© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Μια εβδομάδα μετά την αποφράδα ημέρα / Bushfires in Victoria - Black Saturday of Australia

Aνταπόκριση από Μελβούρνη: Διονυσία Μούσουρα-Τσουκαλά
Πολύ φτωχό το λεξιλόγιο μου, για να μπορέσω να περιγράψω την οδύνη, τη θλίψη, το σπαραγμό και την οργή που νιώθουμε... Άδικα προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να εκφραστώ. Οι λέξεις ωχριούν μπροστά στη βιβλική καταστροφή... Είμαι σίγουρη ότι όλοι ανεξαιρέτως παρακολουθήσατε και παρακολουθείτε, ίσως ακόμα, τη μεγάλη συμφορά που έπληξε την πολιτεία της Βικτόρια το περασμένο Σάββατο, 7 του Φλεβάρη...
Είχαν προηγηθεί πάνω από 8 ημέρες με πολύ υψηλές θερμοκρασίες, από 42 μέχρι 45 βαθμούς όλο το εικοσιτετράωρο. Υποφέραμε όλοι, άνθρωποι, ζώα, φυτά. Ξαφνικοί θάνατοι που συνδέονταν άμεσα με τον καύσωνα, όσες προφυλάξεις και μέτρα κι αν παίρναμε, πουθενά ανακούφιση αφού κι αυτοί που διέθεταν κλιματισμό ήταν δώρο-άδωρο με τις αναπόφευκτες συνεχείς διακοπές ρεύματος. Δέντρα και φυτά κάηκαν στην κυριολεξία και οι όμορφοι κήποι των σπιτιών καθώς και τα πάρκα της Μελβούρνης μετατράπηκαν σε καμένους ξερότοπους.
Η μεγάλη πληγή της Αυστραλίας είναι οι δασοπυρκαγιές όπου φουντώνουν και εξαπλώνονται αστραπιαία, γιατί συνήθως η ζέστη συνοδεύεται από δυνατούς ανέμους. Ήδη, στην περιοχή Gippsland είχαν αποτεφρωθεί χιλιάδες στρέμματα κι είχαν χάσει τη ζωή τους κάπου 30 άνθρωποι. Μίλησα για οργή πιο πάνω, ναι, μεγάλη οργή αφού μερικές από τις πρώτες πυρκαγιές αλλά και από αυτές του Σαββάτου, ήταν έργο εμπρηστών, διεστραμμένων ατόμων που το μόνο τους όφελος ήταν να βλέπουν τις φλόγες να υψώνονται στον ουρανό...
Μα, αντέχαμε, δεν είχαμε επιλογή, προσβλέποντας σε μια αλλαγή του καιρού που θα μας ανακούφιζε έστω και για λίγο από την ανυπόφορη ζέστη, προσευχόμενοι να σταματήσει μέχρι εδώ το κακό...
Αυτό που έγινε το Σάββατο, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Ο υδράργυρος ανέβαινε συνεχώς, άγγιξε τους 47 βαθμούς, οι άνεμοι τόσο σφοδροί που ξερίζωναν δέντρα, παρέσυραν στέγες σπιτιών, δεν τολμούσες να ανοίξεις πόρτα ή να βγεις έξω.
Τα μαντάτα τα κακά, δεν άργησαν να φτάσουν, φωτιές, φωτιές, φωτιές, το ένα μετά το άλλο αγροκτήματα, χωριουδάκια, κωμοπόλεις μέσα σε πανέμορφους, παραδεισένιους τόπους παραδίνονταν στο έλεος της φωτιάς... Αλλόφρονες οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν, να μείνουν ή να φύγουν; Προσπαθούσαν με κάθε μέσο που διέθεταν να προστατέψουν τα σπίτια τους. Οι εντολές από τις αρχές, ξεκάθαρες: -Εκκενώστε τα σπίτια, φύγετε όσο πιο γρήγορα γίνεται να γλιτώσετε τη ζωή σας. Χιλιάδες πυροσβέστες πλαισιωμένοι από πλήθος εθελοντών καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες χωρίς ανάσα και ξεκούραση μέρα-νύχτα για να σβήνουν ή να περιορίζουν τις φωτιές, μα η μάχη είναι άνιση...
Χάθηκαν κι αυτοί που υπάκουσαν στις αρχές και αφού φόρτωσαν ό,τι λίγα μπορούσαν στα αυτοκίνητα τους, αναχώρησαν προς τη κατεύθυνση που υπέδειξαν οι αρμόδιοι, χάθηκαν κι εκείνοι που αψηφώντας εντολές παρέμειναν πίσω να προστατέψουν με νύχια και με δόντια από τη λαίλαπα της φωτιάς το βιος τους... Oι πρώτοι, γιατί ξαφνικά άλλαξαν πορεία οι σφοδρότατοι άνεμοι και βρήκαν μπροστά τους τείχος φωτιάς που ξεπερνούσε το ύψος ουρανοξύστη εγκλωβίζοντάς τους... απανθρακώθηκαν μέσα στα αυτοκίνητα... οικογένειες ολόκληρες... Oι δεύτεροι, γιατί τους κύκλωσαν οι φλόγες από παντού και δεν είχαν ελπίδα να γλιτώσουν...

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε στους δέκτες της τηλεόρασης τα πρώτα πλάνα από την απίστευτη καταστροφή... Γύρω στις 6 το απόγευμα, πέφτουν ξαφνικά οι άνεμοι, πέφτει απότομα και η θερμοκρασία τουλάχιστον κατά 25 βαθμούς... Ανοίγουμε πόρτες και παράθυρα, βγαίνουμε στους δρόμους να βρούμε τους γείτονες να ρωτήσουμε, να μάθουμε, να πάρουμε κουράγιο, μα στις περιοχές που έγινε το κακό, αρχίζουν αστραπόβροντα και πέφτουν κεραυνοί αρχίζοντας καινούριες φωτιές... Κόλαση πραγματική... Σκηνές οδύνης, στιγμές δραματικές και τραγικές όπου μέσα στην κόλαση της φωτιάς κι αψηφώντας το μεγάλο κίνδυνο γονείς ψάχνουν για τα παιδιά τους, παιδιά για τους γονείς..., άνθρωπος για άνθρωπο...
Να χάνεται πολύτιμος χρόνος στο ψάξιμο για αγαπημένα κατοικίδια... Δυο αδελφές, νέες κοπέλες, προτίμησαν να καούν μαζί με τα αγαπημένα τους άλογα, παρά να τα εγκαταλείψουν, βλέποντας τον τρόμο στα μάτια των ζώων... Άλλοι με πόνο ψυχής να αποτελειώνουν τα ζωάκια τους για να μην υποφέρουν, ηλικιωμένα ζευγάρια που έζησαν μια ζωή μαζί, αγκαλιασμένοι περιμένουν το τέλος...
Σκηνές άπειρου πόνου και μακριά από τον τόπο της καταστροφής. Πολλοί, βλέποντας τις φλόγες να τους ζυγώνουν και γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει ελπίδα να γλιτώσουν, τηλεφωνούν σε αγαπημένους που βρίσκονται μακριά να τους πουν το τελευταίο «σ΄ αγαπώ» και το στερνό αντίο... Οι σπαραχτικές τους κραυγές όπως τυλίγονται από τις φλόγες είναι το στερνό αντίο που ακούν στην άλλη άκρη της γραμμής οι αγαπημένοι τους... ανίσχυροι κι ανήμποροι να αντιδράσουν...
Γίνονται οι πρώτοι απολογισμοί... Βρίσκονται τα πρώτα καρβουνιασμένα πτώματα... Δύσκολη η αναγνώριση... Τα συνεργεία διάσωσης ψάχνουν για τραυματίες... Κρανίου τόπος... Μεταφέρονται εσπευσμένα σε Νοσοκομεία... Πολλοί από αυτούς πεθαίνουν στο δρόμο... Άλλοι βρίσκονται ακόμα μεταξύ ζωής και θανάτου, ακρωτηριασμένοι, καμένοι, αγνώριστοι... Και ο αριθμός των θυμάτων όλο και μεγαλώνει...
Μέχρι αυτή τη στιγμή ο επίσημος απολογισμός είναι 181 νεκροί, ενώ δεκάδες ακόμα αγνοούνται, είτε γιατί δεν βρέθηκαν είτε γιατί είναι πολύ δύσκολη η αναγνώριση τους...
Κοντά δυο χιλιάδες σπίτια έγιναν στάχτη, πάνω από ένα εκατομμύριο στρέμματα δασώδους και καλλιεργήσιμης γης καταστράφηκαν και κάπου επτά χιλιάδες άστεγοι άνθρωποι που έμειναν με τα ρούχα που φορούσαν... Δεν έχασαν μόνο τα σπίτια τους, χάθηκαν πολύτιμα οικογενειακά θυμητάρια και κειμήλια, χάθηκε κάθε αποδεικτικό στοιχείο ταυτότητας αυτών των ανθρώπων, είναι τώρα υποχρεωμένοι να βρουν τρόπο να αποδείξουν ποιοι είναι, τι είναι...
Ο Κρατικός μηχανισμός σε εγρήγορση, στήθηκαν καταυλισμοί, μοιράστηκαν τα αναγκαία...
Η επόμενη μέρα, είναι πάντα η χειρότερη...
Είμαστε ενωμένη κοινωνία, όπως άλλωστε οι περισσότερες κοινωνίες σε τέτοιες στιγμές. Αρχίζει η συγκέντρωση χρημάτων... Όλοι δίνουμε πάνω από αυτό που μπορούμε... Έχει ήδη συγκεντρωθεί αρκετά σεβαστό ποσόν και είναι μόνο η αρχή... Οι προσφορές έρχονται από παντού, ακόμα κι από απλούς ανθρώπους που δεν έχουν οικονομική ευχέρεια, η Κοινοπολιτειακή Κυβέρνηση και οι Πολιτειακές Κυβερνήσεις ανασκουμπώνονται και το χέρι μπαίνει πολύ βαθιά στα ταμεία του Κράτους.
Μα, υπάρχουν και απάνθρωποι σε όλες τις κοινωνίες των λαών... Είναι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των άλλων... Είναι εκείνοι που πήραν κουτάκι και βγήκαν να κάνουν... έρανο υπέρ ιδίων, εν ονόματι των πυροπαθών... Είναι και οι άλλοι οι χειρότεροι, που λεηλατούν τον πόνο των ανθρώπων αυτών..., ψάχνοντας στα ερείπια των σπιτιών και αρπάζοντας ό,τι βρουν...
Χάος η ψυχή του ανθρώπου... εξ ου και η οργή που ανέφερα πριν, οργή για τους εμπρησμούς..., οργή για τις λεηλασίες, οργή για τη κλοπή των κουτιών με τα πολλά ή λίγα χρήματα που συγκεντρώνονται σε κάθε γωνιά της Αυστραλίας ακόμα και σε Σχολεία ή μικρομάγαζα... Ο πρώτος ένοχος για εμπρησμό, που στοίχισε τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους, συλλαμβάνεται και τού απαγγέλλονται κατηγορίες, τον προστατεύει με νύχια και με δόντια η αστυνομία για να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη πριν τον λιντσάρει το αγανακτισμένο πλήθος...
Μα ο άνθρωπος, ψάχνει στα βάθη του είναι του και αντλεί δύναμη και κουράγιο... Φάνηκαν δειλά-δειλά τα πρώτα παιδικά χαμόγελα μέσα στους προσωρινούς καταυλισμούς, σκιές ελπίδας σε αυτούς που δεν έχασαν ανθρώπους ότι, ναι, θα ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους, θα σταθούν στα πόδια τους, η ζωή θα μπει σε κάποιο φυσιολογικό ρυθμό.

«το χάσμα που άνοιξε η φωτιά θα γεμίσει με άνθη».

Εκείνοι που χάθηκαν όμως δεν θα γυρίσουν... Πάνω στις στάχτες των σπιτιών τους η αναρτημένη πλάκα θα θυμίζει στους περαστικούς και στους μελλοντικούς πως εκεί, τυλιγμένοι στις φλόγες, άφησαν την τελευταία τους πνοή αθώα παιδιά και άνθρωποι κάθε ηλικίας, εξιλαστήρια θύματα της διαστροφής των ολίγων...

32 σχόλια:

nkarakasis είπε...

Σοκαρίστηκα!
Ελπίζω απλώς - αν και είμαι σίγουρος - οι πολιτικοί της Αυστραλίας να είναι καλύτεροι από τους δικούς μας και να μην ακουστεί η φράση "Ασύμμετρη απειλή..". Όπως και φυσικά η κοινωνική μέριμνα να δουλέψει καλύτερα από την δική μας..

P. Kapodistrias είπε...

Λάβαμε και καθηκόντως δημοσιεύουμε παραπάνω μιαν ειδική συνεργασία (μάλλον ανταπόκριση από τους αντίποδες της γης) της φίλης και συνεργάτιδάς μας Διονυσίας Μούσουρα-Τσουκαλά, έγριτης λογοτέχνιδας και χρονογράφου.

Όλοι ακούσαμε για τις εκτεταμένες καταστροφές που προκλήθηκαν πριν μια εβδομάδα στην Αυστραλία εξαιτίας των Πυρκαγιών, αλλά η Διονυσία κατόρθωσε απόψε να μηδενίσει την απόσταση και την εξ αυτής ψυχολογική μας επαναύπαση και να μάς φέρει στο επίκεντρο του καυτού αυστραλιανού περιβάλλοντος.
Αυτή είναι η δύναμη του λόγου!... Μάς καθιστά κοινωνούς των γεγονότων και μάς προξενεί τη χρειαζούμενη εγρήγορση.

Ευχαριστούμε Διονυσία που μάς τρακούνησες αναστάσιμα κι ευχόμαστε να είσθε όλοι όσο γίνεται καλά και καλύτερα!... Κουράγιο σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/η νκαρακασις,

Μολονότι δεν είχα πρόθεση να σοκάρω, τα γεγονότα σοκάρουν από μόνα τους...

Όσο για τους πολιτικούς, στην ηλικία που αξιώθηκα να φτάσω, έχω γίνει πολύ κυνική...

Όμως, ναι, έχουν λίγο περισσότερο ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης έναντι αυτών που τους τίμησαν με την ψήφο τους...

Ελπίζω να μην διαψευστώ στην πορεία...

Καλά να είσαι,

διονυσία

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ μου πάτερ,

σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις να μηδενίζω ως λες την απόσταση.
Συγχαρητήρια για την ωραία φωτό και βίντεο στην παρουσίαση ενός τόσο θλιβερού θέματος...

Όπως και κατ’ ιδίαν σού εξήγησα, αγνοώ αν η συναισθηματική μου φόρτιση μού επέτρεψε να σας μεταδώσω με ακρίβεια τις απερίγραπτες σκηνές που εξελίχθηκαν και εξελίσσονται...

Συμπαθείστε με,

με τους χαιρετισμούς και την αγάπη μου πάντα,

δ.μ.τ.

Porfyrogennitos είπε...

Τα έχουμε ζήσει και εμείς αυτά. Καθηλωμένοι μπροστά στην τηλεόραση, με βουρκωμένα τα μάτια...

Καλό κουράγιο!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πατέρα Παναγιώτη,
Παρακολουθούμε όλες τις μέρες αυτή την τραγωδία απο την τηλεόραση.
Και είναι αλήθεια οτι αγαπητή μας κυρία Διονυσία σας σκέφτηκα και αναρωτήθηκα άν είναι αρκετά μακρυά σας οι φλόγες..
Η Αυστραλία πλέον μου θυμίζει εσάς. Αυτή είναι η εγγύτητα που προσφέρει το internet.
Όμως αυτό που διάβασα έμεινε χαραγμένο μέσα μου σαν χιλιάδες εικόνες συμπυκνωμένης φρίκης.

Αναρωτιέμαι ανάμεσα σ άλλα, τί γίνεται με την ψυχοπαθολογία που περνάει αμέριμνα και καταστροφικά σαν Απειλή ανεξέλεγτη δίπλα μας..
Όχι οτι εμείς είμαστε a priori ψυχικά ισορροπημένοι, αλλά πως αντιμετωπίζονται απο την υγιή κοινωνία εκείνοι που κινούνται ανάμεσα στη μανία και την παρανοειδή ψύχωση την ώρα που είναι σε εκρηκτική φάση..
Τί μέτρα πρόληψης, τί δίκτυα θα μπορούσαν να λειτουργούν σε ανύποπτο χρόνο ώστε αυτοί οι άνθρωποι να έχουν τη θεραπεία τους και κυρίως παρακολούθηση.
Ενώ η υπόλοιπη κοινωνία να έχει επίσης τη δική της "θεραπεία" απο αλλου είδους νοσηρότητες..
Κανείς, μα κανείς μας δεν υπάρχει που να μην έχει μιά μικρή παραδοξότητα, μιά μικρούλα εμμονή, μιά εξαρτησούλα, ένα μικρό στερεότυπο, κάτι..αλλά κάτι μή απειλητικό για τους άλλους..

Όμως πόσο σοβαρά παίρνουμε οι κοινωνίες τα μέτρα πρόληψης, τα μέτρα υποστήριξης, την αγωγή, την προαγωγή της ψυχικής υγείας.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της ψυχικής αρρώστειας, όπως και η άμβλυνση του κοινωνικού στίγματος, είναι όλα αυτά που καθορίζουν την εμφάνιση ή όχι μιάς τέτοιας τραγικής κοσμογονίας που σκόρπισε τόσο πόνο.
Αυτός ο ασθενής που έβαλε μιά φωτιά γιατί άκουγε μιά "φωνή" να του το λέει ή είχε απειλητικές παραισθήσεις, ή ότι μανιακό, ναρκισσιστικό, μπορούσε να είχε μία θεραπευτική σχέση με έναν και περισσότερους θεραπευτές και να είναι απλά ελεγχόμενος, σε ανοιχτή ή προστατευόμενη δομή, ή στο σπίτι του προστατευμένος.
Ελπίζω και εύχομαι να μπορέσετε να συνέλθετε απο τις φοβερές συνέπειες, και ν ανθίσει και πάλι η γή.

Ανώνυμος είπε...

Το θλιβερό πρόσωπο του μεγάλου κακού. ;
Μα είναι δυνατόν; Να φτάσει 47 βαθμούς το θερμόμετρο και να πέσει ξαφνικά 25;;;; Τι ανωμαλία της φύσης είναι αυτή;;;;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Μετά από την ανάγνωση ενός τέτοιου κειμένου, το χέρι του κοάλα μέσα στο χέρι του πυροσβέστη ήτανε βάλσαμο...

kiki είπε...

Μεγάλη καταστροφή με μεγάλες απώλειες. Πολύ τρυφερό το βίντεο με το κοάλα. Μου το έστειλαν σήμερα φωτογραφία και συγκινηήθηκα...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ευτυχώς πάντα υπάρχει κάτι που σώζεται και αναπνέει μέσα απο τη φωτιά και το θάνατο.
Η Πνοή του Θεού ίσως..
Η Ελπίδα οτι η Ζωή είναι πιό Δυνατή.

P. Kapodistrias είπε...

@ ΝΚαρακάση,

Όλοι σοκαριστήκαμε. Κυρίως, επειδή, ενώ ο καθείς μας βιώνει τις δικές του πυρκαγιές, δεν γνοιάζεται και τόσο γι' αυτά τα μέγιστα που συμβαίνουν και στιγματίζουν το Περιβάλλον μας...

P. Kapodistrias είπε...

@ Πορφύρη,

Ναι, κουράγιο χρειάζεται σε τόσο μεγάλες δυσκολίες για τη Γη μας!...

P. Kapodistrias είπε...

@ Αριάδνη,

Η επιστημοσύνη κι ευθυκρισία σου με αφοπλίζει, αν και δεν κρατούσα όπλο!...

Τα λες σωστά και μακάρι να εισακουόσουν. Όμως, ας τα λέμε, ώστε από εμάς εδώ, από τα χαμηλά να πηγάσει κάποια στιγμή η αλλαγή συμπεριφοράς έναντι των πραγμάτων και των ειδών.

Εννοείται, ασυζητητί, προσυπογράφω τις ζουμερές σου σκέψεις!

Καλή Κυριακή, δίχως προβλήματα!

P. Kapodistrias είπε...

@ None,

Ελπίζω να μάς γράψει περισσότερα διευκρινιστικά η φίλη Διονυσία, που τα έζησε όλ' αυτά.

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονύση Μάνεση,

Ναι, το σωσμένο κοάλα αποπνέει ελπίδα μες από την Καταστροφή, ενώ ο βοηθός πυροσβέστης δηλώνει υγεία και ανθρωπισμό!

Ευτυχώς!!!

P. Kapodistrias είπε...

@ Κική,

Μάς συνεπήρε όλους ο λόγος της Διονυσίας και το κοάλα! Ναι, κυκλοφορεί ευρέως στο ίντερνετ!

P. Kapodistrias είπε...

@ Αναΐς,

Καλώς μάς ήρθες στη συντροφιά μας! Μάς έφερες πράγματι Ελπίδα, Πίστη και Ζωή!

Να μάς έρχεσαι!

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου Αριάδνη,

Με συγκίνησε η λεπτότητα της ψυχής σου και το γνοιάσιμο σου αν ήμουν κοντά στις φωτιές. Κοίταξε, όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, δεν μπορείς να κοιμάσαι ‘ησυχος. Άλλωστε αυτή η τραγωδία σε αγγίζει σαν να καίγεσαι εσύ ο ίδιος...

Η ψυχοπαθολογία των εμπρηστών; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε, δεν υπάρχουν τέλειες κοινωνίες, ούτε τέλειες κυβερνήσεις. Μολαταύτα, η εδώ μέριμνα αυτών των ανθρώπων, πολύ πιο ανθρώπινη από αυτήν της Ελλάδας. Σαν Ψυχιατρική Διερμηνέας, μετά τις σπουδές μου, παρακολούθησα μαζί με συναδέλφους που επιλέξαμε αυτόν τον κλάδο, ειδικά μαθήματα Ψυχιατρικής για αρκετούς μήνες, επί πλέον όρος, να επισκεφθώ αντίστοιχα Ιδρύματα στη γενέτειρα μου, ώστε να γνωρίζω τι γίνεται εκεί. Σε ταξίδι μου, λοιπόν, στην Ελλάδα πριν κάποια χρόνια, πέρασα μία ολόκληρη ημέρα στο Δρομοκαείτιο και άλλη μία σε ιδιωτικό που για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να αναφέρω το όνομα. Λοιπόν, σε διαβεβαιώ ότι ντράπηκα σαν Ελληνίδα όταν γύρισα πίσω να γράψω στην υποχρεωτική αναφορά που έπρεπε να κάνω για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί...

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι όλοι μας έχουμε τη μικρή ή μεγάλη...λόξα μας, αρκεί αυτή να μην γίνεται απειλή για τη ζωή και την ακεραιότητα των συνανθρώπων μας.

Αριάδνη, η γη πάλι θα ανθίσει, τα σπίτια πάλι θα χτιστούν, οι άνθρωποι θα συνέλθουν, αυτοί που πλήγηκαν, όμως, με απώλεια αγαπημένων, θα κουβαλάνε τον πόνο μέσα τους μέχρι τέλους..

Να είσαι καλά πάντα Αριάδνη,
Με αγάπη,
δ.μ.τ.

στους υπόλοιπους θα απαντήσω αύριο,

δ

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πατέρα Παναγιώτη, ποτέ δεν παίρνετε τ όπλο.. Είστε ένας άγγελος με μεγάλα φτερά.
Είμαι ήδη ..πρόεδρος..τί άλλο έχω να κερδίσω?
Κυρία Διονυσία, μ αρέσει πολύ αυτό που κάνετε. Είναι αξιοζήλευτο! Μακάρι να σας μιμηθούν πολλοί και στον εθελοντισμό και στην ευαισθησία για την ψυχική νόσο και τους ανθρώπους που βασανίζονται απο αυτήν. Μακάρι να είχαμε πολλούς εθελοντές σαν εσας.
Θέλω επίσης να σας πω οτι προχωράει ευτυχως καλά η Αποασυλοποίηση και στην Ελλάδα, με την ουσιαστική κατάργηση των μεγάλων ψυχιατρείων, με το "Ψυχαργώς 1 και 2", και ήδη το Δαφνί, η Πέτρα Ολύμπου, η Κέρκυρα, τα Χανιά δεν έχουν πλέον άσυλα. Υπάρχει μία ψυχιατρική κλινική ενταγμένη σε Γενικό Νοσοκομείο, με προοπτική που και σήμερα τηρείται ήδη, να νοσηλεύει για διάστημα όχι μεγαλύτερο απο 30 ημέρες. Υπάρχει στροφή προς την Κοινότητα,και η ιδέα είναι να αντιμετωπίζεται ο ψυχικά ασθενής μέσα στους κόλπους της κοινότητας και της οικογένειας, με στήριξη της οικογένειας και ανθρώπινες συνθήκες για τον ίδιο. Υπάρχουν ήδη ανεπτυγμένες ενδιάμεσες δομές που είναι τα οικοτροφεία 15 ατόμων, με εξειδικευμένο προσωπικό, οι ξενώνες και τα προστατευόμενα διαμερίσματα, ανάλογα με το βαθμό λειτουργικότητας. Υπάρχουν οι ΚΟΙΣΠΕ(Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης Ευθύνης) όπου συνεταιρίζονται ιδιώτες χωρίς πρόβλημα μαζί με πρώην ψυχικά ασθενείς, ή παρακολουθούμενους. Ξέρω οτι στο Δρομοκαϊτειο η αποασυλοποίηση είναι σε πολύ πρώιμα βήματα και υπάρχει εκεί πολλή αντίσταση απο την τοπική κοινωνία αλλά γίνονται προσπάθειες. Στην Ιταλία έχει κάνει άλματα η Ψυχιατρική μεταρρύθμιση, γιατί το στοίχημα είναι να μπορέσουν να περιοριστούν και οι ενδιάμεσες δομές, και εκεί έχουν περιοριστεί. Υπάρχουν όμως και τομείς που είδαμε πρόσφατα οτι έχουμε προηγηθεί. Ανέλπιστο! Έχετε δίκιο όμως γιατί πριν χρόνια που επισκέφθηκα το ασυλιακό τότε τμήμα στο Δρομοκαϊτειο, βγήκα έτοιμη να λιποθυμήσω απο εκεί και δεν ξέχασα ποτέ!
Να είστε καλά όσο μπορείτε.

P. Kapodistrias είπε...

@ Διονυσία και Αριάδνη,

Δηλώνοντας αναρμόδιος επιστημονικά, αλλά ιδιαίτατα ευαίθητος για το φλέγον θέμα που θίγετε, στέκω εδώ παράμερα στην άκρη μου και θαυμάζω τον γόνιμο διάλογό σας.
Μαθαίνω από εσάς!


@ Αριάδνη,

Ουδέποτε ετέθη θέμα προεδρίας του άτυπου Φαν Κλαμπ. Είσαι και θα είσαι ισόβια Πρόεδρος, ασχέτως καταιγίδων, χαλαζοπτώσεων και λοιπών ενδεχομένων σκαμπανεβασμάτων.

@ Καληνύχτα στους κοντινούς
@ Καλημέρα στους πολυεγκαυματίες Αντίποδες (εννοώ την Αυστραλία).

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πατέρα Παναγιώτη, με κάνατε εν τέλει να χαμογελάσω..
Μέσα σ όλο το χαμό, γενικώς και ειδικώς..

Το περί Προέδρου το είπα η καημένη, γιατί δεν προλαβαίνω να πω μιά αυθόρμητη κουβέντα έτσι όπως μου κατεβαίνει κι αν είναι καλή, προσκρούω πάντα στην ταπείνωση του ιερέα και ακούω για την κα Πρόεδρο..
Ετσι, διευκρίνησα οτι δεν σας κολακεύω γι αλλο τίτλο! Ό,τι τίτλο ήταν να πάρω τον έχω πάρει..
(χαλαζοπτώσεις και σκαμπανεβάσματα...ειδικότης μου! καταιγίδες .. ειδικό ταλέντο!!!)

Εγώ μαθαίνω απο σας.
Η κυρία Διονυσία μου αρέσει πολύ, με συγκινούν πάντα όσα γράφει, και είναι πολύ γενναιόδωρη. Ας τελείώσει εκεί που ζει αυτός ο πόνος κάποτε.

Ανώνυμος είπε...

Έμεινα άναυδη με όσα είδα... Σκέφτομαι και τους συγγενείς μου εκεί. Δε χάνονται ζωές μόνο στην Ελλάδα από τέτοια γεγονότα, που προκαλεί ο άνθρωπος ενάντια στον άνθρωπο και στο περιβάλλον του. Αυτό με προβληματίζει έντονα.

Συγκινήθηκα από την αμεσότητα της κατάθεσης ψυχής της φίλης ομογενούς κ. Διονυσίας Μούσουρα-Τσουκαλά.

Ανώνυμος είπε...

Καλοί μου φίλοι, όλοι αγαπητοί,

Αρχικά, ζητώ συγνώμη για το κάπως άκομψο στο προχθεσινό μου σχόλιο στο τέλος:

Στους υπόλοιπους θα γράψω αύριο

Ήταν σαν να σκέφτεσαι, όχι δυνατά, αλλά...γραπτά. εκ παραδρομής μπήκε στο σχόλιο.
Γι αυτό, γράψτε λάθος.
Ευχαριστώ για την κατανόηση

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Πορφύρη μου,

Το κουράγιο το χρειάζονται περισσότερο εκείνοι που υποφέρουν άμεσα, ας ευχηθούμε να το έχουν,

Να είσαι καλά

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/ή none

τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως να πέφτει απότομα η θερμοκρασία 25 βαθμούς, για εμάς εδώ στη Βικτόρια, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Δεν έχει ονομαστεί η πολιτεία μας «η Πολιτεία με τις 4 εποχές του έτους σε μια μέρα», χωρίς λόγο. Ένα από τα τουριστικά σλόγκαν είναι: «αν δεν σας αρέσει ο καιρός της Μελβούρνης, μην ανησυχείτε, περιμένετε μισή ώρα και θα αλλάξει».

Εξ αιτίας αυτού, έχουμε όλοι τη συνήθεια να παρακολουθούμε δελτίο καιρού, κάμποσες φορές την ημέρα. Δεν θα ξεχάσω, όταν το 1980 ήλθα για πρώτη φορά στη πατρίδα μετά τον ξενιτεμό μου, κάθε απόγευμα, επέμενα να προσκολλώμαι στο κουτί της τηλεόρασης για να ακούσω την πρόβλεψη του καιρού, μια-δυο ημέρες, ο μακαρίτης ο παπάκης μου δεν μου είπε τίποτα, μετά μου λέει, καλά, τι ψύχωση είναι αυτή με τον καιρό; Λέω, μα να μην ξέρω τι καιρό θα κάνει αύριο; Ήταν Αύγουστος μήνας..., γέλασε και μου λέει, τι ερώτηση είναι αυτή; Καλοκαίρι είναι, σαν τι καιρό περιμένεις να κάνει; Όταν είπα σε όλους γύρω, ότι εδώ ξεκινάμε να πάμε στη θάλασσα και μέχρι να φτάσουμε κάποιες φορές χρειαζόμαστε ομπρέλα και πουλόβερ, τρόμαξαν να το πιστέψουν...

Δεν ξέρω αν σε... διαφώτισα, αλλά αυτή είναι η εδώ πραγματικότητα,

Χαιρετώ σε,

δ.μ.τ.

panagiotisandriopoulos είπε...

H κ. Διονυσία Μούσουρα - Τσουκαλά μας συγκίνησε με την αποτύπωση της θλιβερής πραγματικότητας στην Αυστραλία.
Το κείμενο είναι βιωματικό και μας υπενθυμίζει βασικές υπαρξιακές αλήθειες για τον άνθρωπο και την φύση.
Πάντως πάνω απ' όλα οι νεκροί κάθε ηλικίας είναι το μείζον. Τουλάχιστον ας μην τους ξεχνάμε...

Ανώνυμος είπε...

Καλή μου Αριάδνη,

Σε ευχαριστώ πολύ που με διαβάζεις.

Ευχαριστώ και για τις πληροφορίες σχετικά με το σύστημα εκεί, ως αναφορά, τους ψυχοπαθείς. Στα δύο τελευταία μου ταξίδια δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ κάποιο Ίδρυμα ή να ασχοληθώ με το θέμα. Χαίρομαι, οπωσδήποτε, όπου μαθαίνω ότι οι τραγικές συνθήκες που επικρατούσαν έχουν βελτιωθεί, ευχάριστο και παρήγορο πολύ.

Κοίταξε, επειδή δεν τα πάω καλά με...προέδρους, Γραμματείς και...Φαρισαίους, αφήνω να τα βρείτε με τον αγαπητό πάτερ Παναγιώτη ως προς τον τίτλο σου και τη θέση σου στο κλαμπ θαυμαστών του και αρκούμαι να σε αποκαλώ, σκέτο Αριάδνη, όπως θα ήθελα να με αποκαλείς κι εσύ και όλοι οι φίλοι που με τιμάτε διαβάζοντας με, νέτο-σκέτο Διονυσία, ούτε κεριά, ούτε λιβάνια. Ευελπιστώ όταν θα επέλθει το αναπόφευκτο, μολονότι ζω στην ξένη, να μου ανάψουν ένα ταπεινό κεράκι, μέχρι τότε...σκέτο,

Με την αγάπη μου

διονυσία

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ Διονύση Μάνεση,

το κοάλα της φωτογραφίας, είναι από τα λίγα τυχερά. Υπολογίζεται ότι πάνω από 10.000 εθνικά ζώα, όπως, κοάλα, πόσσουμς, καγκουρό και άλλα, είτε αποτεφρώθηκαν είτε τραυματίστηκαν. Εκατοντάδες άνθρωποι, εθελοντές και άλλοι φιλόζωοι, φροντίζουν τραυματισμένα ζώα που διασώθηκαν και που βρέθηκαν. Φοβερός απολογισμός με δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή της εδώ άγριας φύσης.

Καλά να είσαστε,

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Κική,

Ναι, η καταστροφή είναι μεγάλη και οι απώλειες σε ζωές και περιουσίες τεράστιες. Η τελευταία ανακοίνωση της Αστυνομίας, επιβεβαιώνει 189 νεκρούς, όμως, θα περάσει καιρός ακόμα για να διαπιστωθεί ο τελικός αριθμός, αφού ακόμα υπάρχουν αγνοούμενοι κι ακόμα βρίσκουν υπολείμματα ανθρώπινων σωμάτων.

Καλή ημέρα να έχεις,

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ/ή Αναίς,

Ναι, η ελπίδα είναι πάντα πιο δυνατή από τη ζωή, αφού πεθαίνει τελευταία...

Ας συνεχίσουμε να ελπίζουμε λοιπόν,

Σε καλημερίζω,

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή συμπατριώτισσα, Μιμίκα,

καλώς μάς όρισες στο η-περιοδικό!

Ευχαριστώ σε για τα καλά σου λόγια, μα, όταν τόσο τραγικά γεγονότα συμβαίνουν δίπλα σου, πρέπει να μην έχεις ανθρώπινα αισθήματα για να μην συγκλονιστείς... δεν γίνεται να αναφέρεις έτσι ξερά και αποστασιοποιημένα τα γεγονότα.

Καλό σου βράδυ,

Με αγάπη,

δ.μ.τ.

Ανώνυμος είπε...

Οι νεκροί κύριε Ανδριόπουλε, ξεχνιούνται μόνο όταν εμείς οι ζώντες τους ξεχάσουμε.

Κι ας μην ξεγελιόμαστε, ποτέ δεν σβήνουν από τη μνήμη οι αγαπημένοι μας φευγάτοι.

Τους κουβαλάμε μέσα μας όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από το φευγιό τους... δεν ντρέπομαι να σας ομολογήσω ότι ακόμα... κουβεντιάζω στον παπάκη μου και τη μαμά μου για τα μικρά καθημερινά, λες κι είναι δίπλα μου, μολονότι έχουν περάσει 29 σχεδόν χρόνια αφότου έφυγε και 16 αφότου έφυγε η μαμά μου...
Περιττό δε να σας πω, πως τόσα χρόνια, ούτε μια μέρα δεν έφυγαν από τη σκέψη μου.

Ας τους θυμόμαστε και ας τους τιμούμε λοιπόν.

Καλά να είσαστε,

δ.μ.τ.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails