© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Επιχειρώντας "Περάσματα απ' τον Παράδεισο"


Πλείστα όσα ακούγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό για την κατεξοχήν κυψέλη των Ορθόδοξων Ησυχαστών, το Άγιον Όρος. "Βατοπαιδιαρίζοντας" ή όχι, οδηγούνται όλες οι πλευρές σε άκρα και πάνω απ' όλα σε πνευματικό αδιέξοδο ή απαξίωση διαιώνιων αξιών, όπερ και τραγικότερο... Ήδη ο σοφός Μοναχός Μωυσής ο Αγιορείτης κατέθεσε πρόσφατα μιαν "Ισχνή φωνή", όπως γράφει, θέτοντας εκ των ένδον τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Εμείς, από την ηλεκτρονική μας αυτή γωνία, λέμε απόψε να κάμουμε ένα γόνιμο οδοιπορικό στον Άθωνα, προβάλλοντας ΟΛΟΚΛΗΡΟ ένα σχετικό, πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, το "Περάσματα απ' τον Παράδεισο" ("Passages through Paradise"), διάρκειας 67 λεπτών, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Λάμπρου, σενάριο Ανδρέα Τζέκου και μουσική Παναγιώτη Βούζα, το οποίο μάλιστα απέσπασε το A' Βραβείο Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους (Golden Knight) στο Φεστιβάλ Μόσχας 2002 και τιμητική διάκριση στο Εθνογραφικό Φεστιβάλ της Γαλλίας.

Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό / εξαιρετικά νυκτικό οδοιπορικό στο Aγιον Όρος, μια προσωπική ματιά στην καθημερινότητα των ασκούμενων εκεί Μοναχών κατά τη διάρκεια ενός χρόνου. Μια καλή ταινία, η οποία ακολουθεί τον «άχρονο» χρόνο της διόλου εύκολης ή τρυφηλής μοναστικής ζωής, δίχως σχόλια, επιχειρώντας να μάς μεταδώσει κυρίως τα συναισθήματα που απορρέουν από τη συναναστροφή με τη μοναστική εμπειρία των Αγιορειτών Πατέρων. Οι ίδιοι οι συντελεστές της ταινίας δηλώνουν:

Κάθε ταξίδι έχει τα μυστικά του. Τέσσερα χρόνια κράτησε η περιπλάνησή μας στο Άγιον Όρος. Σ' αυτό το παγκόσμιο κέντρο του ορθόδοξου μοναχισμού οι άνθρωποι προσπαθούν ακόμη από κοινού.

Σήμαντρα, τάλαντα, υμνωδοί γλυκαίνουν την ψυχή του ανθρώπου. Η θεία μουσική. Κοντά σ' αυτήν, η βυζαντινή αγιογραφία. Η πιο μυστηριακή περιόδος στην ιστορία της τέχνης. Εμμανουήλ Πανσέληνος, Θεοφάνης ο Κρητικός και μια σειρά άλλοι μεγάλοι αγιογράφοι.

Η φύση άδολη και αθώα. Το περιβόλι της Παναγίας. Στην κορυφή του Άθωνα κατανοήσαμε πόσο μας είχε αλλάξει αυτή η περιπλάνηση. Βρεθήκαμε σ' ένα τόπο που η ευχή θρέφει και η ευλογία είναι ένα διαρκές παρόν.

* Την ταινία μπορείτε να δείτε ΟΛΟΚΛΗΡΗ, εάν κάνετε κλικ στην παραπάνω φωτογραφία (εξώφυλλο) ή ακριβώς εδώ.

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Ο Θεός Παντεπόπτης"
"..όλα ακτινοβολούν και ταυτόχρονα γίνονται αόρατα.."
"...στις αράχνες παγιδευμένη κίνηση προσπαθεί να ξαναρχίσει"

Artanis είπε...

Θα την δώ...Με ενδιαφέρει να τη βρω για να την πάρω στο ταξίδι μαζί μου...
Πολλές καλημέρες στην όμορφη Ζάκυνθο...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Ναι,

ο Θεός μεθ' ημών και με θυμό

το Άζαξ της ταπείνωσης όλα τα κάνει ορατά

οι νυχτερίδες κυοφορούμε Ακινησία ενώπιόν Του.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αρτάνις,

Αξίζει τον κόπο! Είναι μια πολύ καλή προσπάθεια!

Αντικαλημερίζουμέ Σε θερμά!

H.Constantinos είπε...

Πολύ μου άρεσε αυτό το "Βατοπαιδιαρίζοντας"!!!

Ανώνυμος είπε...

Αφού είναι Θυμωμένος, Κάτι ξέρει για να Είναι.
Το Άζαξ απο τις Ενοχές μου Καίει τα μάτια.
Εγώ ένα πέρασμα έκανα Έξω απο τον Παράδεισο. Δεν πίστευα οτι μπορώ να μπω μέσα. Απλώς κάθομαι έξω στη θέση μου και Κλαίω πικρώς.
Και ΤΙ είμαι εγώ? Ούτε νυχτερίδα. Ένα έντομο της Νύχτας που καίγομαι στο Φως.

Χριστίνα είπε...

Επιτέλους, γιατί είχα κουραστεί με την τόση καταστροφολογία...
Γιατί οι άνθρωποι και δη οι Έλληνες έχουμε την τάση να πετάμε το μωρό μαζί με τ' απόνερα;..
Δεν υπάρχουν ΘΗΣΑΥΡΟΙ στο περιβόλι της Παναγιάς;
Δεν λέω να αποσιωπούμε τα κακώς κείμενα...αλλά γιατί να εστιάζουμε διαρκώς στο κακό;
Γιατί να αναλύουμε συνεχώς το σκοτάδι;
ΑΣ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΦΩΣ!!!!

Υ.Γ Το ντοκυμανταίρ θα το δω με την ησυχία μου..

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Καλημέρα!

Είναι θετικό, μες από τις όποιες λέξεις, να δια-βλέπουμε τον εαυτό μας. Και δείχνει πως είμαστε σε καλό δρόμο προς την κατάκτηση της Κορυφής.

Θυμίζω απλά, ότι το παραπάνω σχόλιό μου προς εσένα, αφορούσε κατευθείαν στην αυθεντικότητα που διακονείται κατεξοχήν στον Άγιον Όρος (επίγειο Παράδεισο) έναντι της παρακοής και της έκπτωσης των σύγχρονων Βα(λ)τοπαιδινών...

P. Kapodistrias είπε...

@ Χριστίνα,

Είναι, ατυχέστατα, η μοίρα της φυλής μας. Πονάει νύχι, κόβεις χέρι και πόδι...

Όλα στη σωστή τους διάσταση. Γι' αυτό, όσο μάς αναλογεί, προσπαθούμε απ' αυτή τη γωνιά!

Δες το ντοκιμαντέρ. Αξίζει τον κόπο!

Καλημέρα σου!

Ανώνυμος είπε...

Το βλέπω και το ξαναβλέπω…μη μου ξεφύγει καμιά κουβέντα καμιά εικόνα… κάτι μέσα μου φτερουγίζει… πέρασμα στον χρόνο…
Πλησμονή αισθημάτων συγκίνησης… να εξηγήσω τους λόγους:

-ο π. Ανδρέας (πατέρας του π. Παύλου στο Σεράι) κοιμήθηκε… τέσσερις φορές μ’ έβαλε να περπατήσω κοιτώντας την εικόνα της Παναγίας με την αλλαγή προοπτικής… «πες μου τι βλέπεις;»… εκεί, να επιμένει να του πω… «τι να δω γέροντα, μια ρωσσοαναγεννησιακή εικόνα της Παναγίας βλέπω» … «πέρνα ξανά από μπροστά της… τι βλέπεις;» μ’ έσκασε μέχρι να δω την εικόνα με τα δικά του μάτια… τα κατάφερε… να μην πω τώρα τι πλάκα μου έκανε με την κάρα του Αγ. Ανδρέα… τρεις φορές μ’ έβαλε να την προσκυνήσω…

-Το Σεράι (η σκήτη του Αγ. Ανδρέα ή αλλιώς Σεράγεβο;))) πόσες ατέλειωτες συζητήσεις στο υπόγειο του ναού που ήταν το κέντρο συντήρησης εικόνων (πάει κι αυτό) δεν έκανε ο π. Παύλος τα αναστηλωτικά έργα που ανέμενε το Βατοπέδι στο χρόνο που τα ήθελε… πόσα όμως παιδιά μάθαν δίπλα στον π. Παύλο την τέχνη της συντήρησης…

-Το κελί Γενεσίου της Θεοτόκου… Θεέ μου πώς ήταν … τι ανεπανάληπτες στιγμές ζωής… συζητήσεις στην μικρή τραπεζαρία (την παλιά) μέχρι πρωίας με τσιπουροκατάνυξη… πόση υπομονή μας έκανε ο γέροντας… ν’ ακούει το μακρύ και το κοντό του καθενός μας… να ανοίγονται ψυχές… όλους μας επηρέασε (λίγο σαν λέξη το επηρεάζω)… Άσπρισαν τα γένια του πια… Όταν πρωτοξεκίνησε το εργόχειρο με τα κομπολόγια τον ρωτούσαν «τι κάνεις εκεί γέροντα;»... «Δουλειές με φούντες» απαντούσε… ούτε ένα πουλούσε… όλα ευλογία… «για τίποτε δεν είμαστε ικανοί, ντιπ άχρηστοι είμαστε» έλεγε και λέει… τι να πρωτοθυμηθώ από το κελί όπως το βλέπετε στο ντοκυμαντέρ… ο Παυλάκης (ο υποτακτικός) πριν την εγχείρηση στα μάτια, φορούσε ακόμα γυαλιά, δεν έχω συναντήσει πιο φιλακόλουθο πιστό… φανατικός Παοκτσής… παλέυει ακόμα με το «πάθος» για την μπάλα… Λέει «Τριχερούσα» και τον παίρνουν τα ζουμιά… ιεροδιάκονος τώρα… άψογος στις εκφωνήσεις στα σέρβικα… σήμερα πήγαν άλλοι δύο υποτακτικοί… λαμπρά παληκάρια όλα… δουλειά νυχθημερόν…

-Ο ναός του κελιού με τους τοίχους ασβεστωμένους… (αυτό κι αν με συγκίνησε)… κάναμε μια κουβέντα με τον γέροντα μετά την ακολουθία… του έλεγα πόσο με σημάδεψε το Όρος από μικρό… μου λέει «καιρός σου να το σημαδέψεις κι εσύ… θα μας ζωγραφίσεις έναν Παντοκράτορα στον κουμπέ;»… κάγκελο εγώ… «Ευχαριστώ για την τιμή γέροντα, πώς θέλετε να τον φτιάσω;» «Να φτιάσεις κάτι που να μας αναπαύει» μου απαντά… αυτή ήταν όλη κι όλη η οδηγία του… Μετά δέκα χρόνια κατάλαβα πως αυτό που τους αναπαύει είναι ό,τι με αναπαύει κι εμένα πραγματικά… πόσο δύσκολη είναι η ελευθερία…

-Κλείνοντας το μακροσκελές σχόλιο (παπά μου συγχώρα μου το «πάθος» της στιγμής, το ντοκυμαντέρ τα φταίει όλα…) μια μικρή ιστορία λόγω των ημερών από το εν λόγω κελί… δεν λέω το όνομα, δεν θέλω να κάνω διαφήμιση και ήδη είπα πολλά…

Πρίν χρόνια ενέκρινε το ΚΕΔΑΚ 50 εκατομύρια δραχμές για να μετατρέψει ο γέροντας τον στάβλο του κελιού (εξαιρετικό κτίσμα του 1820) σε ξενώνα. Τον παιδέψαν με μελέτες και κόντρα μελέτες, όχι έτσι θα γίνει, όχι αλλιώς θα γίνει… μπούχτισε να ακούει… μια μέρα σηκώνεται και τους πηγαίνει πίσω τα χαρτιά… «δεν θέλω δραχμή, παρατάτε με στην ησυχία μου» τους λέει… αποφάσισε να κάνει τον στάβλο εκκλησία στην Τριχερούσα… «μα καλά γέροντα τον στάβλο θα κάνεις εκκλησία;» τον ρώταγαν έκπληκτοι όλοι… «για ακούτε εδώ, οι στάβλοι να γίνονται εκκλησίες, κι ο Χριστός σε στάβλο γεννήθηκε, οι εκκλησίες να μην γίνονται στάβλοι». Όσο για λεφτά για τις εργασίες; Όταν είναι να ‘ρθουν, έρχονται… και κανείς δεν ξέρει από πού και πώς… ή μάλλον ξέρουμε όλοι πολύ καλά κατά βάθος… ή καθ’ ύψος μάλλον… Ο Ναός έγινε πανέμορφος… όλα γίναν όπως έπρεπε με κείνο το ήθος το φιλόκαλο, απέριττο, απλό… με τον απερίγραπτο τρόπο του γέροντα… είναι κοιμητηριακός… μια μέρα παίρνει το γκασμά ο γέροντας και σκάβει τον τάφο του από πίσω από τον ναό… «να μην τα κουράζω τα παιδιά να σκάβουν σαν πεθάνω» είπε… απίστευτα όλα αυτά σήμερα… υπάρχει κι αυτό το Όρος… πόσες τέτοιες στιγμές; Σταγόνες στον Ωκεανό…

panagiotisandriopoulos είπε...

Το σχόλιο του στουδίτη στάζει γνησιότητα!
Πριν χρόνια είχα κάνει εκπομπή σε τηλεοπτικό σταθμό με τον π. Παύλο, με αφορμή ένα υπέροχο βιβλίο για το Σεράι που επιμελήθηκε.
Ο π. Παύλος έκαμε, απ' όσο ξέρω, και πολλή δουλειά στην Πόλη, δημιουργώντας εκεί ένα εργαστήριο συντήρησης εικόνων, όπου δούλευαν και Τούρκοι.
Απ' το βιωματικό σχόλιο του στουδίτη υπογραμμίζω το: "Πόσο δύσκολη είναι η ελευθερία..."

P. Kapodistrias είπε...

@ Στουδίτη,

Με συγκλόνισε ο σχολιασμός σου! Ιδού η αμεσότητα του διαδικτύου και η δι' αυτού Κοινωνία Προσώπων!

Ευχαριστώ εκ μέρους όλων μας για την τόσο άμεση και προσωπική κατάθεση εμπειρίας από τον συγχνοτισμό σου με τους εν λόγω γνήσιους Αγιορείτες.

Διότι το και Γνήσιο τίθεται εσχάτως εν αμφιβόλω, έχοντας ήδη βεβηλωθεί από θεομπαίχτες...

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Ευχαριστούμε για τη σφαιρική πληροφόρηση. Κύκλο κάνει ο εκκλησιαστικός κόσμος και ξανασυναντιέται. Αν δεν πνίγεται μες στον κύκλο-λακκούβα...

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails