© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Το χειρότερο είναι η λησμονιά


Μανώλης Δημελλάς, καμεραμάν της τηλεόρασης του Mega, εκτός από καλός φίλος, εξελίσσεται σε γενναίο χορηγό αυτού εδώ του Ιστολογίου. Τώρα μάς απέστειλε μιαν αγκαλιά φωτογραφίες θύμησης από τις περσινές, καταστροφικότατες και θανατηφόρες Πυρκαγιές της Πελοποννήσου.
Ο Μανώλης ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή. Αποτύπωσε φωτογραφικά την τραγικότητα των ημερών και την πνοή του θανάτου να περιΐπταται στη Λίμνη του Καϊάφα, στη μαρτυρική Μάκιστο και στην δύσμοιρη Ζαχάρω.
Ακολουθούν σε σλάιτ οι πολλά ομιλούσες αυτές φωτογραφίες και το σχετικό, επεξηγηματικό γράμμα Δημελλά, τον οποίον ευχαριστούμε ξανά από καρδιάς.
π. Π.Κ.]





































Αγαπημένε φίλε σε χαιρετώ,
σκαλίζοντας στα αρχεία μου για μιαν άσχετη φωτογραφία, θυμήθηκα που πέρυσι το φθινόπωρο έκανα αυτές τις φωτο. Θέλησα να της μοιραστώ μαζί σου. Το χειρότερο είναι η λησμονιά.
Μα θέλω να μοιραστώ και ένα ποίημα που διάβασα και μου άρεσε πολύ.

Οδοιπορικά
του Π. Μ. Σωτήρχου

Σ' ένα κόσμο γεμάτον πτώματα
λυγίζουν ακόμα και λουλούδια
για να κλάψουν τον επιτάφιο..

Ανάμεσα σε αγκάθια και αγριόχορτα
οι σπόνδυλοι της αγάπης πεταμένοι
και ο τόπος της γης παντέρημος.

Σώπασαν οι φωνές των οικτιρμών
και όρνεα ξιφίζουν τον ορίζοντα
προπομποί φρικιαστικοί της κολάσεως.

Μέσα στους δρόμους κουβαλώ
την αθανασία των ονείρων μου
άτρωτη απ' τα θνητά πράγματα.

Μου έπαιρναν μια μια τις μέρες
για να φοβηθώ και να προσκυνήσω,
δεν ήξεραν όμως για το άλλο φως.

Μέσα στον χειμώνα κρατήθηκα
με τα λουλούδια της αμυγδαλιάς
και το καλοκαίρι με τα στρουθία.

Αυτός ο "νόμος εν τοις μέλεσί" μου
με λιώνει καθημερινά ωσάν λαμπάδα
και εγώ παλεύω, να κρατηθώ σαν φλόγα.

Περπατώ σε μυστικά τοπία
όπου ο χρόνος δεν μπορεί να περάσει
κι εκεί κερδίζω τα χαμένα.

Αυτό το φως δεν έρχεται από τον ήλιο
κι ούτε γεννιέται από ανθρώπου τα χέρια
δωρεάν με πλησιάζει κι ύστερα χάνεται.

19 σχόλια:

Anastasios είπε...

Εξαιρετικά ευαίσθητο και συγκινητικό το θέμα αυτό. Τα αποκαΐδια του μεγάλου κακού είναι δυστυχώς ακόμα ζωντανά. Κι εγώ έτυχε να έχω κάνει σχετικό αφιέρωμα χθες.

H.Constantinos είπε...

Τρομακτικές εικόνες...
Οι φωτό υπέροχες, αλλά το τρομακτικό παραμένει.

Ανώνυμος είπε...

"..οι σπόνδυλοι της αγάπης πεταμένοι.."..Δεν υπάρχουν πιο τραγικά λόγια..

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητέ μου π. Αναστάσιε,

Πέρασα πρόσφατα από εκείνα τα μέρη της Οδύνης. Δες τη σχετική ανάρτηση στα "Κεφάλαια Θεολογίας του Περιβάλλοντος", κάνοντας κλικ εδώ.
[Κράτα και τη σχετική διεύθυνση (theoperiv.blogspot.com)του οικολογικο-θεολογικού μας Ιστολογίου, στα υπ' όψιν].

Όχι απλώς ζωντανά τ' αποκαΐδια... Σπαραξικάρδια... Πένθος της πατρίδας. Και οι πολιτικοί μας, απλώς... βατοπαιδιαρίζουν.

Ουστ, ρε. Αμάν πια...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Απλώς βιώνουμε την Τραγικότητα σε όλο της το μεγαλείο, αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο μεγαλείο. Τρόπος του λέγειν.
Διότι, πράγματι, δεν υπάρχουν λόγια ικανά, ώστε να κατα-περι-γράψουν την Καταστροφή.

Κατά άλλα, σιγά... η πατρίδα κοιμάται...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κωνσταντίνε φίλε,

Εικόνες οριστικού Χαμού... Δεν είναι εύκολο ν' αναστηθούν όλ' αυτά. Η προσπάθεια επαφίεται ξανά (και ξανά και ξανά) στον... πατριωτισμό των Ελλήνων. Διότι από πολιτικούς, είμαστε απλώς ορφανοί. Ευτυχώς, εντέλει, αλλά...

panagiotisandriopoulos είπε...

Ευτυχώς, αγαπητέ π.κ., που ακονίζεις τη μνήμη μας με τέτοιες αναρτήσεις.
Γιατί ζούμε λες και δεν έγινε μια τέτοια καταστροφή μόλις χθες και δίπλα μας.
Κι από έργα; Μηδέν!
Όπως εύστοχα έγραψες οι πολιτικοί μας "βατοπαιδιαρίζουν"!

Artanis είπε...

Κανείς δεν θα έπρεπε να ξεχάσει, κι όμως οι πολιτικοί μας, ήταν αυτοί που ξέχασαν πρώτοι, και μάλιστα συντομότατα μετά την τραγωδία...
Σα να ζουν σε άλλο πλανήτη, σαν να μην ακούν, να μην βλέπουν, να μην νοιώθουν...Έτσι και η μνήμη τους, επιλεκτική...

Ανώνυμος είπε...

μετά απ΄όλ΄αυτά τι έχω να πω κι εγώ ο δήθεν φωτογράφος, του γλυκού νερού;

mareld είπε...

Φίλε μου, καλησπέρα!

Πόνενε η ψυχή μου..με το παιδάκι.
Ήρθε και το ποίημα..

Τις φωτογραφίες δεν μπόρεσα να τις δω.


Να είσαστε πάντα καλά και οι δυο σας!

Coco είπε...

Κλαίω αυτήν την ομορφιά που καταστράφηκε, ήταν συνδεδεμένη με τα παιδικά μου τοπία

P. Kapodistrias είπε...

@ Παν. Ανδριόπουλε,

Γρήγορα ξεχνάμε, δυστυχώς... Όλοι μας. Ο Χρόνος αμβλύνει καταστάσεις και ξαμπαίνουμε στη ρουτίνα, την ιδιωτική και συλλογική μας. Οπότε τα πραγματικά προβλήματα κουκουλώνονται ανεπίτρεπτα...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αρτάνις,

Εφόσον εμείς δεν τους ξεχνάμε, τους κατ' ευφημισμόν πολιτικούς, καλά κάνουν και μάς ξεχνούν αυτοί...

Είμαι απαισιόδοξος. Κακώς, αλλά...

ritsmas είπε...

Ομορφο το μπλογκ για το Τζαντε. Μια και μονη φορά εχω επισκεφθεί το νησί με τις καλύτερες , τουριστικές, αναμνήσεις.
χαιρετω

P. Kapodistrias είπε...

@ Ηλιογράφε,

Ο καθείς από το μετερίζι του κινείται και δημιουργεί πράγματα. Κι εσύ πολύ σπουδαία!
Όμως οι έκτακτες καταστάσεις είναι φρικτές πολλές φορές, οι δε φωτογραφίες δεν αποδίδουν τα μεγέθη πάντα. Ο Δημελλάς, με τις δικές του φωτογραφίες, μιαν ιδέα μάς έδωσε μόνο των περσινών καταστροφών, ώστε να μάς επαναφέρει στη Μνήμη.

P. Kapodistrias είπε...

@ Μαρέλντ,

Καλημέρα σου! Έγραψες την απόλυτα σωστή φράση "Πόνος Ψυχής"...

Να δούμε, πού θα μάς βγάλει εντέλει αυτός ο συλλογικός Πόνος της Ψυχής. Σε κάποια διέξοδο ή σε συντριμό; Σε κάθαρση του δράματος ή σε κατάσταση διαρκούς μπόχας, η οποία (πιθανόν) να μάς ψιλοβολεύει κιόλας;
Λέω, τώρα, μήπως...

Καλή σου ημέρα, εκεί στας Σουηδίας!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κοκό,

Είδες, τι πένθος... Όταν μάλιστα θίγονται (εδώ μάλιστα γίνονται ολοκαύτωμα) τα παιδικά μας τοπία, ο πόνος και το κλάμα είναι πολλαπλασιασμένο...

Καλή σου δύναμη για όλα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ρίτσα,

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια, τα οποία έχουν ιδιαίτατη βαρύτητα, όταν προέρχονται από μια καλή δημοσιογράφο, όπως εσύ!

Η Ζάκυνθος είναι "ωραία και μόνη" κατά τον Κάλβο, εάν την δεις, πίσω από την τουριστική της διάσταση.
Την επόμενη φορά που θα έλθεις στο νησί μας, θα σε οδηγήσω πίσω από τα γκλάμουρους. Διότι υπάρχει και μια άλλη Ζάκυνθος, πίσω από τη φαινόμενη, η οποία πασχίζει να επιπλεύσει στην Τέχνη, την Ποίηση, τον όντως Πολιτισμό!

Καλημέρα με καλή πάντα σου διάθεση δημιουργίας!

Flora είπε...

Καθώς έβλεπα τις εικόνες της καταστροφής και μετά την ανάγνωση του ποιήματος, δεν ξέρω γιατί ήρθε στο μυαλό μου ο ψαλμός: Κύριος ποιμένει με και ουδέν με υστερήσει... Εις τόπον χλόης εκεί με κατεσκήνωσεν... Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου ου φοβηθήσομαι κακά ότι Σύ μετ' εμού ει...

Σκληρές αυτές οι εικόνες της καταστροφής, που απαλύνονται μόνο με μια πίστη άτρωτη απ' τα θνητά πράγματα, όπως τα όνειρα που κουβαλάει ο ποιητής μέσα στους δρόμους...

Πολλά ευχαριστώ στον εξαίρετο Μανώλη Δημελλά και σε σένα φυσικά π.κ.
Καλή σου μέρα!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails