μα σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει την Γκλόρια του Χριστού μέσα μας.


Τον πετροβολήσαμε, λοιπόν, λησμονώντας τη ριζοσπαστική θέση Εκείνου: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».


Τι βάθος πλάνης και κακομοιριάς!




33 σχόλια:

mareld είπε...

Τώρα.. με έπιασαν τα κλάματα..
Τον αγάπησα πολύ..τον πόνεσα αφόρητα..δεν τον έχω ποτέ δυστυχώς συναντήσει..η αδερφή μου μου μίλαγε για Αυτόν..έχω την "ερωτική πρόβα στον θάνατο" σαν φυλαχτό..

Καλό σου βράδυ, Φίλε μου!

P. Kapodistrias είπε...

@ Mareld,

δεν είναι κακό που σ' έπιασαν τα κλάματα. Δηλούν υγεία ψυχοπνευματική! "Καλός οιωνός το κλάμα", έγραφα για τον Λάγιο στο σχετικό ποίημα, στην παλιότερη ανάρτηση τη σχετική με τον σημαντικό αυτόν Ζακυνθινό.
Ήταν άνθρωπος ορίτζιναλ. Γι' αυτό έφυγε νωρίς και στενοχωρημένος από τη γενέθλια γη. Είναι θέσφατο, ότι "ουδείς προφήτης εν τη ιδία αυτού πατρίδι"...
Ο τελευταίος του δίσκος, που ετοιμαζόταν λίγο πριν πεθάνει ως "Ερωτική πρόβα στο θάνατο", την τελευταία στιγμή άλλαξε τίτλο. Λίγο πριν φύγει, ο Δημήτρης, μ' ένα σημείωμα προς την Αννα Νταλάρα, απάλειψε τη λέξη «θάνατο» από τον τίτλο.

Καληνύχτα και Καλημέρα Πατρίδα!

π. ΛίΒυος είπε...

Είναι οι μοίρα όλων των ΄΄εκλεκτών ψυχών΄΄ να φεύγουν μέσα στο διωγμό και την περιφρόνηση της ολιγαρχίας της βλακείας και ανοησίας.

Σε ευχαριστούμε αδελφέ μου μας θυμίζεις τέτοιες προσωπικότητες σαν του Λἀγιου....

GreekCivilization είπε...

Πατέρα,
Διάβασα με πολλή περισυλλογή το "οργισμένο" κείμενό σου. Δεν το βρίσκω καθόλου οργισμένο. Απόλυτα ρεαλιστικό το βρίσκω. Έτσι είναι. Την ημέρα που ήλθε η στάχτη του στο νησί, κατα την τελετή στην πλατεία Σολωμού, "μεγαλοσχήμων" μουσικός της νήσου ταύτης έλεγε "Σιγά μωρέ, τι έκανε ο Λάγιος;" Τότε ήμουν ένα παιδάκι που έκλαιγε γοερά καθ'όλη τη διάρκεια εκείνου του τελετουργικού. Ας τολμήσει να μου το πεί τώρα. Απλά θα του απαντήσω με το ίδιο ερώτημα: "Εσύ δηλαδή τι έκανες;"
Δημήτρη, εύχομαι να ταξιδεύει η ψυχή σου στους κόσμους που ονειρεύτηκε, όπως περιέγραψες στο τραγούδι σου "Να ονειρεύομαι".
Θα σε θυμόμαστε για πάντα Δάσκαλε.

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

δε σημαίνει την Γκλόρια του Χριστού μέσα μας.


Όργωνε, όργωνε!
Μου πήρες ένα δάκρυ!

Ανώνυμος είπε...

Δέν έχω να σας πώ τίποτε για τον Δ. Λάγιο, μιά που δεν τον γνώρισα ποτέ, και ελάχιστα τη μουσική του. Παρόλα αυτά πριν χρόνια όταν πεθανε περίπου μάλλον ήταν έψαξα στο διαδίκτυο και διάβασα για εκείνον, δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Όμως όλα αυτά που διάβασα τώρα μου έφεραν μια συγκίνηση, κι αναρωτήθηκα, τί να ένοιωθε άραγε? Γιατί έπρεπε "να φύγει" πάνω στη γόνιμη ακμή του? Μήπως γιατί ήταν στην καλύτερη στιγμή του? Στο σημείο εκείνο που άνθιζε μέσα του ότι ήταν δυνάμει εφικτό ν ανθίσει? Αναρωτιέμαι επισης για τον πόνο. Τον ψυχικό πόνο. Οτι για κάποιο λόγο οι "δικοί σου" δεν σε θέλουν. Σε φοβούνται? Τους ελέγχεις επειδή υπάρχεις? Θα πρέπει να βίωσε βαθιά πίκρα και αφόρητη μοναξιά, τη μοναξιά του ύψους. Η κορυφή είναι μοναχική υπόθεση. Όμως τον δεχτήκατε σεις π. Παναγιώτη, και στο πρόσωπό σας τον δέχθηκε το νησί του, με τον πιο γνήσιο εκπρόσωπο. Τον δέχθηκε το Πνεύμα της Ποίησης και το Πνεύμα του Θεού, γιατί εσεις τα συγκεντρώνετε και τα δύο. Αφού ήταν φίλος σας και σεις φίλος του, τότε τον δέχθηκε εκείνος που κατάλαβε ποιός ήταν, και εκείνος ήξερε ποιός τον δέχθηκε. Πιστεύω οτι έφυγε "πλούσιος" απο γνώση, και μας άφησε πλούσιους με το έργο που άφησε. Εγώ μένει να τον ανακαλύψω. Και πολλοί άλλοι που διάβασαν αυτά τα καυτά λόγια που του αφιερώνετε, νοιώθουν όπως εγώ. Εκείνος τη νοιώθει εκεί την αγάπη σας, γιατί μιλάει μια γλώσσα που διαπερνάει τα εδώ τείχη.

mareld είπε...

Καλησπέρα Φίλε μου!


..Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
ότι και να πω ακροβασία στο κενο
τόση μοναξιά σε ποιό αστείο να χωρέσει
τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό.

Ποιός φωνάζει ποιός πληγώνει τη σιωπή
τι να θέλει να μου πει.
Ποιός φωνάζει ποιός πληγώνει τη σιωπή
τι να θέλει να μου πει.
Αντώνης Ανδρικάκης.

Χαίρομαι που τους τα είπες!
Ντροπή τους..

Καλό βράδυ!

Artanis είπε...

Κρίμα, κρίμα, κρίμα...Δεν είχα ιδέα για αυτήν την πολεμική εναντίον του, νόμιζα οτι τον αγαπούσαν όλοι, τον Δημήτρη τον Λάγιο, για το ήθος του και το ταλέντο του...Τί να πω...

Alkmini είπε...

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟΤΑΤΟ το μνημοσυνο που του εκανες πατερ μου. Δεν τον ηξερα, απο σενα τον εμαθα.
Ακουσα τους στιχους του σ αυτο το πολυ πονεμενο τραγουδι.

Δεν τον δικασε ο κουκος και το αηδονι, αλλα οι ""δικοι""... του ανθρωποι. Εφυγε... γιατι μαλλον δεν ηταν γι αυτον τον κοσμο.
καλο σου βραδυ πατερ παναγιωτη.
οι γραφες σου δυνατες!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Να αφήσω κι εγώ ένα μοβ (" είναι το χρώμα που με τρελλαίνει" - κατά τον ίδιο..)ανθάκι για έναν αγαπημένο.
Για την πολεμική να μη μιλήσω - ας μην ανακατέψω στην καθαρότητα τους μικροεπαρχιωτισμούς της γεννέθλιας γης του.
Η ερωτική του πρόβα, ο τόσο δικός του δίσκος, τόσο δικός μου..
Ένα ζακυνθινό ιστολόγιο που τον θυμάται και τον μνημονεύει μας φέρνει κι εμάς έτσι πιο κοντά στη γεννέθλια γη μας - έτσι όπως θα τη θέλαμε: περήφανη, ευαίσθητη, δημιουργική, κοιτίδα πολιτισμού.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ήξερα οτι το "Καρτερούμε" ήταν δικό του. Όταν το είχα ακούσει σ ένα επετειακό για την Κύπρο που είχε γίνει απο το σύλλογο του χωριού μου ένα καλοκαίρι, και είχα κλάψει..Έχει πολλή ψυχή μέσα του. Όχι μόνο εγώ, όλος ο κόσμος είχε συγκινηθεί φανερά.Και μόνο αυτό να είχε γράψει θα ήταν αρκετό.

Unknown είπε...

Λατρεμένος κι αξέχαστος. Τουλάχιστον μας άφησε τις μουσικές του να μας συντροφεύουν, σαν κληρονομιά.

"Να ονειρεύομαι, απ' το παράθυρο να ταξιδεύω. Να μπαίνω μέσα σου, να καταστρέφομαι και να πεθαίνω..."

Να 'στε καλά!

Γεφυριστές είπε...

Αγαπητέ μας Π.Κ. συνεχίζουμε το σχόλιο της dana semitecolo προσθέτοντας ότι οι μουσικές του ήταν, είναι και θα είναι για εμάς Lucida intervalla. Αιωνία η μνήμη του.

P. Kapodistrias είπε...

@ π. Λίβυε,

Όπως τα λες είναι. Εδώ τον Ιησού εδίωξαν οι "οικιακοί" του, εμείς θα την γλιτώναμε;;;

Να είσαι καλά!

P. Kapodistrias είπε...

@ Συνθέτα μου,

Εσύ πλέον γνωρίζεις, ότι δεν είναι ανθόσπαρτος ο δρόμος του δημιουργού, του καλλιτέχνη. Πολλοί τού στήνουν παγίδες, έτοιμοι να τον λοιδορήσουν και να τον λιθοβολήσουν δημόσια...
Ας τον μνημονεύουμε τουλάχιστον και ας ενστερνιζόμαστε την δουλειά του!

P. Kapodistrias είπε...

@ Γεώργιε Χοιροβοσκέ,

Χαίρομαι (άκου, να χαίρομαι...) που σού πήρα το δάκρυο. Μη φοβού! Το κρατώ στην Πολυτιμοθήκη των Δακρύων!!!

P. Kapodistrias είπε...

Αριάδνη Δήμου,

Είναι ευκαιρία να τον γνωρίσεις τον Λάγιο. Διότι, το κάθε αληθινό έργο Τέχνης παραμένει και λειτουργεί ευεργετικά, ερήμην του δημιουργού του.
Θέτεις πολλά ερωτήματα, ρητορικά πιστεύω. Οι απαντήσεις βγαίνουν από την σκληρή καθημερινότητα, την αδυσώπητη...
Έχουμε πάντως χρέος ν' αγκαλιάσουμε τον καθένα αδύναμο και πετωκότα. Μόλις χθες διάβαζα στον "Ελεύθερο Τύπο" (μέσω Διαδικτύου, διότι σταμάτησα πια ν' αγοράζω εφημερίδες) κάτι όμορφο και θεολογικότατο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου: "(...) Αγαπούμε τον πνευματικά άρρωστο άνθρωπο και προσπαθούμε να τον θεραπεύσουμε. Ο Ντοστογιέφσκι έγραφε ότι Στάρετς είναι εκείνος που αγαπά αυτόν που αμάρτησε πιο πολύ. Αυτό έκανε και ο Χριστός. Πρέπει να μάθουμε να ασκούμε θεραπευτική ποιμαντική με αγάπη, παρά να καταδικάζουμε τους ανθρώπους. Τον εαυτό μας καταδικάζουμε με την αρετή της αυτομεμψίας. (...)".

Καλημέρα με δύναμη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Mareld,

Ναι! Έφυγε νωρίς... Τριανταοχτώ μόλις ετών... Πάνω στον ανθό της δημιουργικότητάς του!

Τα είπα. Όχι θα τούς άφηνα!!!...

Καλημέρα, όλη μέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Artanis,

Όπου αξία και πόλεμος. Είναι προδιαγεγραμμένο. Ας όψονται...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλίκη,

Υποχρέωσή μου να τον μνημονεύω με κάθε τρόπο. Όσο μάλιστα περνούν τα χρόνια, τόσο η απουσία του καθίσταται πιο παρούσα...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Όπως το λες: Μικροεπαρχιωτισμοί, οι οποίοι θα ήταν άνευ σημασίας και περιεχομένου, αν κάποτε δεν έφταναν να "σκοτώσουν" αξιοπρέπειες των συνανθρώπων μας... Και μάλιστα σαν του αείμνηστου Δημήτρη Λάγιου...

Χαίρε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Δυστυχώς, το ίντερνετ δεν διαθέτει ικανό αριθμό τραγουδιών του. Ό,τι βρήκα το ανάρτησα, για να λάβετε γνώση.
Ναι, διέτεθε Ψυχή, με ψι κεφαλαίο!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντάνα Σεμιτέκολο,

Οι δημιουργίες του μένουν εντέλει. Εκεί ας ακουμπάμε την ψυχή μας. Προτείνω το "Ίνατί" γι' αυτές τις μέρες, έργο στο οποίο πάτησαν οι επικριτές του για να τον λιθοβολήσουν!!!...

Κι εσύ να είσαι πάντα καλά!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αλέκα-Κώστα,

Χαίρομαι που ξαναπεράσατε από την παρέα μας! Καλοδεχούμενοι με μουσική Λάγιου, διότι "Sol lucet omnibus"!!!

Φαίδρα Φις είπε...

συγχαρητήρια για την ανάρτηση και την ευαισθησία με την οποία αγγίζετε τον μοναδικό Δημήτρη Λάγιο.

χαίρετε

roadartist είπε...

Περασα να αφησω τις ευχες μου για μια ομορφη εβδομαδα.. Τα λογια ειναι φτωχα για αυτη την αναρτηση..

kyriaz είπε...

Κάποτε του έκανα κι εγώ ένα αφιέρωμα
http://kyriaz.blogspot.com/2008/01/blog-post.html
Φαίνεται πως ξέρετε πολλά.Μήπως γνωρίζετε και για ανέκδοτο έργο του σε στίχους Κώστα Καρυωτάκη;...
Κάτι έχω ακούσει για έργο που παρουσιάστηκε από τη χορωδία της Τρίπολης κάποτε...

P. Kapodistrias είπε...

@ Φαίδρα,

μού αρέσει αυτό το όνομα, λόγω Φαίδρας του Θεοδωράκη.

Ευχαριστώ για τους λόγους τιμής. Να μάς ξανάρθεις!

P. Kapodistrias είπε...

@ Roadartist,

Ευχαριστώ φίλη μου... Καμιά φορά η Σιωπή λέει περισσότερα!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κυριάζ,

Καλώς μάς ήρθες. Είδα και το δικό σου αφιέρωμα στον φευγάτο Φίλο μας. Αξίζει να τον θυμόμαστε και να μάς εμπνέει η δημιουργική του φυσιογνωμία.

Για το έργο του, σε ποίηση Καρυωτάκη, γνωρίζω ότι πρόκειται για τό "Ιδανικοί αυτόχειρες" του 1989 και είναι, νομίζω, ακόμη ανέκδοτο. Έχω την εντύπωση ότι στην παρουσίαση του έργου από τη Χορωδία της Τρίπολης ήμουν παρών. Θα ψάξω στο Ημερολόγιό μου και, αν βρω κάτι θα επανέλθω.

kiki είπε...

Αχ...ο καλός μας ο Δημήτρης... Πόσο χαίρομαι που πρόλαβα και τον γνώρισα. Τον είχαν γνωρίσει και οι γονείς μου και τους άρεσε όπως και σε μένα. Δε θα ξεχάσω τη συνεργασία μας. Ήταν ένα καλός άνθρωπος και συνθέτης και έκανε πολλα για τη μουσικη στη Ζάκυνθο...

P. Kapodistrias είπε...

@ Ονειρομαγειρέματα,

Γράψε μας περισσότερα για τη συνεργασία σας, παρακαλώ! Ό,τι περισσότερο προστίθεται γι' αυτή την εξέχουσα προσωπικότητα αρτιώνει το παζλ της μορφής του!

Χαρά Θ. είπε...

Ακόμα η μορφή του με στοιχειώνει...
Λίγο καιρό πριν αρρωστήσει ή μάλλον πριν το μάθουμε εμείς:
Μια ασκητική μορφή,με ένα εσωτερικό νεύρο στην παρουσία του,με ένα βλέμμα σκέτο κάρβουνο,με την εμβληματική του αλογοουρά πιο γκριζαρισμένη απο ποτέ,με μια μακρυά πράσινη καπαρντίνα στην πλαζ των "Αστεριών" νωχελικός περιπατητής να ακολουθεί κατα ποδάς την μικρή τότε Υακίνθη του.
Η τελευταία εικόνα που εχω απο κείνον,που γνώρισα απο την εποχή του "Αγάπα με" (το μαγαζί που λειτούργησε τα πρώτα του χρόνια στο Αργάσι).
Πόσο πολύ έκλαψα τον πρόωρο θανατό του,σαν νάταν συγγενής α΄. βαθμού.
Εφυγε πολύ νέος,αλλά πρόλαβε κι έκανε τόσα πολλά που ευτυχώς αναγνωρίστηκαν έστω και μετά θάνατον.Ετσι δεν γίνεται πάντα με τις αξίες;
Στην εποχή τους λιθοβολούνται και μετά θάνατον εξυμνούνται και όλοι τότε ήταν ...φίλοι!!!
Κάθε Μεγαλοβδόμαδο τον θυμάμαι πιο έντονα και τον αναπολώ.
Ισως να φταίει το "Ινα τι".
Ας είναι καλά,σ όποια ονειρική ακτή έβγαλε τη στάχτη του το κύμα των θαλασσών που σκορπίστηκε.
Είναι πλέον αδιαμφισβήτητα νικητής επι των μικρόψυχων επικριτών του τότε.
Αιωνία του η μνήμη.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails