© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Η Ζυρίχη στις όχθες του ποταμού Limmat / Zurich Old Town [3]

Πρωί της 25ης Ιουλίου 2006 στη Ζυρίχη. Η παραπάνω φωτό είναι παρμένη από την webcam της πόλης και αποδίδει απόλυτα την ημερομηνία και την ώρα που βρεθήκαμε εκεί. Προερχόμενοι από την παραπλήσια Zähringerstrasse, όπου μείναμε, κάνουμε τώρα μια σύντομη βόλτα στην παλιά πόλη, όπως ακριβώς φαίνεται στην εδώ φωτό της webcam. Οι φωτοαποτυπώσεις που ακολουθούν είναι δικές μας.






Η παλιά πόλη της Ζυρίχης κείται γύρω από τον ποταμό Limmat, λίγο προτού αυτός εκβάλει στην περίφημη Λίμνη της πόλης. Αίσθηση ευρωπαϊκή, κτίρια κομψά, το ευγενές ποτάμι νωχελικό ανάμεσα, τα διαρκή ποταμόπλοια γεμάτα, τα τρένα που πηγαινοέρχονται! Όλα συντελούν στο να νομίζει ο επισκέπτης, ότι βρίσκεται στο... κέντρο του Κόσμου!


Αν θέλουμε να μάθουμε ολίγα τινά και περί αυτής καθεαυτής της Ζυρίχης, από τη Βικιπαίδεια πληροφορούμαστε, ότι είναι η μεγαλύτερη πόλη στην Ελβετία (πληθυσμός: 371.767 το 2007, πληθυσμός της ευρύτερης αστικής περιοχής: 1.007.972) και πρωτεύουσα του καντονίου της Ζυρίχης. Ο πληθυσμός της μητροπολιτικής περιοχής φτάνει τα 1,68 εκατομμύρια. Η πόλη είναι το οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της Ελβετίας (η πρωτεύουσα της Ελβετίας και έδρα της κυβέρνησης είναι η Βέρνη). Σύμφωνα με έρευνες, προσφέρει την καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο.

To όνομα της πόλης (Zürich) προέρχεται πιθανόν από την κελτική λέξη Turus, υπόθεση που στηρίζεται στην ανακάλυψη ενός τάφου του 2ου αιώνα, πάνω στον οποίο αναγράφεται η λέξη Turicum.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Στη Zähringerstrasse της Ζυρίχης / Zurich Old Town [2]

Ξανά στη Ζυρίχη, σε εικονική όμως πραγματικότητα. Φτάνουμε στον σιδηροδρομικό Σταθμό της ελβετικής αυτής πόλης, προερχόμενοι αεροπορικώς κατευθείαν από Ζάκυνθο, το απόβραδο της 24ης Ιουλίου 2006. Η παραπάνω πανοραμική φωτό προέρχεται από webcam της πόλης και αποτυπώνει ακριβώς τη μέρα και την ώρα της άφιξής μας. Στο βάθος δεξιά, ο Σταθμός, για τον οποίον έχουμε κάμει ειδική ανάρτηση άλλοτε.

Αφού διαβαίνουμε τη γέφυρα της λίμνης και τον παρακείμενο θορυβώδικο δρόμο, αναζητάμε εδώ κι εκεί ένα ξενοδοχείο της προκοπής, για να περάσουμε τη νύχτα μας.

Έτσι, σύντομα βρισκόμαστε σ' έναν γραφικό παράδρομο, τον Zähringerstrasse, όπου μάς δέχονται στο Hotel Basilea.

Το άλλο πρωί, απ' το παράθυρο του Ξενοδοχείου έχουμε θέα προς τα χαρακτηριστικά κτίρια της πόλης, όπου μάλιστα δεσπόζει μια από τις δύο μυτερές απολήξεις του κεντρικού κτιρίου της Πανεπιστημιακής Βιβλιοθήκης της Ελβετίας (βλ. παρακάτω).

Στη συνέχεια, μια βόλτα στον παράδρομό μας προς ανίχνευσιν!... Εδώ υπάρχουν όλα: Σχολή χορού, βιβλιοπωλεία, νυχτερινά φαγάδικα, άλλα ξενοδοχεία, αλλά και... sex shops! Κατά τα άλλα, απόμερος και ως εκ τούτου ήρεμος!

Χαρακτηριστικά εξάλλου τα χρώματα των κτιρίων, οι ονομασίες και οι γραμματοσειρές των επιγραφών, ενώ -παρότι πρωί- ο καύσωνας βασανιστικός και πρωτόφαντος στη χώρα.


Στο τέρμα της οδού βρισκόμαστε μπροστά στην κεντρική Βιβλιοθήκη της Ελβετίας, που εξυπηρετεί το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Το εμπρόσθιο τμήμα - die Kantonsbibliothek - χτίστηκε το 1835, ενώ έχει μια σύγχρονη επέκταση προς τα πίσω, του 1996. Αυτή η επέκταση καταλαμβάνει τρεις φορές την έκταση του μπροστινού τμήματος και κατεβαίνει πέντε επίπεδα στο υπόγειο. Η Βιβλιοθήκη εκτείνεται και σε διπλανή εκκλησία και άλλους χώρους, όπου στεγάζεται η μουσική συλλογή της. Το κεντρικό κτίριο (βλ. φωτό) χρησιμεύει ως χώρος για συναυλίες, διαλέξεις και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Η Ελένη Καραΐνδρου για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Η Σκόνη του Χρόνου" / Eleni Karaindrou - Theo Angelopoulos: "Dust of Time"

[ Έλαβα χθες το δελτίο τύπου της κυκλοφορίας σε δίσκο ακτίνας της νέας μουσικής δουλειάς της Ελένης Καραΐνδρου για την ταινία Η Σκόνη του Χρόνου, την προετοιμαζόμενη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Πλην ενός μικρού βίντεο από το YouTube, δεν έχω ακούσει ακόμη την καινούργια πρόταση της καλής συνθέτιδας. Επειδή όμως εκτιμώ αφάνταστα την δουλειά της και δηλώνω ανέκαθεν θιασώτης του έργου της (όπως άλλωστε και του Θ. Αγγελόπουλου) σπεύδω να δημοσιεύσω παρακάτω τα της νέας αυτής παραγωγής, προς γνώσιν και (εν καιρώ) ακρόασιν, εκφράζοντας την ικανοποίηση του "Ίσκιου" μας, μια και -ως φαίνεται- η ποιοτική Ελλάδα ακόμη επιπλέει, σε πείσμα κυκλοτερών ανέμων εναντίων και τρικυμιών αλλοπρόσαλλων!!!
π. Π.Κ. ]

Σέργκιου Ναστάζα: βιολί, Ρενάτο Ρίπο: βιολοντσέλο, Μαρία Μπιλντέα: άρπα, Βαγγέλης Χριστόπουλος: όμποε, Σπύρος Καζιάνης: φαγκότο, Αντώνης Λαγός: κόρνο, Ντίνος Χατζηιορδάνου: ακορντεόν, Ελένη Καραΐνδρου: πιάνο.

Έγχορδα της Καμεράτα, Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής
Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ / Ναταλία Μιχαηλίδου: πιάνο / Αλέξανδρος Μυράτ: διεύθυνση ορχήστρας.

Μουσική για την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, με τους Γουίλεμ Νταφόε, Μπρούνο Γκανζ, Ιρέν Ζακόμπ, Μισέλ Πικολί και Κριστιάνε Πάουλ

«…Στην Ελένη Καραΐνδρου βρήκα μια μουσική γλώσσα που έμοιαζε να γεννιέται ταυτόχρονα με την εικόνα των ταινιών μου. Έναν ήχο που ήταν δικός μου πριν γεννηθεί... Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, απ’ την πρώτη συνάντηση, απ’ την πρώτη συνεργασία, αλλά ο χρόνος δεν θάμπωσε τίποτα. Η ίδια επιθυμία, η ίδια ένταση, η ίδια αναμονή. Η ίδια κάθε φορά κρίσιμη συνάντηση μουσικής και εικόνας που μοιάζει να γεννιούνται μαζί..»
Θόδωρος Αγγελόπουλος για την Ελένη Καραΐνδρου στο «Horizons Touched» (Granta, 2007)

Πέντε χρόνια μετά το Λιβάδι που δακρύζει, η Ελένη Καραΐνδρου μάς χαρίζει τη μουσική για τη νέα ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου Η Σκόνη του Χρόνου σε ένα CD που περιλαμβάνει 19 θέματα και που εκδίδεται από την ΕCM σε παγκόσμια κυκλοφορία.
Η Καραΐνδρου, η οποία γράφει τη μουσική για τις ταινίες του Αγγελόπουλου εδώ και 25 χρόνια, περιγράφει σαν «συγκινητική έκπληξη» την πρώτη ανάγνωση του σεναρίου της ταινίας: «Για πρώτη φορά σε σενάριο του Αγγελόπουλου υπήρχε σκηνή με ορχήστρα, μαέστρο, πιανίστα και συνθέτρια, στην οποία γινόταν πρόβα του μουσικού θέματος για την ταινία που γύριζε ο Α (Willem Dafoe) μέσα στην ταινία και με θέμα την ιστορία των γονιών του (Irène Jacob, Michel Piccoli). Το θέμα το μουσικό που έπρεπε να γράψω γι’ αυτή τη σκηνή, σημαντική αναφορά στη συνεργασία μου με το Θόδωρο Αγγελόπουλο, στην ουσία έμελλε να είναι ένα από τα βασικά θέματα της ίδιας της ταινίας, μιας και μέσα στην ταινία, παρόν και παρελθόν αλληλοσυμπλέκονται». Αυτό είναι το θέμα του Χορού, που ακούγεται σε τρεις παραλλαγές στην παρούσα ηχογράφηση, η μια από αυτές με την Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ (η ορχήστρα παρουσιάζεται σε σκηνή που έχει γυριστεί στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με πιανίστα τη Ναταλία Μιχαηλίδου και με τη Ρένη Πιττακή στο ρόλο της συνθέτριας).
Το θέμα Αναζήτηση (το οποίο ακούγεται σε συμφωνική εκδοχή αλλά και με ορχήστρα δωματίου), η συνθέτρια το παρουσιάζει σαν «ένα θέμα που εκφράζει την ταραχώδη διαδρομή των ηρώων μέσα στη συγκεκριμένη αυτή ιστορική περίοδο». Η πλοκή της ταινίας στην οποία επανέρχονται τα οικεία στο Θόδωρο Αγγελόπουλο μοτίβα εξορία, σύνορα, αποχωρισμός, ξεκινάει το 1953 με το θάνατο του Στάλιν και τελειώνει το 1989 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου.
«Για να γράψω τη μουσική έπρεπε ν’ αναζητήσω τους μυστικούς κώδικες της ταινίας, έπρεπε να ανασύρω στην επιφάνεια την ουσία των πραγμάτων και να φωτίσω εκείνα τα ηχοχρώματα που υπογράμμιζαν τη διαχρονική αίσθηση της νοσταλγίας».
Η μουσική είχε πάντα μια σημαντική θέση στις ταινίες του Αγγελόπουλου. Έχει κεντρικό ρόλο και στη Σκόνη του Χρόνου, καθώς διατρέχει και ενώνει τα νήματα της πλοκής. Ο Σπύρος της ταινίας, ο πατέρας του ήρωα, ήταν πιανίστας. «Το πιάνο έπρεπε να υπάρχει στη μουσική μου, ωστόσο, το χρώμα του βιολιού (Σέργκιου Ναστάζα), της άρπας (Μαρία Μπιλντέα), και του βιολοντσέλου (Ρενάτο Ρίπο) αναδείχτηκαν κυρίαρχα, όχι μόνο λόγω της ιδιαιτερότητάς τους αλλά και λόγω του ψυχισμού των μουσικών που ζουν στην Ελλάδα αλλά έχουν γεννηθεί στη Ρουμανία και την Αλβανία. Στο παίξιμό τους διαχέεται το άρωμα της δικής τους μουσικής παράδοσης και κυρίως ενός ψυχισμού που έχει σφραγιστεί από το ξερίζωμα από την πατρίδα τους. Το ακορντεόν (Ντίνος Χατζηιορδάνου) ένιωθα πως έπρεπε να διαποτίζει με το χρώμα του κάποιες ιδιαίτερες στιγμές και το όμποε (Βαγγέλης Χριστόπουλος) να προσθέτει τις συγκινησιακές πινελιές του στον καμβά της μουσικής μου. Ωστόσο η παρουσία των εγχόρδων της Καμεράτα, ορχήστρα των φίλων της μουσικής, δημιουργεί μερικές από τις υποβλητικές στιγμές στις συνθέσεις μου».
«Το να γράφεις μουσική για τον κινηματογράφο είναι τελείως διαφορετικό απ’ το να δημιουργείς ένα άλμπουμ απ’ το μουσικό υλικό. Για την ταινία ηχογραφήθηκαν περίπου 100 λεπτά μουσικής», λέει η Καραΐνδρου, αλλά «χρειάστηκε η ιδιοφυής, δραστική δραματουργική επέμβαση του Manfred Eicher για να δημιουργηθεί ένα πυκνό, ηχητικό υφάδι 45 λεπτών με χρώματα που αναμειγνύονται σε μιαν αόρατη παλέτα λεπταίσθητων ισορροπιών».
Μετά την πολυπληθή συμφωνική Ελεγεία του Ξεριζωμού, που σχεδόν είναι μια σφαιρική θεώρηση της μουσικής της Καραΐνδρου για τον κινηματογράφο και το θέατρο (κυκλοφόρησε σε διπλό CD το 2006 και σε DVD το 2008), η Σκόνη του Χρόνου είναι ένα άλμπουμ που εκπέμπει μια πιο ήρεμη και στοχαστική γοητεία.
Η Σκόνη του Χρόνου, διανέμεται στην Ελλάδα από τη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου που εκπροσωπεί την ECM και περιλαμβάνει σε μια καλαίσθητη έκδοση ένα βιβλιαράκι με πολλές φωτογραφίες από την ταινία του διευθυντή φωτογραφίας Αντρέα Σινάνου.
Η ηχογράφηση της μουσικής έγινε στο Ηχογραφικό Κέντρο του Μεγάρου από το Νίκο Εσπιαλίδη. Ο τελικός ήχος, η μίξη και η δραματουργία του cd, φέρουν την εγκυρότητα της υπογραφής του Manfred Eicher, παραγωγού, διευθυντή και ιδρυτή της ECM.
Η Σκόνη του Χρόνου (Dust of Time) είναι το ένατο άλμπουμ της Ελένης Καραΐνδρου με την ECΜ. Τα υπόλοιπα οκτώ είναι: Music for Films / The Suspended Step of the Stork / Ulysses’ Gaze / Eternity and a Day / Trojan Women / The Weeping Meadow / Elegy of the Uprooting / το «10».

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Στην πολύβουη Δαμασκό της Συρίας / Damascus, Syria / دمشق




[Με τη Συρία έχουμε ιδιαίτερες αγάπες μες από ετούτον εδώ τον ιστότοπο. Έχουμε ξανασχοληθεί, με αφορμή δυο ταξίδια εκεί: Πρώτον, ένα δικό μου του 1999, από το οποίο αντλώ ακόμη αναμνήσεις και, δεύτερον, ένα άλλο (παραμυθένιο) της Δέσποινάς μας το 2008. Όλες μαζί τις μέχρι τώρα αναρτήσεις του "Ίσκιου" μας μπορείτε να δείτε εδώ, ενώ για τις σχετικές αναρτήσεις της Δέσποινας πατήστε εδώ.

Σήμερα ο Μανώλης Δημελλάς ξανανοίγει το αρχείο του και μάς παρέχει τις προσωπικές του φωτοεμπειρίες από τη Συρία και μάλιστα από την Δαμασκό, από ένα ταξίδι του εκεί λίγα χρόνια πριν (το 2003). Παράλληλα μάς δίνει χρήσιμες πληροφορίες για τη χώρα και την πρωτεύουσά της.

Ας τον συνοδεύσουμε και σ' αυτό του το ταξίδι, αφού τον ευχαριστήσουμε για την καλοσύνη του, να μάς παίρνει μαζί του -έστω και δια των φωτογραφιών- στις τόσο ενδιαφέρουσες εξόδους / αποστολές του!
π. Π.Κ.]








Ακόμη ένα ταξίδι....
Από τις αρχαιότερες πόλεις της Μέσης Ανατολής, η Δαμασκός, κατοικείται συνεχώς από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ιδρύθηκε περίπου το 5.000 π.Χ., όπως δείχνουν οι ανασκαφές και η πολυκύμαντη ιστορία της αποτυπώνεται στα δεκάδες σημαντικά μνημεία που σώζονται μέχρι τις μέρες μας.

Μεγάλοι κατακτητές πέρασαν από δω αφήνοντας ο καθένας το δικό του στίγμα στην πανάρχαια αυτή πόλη. Για να αναφέρουμε μερικούς: Ναβουχοδονόσωρ, Μέγας Αλέξανδρος, Σαλαντίν, Μαμελούκοι, Σταυροφόροι. Το 1979, η UNESCO, αναγνωρίζοντας την παγκόσμια ακτινοβολία της Δαμασκού, συμπεριέλαβε την αρχαία πόλη στον κατάλογο της Αρχαίας Κληρονομιάς.

Πρωτεύουσα της μαγευτικής Συρίας από το 1946, η Δαμασκός αποτελεί το διοικητικό και οικονομικό κέντρο της χώρας. Πρόκειται για μια θρυλική πόλη που στέκεται ακόμη όρθια στις επάλξεις του χρόνου, κρατώντας μέσα στους αιώνες το άρωμά της. Αναφέροντας στην λέξη Συρία, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουμε κάτι φοβικό (Μέση ανατολή, Ιράκ, Τρομοκρατία). Η εικόνα αλλάζει όμως, μόλις προσγειώνεσαι στο αεροδρόμιο της Δαμασκού. Η μεγάλη πόλη ανοίγεται μπροστά σου και οι κάτοικοί της σε υποδέχονται με ζεστασιά.


Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται στους 4.5 εκατομμύρια κατοίκους με το 90% να είναι μουσουλμάνοι. Το υπόλοιπο 10% μοιράζεται στους κάθε λογής χριστιανούς. Οι κάτοικοι μιλάνε κυρίως αγγλικά και γαλλικά, αλλά μην εκπλαγείτε αν ακούσετε και ελληνικά. Αν μάλιστα καταλάβουν ότι είστε από την Ελλάδα, τότε η φιλοξενία θα είναι ακόμα πιο ζεστή! Βλέπετε, η ελληνική επίδραση στην περιοχή της Συρίας υπήρξε και είναι ακόμη έντονη. Θα διαπιστώσετε ότι πολλοί κάτοικοι μιλούν ελληνικά έστω και σπασμένα. Έχουν δουλέψει στην Ελλάδα είτε σαν εργάτες, ναυτικοί, ακόμη και γιατροί. Άλλοι έχουν σπουδάσει σε ελληνικά πανεπιστήμια.

 Η Δαμασκός διαιρείται στην Παλαιά Πόλη – και την πιο αξιόλογη να επισκεφθεί κανείς – και την νέα, όπου εκτυλίσσεται η σημερινή πολύβουη ζωή της. Η Παλαιά Πόλη περιβάλλεται από ένα εντυπωσιακό τείχος με 7 πύλες. Εκεί φυγαδεύτηκε ο Απόστολος Παύλος. Μια ιδέα μπορεί να πάρει ο επισκέπτης αν ανέβει στον λόφο Κασίν, όπου θα έχει μια θαυμάσια πανοραμική θέα της πόλης. Δεκάδες παλιά σπίτια, θολωτά με ψηλοτάβανες αίθουσες και σιντριβάνια, χρησιμοποιούνται ως εστιατόρια ή ξενοδοχεία. Μικρά παλάτια μισοεγκαταλειμμένα φέρνουν στον νου άλλες εποχές. Η μυρωδιά του πράσινου μήλου από τους αργιλέδες αιωρείται παντού καθώς προχωράμε στα σοκάκια.

Η καλότης των Φίλων [4] / My good Friends [4]

Επιστολή αναγνώστη
Το ότι ένας εκλεκτός συνεργάτης της έγκριτης εφημερίδας σας "Ημέρα τση Ζάκυθος" ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας, έτυχε βράβευσης για την ποίησή του από την Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία "Τέχνη" του Κιλκίς, αυτό περιποιεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά για το νησί μας, διότι ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση κληρικού, ο οποίος ασχολείται με επιτυχία, και εις τον πεζόν και εις τον ποιητικόν λόγον, και δεν είναι η πρώτη φορά που βραβεύεται!
Έτσι, αποδεικνύεται περίτρανα πως το νησί του Σολωμού και του Κάλβου αναδεικνύει, κάθε τόσον υψηλά αναστήματα Πνευματικών Ανθρώπων!
Ένας απ' αυτούς και ο ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος π. Παναγιώτης Καποδίστριας, τον οποίο και δημόσια συγχαίρω για την νέα του τιμητική διάκριση, ευχόμενος να τύχει και άλλων παρομοίων διακρίσεων εις το μέλλον. Γιατί τού αξίζει!...
Μετά τιμής
Ανδρέας Ελ. Ταταρίδης
Πολιτ. Συνταξιούχος
[Εφημερίδα ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ, 28.1.2009, φ. 3456, σ. 12]

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Δεν ξεχνάμε τη Γάζα / Gaza, We will not go down

Ποιος είπε, ότι μπορούμε ή δικαιούμαστε να ξεχάσουμε; Όλον αυτό τον καιρό, κατά τον οποίον αιματοβάφτηκε η Γάζα, πληροφορίες λαβαίναμε από τον αλογόκριτο ιστότοπο του Sameh A. Habeeb. Ξανακλικάρουμε εκεί απόψε και αντικρίζουμε έναν Παλαιστίνιο να πίνει νερό από τις παροχές του δρόμου. Η λεζάντα μάς πληροφορεί:
An Old man drinks directly from a key water pump in one of the Gaza streets.
People in Gaza do face big problem to obtain fresh drinking water. Israeli army don't allow spare parts and materials used for water in Gaza.

Όμως ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!... Κι εδώ αξίζει ν' αναφέρουμε, ότι και ο Προεστός των Ορθοδόξων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έκαμε χθες βαρυσήμαντη δήλωση για το δράμα της Γάζας, στο τηλεοπτικό κανάλι TRT 1 (:Τουρκική Ραδιοφωνία Τηλεόραση), στο πλαίσιο σχετικού μαραθωνίου για το ανείπωτο δράμα της Γάζας. Αξίζει να παρακολουθήσουμε τη σκέψη του:

«Παρ' όλον ότι όλες οι θρησκείες του κόσμου επαινούν την ειρήνη, και όχι τον πόλεμο, και παρ΄ όλον ότι η ιστορία της ανθρωπότητος είναι γεμάτη από πόνους εξ αιτίας των πολέμων, ακόμη και στον 21ο αιώνα ο κόσμος μας δεν μπορεί να ζήσει μία ημέρα χωρίς συγκρούσεις.

Στη Γάζα εξελίχθηκαν γεγονότα που ταράζουν και ντροπιάζουν τον άνθρωπο. Είναι ακατανόητο το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους νεκρούς ήσαν παιδιά, γυναίκες καί ηλικιωμένοι. Αισθανόμεθα βαθύ πόνο στην καρδιά μας και μας θλίβει το γεγονός ότι μέλη της οικογενείας της ανθρωπότητος βιώνουν τέτοιους πόνους.

Δεν πρέπει να επιτρέπεται να θεωρούνται φυσικά και συνήθη πράγματα, ούτε στη Γάζα, ούτε σε άλλα μέρη του κόσμου, παρόμοιες πίκρες και πόνοι. Αυτά που βιώθηκαν στη Γάζα πρέπει να τα αισθανόμεθα με την καρδιά της μάνας που έχασε το παιδί της και του παιδιού που έμεινε χωρίς πατέρα. Μόνον το αίσθημα της αγάπης μπορεί να εξαλείψει τους πολέμους από την επιφάνεια της γης. Με την αγάπη που έχουμε προς τον Δημιουργό οφείλουμε να αντισταθούμε σε κάθε μορφή πολέμου.

Είμεθα επιφορτισμένοι με το ύψιστο καθήκον, εξ αιτίας της θρησκευτικής πίστεώς μας, να αγκαλιάζουμε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Όταν αξιολογούμε τα γεγονότα, οφείλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι και να μη πέφτουμε στην παγίδα της εκδίκησης.

Η προσδοκία μας από το λαό μας είναι Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ενωμένοι να σταθούν αρωγοί στον πονεμένο λαό της Παλαιστίνης, στηρίζοντάς τον, υλικά και πνευματικά, ώστε να θεραπευθούν οι πληγές του το ταχύτερο δυνατό».

[Ανέκδοτη φωτό Πατριάρχη: Από την επίσκεψή του στα Στροφάδια Ζακύνθου, 25.8.2003]

Μισό χρόνο μετά... / Six months after him...

Καθώς ο κόσμος πάει κι έρχεται στον κόσμο του ο καθείς μας, ανάγκη πάσα να θυμόμαστε τους Αγαπημένους, οι οποίοι πέρασαν στην διάσταση του Αιώνιου και ήδη ανήκουν στο Αλλού.
Μ' ένα τραγούδι που ιδιαίτερα αγαπούσε συντροφεύομαι σήμερα με τον Πατέρα, μισόν ακριβώς χρόνο μετά την έξοδό του... Είναι το "Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα..."
Τραγουδούν οι μαθητές της Γ΄ τάξης Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Με πασατέμπο στη Βενετία / Passando il tempo a Venezia

Ευκαιρίας δοθείσης επιστρέφουμε στη Venezia! Τι το καλύτερο και ρομαντικότερο; Διαφεύγουμε από τη λαβυρινθώδη πραγματικότητά μας και, έστω και εικονικά, φοράμε στα μάτια μας γόνδολες και κανάλια, αναγεννησιακά χρώματα απ' τα κτίρια, τα ύδατα, τα μουσεία, τα καφέ, αθώες μάσκες από τις μυριάδες που κυκλοφορούν εδώ!
Παρέα μας οι ανάλαφρες και άκρως χρειαζούμενες (ως σωσίβιες που είναι!) αποσκευές της Ποίησης, με κάποιους προσωπικούς μας στίχους, που γράφτηκαν το 2005 επιτόπου, εκεί στη Γαληνοτάτη των πόλεων!

ΜΕ ΠΑΣΑΤΕΜΠΟ

Συνωστίζονται
λακκούβες Ιστορίας
στο κοιμητήρι.
Οι ανδρισμοί της νύχτας
δεν κρατήσανε πολύ.

Των γεγονότων
ζωπυρώνονται φωτιές
ηλιότερες
έρχονται ξανάρχονται
σκοτεινές ωδίνες λες.

Ατελέσφορα
σφαιράκια της αγάπης
γάζες του νου μου
ενώ ξηλώνω ίσκιους
φόρεμα ξεκούμπωτο.


Με πασατέμπο
αναβάλλεις το σώμα
κακομοίρη μου.
Εάν τρικυμιώδες
don’t worry πιες χάπι.

ΠΟΛΥΚΟΣΜΙΑ

Μια δίχως μοναξιά μοναχικότης
στο πλάτωμα μεσημεριάζει του Σαν Στέφανο
ανεξίθρησκη

πότε φοράει μπαλόνια ολόμαυρα
μες στην πολυκοσμία
και πότε μπρούμυτα ξαπλώνει
συγγένειες και σεμνότητες φωνής παθητικής

πως κάνει δήθεν τέχνη Μπιενάλε.


[Ήταν δύο από τα «Επτά βενετσιάνικα ποιήματα», γραμμένα τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2005, δημοσιευμένα ήδη στην ποιητική συλλογή: Παναγιώτη Καποδίστρια, Ο αρχαίος Αγροφύλαξ, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2007, σ. 60 εξ.]

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Με τη Λενέτα Στράνη σε "Διεθνή ύδατα"

Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε για μένα η λήψη πριν λίγο καιρό ενός ποιητικού βιβλίου από τη Ζακυνθινοαθηναία συγγραφέα Λενέτα Στράνη, η οποία, υπό τον τίτλο «Διεθνή ύδατα» (εκδόσεις στιγμή, 2008, σελίδες 80), αποτύπωσε την εσωτερική της εκδοχή για την ίδια την ύπαρξη και τα πράγματα του κόσμου μας.
Όλα χωρούν στις σελίδες του βιβλίου αυτού: Ύδατα, οφθαλμαπάτες, μεταμορφώσεις, παθήματα λέξεων, συμφιλιώσεις, μοιραίες συναντήσεις, αισθητικοί ανακαθορισμοί, εγκαταλείψεις… Αυτά και άλλα πολλά. Όπως και στη ζωή, η οποία συνθέτει και ανασυνθέτει πρώτα εμάς τους ίδιους και συνεπώς τον εαυτό της.

Η Λενέτα Στράνη ορέγεται σε κάθε ποίημα την ανάταση με κάθε έννοια:

«Αν το κορμί γνωρίσει τόση ανάσταση
πώς γίνεται να μη νικάει τον τάφο;»


Η ποιήτρια είναι όντως ποιήτρια! Διότι μεταπλάθει το μικρό σε μέγα, αποκαθιστώντας την ακεραιότητα του φθειρόμενου κι ελαττούμενου. Ανασαίνει χρώματα και προκαλεί τον αναγνώστη

«με απόλυτη σεμνότητα παρακαλώντας
για ένα κάδρο στην προθήκη της ζωής
έστω και με φιμέ τζάμι».


Υπεραμύνεται παλαιών και προγονικών μικροπραγμάτων, τα οποία είναι εμποτισμένα από μνήμες και πυκνώσεις νοσταλγιών. Μικροπράγματα κι εμείς οι ίδιοι, σε ύστατη ανάλυση:

«Ετοιμόρροπα κομό
παίρνουμε θέση πλάι στ’ απόβλητα
με τα γερά μας μέλη καλυμμένα απ’ την οδύνη
περιμένοντας ένα νυχτερινό συλλέκτη σπάνιο
με πρόθυμα χέρια».


Έτσι θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τις εμβαθύνσεις μας σε όλες τις σελίδες του βιβλίου της Λενέτας Στράνη: Ψηλαφώντας τα συναισθήματα και νοηματοδοτώντας τα πράγματα. Όμως θα κινδυνεύαμε -άθελά μας- να υποπέσουμε στην αβασάνιστη ερμηνεία στίχων, όπως (κακώς, κάκιστα) συμβαίνει σήμερα στα σχολεία μας από πλευράς των φιλολόγων στο μάθημα της προσέγγισης στη σύγχρονη Ποίηση.
Εμείς εδώ, προσεγγίζοντας το νέο αυτό βιβλίο, προτείνω ν’ αναφανούμε όντως «φιλόλογοι». Δηλαδή, εραστές του Λόγου μιας γυναίκας, η οποία, πρωτοεμφανιζόμενη μ’ ετούτη την αυτόνομη έκδοση στην Ποίησή μας, προσκομίζει ψυχή και αλήθεια στην Τέχνη, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Ήδη η Τέχνη ψάχνει νέους τρόπους να εκφραστεί, έχει μάλιστα λαβυρινθωθεί σε ατραπούς δυσκολοπερπάτητους κι ελπίζουμε -πράγματι- σε κάτι ποιοτικά μετανεοτερικό.

Μέχρι τότε απολαμβάνουμε τις εκδοχές της Λενέτας Στράνη, ευχόμενοι καλή συνέχεια κι εμμονή στην πυκνότητα του όντως Λόγου!


*** Τέσσερα ποιήματα από την ανά χείρας συλλογή μπορείτε να διαβάσετε στα "παραΘέματα λόγου", κάνοντας κλικ εδώ.

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Στην Πόλη του Κωνσταντίνου / Images of Contantinople


[Λέει η Γραφή: "Δίδου σοφώ αφορμήν, και σοφώτερος έσται" (Παροιμ. 9:9). Κάτι τέτοιο συνέβη με την αγάπη που εκφράζεται με κάθε τρόπο μες από αυτόν εδώ τον ιστότοπο για την Κωνσταντινούπολη, ώστε ο φίλος Μανώλης Δημελλάς άρπαξε την ευκαιρία και μάς στέλνει σήμερα ορισμένα στιγμιότυπα από την Πόλη των Ονείρων μας! Το συνοδευτικό του σημείωμα επιγραμματικό, όμως οι φωτογραφίες του, ομιλητικότατες! Τον ευχαριστούμε!
π. Π.Κ.]

Με παρασύρεις σε τόπους μαγικούς... 20 στιγμές στην Πόλη.
Μανώλης



















Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails