© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Ο θάνατός τους, ζωή!



Στο παραπάνω βίντεο, απόσπασμα από την εκπομπή "60 Minutes" του αυστραλιανού τηλεοπτικού Καναλιού 9, διεκτραγωδείται ο άδικος θάνατος ενός εικοσάχρονου, του Doujon Zammit, στη Μύκονο του 2008 (άκουσον, άκουσον!) και πώς οι γονείς του από τους Αντίποδες του Κόσμου βρήκαν το κουράγιο να δεχθούν τη μεταμόσχευση των οργάνων του παιδιού τους, ώστε σήμερα να χτυπά η καρδούλα του στο στήθος του Κώστα Γρίμπιλα, ενός ευτυχούς Ελληνοαυστραλού.

Συγκλονιστικές στιγμές υπερ-ανθρώπων (τολμώ να πω), οι οποίοι ξεπέρασαν την καθημερινότητα επιπέδου δαπέδου και άγγιξαν τον Ουρανό. Μιλώ για τους γονείς του Doujon και όλους τους άλλους γονείς, οι οποίοι, κατά την κορυφαία εκείνη στιγμή του Χαμού, ξεπερνούν την αποτρόπαιη περίσταση του Θανάτου και οι ίδιοι καθίστανται μεγάλοι Χορηγοί της Αγάπης, προσφέροντας ζωή στους εν τάφω!

Παρακολουθώντας ένδακρυς το προκείμενο βίντεο, στο οποίο μάλιστα συναντώνται, μέσα σε απερίγραπτο κλίμα συγκίνησης ο Κώστας, ο αποδέκτης του μεγάλου δώρου ζωής, με τους παρόχους του θαύματος γονείς του Doujon, ο νους επιστρέφει 13 χρόνια πριν, σε μιαν ανάλογη στιγμή / συνάντηση. Θα μού επιτρέψετε να μην προσδιορίσω περισσότερο τα γεγονότα, για ευνόητους λόγους. Θ' αφήσω μόνο μια λεπτομέρεια παλιάς φωτογραφίας κι ένα δισυπόστατο ποίημα, να μιλήσουν από καρδιάς. Πρόκειται για εντελώς προσωπικές στιγμές, αλλά για πόσον ακόμα καιρό θα πρέπει να παραμείνουν επτασφράγιστες; Επείγονται ήδη να κοινοποιηθούν, ως παράδειγμα (τουλάχιστον) προς μίμησιν!!!...



ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΕΡΩΣ
Του Γιάννη Κωμαΐτη 

α΄ 
 Σαύρα στον ήλιο 
προεξοχή ονείρου 
αινιγματώδης. 

Όλοι ένας-ένας. 
Αχ αίμα τεθλασμένο 
μάθε μας πότε. 

 Έφυγε πάνω 
μοβ αναρριχώμενο 
ανεπιστρεπτί.  

Ο υπνοβάτης 
σωπαίνει κι όμως ξέρει- 
δούρειος έρως. 

 Στέρνα του Άδη 
νερά ως την ψυχή μου. 
Τ’ άλλα παρήλθαν. 

 Φεύγω μέσα μου. 
Έτσι κι αλλιώς το Χάος 
μάς περιλούει. 


β΄ 
Κουφή βδομάδα 
στον διάδρομο ακάθιστος 
φτωχός και πένης. 

 Περίφρακτο φως 
καρφιτσωμένη ελπίδα 
στο νυχτικό σου.  

Ευκολόπιστη 
ωραία περήφανη 
διανυκτερεύεις. 

 Μεγάλη Πέμπτη 
στα κάτεργα του σώματος 
και στάζεις ήλιο. 

 Τα νεραντζάνθια 
είχαν την ευωδία 
του Εσταυρωμένου. 

 Νύχτα στη νύχτα 
τον περιαύλιο φόβο 
πες τον Αγάπη. 

[«Ευαγγελισμός», 4-30.4.1995, έξω από τη Μ.Μ.Ο. Από το βιβλίο, Παναγιώτη Καποδίστρια, Ενύπνιο μετά τρούλλου, 1999, σ. 16-19]

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα".
Ίσως μια τέτοια δωρεά αποτελεί την κορύφωση της προσφοράς προς τον Θεό μέσα από την κοινωνία με τον άνθρωπο στην τριαδική μας σχέση μαζί Του.
Ίσως έτσι ερμηνεύεται η ισορροπία και η συνέχιση της ζωής μέσα στην ανθρώπινης ζούγκλα...

Tasos Zarkadis είπε...

Tα λόγια περιττεύουν!
Απλά αν είχα έστω και μία αμφιβολία για την αξία της συμμετοχής μου στη δωρεά οργάνων... αυτή πλέον μεταλλάχθηκε σε επιπλέον κίνητρο!!!
πραγματικά ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν την ανάρτηση!

Coco είπε...

Η σύνδεσή μου παρότι 4 mbs δεν κατεβάζει βίντεο. Κάτι τρέχει, θα το ψάξω... αλλά δεν πειράζει. Γιατί μερικοί φοβούνται τη δωρεά οργάνων; Σπουδαίοι γονείς μέσα στον πόνο τους. Ωραίες οι κινέζικες φωτό!
Καλησπέρα!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Το "χάος που μας περιλούει" θα έπρεπε να όριζε περισσότερο προς το Ανθρώπινο τις συμπεριφορές μας. Κι ίσως να ονειρεύομαι το φως να περιλούει κι όχι "καρφιτσωμένη ελπίδα" στο πέτο του θανάτου.
Καλησπέρα, Π.Κ

Unknown είπε...

Μεγαλείο ψυχής! Θέλει πολλή δύναμη, μια τέτοια απόφαση.

Ας το σκεφτούμε με το "μέσα μυαλό", όλοι μας!

Να 'στε καλά!

kiki είπε...

Πόσο μεγάλη ψυχή και δύναμη πρέπει να έχεις σε μια τέτοια στιγμή μάλιστα για να πάρεις τέτοια απόφαση;
Την 1η φορά που είπα του Π. ότι αν πάθω κάτι θέλω να δώσει τα όργανα μου, σοκαρίστηκε και είπε: δε δίνω τίποτα δικό σου... Από τότε με έχει ακούσει πολλές φορές να το λέω και μάλλον κατάλαβε ότι σοβαρολογώ. Αν το λέμε στους γύρω μας, τους διευκολύνουμε σε μια τέτοια απόφαση.
Θέλει κουράγιο πάντως και μπράβο σ' αυτούς που μπορούν και το κάνουν...

panagiotisandriopoulos είπε...

Όταν το έχεις ζήσει αυτό, όπως εσύ αγαπητέ μας Π.Κ., η ζωή σου αποκτά μιαν άλλη διάσταση σχοινοβασίας και ακάθιστης ελπίδας.

Έτσι καθώς μετεωρίζεσαι ανάμεσα στον Σταυρό και στην Ανάσταση...

Και το σώμα γυρεύει απεγνωσμένα τη λύτρωσή του. Νυν και αεί!

Ανώνυμος είπε...

Πριν χρόνια βρέθηκα σε χώρο που γίνονται οι δηλώσεις Δωρεάς οργάνων σώματος, και έτυχε να συζητήσω με ανθρώπους που σ ανύποπτο χρόνο δήλωσαν την πρόθεσή τους να δωρίσουν τα όργανά τους μετα θάνατον. Δεν φαντάζεστε πόσα "μαθήματα" ανθρωπιάς και καθαρής αγάπης πήρα. Ομως υπάρχει ένα πρόβλημα, ελπίζω αυτό να έχει αλλάξει. Υπήρξαν πολλοί απο τους δότες που δεν έλαβαν ποτέ την ταυτότητα δότη απο την Υπηρεσία Συντονισμού και Ελέγχου Μεταμοσχεύσεων, και όταν ψάξει κανεις να βρει την άκρη, βρίσκει ένα ..κουβάρι χωρίς άκρη.. Συχνά υπάρχει επίσης και ένα πρόβλημα συντονισμού, γιατί την ώρα που πρέπει άμεσα να γίνει η διαδικασία μπορεί να χαθούν όλα απο τη μή έγκαιρη πληροφόρηση. Όταν χαθεί ο χρόνος, χάνεται το παν. Είναι απογοητευτικό. Θα μπορούσαν να έχουν σωθεί πολύ περισσότεροι άνθρωποι, και να μην υποφέρουν. Και όπως κι άν έχει προβλήματα το σύστημα, αξίζει τον κόπο να είμαστε δωρητές οργάνων συνειδητά. Και να το ξέρει η οικογένειά μας. Αξίζει να είμαστε όλοι δωρητές. Είναι η πιο αυθεντική μορφή αγάπης. Εξάλλου δεν ξέρουμε ποτέ "για ποιον χτυπάει η καμπάνα.." Πάντα χτυπάει για μένα και για σένα..

P. Kapodistrias είπε...

@ Παύλο Φουρνογεράκη,

Μην ξεχνάμε, ότι και ο ίδιος ο Ιησούς αυτοπροσφέρθηκε για χάρη μας, ημών των τρισαθλίων!

P. Kapodistrias είπε...

@ The Blue,

Σωστά! Όχι πια λόγια, μόνο πράξεις. Σπεύσε κι εσύ και όλοι για την δωρεά οργάνων. Οι ανάγκες επείγουν...

Να, σήμερα μπαίνει στην αιμοκάθαρση νεαρός φίλος του Ιστολογίου μας, μπλόγκερ και ο ίδιος. Κι εννοείται μπαίνει και στη λίστα αναμονής προς μεταμόσχευσιν. Το κακό δεν αργεί.
Προσευχόμαστε.
Μάριε, κοντά σου!!!!!!!!!!!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κοκό,

Ουδείς φόβος πρέπει να υπάρχει. Δυστυχώς, ο λαός μας είναι ανενημέρωτος καί, ως εκ τούτου, δειλός, δειλότατος...

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Ελπίδα και δύναμη απαιτείται, αγαπητέ σε κάθε μας βήμα προς την υπέρβαση του Πόνου. Και Ανθρωπιά, η οποία (πρέπει να) χορηγείται δωρεάν!!!

Καλημέρα, καλή σχολική χρονιά!

P. Kapodistrias είπε...

@ Ντάνα,

Γι' αυτό τους ονόμασα "υπερ-ανθρώπους"!

Μα, υπάρχει ακόμη κάπου, σε κάποιον, "μέσα μυαλό";;;;

Κι εσύ καλά, με δύναμη!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κική,

Είναι χρεός του καθενός μας η δωρεά οργάνων, μετά θάνατον, εννοείται.

Θα έπρεπε όντως να ισχύσει το ισπανικό μοντέλο: Όσοι δεν προδηλώνουν την άρνησή τους, να θεωρούνται απριόρι δωρητές!!!!!!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη,

Ναι, όπως το λες: Όταν το έχεις ζήσει...

Σπουδαίες στιγμές! Θεοειδείς και θεοπρεπείς!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Φίλη μας Αριάδνη,

Αφουγκράστηκα όσα γράφεις και φαίνεται, ότι ξέρεις εκ των ένδον πράγματα.
Στην δική μας πάντως περίπτωση δεν προέκυψε ποτέ υποψία για οτιδήποτε. Όλα λειτούργησαν άψογα και με αποτέλεσμα αίσιο, δόξα τω Θεώ!!!

Προσυπογράφω αυτό το "η πιο αυθεντική μορφή αγάπης"! Το γνωρίζω εξ ιδίων!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails