© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Κριτική ανάγνωση στο ποιητικό έργο του Παρασκευά - Αλέξανδρου Σερενέ από το 1990 έως σήμερα

Γράφει ο Δρ. Δημήτρης Μαγριπλής
Κοινωνιολόγος – Λογοτέχνης, Διδάσκων στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Ο ποιητής γεννήθηκε στην Πύλο της Πελοποννήσου τον Ιανουάριο του 1936. Εκεί τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Marburg της «τότε» Δυτικής Γερμανίας και στο Mainz, όπου και αναγορεύτηκε Διδάκτορας της επιστήμης του το 1964. Εξειδικεύτηκε στην Γενική Χειρουργική, την Τραυματολογία και στην Ορθοπεδική. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1974 και υπηρέτησε περίπου τριάντα συναπτά έτη το Ιατρικό επάγγελμα στις οργανωμένες δομές του Εθνικού συστήματος Υγείας. Η προσφορά του στον πάσχοντα συνάνθρωπο έχει καρπούς χιλιάδες ευχαριστίες ανάρρωσης, μα και πάνω από εκατό δημοσιευμένες ιατρικές εργασίες. Στην εύστοχη παρατήρηση του καθηγητή Γ. Χαρτοφυλακίδη (από το αρχείο του ποιητή, προσωπική επιστολή, 29/1/2004) «όταν κάρφωνες με τόση επιτυχία τα κόκαλα και χρησιμοποιούσες με επιδεξιότητα πριόνια και τρυπάνια ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι έκρυβες μια ευαίσθητη ψυχή, που βρήκε τελικά διέξοδο στην ποίηση», θα συμπληρώναμε ότι κατά τα πρότυπα του ιατρού - φιλόσοφου ο Π. Σερενές ανέκαθεν ατένιζε την ουσία της ύπαρξης και προφανώς σκάρωνε στίχους με έμπνευση και ταλέντο που δημόσια πρωτοεμφανίζεται το 1990 με το βιβλίο «Περπατώντας στον κόσμο». Από τότε μας έχει χαρίσει εννιά ποιητικές συλλογές και την προσδοκία για αρκετές ακόμη. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Κασταλία, Αντιπαραθέσεις, Αιολικά Γράμματα, Νέα Αριάδνη, Νέα Σκέψη, Πειραϊκά Γράμματα, Η Λέξη, Ίαμβος, Ιθώμη, Φιλολογική Στέγη, Κοινωνικές Τομές, Ομπρέλα, Αργοναύτης, Οδός Πανός, Νουμάς), συλλογικούς τόμους και ανθολογίες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Εταιρείας Λογοτεχνών, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών, της Ομάδας Καλλιτεχνών Παλαιού Φαλήρου, της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, και του Αττικού Πνευματικού Ομίλου. Έχει βραβευτεί με το πρώτο βραβείο ποίησης στον Πανελλήνιο διαγωνισμό – Δελφικές Αμφικτιονίες, στους Δελφούς το 1991. Το 1997 βραβεύεται από την Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων, όπως και το 2005. Τέλος με το Ροδίνειο πρώτο βραβείο ποίησης. Στα πιο σημαντικά όμως της ζωής του καταγράφει τα δυο του παιδιά.

Στο ερώτημά μας (συνέντευξη στον Δ. Γ. Μαγριπλή στις 10/2/2008) «Τι είναι η ποίηση;», απαντά με έμμετρη διάθεση:

Ποίηση: Αφαίρεση του περιττού, / λέξεις ίδιες με χρώματα / υποδέχονται το φως, / θάλασσα που δεν γεμίζει με ποτάμια – / ήταν εδώ από την αρχή. / Δείχνει την αλήθεια, είναι. / Συλλαβίζοντας, από την γραμμική Β γραφή / έφτασε στις ημέρες φορτωμένη σύνθεση. / Βλέπω τον Όμηρο να συγυρίζει (ή τακτοποιεί) / τις παμπάλαιες σελίδες του / με τις πολύδενδρες λέξεις. / Αυτά για την ποίηση, / αρκεί να την ζητάς / όπως ο Goethe την Ελλάδα / με τα μάτια της ψυχής. / Πώς να αλλάξεις τα χρώματα / που καρφώνουν τον ήλιο; / Ποίηση είναι ο λυρικός χιτώνας της ύπαρξης, την ντύνει.

Πράγματι τον λόγο του διακατέχει η αφαίρεση του περιττού. «Δηλαδή παρατηρούμε μια σημαντική αφαιρετική, της λογικής νόησης – ενώ προβάλλουν αλλεπάλληλες εικόνες που το περιεχόμενό τους δημιουργεί αισθητικές εντυπώσεις» (Ε. Μισραχή, Κριτική πραγματολογία στο έργο του Π. Σερενέ, από το αρχείο του ποιητή). Σπάνια θα συναντήσει κανείς λέξεις και εκφράσεις παραπανίσιες στο μήνυμα που στέλνει ο στίχος. Ακέραια μηνύματα εκτοξεύονται σαν βέλη κατευθείαν στο θέμα και εύστοχα οδηγείται ο αναγνώστης στην «σκληρή πραγματικότητα και την ζωική δυναμική που τη διαπερνά και κάνει τη ζωή πιο ανεκτή και άξια να τη ζήσεις» (Ν. Θεοδωρακάκου – Ζόμπολα, Σερενές Αλέξανδρος, από το αρχείο του ποιητή).

Υπήρχε σκοτάδι, / έλαμψε, / ήρθες. (Αθήνα, 13 -1- 2006)

Τα σύμβολά του δεν λειτουργούν συναισθηματικά αλλά τονίζουν το μήνυμα και βοηθούν στο να επικοινωνήσει καλύτερα ο δημιουργός με το κοινό του. Όπως στον «Κυνισμό», που μια αποτρόπαια πράξη, από το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, στο μέτωπο της Ρωσίας, κρύβεται στο πρώτο μέρος του ποιήματος:

Ψηλά / στη γέφυρα / έδεσαν / Δυό άστρα, / πυροβόλησαν / το Ένα./ Στο βυθό / παρέσυρε / το Άλλο / η πτώση.

Τα σύμβολα του δεν λέγουν αλλά σημαίνουν, βοηθούν στο να κατανοήσει ο αναγνώστης τις βιωμένες καταστάσεις του, να πάρει κουράγιο και να αισθανθεί ότι και κάποιος άλλος έζησε τα ίδια. Έτσι διαπραγματεύεται τις έννοιες, ακόμη και κείνες που πονούν και φυσικά υποδηλούν μια απέραντη υπαρξιακή μοναχικότητα.

Θάνατος, / όταν τα χέρια δεν (μπορούν να) / κρατούν το ψωμί, / θάνατος σημαίνει / ακίνητα χέρια. / Έπεσε σκότος γύρω, / μέσα μας, / στο μεγάλο δωμάτιο με το νεκρό / είχαν σωπάσει οι θόρυβοι. (Πύλος, 24-10-2003)

Βαθύς γνώστης της ελληνικής γλώσσας, την οποία χρησιμοποιεί διαχρονικά, καταδεικνύοντας την κλασσική του παιδεία (Δ. Χ. Μποσινάκης, Αναφορά στο ποιητικό έργο του Α. Π. Σερενέ, από το αρχείο του ποιητή) αλλά και την εντρύφησή του με το σύνολο και την εξέλιξη της ελληνικής γραφής. Ο ποιητής φαντάζει να στέκει ενώπιον της πολιτιστικής απογείωσης της ελληνικής αρχαιότητας, που την κοιτά μέσα από το δικαίωμα του σύγχρονου κληρονόμου της. «Ο εναγκαλισμός του αρχαίου κόσμου με τον σημερινό έχει το άρωμα της αγάπης προς την πατρίδα, αυτό που χαρακτηρίζεται ως ευψυχία του Έλληνα» (Ν. Αρβανίτης, βιβλιοκριτική για την ποίηση του Π. Σερενέ, από το αρχείο του ποιητή). Ταυτόχρονα όμως έχει και κείνη την ιδιαιτερότητα της εικόνας που μόνο ένας μετανάστης που γνώρισε την νοσταλγία και ονειρεύτηκε τα καλλίτερα για την πατρώα γη μπορεί να μας μεταδώσει. Όπως στην «Ομήρου Πύλος»: Ομηρικούς δρόμους ακολουθώ,/ περήφανες τριήρεις κίναγαν / να διασχίσουν, να φτάσουν / σε Ξένους Τόπους / απ’ το Λιμάνι της Πόλης του Νέστορος την Πύλο, - / η Αρχή, / εκεί γύρεψα τον Κόσμο, / εκεί μάζεψα το Φώς, / το Πρώτο. (Πύλος, 21-12-2003)

Αλλού, όπως στα «Πράγματα», ο αρχαίος χρόνος συναντά το νεότερο έπος και οι τριήρεις αρμενίζουν στην ίδια θάλασσα που έγινε η ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ο ποιητής, Έλληνας όμως κοσμοπολίτης, ακούει Bach και αποδίδει τιμές στους τρείς ναυάρχους… με την πένα του, καταφέρνοντας την «…Σύνοψη του Όλου – στο Ελάχιστο». Από εδώ ξεκινάει, όπως έχει διατυπωθεί (Κ. Αγγελάκη Ρουκ, Η σοφία του Σερενέ, 17/12/2007, από το αρχείο του ποιητή), μια ιδιαιτερότητα της γραφής του που τον καθιστά ξεχωριστό στην νεότερη ελληνική ποίηση. Πιθανά κανένας άλλος σύγχρονος ποιητής δεν εμπνέεται τόσο από τους αρχαίους συγγραφείς και τόπους, από σελίδες της ιστορίας και γεγονότα, από στιγμές ένδοξες και ατυχείς, σταλάζοντας μήνυμα αισιοδοξίας την εποχή της παρακμής που βιώνουμε. Δεν θα ήταν παρακινδυνευμένο να ομολογήσουμε ότι δημιουργεί μια δική του ποιητική σχολή και φυσικά σαν καλός δάσκαλος προτρέπει, στο «Χρησιμοποίησε το Φως»: Διηγήσου με λέξεις δικές σου, / ξεκίνα από τα παλιά, / επικαλέσου την αυτόχθονη μνήμη,… / Αλλιώς : / Αν αντιθέτως, / αδυνατείς να φωτίσεις, / σίγησε. / Λύχνος ισχνής φλόγας δεν ωφελεί. (Πύλος, 9-10-2005)

άλλωστε:

Το χθες, / (ένας) μονόλογος, / το σήμερα μονοστρατεί, / συνοχή, / συρραφή θα συνιστούσα. (Αθήνα, 12-1-2006)

Ακόμη και στον έντονο ερωτικό του λόγο ο χρόνος είναι μια γραμμή που σαν σπείρα περιβάλλει τα πάντα. Τι νόημα έχει να τον κομματιάζουμε και δίχως επίγνωση να κλείνουμε τα πανάρχαια μονοπάτια των ιδιαίτερων πολιτιστικών απαντήσεων; Ο ποιητής επιμένει: Ψάχνω τον δρόμο (να γυρίσω) / δείξε μου, / εκεί που είσαι / είναι το φως, / μη μας το κλέψουν, / μη το χάσουμε. (Αθήνα, 26-3-2005)

Η αγωνία είναι επίγνωση και φυσικά γνωρίζει την τραγωδία σε μια μεταμοντέρνα περίοδο να προσπαθεί κανείς να ονειρεύεται συλλογικότητες και καθολικές ανατάσεις, ή ακόμη και έναν καλύτερο κόσμο. Όλα τούτα όμως τα βρίσκουμε στην ποίηση του βαθιά δημοκράτη και κοινοτιστή Σερενέ. Και είναι αυτός που μας φωνάζει έμμετρα: Είναι δύσκολο / να παραμείνεις ως έχεις, / ακέραιος. / Αξίζει (όμως) / να επιμείνεις. (Αθήνα, 24-3- 2005)

και μας προτρέπει:

Από τις επάλξεις του φωτός / Να κυβερνάς, / Ως όφειλες. (Παλαιό Φάληρο, 13-3-2005)

Όπως έχει παρατηρηθεί βασικά χαρακτηριστικά της ποιητικής δημιουργίας του Π. Σερενέ είναι η «ευαισθησία για την προσωπική αξιοπρέπεια και την κοινωνική ευπρέπεια, η κοινωνική ευαισθησία και η κοινωνική δικαιοσύνη» (Φ. Βώρος, Μερικά στοιχεία Φιλοσοφίας της Ζωής, όπως αναδύονται από το ποιητικό έργο του Π. Σερενέ, 29-3-2006, από το αρχείο του ποιητή). Και είναι παρήγορο να ακούς τα μηνύματα αυτά από έναν θνητό σαν και σένα, από κάποιον που ζει την αγωνία του θανάτου χωρίς μεταθανάτιες βεβαιότητες, γενναία και με τη σοφία που αρμόζει στο καλωσόρισμα του αέναου χρόνου. Στο «(Είμαι) θνητός» διατρανώνει: …Είμαι θνητός, / Η επίδοση μέχρι εδώ, / Το χορό του φωτός καταγράφω, / Με απροσμέτρητο μόχθο / Την ύπαρξή (μου) στον μεγάλο χρόνο ενσωματώνω… / Όσο όμως κι αν : Με τον θάνατο / εγκαθίσταται / η ανυπαρξία. (Παλαιό Φάληρο, 16-4-2005)

και:

Υπεκφυγή / από το αδυσώπητο Τέλος / η μετενσάρκωση. (Αθήνα, 1-4-2005)

Ο έρωτας και ο λόγος είναι παρόντες για να εξορκίσουν το σκοτάδι και την λήθη. Με τρυφερότητα μας δείχνει το φως: …Το πριν και το μετά του εαυτού μου (μας), / ανήκει στους άλλους. / Να σηκώσεις τον Ήλιο, / μην αργοπορήσεις. (Παλαιό Φάληρο, 12-1-2005)

Η μόνη απειλή για ανυπαρξία είναι η αρχαιοελληνική ύβρη και η έλλειψη της αρετής:

Έχει εξορίσει / η έλλειψη της αρετής / το φως. / Η νύχτα πήρε / τη θέση του. / Ατόνησε (το λίγο φως). (Παλαιό Φάληρο, 20-5-2005)

Διαφορετικά :

Έρωτα με τα χιλιάδες χρώματα, / το φως σου, τελειωμό δεν έχει. / Ήλιος της Γης, Βροχή. / Τρικυμίες του Βυθού – να γαληνέψεις το Σώμα. / Ψαλμοί, / (Θεϊκή) Ανάσταση. / Πύλες, πριν από εμάς, μετά. / Μην απουσιάσεις, / μη λείψεις. (Παλαιό Φάληρο, 11-1-2005)

Τότε η ζήση μετατρέπεται σε γιορτή και ο ποιητής τραγουδά στο λαμπρό ραντεβού της ανοίξεως:

Ασίγαστες φωνές της άνοιξης, / πλημμύρα μεθυσμένη, / παρεκτοπίζουν το περιττό. (Πύλος, 30-7-2004)

Και το περιττό είναι η ματαιότητα και η χυδαιότητα της λήθης. Είναι ο άνθρωπος που αρνείται την αγάπη στον συνάνθρωπο, ο εγωιστής νάνος που νομίζει ότι άγγιξε τον ήλιο χωρίς να καεί, ο εφήμερος ονειροπόλος που αρνείται μέσα στην σκληρότητα της βιωτής να δει την ελπίδα, ο μόνος, έρημος, σύγχρονος θεατής των εξελίξεων, ο αρνούμενος την συμμετοχή, πολίτης, ο αδιάφορος με την πανωλεθρία της φύσης και ο αμέτοχος των ευθυνών. Ο άνθρωπος που κόβει τα δένδρα:

Μην κόβεις τα δένδρα, / δίνουν καρπούς / και όταν γεράσουν / οι αφηγήσεις τους / σε ανταμείβουν, / γνωρίζουν πολλά. / Μάθε να ακούς. / Κάτω στην κοιλάδα / η συμβουλή / της χαμηλής χλόης / και των ψηλών δένδρων / συνθέτει. (Αθήνα, 27-3-2005)

Ο άνθρωπος που ελεεινά καταστρέφει τον πλανήτη, με δήθεν παράλογες ελπίδες:

Να μεταφυτεύσουμε / τους εαυτούς μας στη Σελήνη. / Ω! ουτοπία, / Ω! σκοπιμότης. Ω! βαρβαρότης./ Ω! ασέβεια. (Πύλος, 4-8-2005)

Ο άνθρωπος που συμβιβάζεται σε μετριότητες σκέψης:

Να κάνεις συμφωνία / με το Τέλος / είναι ψευδαίσθηση, / θα υποταχθείς με το κύλισμα του χρόνου, / θα μετακινηθείς σε αυτό- / Στάσου, μείνε Γενναίος. (Πύλος, 30-8-2005)

Αυτός που αχάριστα ξεχνά ότι:

Πήρες το Φως / το πέρασες μέσα σου, / οι Θεοί έδωκαν. (Πύλος, 28-3-2005)

Τώρα πως θα γίνουν πράξη οι προτροπές του ποιητή; Όσοι τον γνωρίζουμε είμαστε σίγουροι ότι κάτι θα μας μείνει από την παρήγορη και επίμονη φροντίδα του. Ακόμη και αυτοί όμως που δεν είχαν την τύχη να γευτούν τον λόγο του, ζωντανά κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια της Πύλου, αρκεί να εντρυφήσουν στο έργο του. Ιδιαίτερα οι κατέχοντες την ελληνική παιδεία διαβάζουν στο «Τοις Έλλησι»: Ό, τι άντεξε στον χρόνο, / αυτά που δεν έσβησε, / τα έξοχα πάντων, / συνόψεις ανάβασης / και τούτο Ελληνικό λέγεται / και Είναι. (Αθήνα, 6-1-2005)

Ο Π. Σερενές όμως «είναι ένα φαινόμενο που ευδοκιμεί μακριά από σύνορα και χρώματα ψυχρά» (Γ. Πέγκλη, Π. Α. Σερενές: Μια ιδιαίτερη ανάγνωση, από το αρχείο του ποιητή, Σεπτέμβρης του 2007), που σημαίνει ότι και για κείνους που απλώς επισκέπτονται την ημετέρα γραμματεία αρκεί η συμβουλή του:

Να ζητήσεις απ’ τα πουλιά

να σε μάθουν

να πετάς.
(Αθήνα, 28-3-2005)



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κάποια από τα κείμενα που χρησιμοποιήθηκαν βιβλιογραφικά είναι από το προσωπικό αρχείο του ποιητή. Η μορφή τους ήταν κυρίως χειρόγραφη όπως παραδόθηκαν από τους συγγραφείς τους. Οφείλω λοιπόν ευχαριστία για την εμπιστοσύνη και αγάπη που μου έδειξε.

1.Συνέντευξη στον Δ. Γ. Μαγριπλή με την ευκαιρία του παρόντος δοκιμίου στις 10-2-2008.
2. Κ. Αγγελάκη Ρουκ, Η σοφία του Σερενέ, 17-12-2007, από το αρχείο του ποιητή.
3. Ν. Αρβανίτης, Π. Σερενέ: «Equus του ανεξήγητου ωραίου» και «Ες Πύλον ημαθόεντα», από το αρχείο του ποιητή.
4. Ε. Μισραχή, Κριτική πραγματολογία στο έργο του Παρασκευά Σερενέ, από το αρχείο του ποιητή.
5. Γ. Χαρτοφυλακίδης, επιστολή στον ποιητή στις 8-1-2005, από το αρχείο του ποιητή.
6. Φ. Βώρος, Μερικά στοιχεία Φιλοσοφίας της ζωής, όπως αναδύονται από το ποιητικό έργο του Π. Σερενέ, 29-3-2006, από το αρχείο του ποιητή.
7. Δ. Χ. Μποσινάκης, Αναφορά στο ποιητικό έργο του Α. Π. Σερενέ, από το αρχείο του ποιητή.
8.Ν. Θεωδορακάκου Ζόμπολα, Π. Σερενές, από το αρχείο του ποιητή.
9.Γ. Πέγκλη, Α. Σερενές: Μια ιδιαίτερη ανάγνωση, από το αρχείο του ποιητή, Σεπτέμβρης του 2007.
10.Ένωση Μεσσηνίων Συγγραφέων, Μεσσηνιακές Δημιουργίες, Β΄ Τόμος, σσ. 181 – 194, 2008.
11. Συλλογική έκδοση, Βατόμουρα σε κλωστή, σσ. 155 – 161, 2008.
12. Μεσσηνιακό ημερολόγιο, Τόμος 1ος , σσ. 204, 2007.
13. Ανθολογία Νεοελληνικής ποίησης, σειρά: Σύγχρονη Λογοτεχνία 2, τεύχος 3, σσ. 127, 2002.
14.Ένωση Μεσσήνιων Συγγραφέων, Μεσσηνιακές Δημιουργίες, σσ. 203 – 205, 2006.
15. Ανθολόγιο, Αιολικά Γράμματα, σσ. 155 -157 στον τόμο του 2006 και σσ. 186 – 188 στον τόμο του 2007.
16. Ανθολογία Νεοελληνικής ποίησης, Β΄ Τόμος, 20ός Αιώνας, Πολιτιστική συνεργασία 2004, σ. 403.
17. Σύγχρονη Ποιητική Ανθολογία, 7ος Τόμος, Αποστολόπουλος, Αθήνα 2006, σσ. 124 -139.
18.Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Τόμος 20-21, Χάρη Πάτση 2009.
19.Who is who στην Ελλάδα, 2006.
20. Πορεία στο φως και στην καταιγίδα, Άπαντα της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, 1960 – 2005.


ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

1. Περπατώντας στον Κόσμο, Αθήνα 1990.
2. Θερμοπύλες, Αθήνα 1991.
3. Γίγνεσθαι, Αθήνα 1991.
4. Αλκυονίδες, Αθήνα 1991.
5. Λόγος Πολύτοκος, Αθήνα 1991.
6. Τέμνειν το Φως, Δ. Ν. Παπαδήμας, Αθήνα 2003.
7. Equus του ανεξήγητου ωραίου, Δ. Ν. Παπαδήμας, Αθήνα 2004.
8. Ες Πύλον ημαθόεντα, Δ. Ν. Παπαδήμας, Αθήνα 2004.
9. Ιθώμη Μεσσανίων, Δ. Ν. Παπαδήμας, Αθήνα 2005.

4 σχόλια:

None είπε...

Συγχαρητήρια στον κ. Μαγριπλή για την ωραία παρουσίαση, αλλά και στον κ. Σρενέ γι' αυτό που είναι!

Γεφυριστές είπε...

π. Παναγιώτη, ευχαριστούμε για την παρουσίαση του αγαπητού άνθρώπου και ποιητή κ. Σερενέ. Κι εγώ και τα παιδιά είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε καθώς ο πατέρας τους ειδικεύθηκε στην ορθοπαιδική υπό τη διεύθυνση του κ. Σερενέ.
Εκεί μπορούσε οποιοσδήποτε να καταλάβει την αλήθεια των στίχων του ανθρώπου αυτού που ξεχώριζε πραγματικά μέσα στην αθλιότητα ενός πολύ μεγάλου νοσοκομείου. Ήταν αυτό που λέμε "παράταιρος", με την στωικότητα και την μεγάλη καρδιά που χώραγε όλους τους αδύναμους, φτωχούς και πάσχοντες.
Συγχαρητήρια και στον κ. Μαγριπλή!
Να ΄στε πάντα καλά

fratelo είπε...

Ευχαριστίες στον κ. Μαγριπλή για την παρουσίαση του ποιητή κ. Σερενέ.
Πιστεύω ότι ο κ. Σερενές γράφει με λέξεις δυνατές, καθάριες, για συναισθήματα και νοήματα παντοτινά. Ο Σερενές Π. ξετυλίγει τα νήματα των σκέψεων του και μας συνοδεύει σε κόσμους ιδεατούς, σε αγκαλιές πανανθρώπινες, σε χαμόγελα, λύπες, πόνο, αλλά και ηδονή. Συναισθήματα καθάρια θωπεύουν, με τα λόγια του, την ψυχή του αναγνώστη.

Ανώνυμος είπε...

Π0λύ ωραία παρουσίαση για έναν πολύ σπουδαίο ποιητή.

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails