© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Ανέκδοτα ποιήματα από το "μαύρο κουτί" του Διονύση Φλεμοτόμου


[Ένας από τους πλέον ολιγογράφους, αλλά καίριους και τελεσφόρους, εργάτες της Τέχνης του Ποιητικού Λόγου στη σύγχρονη (ασύγχρονη εν πολλοίς) Ζάκυνθο είναι ο Διονύσης Φλεμοτόμος, ποιητής της γενιάς του ιδιωτικού οράματος, όπως ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται. Ο λόγος του σε αγγίζει, όπως περίπου το οινόπνευμα στην πληγή. Τσούζει και ιάται ταυτόχρονα. Δεν θωπεύει αδιέξοδα, αλλά, μιλώντας την αλήθεια των καταστάσεων και των εσωτερισμών, οδηγείται σε δικαίωση και κάθαρση, με την αρχαιοελληνική έννοια. Ο στίχος του, για να παραχθεί, έχει προηγουμένως βιωθεί. Δεν είναι σκεύασμα γραφείου ή απλής νόησης, αλλά πρώτα συνέβη στην διαπασών των Αισθήσεων και ύστερα προσέλαβε φωνήεντα και σύμφωνα, καθιστάμενος Ποίημα. Τουτέστιν, οι λέξεις του είναι απείκασμα Γνώσης, Εμπειρίας και Γνώμης!
O Διονύσης Φλεμοτόμος, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο τον Αύγουστο 1956, όπου ζει και εργάζεται ως υπεύθυνος πολιτιστικών θεμάτων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Από τις εκδόσεις Περίπλους κυκλοφορούν οι συλλογές του: Σπουδή σ’ ένα λευκό μπλουζάκι (1985 και 1992), Καφές σε χρόνο ενεστώτα (2000) και Ο Τόμας Μαν χτενίστηκε στο σκουλαρίκι σου (2005). Από τον ΕΟΜΜΕΧ έχει εκδοθεί το βιβλίο του Ζακυνθινοί τεχνίτες (1991), από τις εκδόσεις Τρίμορφο η μελέτη του Γιάννης Κλαυδιανός ο Φιολιταίος, μια ακόμα «ψεύτρα ελευθεριά», στο μέτωπο του ζακυνθινού λαού (2003). Το 2007 κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Έντυπο σ' έναν τόμο οι επιφυλλίδες του, με τίτλο Αντι-κείμενα, ενώ το 2008 από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης η νεότερη ποιητική του συλλογή Εκδρομές με του Ερμή το ποδήλατο.
Ποιήματα και ιστοριοδιφικά κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και εφημερίδες. Έχει ασχοληθεί επί σειρά πολλών ετών με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, ως παραγωγός πολιτιστικών εκπομπών και για ένα διάστημα ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού Περίπλους. Είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Ημέρα τση Ζάκυθος, δημοσιεύοντας κάθε Δευτέρα τη γνώριμη πια επιφυλλίδα του.
Ο Ίσκιος του Ήσκιου, η ηλεκτρονική μας αυτή γωνιά, τιμάται σήμερα με δυο ανέκδοτα ποιήματα του φίλου Φλεμοτόμου. Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση και την εμπιστοσύνη. Διότι, είναι κάτι περισσότερο από κατανοητό, ότι, όταν ένας ποιητής σού προσφέρει ποιήματά του ανέκδοτα, σού παραχωρεί -ουσιαστικά- στοιχεία πολύτιμα απ' το "μαύρο κουτί" της ψυχής του.
π. Π.Κ. ]


Στην Giostra της Sulmona

Ήταν τα τύμπανα πρώτα
αν όχι της ακοής αφύπνιση
σίγουρα
των άλλων τεσσάρων του κορμιού εισόδων
πρωινό επισκεπτήριο.

Μετά κάτι λυμένα μαλλιά
οι πόθοι μιας ανικανοποίητης σάλπιγγας
τα στημένα σώματα
και του ιδρώτα το κάλεσμα
να κάνει τις σημαίες να σκιρτούν
σε κυματισμούς επιθυμίας.

Απ’ τους αιώνες του κοιτούσε ο Οβίδιος
δίχως να νοιάζεται την αγωνία της μετάφρασης
ούτε και δίνοντας στις κόρες των ματιών σημασία
όταν διεκδικούσαν με την ιπποτική τους περιέργεια
δύο στήθη γυμνά
που έδιναν αιτίες για ακύρωση.

Ίσως γι’ αυτό
σαν οδηγήθηκε ο νικητής
κατά το λόφο της Μαρίας του Μνήματος
ξεπέζεψε απαρατήρητος
και με το λεωφορείο των κρατούμενων
έφτασε νύχτα στο υπερυψωμένο ερημητήριο
να καταθέσει το έπαθλο.


(Sulmona, 8/8/2008)


«Ανεπαισθήτως»

Όταν τον ποιητή τον πιάνει
ο οίστρος του εγωισμού του
ακόμα κι οι θεοί της γης ολόκληρης
γίνονται είδωλα
και κρημνίζονται
γιατί
όπως και στον έρωτα ξανά συμβαίνει
το απόλυτο γράφει στίχους
και μουσική η καταμέτρηση
νεκρών και ζώντων
μετά απ’ έναν καθ’ όλα Τρωικό Πόλεμο
όχι για μιας Ελένης το άλλοθι
μα για τις ανακαλύψεις του Σλήμαν
και μόνο.

Τα ρέστα
είναι υπόθεση των ειδήσεων της ιδιόκτητης τηλεόρασης
εξ’ ου κι ο θάνατος
ή πιο σωστά
έτσι για να μην καλύπτουμε τα λόγια μας
μα και για να μην μας καλύπτουν
η κυριαρχία της φθαρτής μας ιδιότητας
όταν μας επιβάλλονται περίτρανα
τόσα και τόσα, Ποιητή, «ανεπαισθήτως».


(Ζάκυνθος, 8/10/2007)

[Φωτό 1η: Ο ποιητής Δ. Φλεμοτόμος. Λήψη 2006 από π. Π.Κ. Φωτό 2η: Στιγμιότυπο από την Giostra της ιταλικής πόλης Sulmona. Λήψη από το Διαδίκτυο. Φωτό 3η: Έργο Πέτρου Ζουμπουλάκη, μικτή τεχνική.]

33 σχόλια:

Anastasios είπε...

Το "μαύρο κουτί" του ποιητή αποκαλύπτει τις ζωής τα καμώματα. Πάντως, κατά την αναλογία με το αντίστοιχο κουτί των αεροπλάνων, το περιεχόμενο δείχνει πάντα την αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό το "μαύρο κουτί" ξέρει κανείς τί έχει μέσα? Την Αλήθεια του δεν τολμούμε να την ξέρουμε..Μήπως μάθουμε Κάτι που δεν θ αντέξουμε.. Εσείς οι Ποιητές έχετε εκεί Κάτι πράγματι Σπουδαίο. Η Αλήθεια σας βγαίνει σαν φλόγα στα γραπτά σας που μπορούν να πυρπολήσουνε τον κόσμο. Είναι Αιώνια Λόγια. Ο κόσμος έπρεπε να σας ευγνωμονεί, γιατί δίχως εσας θα ήταν ένας κόσμος άκοσμος..ένα απέραντο χρηματιστήριο.. και η γλώσσα του μία σειρά απο επιτόκια.. ενώ κάπου αλλού οι άνθρωποι πεθαίνουν "ανεπαισθήτως". Είμαστε φτωχοί,παγωμένοι και άσιτοι χωρίς εσάς.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πώς τα καταφέρνεις, Π.Κ, και περνάει από τις σελίδες σου όλη η πνευματική παραγωγή του νησιού! Σημαντικό της κομμάτι ο Διονύσης Φλεμοτόμος, συνοδοιπόρος ποιητών που σεμνά και όχι τόσον "ανεπαισθήτως" κρατούν ζωντανή την ψυχή του. Την εκτίμησή μου, Διονύση, Π.Κ.

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που υπάρχουν κι εκείνοι με διάπλατα τα ακουστικά τους τύμπανα και δεν κοιμούνται "ανεπαισθήτως".

Ευχαριστούμε για την αφύπνιση Διονύση, ομοίως κι εσένα πατέρα Παναγιώτη

Παύλος

panagiotisandriopoulos είπε...

O Φλεμοτόμος με συγκινεί ως ποιητής της γενιάς του ιδιωτικού οράματος.
Μιας Ιδιωτικής ποιητικής Οδού που ταυτόχρονα είναι και δημόσια, αλλ' "ανεπαισθήτως" και όχι μετά πατάγου.
Και τούτο διότι το αληθινό βίωμα δεν βοά!..
Να 'ναι καλά πάντα ο Διονύσης και συ Π.Κ. που έχεις πάντα την έγνοια να μας προσφέρεις το άριστον!

Unknown είπε...

ερωτική ποίηση
λεπτή ποίηση,
δλδ: ευαισθησία και στο συναίσθημα και στη μουσική γραφή
η ταπείνωση και η εγκοσμιότητα του ανθρώπου μαζί πάνε...
η απλότητα είναι ειλικρίνεια

αυτά μου ήρθαν να γράψω, ενώ, την ώρα που διαβαζα τα ποιήματα, μου ερχόταν στο μυαλό: πολύ ωραία ποιήματα...

την καλημέρα μου π.κ. και την αγάπη μου

P. Kapodistrias είπε...

@ Αναστάσιε αγαπητέ,

Καλώς επέστρεψες από Ρόδο στην Ιγγλετέρα! Ευχαριστώ που αμέσως μάς επισκέφτηκες, εδώ στην άκρη μας!

Ποιητής κι εσύ κατανοείς, ότι η Ποίηση απο-καλύπτει πάντα την Αλήθεια. Έστω κι αν κάποτε συγκαλύπτει πρόσωπα και καταστάσεις, τούτο συμβαίνει για λόγους τακτικής. Στην πραγματικότητα, εντός ολίγου θα μιλήσει την αρμόδια της μη Λήθης γλώσσα και όποιον πάρει ο Χάρος... Πρώτα τον ίδιο τον Δημιουργό της!... Δεν πειράζει...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Πάντα μ' εξιτάρει η ιδέα για το "μαύρο κουτί" των αεροπλάνων. Και πιστεύω, ότι ναι, πράγματι, έχουν κάτι ανάλογο οι ποιητεύοντες. Μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε καταστροφικό γύρω τους και μέσα τους, όμως πολύ παραμέσα τους υπάρχει το "μαύρο κουτί" τους, το οποίο διασώζει το Κάτι, που θ' αναγεννήσει το Παν του Σύμπαντος του Ποιητή και θα στοιχειοθετήσει τη νεότερη ευκοσμία του Κόσμου.

Πολύ τιμητικά μάς τα λες, ως προς το ότι αισθάνεσαι δίχα ημών "φτωχή, παγωμένη και άσιτη"... Πρόσεξε όμως, μήπως παραμείνεις έτσι, διότι οι Ποιητές δεν είναι και τόσο ανοιχτόκαρδοι ως υπάρξεις προς τους άλλους. Κοιτάνε την πάρτη τους, αποβλέποντας συνήθως στην ιδιωτική τους διάσωση. Εκείνα που παρέχουν δωρεάν στους γύρω απΑιτούντες είναι ο Λόγος τους και η Δύναμη (η όση δύναμη) απορρέει από αυτόν. Δηλαδή η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδό Σας, στην δική Σας προσβασιμότητα δηλαδή. Ο Ποιητής δεν θέλει να ευθύνεται, δεν θα το άντεχε άλλωστε.
Παρεμπιπτόντως, ο αγιογραφικός λόγος ισχύει κι εδώ: "άλλος εστιν ο σπείρων και άλλος ο θερίζων"!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Πώς τα καταφέρνω; Μα με τη Φιλία και τη Συναλληλία! Είναι όλοι τους "αρχαίοι" Φίλοι και μ΄' εμπιστεύονται, με την παραπάνω έννοια του "μαύρου κουτιού"!

Ναι, ο Φλεμοτόμος είναι από τους σημαντικότερους εκφραστές της σύγχρονης "αντιστασιακής" Ζακύνθου, η οποία δεν αυτοηδονίζεται με τα ωραία και μοιραία του Παρελθόντος της, αλλά παράγει έργο ουσιαστικής εμπνοής, καταθέτοντας έτσι βαρύτιμα κεφάλαια στο λαίμαργο ταμείο του Μέλλοντος, εν μέσω πολλών και ποικίλων νεοτερικών δεδομένων και αλλαγών του μέσα και του γύρω μας κόσμου.

Ευχαριστούμε για την εκτίμηση. Ανταποδίδουμε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παύλο Φουρνογεράκη,

Αχ, αυτός ο συλλογικός μας ύπνος, ηθελημένος ή αθέλητος... Αποτελεί τη σύγχρονη και άκρως επίφοβη κοινωνική μας νόσο, σε διάσταση πλέον πανδημίας.

Ο όντως Ποιητής ανθίσταται όσο δύναται, όσο μπορεί ν' αναπνέει. Η Ποίηση είναι άλλωστε, αυτή καθεαυτή, η αντιασφυξιογόνα μάσκα του!

Και ο Φλεμοτόμος, φωνάζει, ευτυχώς, αλλά σε ώτα μη ακουόντων, δυστυχώς!
Χρέος μου, να προσπαθώ κι εγώ προς αυτή την κατεύθυνση.

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Για του λόγου την δικαιοσύνη, να θυμίσω, ότι τη θεώρηση περί "γενιάς του ιδιωτικού οράματος" (της ημετέρας γενιάς δηλαδή) εισήγαγε πρώτος ο καλός μας φίλος κι εξαίρετος ποιητής Ηλίας Κεφάλας.

Είδες, όμως πού μάς κατάντησε η "κακούργα κοινωνία"; Να ιδιωτεύουμε εν παντί πλέον. Προσωπικά δε με χαλάει. Μού αρέσει κιόλας. Απ' ό,τι ξέρω, το αυτό συμβαίνει και με τον Διονύση Φλεμοτόμο!

Και για να παίξουμε και λίγο, καταλήγουμε στο ηθικό δίδαγμα: Ιδιώτευε ως δημόσιος και δημοσίευε ως blogger. Τουτέστιν "Ιδιωτική Οδός"!!!

Χαίρε και ιδιώτευε!

P. Kapodistrias είπε...

@ Άμπθα, Καλή μας Ελένη, Γλυκιά μας Ποιήτρια,

Πόσο χαίρομαι που παίρνεις τον (δια)λόγο σήμερα τα χαράματα. Ένας τέτοιος λόγος, μάς βεβαιώνει ότι βρισκόμαστε σε τρένο σωστό!

Τα συνέλαβες, μού φαίνεται, τα νοούμενα και τα υπονοούμενα της ποίησης Φλεμοτόμου: Ερωτισμός, λεπτότητα, ευαισθησία, μουσικότητα, απλότητα, ειλικρίνεια, ωραιότης!!!

Να έχεις μια ποιητική μέρα και κάποια στιγμή θα τα πούμε εκτενέστερα!
Αγαπητικά
π. Π.

Ανώνυμος είπε...

Αυτή ακριβώς την εντύπωση είχα!!! Μ αρέσει πολύ αυτό! Ευτυχώς που η μπάλα είναι δική μου, γιατί, μεταξύ μας(μυστικά σας το λέω!!!!?) οτι την Ελευθερία μου, την προσωπική ξεροκεφαλιά, την προσωπική μου μυστική Αναπνοή, πουθενά...!!! Ακόμα κι απ όπου Αγαπάω! Η Ελευθερία=η Επικοινωνία=η Αγάπη, έχουν το ίδιο όνομα. Κανένα δεν είναι ολόκληρο όταν δεν είναι Απόλυτο. Η Ανεξαρτησία διαπραγματεύεται? Είμαι αλλεργική στις εξαρτήσεις.. Κυρίως τις ψυχολογικές.
Πετάτε εσεις τη μπάλα σας και ξέρω εγώ τι θα την κάνω... Όποτε κι άν πέφτει χρυσή βροχή, καλοδεχούμενη..
Και αναλαμβάνω την ευθύνη...!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Αντί άλλου σχολιασμού στα παραπάνω γραφόμενά σου, δέξου δυο μικρά ποιήματα τού εδώ τιμώμενου Ποιητή μας Δ. Φλεμοτόμου, από την τελευταία του ποιητική συλλογή "Εκδρομές με του Ερμή το ποδήλατο":


ΜΠΑΡΟΚ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Ο έρωτας είναι κρατήρας.
Καταπίνει τη λάβα του.
Τελειώνει
όπου ξεκίνησε.

Μονάχα το βλέμμα μας
από την αναζήτηση της Αναγέννησης
πέρασε σε Μπαρόκ επιθυμία.



ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ

Σήμερα το πρωί κατάλαβα
πως το κινητό μου τηλέφωνο
πρέπει ν' αγρυπνά ετήσια
γιατί στις κλήσεις
δεν έχει χρόνο η διάρκεια
ούτε διχάζει παράλληλα
τις προσκλήσεις η νύχτα.


;

Εεεε, τι λες;;;; Είναι πάντα η μπάλα στην μικρή περιοχή σου;;;;;;

Ανώνυμος είπε...

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ???

Μ αρέσει και η Αναγγέννηση, μ αρέσει και το Μπαρόκ. Μην πούμε για την Αναζήτηση, ούτε την Επιθυμία..

Η μικρή περιοχή μου, παραείναι Μεγάλη..

Επι πλέον: μπορεί να μη με αποστομώσει ένας Ποιητής?
Ποιά είμαι εγώ?

Nefelli είπε...

Με το Διονύση συναντηθήκαμε, πριν αρκετά χρόνια στο σπίτι μια κοινής φίλης. Εκεί πέρα από τον ποιητή Διονύση, γνώρισα και τον άνθρωπο και με γοήτευσε εξίσου πολύ.
Η απλότητα του και ο ιδιαίτερος τρόπος να "κοιτάζει" προσεγγίζοντας το συνάνθρωπο, αναπόφευκτα με κατέστησαν παρατηρήτρια και θαυμάστρια του.
Τον εκτιμώ και τον σέβομαι ως άνθρωπο και τον θαυμάζω για τον πλούτο που μας αφήνει παρακαταθήκη.
Ευχαριστούμε από καρδιάς το Διονύση και εσένα αγαπημένε μας πατέρα Παναγιώτη και νιώθω χρέος να πω, ότι είστε από τους ελάχιστους λόγους που μου απέμειναν, να νιώθω περήφανη που είμαι Ζακυνθινιά...

Την αγάπη μου αφήνω

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη Δήμου,

Πάντα η Αναγέννηση ως κίνημα στην Τέχνη ενείχε την Ποίηση ως κανόνα ευθύτητας και γνησιότητας. Δημιουργούσε πράγματα και καταστάσεις εκ του μη όντος εις το Είναι. Εκεί χωρούσε μάλιστα κι ακόμα χωράει ΚΑΙ η Ανάζητηση ΚΑΙ η Επιθυμία, για την οποίαν μιλάει ο Ποιητής Φλεμοτόμος παραπάνω. Εξ ου παρήγαγαν οι Αναγεννησιακοί Τεχνίτες του Κάλλους έργα κορυφαία διαρκείας και δυνατών απαιτήσεων. Κάτι που πραγματοποιεί και ο Φλεμοτόμος με τη στάση ζωής και γραφής του!

Όσο για το αν μπορεί ν' αποστομώσει ο Ποιητής, πρέπει να πω, ότι πράγματι κάνει την προσπάθειά του προς τούτο, όχι όμως από θέσιν ισχύος ή έπαρσης, αλλά ως άμυνα, επειδή πάντα του αισθάνεται στομωμένος, αδικούμενος και αποδιοπομπαίος από τις (ακοινώνητες) κοινωνικές συναθροίσεις. Τον όχλο, εννοώ...

Το ότι, πάντως, μάς αντέχεις ακόμα και μάς διαβάζεις, εεε αυτό κι αν είναι κατάκτηση!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Νεφέλη,

Σημαντική η κατάθεση της εμπειρίας σου από τη συνάφειά σου με τον Διονύση Φλεμοτόμο, έναν έργω τε και λόγω Ποιητή!

Με συγκίνησε ιδιαίτερα, που οι σύγχρονοί σου ποιητές σε κάνουν περήφανη για τη Ζάκυνθό μας! Αυτό μού άρεσε πολύ.
Είναι εξόχως παρηγορητικό, διότι κι εμείς πολλές φορές αισθανόμαστε μόνοι και αποδιωγμένοι απ' τη γενέτειρα. Μες από τα λόγια σου όμως φαίνεται - ευτυχώς- ότι υπάρχουν κάποιες ευήκοες καρδιές, οι οποίες ευχαρίστως αφομοιώνουν τον λόγο μας, συλλαμβάνουν από μακριά τη θέα των φλογών από τις φωτιές που ανάβουμε απ' το απέναντι βουναλάκι, μήπως μάς δει ο Περαστικός κι έρθει πλησίον μας. Μη νομίζεις, φιλικές ψυχούλες αναζητά ο λόγος μας, που να μάς γίνουν προσκέφαλα θαλπωρής, ώστε εκεί επάνω να ξεκουράσουμε τις υπαρξιακές μας ξαγρύπνιες!...

Ευχαριστώ για την Αγάπη!
Κατέχω την και πορεύομαι!

Ανώνυμος είπε...

Τον πάω πολύ το Φλεβοτόμο. Ποιήματα με ουσία.
Σου τη δίνουν κατάμουτρα και σε αποτελειώνουν.

Μανιτάρι του Βουνού είπε...

Καλησπερίζω,

..."έτσι για να μη καλύπτουμε τα λόγια μας"...

Χαιρετισμούς στο Φλεβοτόμο.

Ανώνυμος είπε...

Αν σας επισκέπτομαι?
Ά, μπά! όχι αρκετά!! Μόνο σαν τετράωρη ...αντιβίωση απέναντι στις "τοξίνες", σαν μάσκα οξυγόνου επι ασφυξίας, και σαν μετάγγιση επι αναιμίας κλπ κλπ, αλλά όχι όσο θάθελα.. Μπορεί κατα περίπτωση ν αυξήσω τα μιλιγκράμ, αλλά ενδείκνυται, ενώ δεν γίνεται να κόψω την ..αγωγή.. Αυτό βέβαια δεν το λέω εξάρτηση.. Το λέω "θεραπεία".

Ανώνυμος είπε...

π. Παναγιωτη,

Χαιρομαι που γνωριζω μεσα απο την
εφημεριδα σου τον κ. Φλεμοτομο, εναν πολυ αξιολογο συγγραφεα και ποιητη, του οποιου εχω διαβασει τα αρθρα στην εφημεριδα της Ζακυνθου.
Πεννα ποιητικη, καθαρη, λογικη και ευθεια.
Σας συγχαιρω κ. Φλεμοτομε για ολα αυτα, που χαριζετε στον κοσμο, αλλα και για αλλα τοσα που ασχολεισθε προσωπικα.
Ειμαι πολυ δυσκολη σε επιλογη
κειμενου. Το δικο σας ομως εχει πολυ ενδιαφερον. Συμφωνω σε πολλα μαζι σας, για να μην πω σε ολα. Το γραπτο σας εχει σοβαρο και αριστοκρατκο χαρακτηρα !

Ναστε παντα καλα!

Lana Kantiani (usa)

P. Kapodistrias είπε...

@ Αγαπητέ Πειραιώτη,

Ευχαριστούμε για το διάβα σου από τα μέρη μας.
Διορθώνω απλώς, ότι ο ποιητής λέγεται Φλεμοτόμος και όχι Φλεβοτόμος.

P. Kapodistrias είπε...

@ Μανιτάρι του Βουνού,

Αχ αυτά τα καλυπτόμενα λόγια της σύγχρονης καθημερινότητας... Αυτό κι αν είναι πλάνη και αποπλάνηση...
Ο Ποιητής τουλάχιστον δε μασάει τα λόγια του. Θα το πει με όποιο κόστος, σύμφωνα και με τον Ελύτη: "Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίνεται"!

Θα δει ο ίδιος ο Φλεμοτόμος τους χαιρετισμούς, μια και μάς παρακολουθεί, αθέατος!

P. Kapodistrias είπε...

@ Λάνα Καντιάνη, Αμερικάνα μας,

Είδες πώς το Διαδίκτυο είναι πια μια μεγάλη γειτονιά ή και μια ανοιχτή αγκαλιά;

Εκφράζοντας πιστεύω και τον τιμώμενο Ποιητή, ευχαριστούμε για τα καλά λόγια.
Ναι, ο Φλεμοτόμος έχει πλέον μιαν αξιοζήλευτη αμεσότητα και με τον κάθε Ζακυνθινό απανταχού της γης, λόγω των κατά εβδομάδα επιφυλλίδων του στην "Ημέρα τση Ζάκυθος"!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη, Κυρία μου,

Τι θα λέγατε, παρακαλώ, για έν' ακόμη σοκολατάκι λόγου απ' το ίδιο παραπάνω βιβλίο του Φλεμοτόμου, έτσι για την κατόπιν εορτής υπογλυκαιμία;


AΥΓΟΥΣΤΟΣ

Να λάμπει
το γαλάζιο πολυέλαιο
γύμνια φορώντας
και να διχάζει
αχθοφόρους ποταμούς
σε βράχους ήβης.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό δεν ήταν "σοκολατάκι" αλλά άν και μικρό ήταν μάλλον καθαρό διαμάντι.. Το Αγάπησα κατευθείαν! Εντελώς ερωτεύσιμο!! Αυτό θα ήθελα να το ..κρύψω γιατί αποκαλύπτει πολλά...!

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΙΤΣΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ είπε...

Παναγιώτη μου,

Εσύ μόνο μπορείς να πείσεις τον Διονύση να γίνει blogger, ώστε η παρουσία του και ο λόγος του να συνεισφέρουν στο διαδίκτυο.

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Εκδότα μας,

Έχω την εντύπωση, ότι ο Φλεμοτόμος δεν ενδείκνυται για blogger, μια και είναι θιασώτης του Απτού και όχι του Εικονικού!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Ένα μόνο σοκολατάκι συνήθως δεν αρκεί. Να, πάρε τώρα αυτό το μικρούτσικο "σου καραμελέ" απ' τον λόγο του Φλεμοτόμου:


ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ

Την είδαν ανομβρία
μα ήταν απόλυτη άνοιξη
για την ηδονή
την οδύνη μας
και την αιώνια προπάντων
γέννησή μας.

Ανώνυμος είπε...

Ηδονή και Οδύνη. Όλη η ζωή ανάμεσα στα δύο περιστρέφεται. Μοιάζει σαν να είναι αντεστραμμένο είδωλο στον ίδιο καθρέφτη.

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Λες να είναι έτσι;

Και υπερυψούται!...

Ανώνυμος είπε...

Φαίνεται πως όσο τ’ ατοπήματα των αρχόντων σ’ έναν τόπο περισσεύουν, τόσο τα ποιήματα σ’ εκείνα τα χώματα θεριεύουν. Ίσως γι’ αντίσταση, ίσως και για ισορροπία. Ευλογημένος, λοιπόν, ακρογωνιαίος λίθος η Ζάκυνθος, από την γέννησή της κιόλας, ακόμα και σήμερα, που το μπετόν καλύπτει την Ανα -γέννηση της Ουρανίας του Δοξαρά και ο πολιτισμός του 4 Χ 4 δεν αφήνει ν’ ακουστούν άριες και αρέκιες, καλλιεργεί την τέχνη του λόγου – του πιο λεπτού, μάλιστα - και μπορεί να επιβιώσει, παρά την τόση ασφυχτική της καθημερινότητα.
Είναι αδύνατον να διασχίσεις πεζός τη Χώρα, την πρωτεύουσα του νησιού για τους ξένους και τους τοπικούς υποταγμένους, αλλά στο νησί του Χάση, που γέννησε έναν Σολωμό, έναν Κάλβο και προπάντων έναν Φώσκολο, μπορείς και σήμερα να χαρείς, που η ποιητική – η μη πεζή, δηλαδή - τέχνη του λόγου - μα και του Λόγου - και υπάρχει και ακμάζει. Το έχω πολλές φορές υποστηρίξει στα κείμενά μου, μα ας το επαναλάβω και εδώ, όχι μόνο επειδή η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, όπως θέλουμε να έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά – και αυτό είναι το κυριότερο – μήπως ακούσουν οι προστάτες αυτών των νερών – των ιόνιων – και μας συγχωρήσουν και σταματήσει το κακό και η κατρακύλα. Το σημερινό Φιόρο του Λεβάντε έχει χάσει, αμετάκλητα ίσως, την παλιά του αρχοντιά και ιδιαιτερότητα, έχει φυλάξει στην ναφθαλίνη την ευαισθησία του και τα λεπτά του γούστα, από Άρχοντας – με την ευρεία έννοια – έχει γίνει αρχοντοχωριάτης – με την στενή σημασία - μα στην ποιητική του έκφραση όχι μόνο εξακολουθεί να παραμένει σταθερό, όταν οι άλλες αξίες χάνονται η μια μετά την άλλη, αλλά ίσως ζει την πιο σημαντική του στιγμή, μετά, βέβαια από την μεγάλη του ακμή των Κορυφαίων και Μεγάλων - την ανεπανάληπτη - από την οποία απέχει σημαντικά, μα όχι και επικίνδυνα.
Ίσως γι’ αυτό φίλε «Πειραιώτη» και εγώ επιμένω να γράφω στίχους, αλλά και να εμμένω στο δικό μου «μ» του επωνύμου μου, το ΦλεΜοτόμος δηλαδή, το εύηχο και τόσο οικείο μόνο στον πατρικό μου, τον εφτανησιώτικο, χώρο και μ’ εκνευρίζει το μεθενωτικό ή και απλά ενωτικό «Β», που μου δίνει, φαινομενικά, ταυτότητα και πρόχειρη ετυμολογία, μα στην ουσία μου στερεί την ελευθερία μου και την παγκόσμια – τζαντιώτικη - αντίληψή μου.
Ευχαριστώ όσους με διάβασαν και όσους προσπάθησαν να μ’ ερμηνεύσουν, ερμηνευόμενοι πολλές φορές, από αυτόν εδώ, τον για μένα πολύ απτό, φίλε, συμμαθητή, συνεκδότη και εκδότη μου Διονύση Βίτσο, φιλόξενο χώρο. Σαν προ αιώνων ζακύνθιος μου αρέσουν η φυγή, η διαφυγή και τα ταξίδια. Όσοι ερμήνευσαν κατά λέξη τους «Σπουργίτες» του Τσακασιάνου και σφάλουν – σαν επιδερμικοί - και δεν μπορούν να καταλάβουν. Και αυτό το οδοιποροκό, που μου πρόσφερε ο π. Παναγιώτης ήταν για μένα ιθακικό. Τον ευχαριστώ.
Όσο για σας που μ’ επισκεφθήκατε και συνομιλήσατε μαζί μου, ένα μόνο έχω να σας πω: οι αναγνώστες – οι γνωρίζοντες αναγνώστες - για έναν που γράφει είναι κάτι περίπου σαν τους έρωτές του. Και για λεπτομέρειες και ουσία σας παραπέμπω σ’ ένα ποίημα του τελευταίου μου βιβλίου, που κάνει «εκδρομές με του Ερμή το ποδήλατο», από τον πάντα φιλόξενο εκδοτικό οίκο «Γαβριηλίδης»:

Οι παλιές αγάπες μοιάζουν με τα εκθέματα των Μουσείων. Υπάρχουν εφόσον ερμηνεύονται με το σήμερα.

Εγώ κάπου εδώ συνεχώς υπερίπταμαι και ας μην φαίνομαι. Ίσως ξαναβρεθούμε. Καλή αντάμωση.
Διονύσης Φλεμοτόμος

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails