Με τον π. Βασίλειο Θερμό έχουμε μια μακρά και αδελφική φιλία. Είναι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κι εξαιρετικός ποιητής. Κατά καιρούς ανταλλάσσουμε βιβλία και μελετήματα μέσα σε κλίμα πάντα σύμπνοιας και αλληλοεκτίμησης. Αυτή τη φορά μού απέστειλε το βιβλίο του "Εκκλησία και Νέοι χωρίς Αερόσακο", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μαΐστρος το 2006. Το πόνημα αυτό των 192 σελίδων με την πρώτη ματιά χαρακτηρίζεται (προδιαθέτοντας ευνοϊκά τον αναγνώστη) από ένα ζωγραφικό έργο της Αστερούλας Καλλία-Θερμού, μ' ένθετη μια μινιατούρα από χειρόγραφο, με παράσταση από τα νεανικά χρόνια του αγίου Νικολάου.
Σάς μεταφέρω τις προθέσεις του ίδιου του εγκρατούς συγγραφέα από τον Πρόλογό του:
"Το βιβλίο αυτό αποτελείται από κείμενα και εισηγήσεις που αποπειρώνται να ψηλαφήσουν το αιωνίως επίκαιρο και καυτό πρόβλημα της σχέσης Εκκλησίας και νέων.
(...)
Ποιος θα μπορούσε να είναι ο αερόσακος που χωρίζει Εκκλησία και νέους; Και ποιος τον χρειάζεται; Ένα τέτοιο εξάρτημα χρησιμοποιείται για να προφυλάσσει από τα καταστροφικά αποτελέσματα μιας σύγκρουσης. Αλλά θα συγκρουσθούν πραγματικά Εκκλησία και νέοι; Μήπως χωρίς αερόσακο θα συνέβαινε απλώς το αγκάλιασμά τους;
Αλλ' ακόμη και αν προέκυπτε κάτι οδυνηρό από τη συνάντηση, μήπως δεν θα ήταν τόσο καταστροφικό; Μήπως η περιβόητη σύγκρουση θα συνίστατο μόνο στον πόνο της αλλαγής; Μιας αλλαγής που τόσο έχουν ανάγκη και τα δύο μέρη. Οι νέοι για να συναντηθούν με τον προσωπικό Θεό και να Τον εμπιστευθούν ώστε να τους αλλάξει την ζωή. Η Εκκλησία για να φιλοξενήσει τους νέους ως πραγματικά μέλη της και να αφεθεί να την αλλάξουν, κάνοντάς την πιο συμπονετική, πιο προσγειωμένη, πιο αληθινή.
Τους ποικίλους αερόσακους που επιστρατεύονται για να μη γίνει η συνάντηση τούς συντηρούν και τα δύο μέρη. Απλώς, όπως συμβαίνει πάντοτε στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι εύλογο να πέφτει περισσότερη ευθύνη και μερίδιο επανόρθωσης στον μεγαλύτερο, στον εμπειρότερο, στον πνευματικότερο, δηλαδή σ' αυτόν που ισχυρίζεται πως είναι η Εκκλησία".
4 σχόλια:
Είχα την τύχη να ακούσω σ ένα ακροατήριο τον παιδοψυχίατρο π Θερμό να μιλάει για τα παιδιά και το θάνατο και ήταν η πιό ..αισιόδοξη προσέγγιση που μπορεί κανείς να φανταστεί με τέτοιο θέμα..
Θυμάμαι οτι με καθήλωσε και σχεδόν δεν ανέπνεα για να μη χάσω όχι μόνο λέξη αλλα και λεπτή απόχρωση φωνής που μετέφερε πολύ περισσότερα απ ό,τι οι ίδιες οι λέξεις. Τί υπέροχο διαυγές πνεύμα! Τί υπέροχος βαθύς άνθρωπος!
Εξαιρετικός τίτλος!
@ Αριάδνη,
Παιδιά και Θάνατος... Τι φρικτή περίπτωση...
Το ζω απόψε και δεν ξέρω τι να κάμω...
Αύριο το μεσημεράκι πρόκειται να κηδέψω ένα δίχρονο αγοράκι, που πέρυσι βάφτισα, αλλά σήμερα έφυγε από οξεία μηνιγγίτιδα...
"Θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον..."
Παιδί και θάνατος είναι τόσο αντικρουόμενα πράγματα..
Το έζησα αυτό δυστυχώς,πριν μερικά χρόνια, με το δίχρονο αγοράκι της ξαδέλφης μου που είχε βέβαια συγγενή καρδιοπάθεια, και συνέβη περίπου στα χέρια μου..
Άγγελος τυχερός γιατί ανέβηκε Με φτερά.
Δημοσίευση σχολίου