Λόγοι περί λόγου: Παναγιώτη Καποδίστρια "Έσχατος φίλος"

Γράφει ο Βαγγέλης Τασιόπουλος [i]

Η καταφυγή στην ποίηση, παρόλο που φαντάζει ως απόπειρα/γεγονός εξωφρενικό στις μέρες μας, παραμένει αναγκαιότητα λυτρωτική, ολίγων έστω.
Η διαρκώς διογκούμενη απαξίωση της ποίησης, ότι αλλοιώνει την αποτίμηση της λογοτεχνικής δραστηριότητας και παραγωγής για τη χώρα μας, αποδιοργανώνει και το λογοτεχνικό τοπίο, καθώς η επίπλαστη διαμάχη ανάμεσα στην πεζογραφία και την ποίηση αναδεικνύει πασιφανώς νικήτρια την πρώτη σε προτιμήσεις και αποδοχή. Οι ελάχιστοι λοιπόν εναπομείναντες πιστοί στο εύθραυστο κύρος της ομορφιάς του λόγου, απαγκιάζουν αναμένοντας.

Είναι θαυμάσιο να συναντάς την ποίηση στους χαλεπούς καιρούς, να την εισπράττεις ως παρηγοριά και άσκηση για τον εαυτό σου, τον πλησίον και τον κόσμο. Και ο «Έσχατος φίλος» του Π.Κ. είναι ένα τέτοιο δώρο.

Κερνάω τους φίλους μου καφέ

στο πλάτωμα παρηγοριάς

και λέω

τη διαδοχή να εξασφαλίσουμε της Ποίησης

το αρτιμελές

κι επ’ αυτοφώρω.

Ο Ζακυνθινός ποιητής, καταγεγραμμένος στους ποιητές της νεότερης γενιάς (γενιά του ’80), έχοντας εξαργυρώσει τα παλιά του δάνεια, αφήνεται ελεύθερος και ανανεωμένος από τη βαθειά θάλασσα του Ιονίου, να ταξιδέψει στις μέρες όλων μας. Ο ελλειπτικός του λόγος δεν αυθαδιάζει ποτέ, μόνο υποβάλλει και ειλικρινής εισχωρεί, διευρύνοντας τους ορίζοντες της ευαισθησίας μας.

Την καταγωγή των σκοτεινών ανέμων

υπαινίσσομαι

γράφει ο ποιητής, ομολογώντας, πως πίσω από την αίγλη της τεχνητής φωτοχυσίας,

άλλη δεν έχω απαντοχή

αποδεντρώθηκα

ψίχουλο η ψυχή μου εκ προθέσεως

στον πάτο εδώ του Άδη

πάει περίπατο.

Η εικονοποιΐα του Π.Κ. εκδηλώνεται μ’ ένα συνεχές αναφιλητό, το οποίο, με λεπτότητα και ταλέντο, εξελίσσεται και μεταλλάσσεται σ’ ένα κάλεσμα σωτήριο αγάπης, που οδηγεί στο θείο, ως ύστατη καταφυγή.

Ποιος να κηδέψει κρινάκια τόσα
λιώμα
επί τροχάδην
και ποιητής ποιος
τα πρόσωπα με στίχους θ’ αγιομυρίσει;
Είλωτας έρως καραδοκεί ν’ ανθίσει
ήρως έρωτας.

Και αλλού επιμένει:

Μάρτης απ’ το κιγκλίδωμα

σεμνός

κηρύσσει Απρίλη

κλείδωμα του κελιού σου.

Η ελπίδα εμφανίζεται στον Π.Κ. ως μόνιμο μοτίβο, κάτι που τον διαφοροποιεί ίσως από τους ποιητές της γενιάς του, στους οποίους το αδιέξοδο και ο κλειστός χώρος καταλαγιάζουν τη σφριγηλότητα και την ορμή, αφού βιώνουν την κυριαρχία της ισοπέδωσης και την μέσα ερημιά ή, όπως ο Π.Κ. θα γράψει,

στην ερημιά τού μέσα τάφου.

Η Ποίηση του Π.Κ. είναι ένας γλυκός καλπασμός ονείρων, ένας γοητευτικός περίπατος στην ουσία του βάθους του ανθρώπινου μεγαλείου, μια κριτική ενατένιση τού γύρω πλούτου και τελικά ένα πειστήριο, πως τίποτε ακόμη δε χάθηκε.
Τα ποιήματά του είναι εφοδιασμένα με τη λυτρωτική γύρη του μετά και του πέραν.

Φυλάω για τα πολύ στερνά λοιπόν
χάριν υγείας
μια μικρή φανούσικη θλίψη
πολλοστή των αισθήσεων παρήχηση
πάνω στ’ αγκάθια

τις εμμονές
αναμονές των γυναικών
περί Ψυσοσαββάτων
τα μάτια της λυγκός τα νυκτικά

το πώς
και το γιατί
και ώς πότε.

*******************************************************

[i] Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος είναι ποιητής. Γεννήθηκε στον Μελιγαλά Μεσσηνίας και ζει στη Θεσσαλονίκη μόνιμα, όπου εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Η παραπάνω κριτική δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης Πίερος, τεύχ. 2, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2003, σ. 119 εξ.