Γίνεται πολύς λόγος αυτές τις μέρες για τη "Φθινοπωρινή οδύνη", την ταινία του Τούρκου σκηνοθέτη Tomris Giritlioğlu, με την ευκαιρία τής προβολή της στις κινηματογραφικές αίθουσες της Κωνσταντινουπόλεως. Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του επίσης Τούρκου πολιτικού και συγγραφέα Yılmaz Karakoyunlu και αφορά στα δραματικότατα γεγονότα κατά των Ελλήνων της Πόλης, το Φθινόπωρο του 1955.Οι εφημερίδες γράφουν, λαμβάνω απανωτά e-mails από φίλους για το θέμα, ενώ την πληρέστερη παρουσίαση πραγματοποιεί από την "Ιδιωτική Οδό" του ο φίλος συμπλόγκερ Παναγιώτης Ανδριόπουλος, ο οποίος μάλιστα εξασφάλισε και μιαν αποκλειστική φωτογραφία από τα γυρίσματα της ταινίας στην Κωνσταντινούπολη, με τη ματιά του Ν. Μαγγίνα, δημοσιογράφου και φωτογράφου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στο ίδιο Ιστολόγιο, δείτε περισσότερα, κάνοντας κλικ εδώ.
Εν τω μεταξύ, δείτε παρακάτω ένα διαφημιστικό τρέιλερ της ταινίας, που αλιεύσαμε στο YouTube:
ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΤο βιβλίο του Yılmaz Karakoyunlu, στο οποίο στηρίχτηκε η πολύ ενδιαφέρουσα -ως φαίνεται- ταινία, την οποίαν ακραγγίξαμε παραπάνω, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα πριν από μια δεκαετία (1998) από τις Εκδόσεις Τσουκάτου με τον εύγλωττο τίτλο "Φθινοπωρινός πόνος", (σελίδες 254). Η καλή μετάφραση είναι της Λιάνας Μυστακίδου.
Στην έκδοση εσωκλείεται η ενδιαφέρουσα ιστορία δύο νέων ανθρώπων, τους οποίους ένωσε η τύχη. Αυτός είναι ένας Τούρκος μεγαλοαστός, που πάντως επιδιώκει τον μεγάλο έρωτα. Αυτή είναι μια Εβραία πόρνη, η οποία ως κύριο μέλημά της έχει την επιβίωση.
Βρισκόμαστε στην Κωνσταντινούπολη του '50. Μια πόλη, η οποία βράζει και κοχλάζει πολιτικά, κρατώντας στους κόλπους της ανθρώπους διαφορετικής κουλτούρας και εθνικότητας, ικανούς να συμβιώνουν και να συνδημιουργούν έως τότε, αφήνοντας ο καθένας έντονα τη σφραγίδα του πολιτισμού του. Σεπτεμβριανά 1955. Συμβαίνει η σκληρή αρχή του τέλους για τις μη μουσουλμανικές εθνότητες της του Κωνσταντίνου Πόλης, έτσι όπως την βίωσε και, με μεγάλη ευαισθησία, την κατέγραψε ένας σημαντικός Τούρκος διανοούμενος και πολιτικός.
Δεσμοί αγάπης, πάθους, φιλίας που γεννήθηκαν εκεί στην Πόλη, όπου και χάθηκαν οριστικά...
5 σχόλια:
πολύ πολύ ενδιαφέρουσα, θα σταθώ σ' αυτό που αναφέρει στο μπλογκ του ο έτερος Παναγιώτης...εμείς, την πολίτικη κουζίνα πέραν τούτου ουδέν...δυστυχώς!
μου δίνει την αίσθηση μιας αντικειμενικής ματιάς, πέρα από στείρες εθνικιστικές και "πατριωτικές" εξάρσεις. ξέρετε αν θάρθει και ελλάδα?
καλή σας μέρα!
Ελπίζω οι συγκεκριμένοι δημιουργοί να μην μπουν σε μπελάδες...
Ευχαριστώ θερμά για την συναντίληψη και την συνεργασία, αγαπητέ Π.Κ.
Νομίζω δράσαμε...ακαριαία ως προς το συγκεκριμένο θέμα, που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Επειδή η anepidoti ρωτάει, ευλόγως, για το αν θα έρθει η ταινία στην Ελλάδα, προσωπικά δηλώνω άγνοια.
Αν ήταν στο χέρι μου η πρεμιέρα της ταινίας θα ήταν ταυτόχρονη στις δυο χώρες.
Ας το πάρουμε χαμπάρι: οι Τούρκοι κινηματογραφικά έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν. Όχι τώρα δηλαδή, αλλά εδώ και χρόνια. Δεν είναι μόνο η Πολίτικη κουζίνα, αφού αν το δούμε ιστορικά, κάθε χρόνο βγαίνουν 1-2 καλές ελληνικές ταινίες αρκετά υψηλού επιπέδου, που συχνά έχουν ιστορικό περιεχόμενο (προσωπικά αναμένω με ανυπομονησία τη νέα ταινία του Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά" με θέμα τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο της Ελλάδας, καθώς και τη νέα μεγάλη ελληνική υπερπαραγωγή με θέμα τη ζωή του Βαρβάκη σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή).
Το πρόβλημα είναι, ότι ως ελληνικός κινηματογράφος, εξακολουθούμε να βασιζόμαστε στον Αγγελόπουλο, τον Βούλγαρη ή τον Σμαραγδή. Ο Μπουλμέτης δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έχει κάνει κάτι νέο. Αντιθέτως οι Τούρκοι, πλέον παρουσιάζουν μια νέα γενιά κινηματογραφιστών, οι οποίοι χωρίς να έχουν και καμιά μεγάλη επιχορήγηση απ΄το κράτος, δίνουν ένα συγκεκριμένο στίγμα και κυρίως βραβεύονται στα περισσότερα διεθνή φεστιβάλ, παρότι στη χώρα τους κόβουν πολύ λίγα εισιτήρια. Εμείς στις Κάννες λόγου χάρη, ακουγόμαστε μόνο ελέω Αγγελόπουλου. Βεβαίως οι Τούρκοι, έχουν σχολή κινηματογράφου εδώ και δεν ξέρω πόσα χρόνια, ενώ εδώ, αν δεν κάνω λάθος, πολύ πρόσφατα ιδρύθηκε ανάλογη σχολή στη Θεσσαλονίκη.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι πολύ μεγάλο και σηκώνει πολλή συζήτηση...
Διάβασα και εγώ σήμερα το σχετικό ρεπορτάζ των Νέων και κάνω ανάρτηση με αναφορά σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου