© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Πρωινή βόλτα στην πόλη της Λευκάδας [β΄ μέρος]













Σαββατιάτικο πρωινό ανάμεσα στα χαριτωμένα σπιτάκια της πόλης της Λευκάδας. Σχεδόν μόνοι μας! Όλοι κοιμούνται ακόμη, παρότι ο ήλιος έχει ήδη ανέβει. Μάλλον φταίει και η ανοιξιάτικη ραστώνη. Τα δε μαγαζιά ερμητικά κλειστά, μια και ο Τουρισμός δεν έχει ακόμη κηρύξει επιστράτευση δυνάμεων. Έτσι μάς δίνεται η δυνατότητα να τριγυρίζουμε "ανενόχλητοι" εδώ κι εκεί, φωτοαποτυπώνοντας ενδιαφέρουσες γωνιές και χαρακτηριστικές προσόψεις κατοικιών.

Δεν τελειώνουμε εδώ. Θα υπάρξει και τρίτη συνέχεια.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Λευκαδίτικη λαδόπιτα




Επιστρέφοντας από Λευκάδα, σάς φέρνουμε και σάς κερνάμε ένα από τα παραδοσιακά γλυκίσματα του νησιού: Την Λαδόπιτα! Πρόκειται για ένα αγαπημένο στους ντόπιους γλυκό, εύκολο στην παρασκευή του (όπως μάς δίδαξαν επιτόπου), με υλικά φτηνά και αγνά. Στη Λευκάδα ετοιμάζεται και προσφέρεται σε όλων των ειδών τις χαρές (γάμους, βαφτίσια κλπ.), ενδείκνυται μάλιστα σε καιρό νηστείας, όπως τώρα. Διατηρείται εξάλλου πολύ καιρό εκτός ψυγείου.
Παρακάτω η συνταγή, την οποία γυρέψαμε (!!!) για τους φίλους της ιντερνετικής μας παρέας:

Τι χρειαζόμαστε:
Λάδι τρία ποτήρια
Νερό τρία ποτήρια
Ζάχαρη δύο ποτήρια
σουσάμι, κανέλα
1 κιλό αλεύρι
1/2 φλιτζάνι σιμιγδάλι


Ας επιδοθούμε:
Καίμε το λάδι και σιγά-σιγά ρίχνουμε το σιμιγδάλι και το αλεύρι, ώστε να δημιουργηθεί πηχτός χυλός. Συνεχίζουμε σε μέτρια φωτιά ν' ανακατεύουμε έτσι, ώσπου να σκουρήνει το χρώμα του. Τώρα προσθέτουμε το σιρόπι που έχουμε ήδη φτιάξει, βράζοντας για 10 λεπτά περίπου το νερό με τη ζάχαρη. Ανακατεύουμε ώσπου το υγρό ν' απορροφηθεί. Στρώνουμε το μίγμα που δημιουργήθηκε σ' ένα ανάλογο ταψί, ισιώνοντας την επιφάνεια και πασπαλίζοντας με σουσάμι. Κόβουμε σε ρόμβους. Ψήνουμε το παρασκεύασμα στους 200 βαθμούς σε προθερμασμένο φούρνο για ένα τέταρτο και μετά στους 180 βαθμούς για περίπου τρία τέταρτα της ώρας. Πασπαλίζουμε με κανέλα. Τη ζάχαρη μπορούμε να την αντικαταστήσουμε με μέλι. Μπορούμε να διακοσμήσουμε κάθε ρόμβο μ' ένα αμύγδαλο ασπρισμένο.

Πρωινή βόλτα στην πόλη της Λευκάδας [α΄ μέρος]











Κατά το τριήμερο που μάς πέρασε βρέθηκα στο νησί της Λευκάδας! Σάββατο πρωί και με το πρώτο φως του ήλιου είπα ν' αξιοποιήσω την όμορφη ατμόσφαιρα και να βγω στους δρόμους και τα καντούνια, φωτοαποτυπώνοντας ό,τι προέκυπτε, για χάρη της διαδικτυακής μας παρέας!
Ακολουθώντας το ιδιότυπο κανάλι και αφήνοντας πίσω μου το μεγαλόπρεπο Αρχαιολογικό Μουσείο, μπήκα στο ιστορικό κέντρο και μ' έθελξαν αμέσως τα ιδιότυπα λευκαδίτικα σπίτια. Χαμηλά, ταπεινά και χαρακτηριστικά του τόπου. Όταν υπάρχει πρώτος όροφος, αυτός είναι ξυλότυπος, επενδυμένος με λαμαρίνα. Τούτο προέκυψε για τον φόβο των σεισμό. Είναι νωπή άλλωστε η ανάμνηση τριών μεγάλων... επισκέψεων του Εγκέλαδου: Του 1948, του 1953 και του 2003, οπότε προκλήθηκαν σημαντικότατες καταστροφές...
Ούτως ή άλλως όμως, η αρχιτεκτονική αυτή δημιουργεί μιαν όμορφη και γοητευτική αίσθηση! Χαρείτε την κι εσείς! Ακολουθεί β΄μέρος.

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Για ψώνια στο Εμπορικό Κέντρο του Sandton / Shopping at the Nelson Mandela Square












Μια λάιτ περιπλάνηση σάς επιφυλάσσουμε σήμερα στα χλιδάτα μαγαζιά του Εμπορικού Κέντρου στην Nelson Mandela Square στο Sandton του Johannesburg.
Εδώ, οι έχοντες και κατέχοντες Λευκοί (οι λεγόμενοι Λευκοί) έχουν την δυνατότητα να ψωνίσουν, με όλη τους την υπερφίαλη άνεση, ό,τι επιθυμεί η ψυχή και το φουσκωμένο τους πορτοφόλι. Εννοείται, ότι ο πολύς λαός της Νοτίου Αφρικής -θυμίζω απλά, ότι οι οκτώ στους δέκα κατοίκους είναι Έγχρωμοι- ζει κάτω από άθλιες συνθήκες καθημερινότητας.
Εμείς είδαμε απέξω όλα τούτα τα πολυτελή μαγαζιά, απλώς βολτάροντας στους διαδρόμους... Επιφυλαχτήκαμε να μπούμε μιαν επόμενη (;) φορά...

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Ο π. Βασίλειος Θερμός, ψηλαψώντας το ανθρώπινο πρόσωπο: "Πού να βρω την ψυχή μου;"

Ο αγαπητός συναδελφός π. Βασίλειος Θερμός είχε την καλοσύνη να μού στείλει πριν από λίγο καιρό, συν τοις άλλοις, και το νέο βιβλίο του "Πού να βρω την ψυχή μου. Το ανθρώπινο πρόσωπο στον σύγχρονο κόσμο", που κυκλοφόρησε από τις δοκιμασμένες Εκδόσεις Αρμός το 2008.

Υπό τον παραπάνω χαρακτηριστικό τίτλο - στίχο του Οδυσσέα Ελύτη, ο ευαίσθητος αυτός εκκλησιαστικός διανοητής επιχειρεί την προσωπική του ψηλάφηση του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο συχνά-πυκνά υποκρύπτεται καταπιεζόμενο κάτω από πολλά και διάφορα προσωπεία - σημαίες ευκαιρίας.

Ο π. Βασίλειος επιχειρεί απαντήσεις σε πλείστα όσα ερωτήματα ζωής και ύπαρξης. Σ' ένα περιβάλλον, όχι μονάχα διπροσωπίας (τούτο θα ήταν απλούστερη κατάσταση στην αντιμετώπισή της), αλλά πολυπροσωπίας και αυτοεξόντωσης εντός των τειχών του υπαρξιακού μας κολαστηρίου.

Το βιβλίο αποτελεί τη συναγωγή επτά διαλέξεων του Αιδεσιμολογιότατου συγγραφέα, μαζί με τις συζητήσεις που ακολούθησαν, μες από τις οποίες αναβλύζουν ο πόνος και η αγωνία για την ανακάλυψη και διάσωση του Προσώπου μας!

Ο τρόπος της γραφής είναι ιδιαίτατα άμεσος, πυκνός κι ευθύς (μην ξεχνάμε, ότι ο π. Θερμός είναι και καλός ποιητής), συνδυαζόμενος με την επιστημονική εκδοχή (και παιδοψυχίατρος γαρ)των απόψεών του.

Αξίζει ν' αναφερθούν ορισμένα από τα ερωτήματα, στα οποία παρέχονται απαντήσεις μες από το βιβλίο αυτό των 304 μεστών ουσίας σελίδων:

* Τι σημαίνει το γεγονός πως είμαστε πρόσωπα;

* Υπό ποιες προϋποθέσεις λειτουργούμε ως πρόσωπα;

* Τι ρόλο παίζει το ασυνείδητο;

* Πότε κινδυνεύουμε να χάσουμε το πρόσωπό μας;

* Συμφιλιώνονται πρόσωπο και ομάδα;

* Πώς συνδέονται θεολογία και ψυχολογία, όταν έρχεται ο λόγος για το πρόσωπό μας;

* Πώς η σημερινή κοινωνία και ο περιβάλλων πολιτισμός επηρεάζει το πρόσωπό μας;

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Αγαπητή μαθήτρια... Ή, λόγος περί του "άχρηστου" Εθνικού Ποιητή

[ Κατατοπιστικό προσημείωμα Π.Κ.: Στην ηλεκτρονική μας Βιβλιοθήκη, υπό τον τίτλο "παρα Θέματα λόγου" , έχει λάβει περίοπτη θέση από τις 18 Ιουνίου 2007 το ποίημα "Ο Πόρφυρας" του Διονυσίου Σολωμού. Μέχρι πριν λίγες μέρες ουδείς άφησε οποιοδήποτε σχόλιο... Ολόμονος ξανά ο Ποιητής αναμετριέται με τον Χρόνο και τον Εαυτό του, με τα μυστήρια του Φωτός και την παρέα της Ερημιάς...

Αυτά, μέχρι πριν λίγες μέρες (23.3.2009), οπότε ένα άγνωστο κορίτσι, η Δήμητρα, μαθήτρια Γ΄ Λυκείου -όπως δηλώνει- γράφει δυο σχόλια (παρόμοια μεταξύ τους), τα οποία αφήνουν έκπληκτο τον αναγνώστη. Αντιγράφουμε το πρώτο κι ενδεικτικότερο, καλύπτοντας κάπως τη μια λέξη:

"ΟΛΟ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΜΑ- - -ΙΕΣ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ!
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ΄ΛΥΚΕΙΟΥ"

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν, ότι θ' άρμοζε μια... οργή, αλλά δεν αφέθηκα!... Συλλογίστηκα, ότι η μαθήτρια ουδόλως φταίει για το φέρσιμό της. Επειδή, όλα είναι θέμα Παιδείας και γνωρίζουμε πόσο ασθενής είναι η Παιδεία σήμερον εν Ελλάδι, έσπευσα να την δικαιολογήσω εντός μου: Ποιο διδακτικό σύστημα ώθησε αγαπητικά τους νέους μας προς την Ποίηση και δη την πανίερη των όντως Μεγάλων Ελλήνων, οι οποίοι "αναπαρθενεύσανε" (κατά τον Ελύτη) τον ποιητικό μας λόγο; Αντίθετα, τα παιδιά μας, ενόψει Πανελλαδικών Εξετάσεων, είναι αναγκασμένα ν' αποστηθίζουν -άκουσον, άκουσον!!!- δοτές ερμηνείες ποιημάτων, οι οποίες καμιά συνήθως σχέση δεν έχουν με την μυστική διαδικασία γραφής και πρόσληψης της Ποίησης...

Μια και το θέμα όμως μπορεί να έχει και άλλες εκδοχές, παρακάλεσα τον αγαπητό συνάδελφο εκπαιδευτικό, καλό φιλόλογο και μάλιστα φιλοποιητή, Κώστα Πολυχρόνη, να σχολιάσει το παραπάνω σχόλιο της Δήμητρας. Εκείνος πρόθυμα αποδέχτηκε και τον ευχαριστώ γι' αυτό! Ιδού λοιπόν ο καρπός και της δικής του αγωνίας. Εννοείται, ότι ο καθείς μπορεί να πάρει τον λόγο: ]

Χειρόγραφο του Σολωμού

Αγαπητή μαθήτρια,

«Μια κλασική ερώτηση που υποβάλλεται στους ποιητές είναι πώς γράφεται ένα ποίημα. Με όσους τρόπους, όσοι είναι και οι ποιητές στον κόσμο». Αυτή είναι η απάντηση. «Τώρα πώς γράφεται ένα καλό ποίημα, ε, αυτό πια πραγματικά μόνο ένας θεός το ξέρει. Πάντως με σκληρή δουλειά και εσωτερικές αιμορραγίες. Με άγρυπνη τη δυσπιστία του ποιητή απέναντι σ’ αυτό που γράφει. Με γενναιότητα αυτοκριτικής. Σκίζοντας. Τα καλά ποιήματα που γράφτηκαν ανεμπόδιστα από την αρχή ως το τέλος, μονορούφι, πιστεύω ότι είναι τόσο σπάνια, όσο η ευτυχία». Αυτά υποστηρίζει η ποιήτρια Κική Δημουλά και γι’ αυτούς τους λόγους η ερμηνεία ενός ποιήματος δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον ποιητή Δ. Σολωμό.

Παρ’ όλα αυτά ο Δ. Σολωμός - γιατί με αφορμή σχόλιό σου γι’ αυτόν γράφω τούτα τα λόγια- είναι εθνικός ποιητής κι αυτό είναι θέμα αδιαπραγμάτευτο μες στην ψυχή μου. Και έτσι το αισθάνομαι. Εγώ, ξέρεις, δεν έζησα την εποχή του αγωνιζομένου έθνους για την ελευθερία, δε βίωσα τον τουρκικό ζυγό. Θεωρώ, όμως, ότι χρωστώ ευγνωμοσύνη σ’ εκείνον. Εκείνος το ’21 το έζησε και το εξέφρασε δια του Ύμνου του εις την Ελευθερίαν, που αργότερα καθιερώθηκε ως εθνικός ύμνος. Γι’ αυτό ονομάζεται εθνικός ποιητής. Ξέρεις, εκείνος έθεσε την ποίησή του στην υπηρεσία του αγωνιζόμενου έθνους και όχι μόνο. Πολλά μπορείς να μάθεις γι’ αυτόν και, αν το κατορθώσεις, θα καταλάβεις ότι εκείνος το χρέος του το γνώριζε.

Μάθε, άλλωστε, ότι οι ποιητές γενικά έχουν ένα χρέος. «Ένας ποιητής είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του, ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του». (Γ. Ρίτσος.) Είναι, βέβαια, κι αυτός προϊόν επιρροών, όπως όσοι δεν είναι ποιητές. «Μάλιστα ακόμη κι αν έχει γράψει χίλια ποιήματα, δε σημαίνει πάντα ότι ξέρει ν’ απαντάει σ’ ερωτήσεις. Πάντως απορεί για το αναπάντητο και αυτή την απορία κυρίως εκφράζει γράφοντας» (Κ. Δημουλά). Αυτό είναι το χρέος του και το υπηρετεί.
Ας δούμε, όμως, τώρα ποιο είναι το δικό σου χρέος.

- Και ποιος είστε εσείς που θα με υποχρεώσετε να μάθω το χρέος μου; θα με ρωτήσεις.
- Κανείς πρωτοφανώς σπουδαίος. Παίρνω το θάρρος να προτείνω μόνο. Ας θυμηθώ, λοιπόν τα εξής λόγια: «Καθετί που διαβάζουμε αγαπώντας το, αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη του μέσα μας».
- Κι όλα αυτά που διαβάζω για τις εξετάσεις; θα με ρωτήσεις.
- Ο τρόπος, που τα μαθαίνεις όλα αυτά, αγαπητή μαθήτρια, είναι μέρος μιας σύμβασης. Μιας σύμβασης, που είναι αναγκαίο κακό. Οι καθ’ όλα τα στοιχεία τους αξιοσέβαστες πραγματικά μελέτες και κριτικές των ειδικών της ποίησης και της λογοτεχνίας γενικά χρησιμοποιούνται ως βάσανο για το μαθητή. Δεν είναι αυτός ο στόχος της ύπαρξής τους. Παρ’ όλα αυτά χρησιμοποιούνται ως αντικειμενικό μέγεθος για την εισαγωγή σου στο Πανεπιστήμιο. Θα μπορούσαν, βέβαια, να είναι διαφορετικά τα πράγματα.

Όμως το χρέος σου δεν είναι αυτό. Η δική σου «βάσανος» είναι να ικανοποιείς την ανάγκη του εφήβου να εκφραστεί, δηλαδή του εαυτού σου, έστω και με σχόλια άστοχα κατ’ εμέ. Μόνο έτσι ο έφηβος βγαίνει από την «κοσμογονική θολούρα» που τον περιβάλλει. Βάλε, λοιπόν, τις λέξεις των ποιημάτων, όταν τύχει να τα διαβάζεις, να φτιάξουν μέσα σου εικόνες, να συνεπισύρουν ιδέες και να σε κάνουν να νιώσεις, να αισθανθείς. Θέσε τα στην υπηρεσία σου, για να δεις ενδεχομένως μέσα σ’ αυτά τον εαυτό σου, να γνωρίσεις μέσα από τις λέξεις τους τον κόσμο που σε περιβάλλει και σένα μέσα σ’ αυτόν.

- Μα γίνεται αυτό; θα με ρωτήσεις.
- Αν τύχει να το προσπαθήσεις, πίστεψέ με, γίνεται..
- Κι αν δεν μπορώ να τα «εννοήσω», να τα καταλάβω;
- Τα ποιήματα, αγαπητή μαθήτρια, δεν τα εννοούμε, τα νιώθουμε.
Αυτό είναι το μικρό σου «χρέος» απέναντί τους, αν ασχοληθείς μαζί τους: να τα νιώθεις. Όταν τα νιώθεις, μπορείς και να τα κρίνεις.
Όσο για το μεγάλο σου χρέος; Αυτό είναι να ονειρεύεσαι ένα μέλλον άξιο για τη σεβαστή ανθρώπινη ύπαρξη και άρα για τον εαυτό σου, μια και ο σκληρός αυτός κόσμος δε θα αλλάξει από τους ποιητές μόνο. Αυτοί έχουν, ίσως ρόλο καθοδηγητικό. Το χρέος τούτο βαρύνει εμάς, και κυρίως από ’δω και πέρα εσάς, τους νέους.

Κώστας Πολυχρόνης

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Στη Μονεμβασιά, στα χνάρια του Ρίτσου



ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ


Να μπούμε στη Μονεμβασιά
την μόνην εμβασίαν


Είναι η οσμή του Ανέγγιχτου
και προπάντων η νύχτα
αιχμαλωσία η τιμιότερη για τα όμματά μας

Στο μέσο εδώ
δεν υπάρχει φως
ούτε κάλλος κανένα

Τώρα που αυξαίνεις και μικραίνω
μη στρέφεις Ποιητή
Στήλες αλάτινες θα μείνουμε


Αχ είλωτα ήλιε και σελήνη ποιητική των ακροτήτων
με ιμάτιο θαλασσί κι αγκράφα επίχρυση

να λύσω μια μόνη στιγμή τους αρμούς των αστεριών
ν' ακούσω μια μόνη στιγμή τη φωνή των σκιοντυμένων.

(Μονεμβασία, 11.4.1991)
[Το ποίημα αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο μελέτημα: π. Παναγιώτη Καποδίστρια, "Ο Μαντατοφόρος της Ανάστασης (Δυο κείμενα κι ένα ποίημα για τον Ρίτσο)"
, Τετράμηνα 1993. Οριστικά βρήκε τη θέση του στην ποιητική συλλογή: Του ίδιου, Όταν ο Σπηλαιοκτήτης έρθει, 1995.
Οι παραπάνω δύο φωτογραφίες από τη Μονεμβασιά α) στον τάφο του Ποιητή και β) πλάι στην προτομή του, τραβήχτηκαν το 1999 και δημοσιεύονται εδώ για πρώτη φορά. Copyright: Οικογένεια Π.Κ.]

"D. Solomos. Ο Ποιητής της Επανάστασης": Ένα φιλμ της ΕΡΤ

Στο Οπτικοακουστικό Αρχείο της ΕΡΤ ανεύραμε μιαν επιπλέον καλή στιγμή της δημόσιας Τηλεόρασης, που γυρίστηκε πριν από 20 περίπου χρόνια: Ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, που αφορά στον Διονύσιο Σολωμό, το "Ποιητή της Επανάστασης", όπως τιτλοφορείται.
Στο φιλμ, διάρκειας 1 ώρας και 23 λεπτών, παρουσιάζεται η ζωή του, οι σπουδές του, οι άνθρωποι που συνέβαλαν στην πνευματική του διαμόρφωση, ενώ ταξιδεύουμε στους τόπους της Ελλάδας και της Ιταλίας, που συνδέονται με τον μεγάλο μας Ποιητή.
Για τον Σολωμό και το έργο του μιλάνε: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΡΙΑΡΑΣ - Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ - Ιστορικός της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ΜΑΣΣΙΜΟ ΠΕΡΡΙ - Καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβα, ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΟΖΑΝΗΣ - συγγραφέας.
Σκηνοθεσία: ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΚΚΑΣ. Βοηθός Σκηνοθέτη: ΕΛΛΙΖΑΜΠΕΤΑ ΚΟΣΤΑ. Σενάριο: ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ, Μουσική:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ.
Παίζουν οι ηθοποιοί: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ στον ρόλο του ΣΟΛΩΜΟΥ. ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ στον ρόλο του ΣΑΝΤΟ ΡΟΣΣΙ. ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΚΑΛΙΔΟΥ στον ρόλο της μητέρας του ποιητή. ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΡΑΣΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ στον ρόλο του Ιταλού ποιητή ΒΙΝΤΖΕΝΤΖΟ ΜΟΝΤΙ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ στον ρόλο του ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΓΙΟΣ στον ρόλο του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΝΤΖΑΡΟΥ. ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ στον ρόλο του ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΛΙΟΝΤΑΡΑΚΗ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΤΥΠΑΣ στον ρόλο του μικρού ΣΟΛΩΜΟΥ.
Αφηγείται μοναδικά η ΚΙΤΤΥ ΑΡΣΕΝΗ.
Για να δείτε κι εσείς το φιλμ, κάντε κλικ ΕΔΩ!

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

π. Παναγιώτη Καποδίστρια, "Ο Μαντατοφόρος της Ανάστασης (Δυο κείμενα κι ένα ποίημα για τον Ρίτσο)"

[Ανάτυπο από τα ΤΕΤΡΑΜΗΝΑ (τεύχ. 50), Άμφισσα 1993]
ΠΡΟΛΟΓΟΣ


"Από το χέρι με πήραν οι νεφέλες
Κι απάνω κει στου λόφου την κορφή
καίγω διάστημα και χρόνο,
ένας σου μαντατοφόρος
ένα όνειρο δικό σου εγώ, Θεϊκέ Θάνατε"
Giuseppe Ungaretti

Ο Γιάννης Ρίτσος ήδη απέχει πολύ από εμάς. Και ίσως τώρα, που κι αυτόν, όπως όλους, "από το χέρι τον πήραν οι νεφέλες" κι όλο πάει, είναι πια καιρός, αλλά και χρέος μας, να μνημονεύσουμε τον ποιητή, που, όχι κατ΄ ευφημισμόν, δείχθηκε με τον τρόπο του Μαντατοφόρος της Ανάστασης. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο Ρίτσος, σαν δημιουργική οντότητα, συνετέλεσε τα μέγιστα στην επαναδιαπραγμάτευση όλων των χαμένων υποθέσεων της Φυλής και των ξεπεσμένων οραμάτων της υπόστασής μας, αλλά και στη διαμόρφωση του τελικού ζητούμενου στην Τέχνη του Λόγου: Της ποιητικής δηλαδή καινούργιας ηθικής του.

Στα δυο Κείμενα και στο Ποίημα που ακολουθούν, προσεγγίζουμε τον Ρίτσο με μόνους γνώμονες την αυθεντία του συναισθήματος και τη διαύγεια της φαντασίας, παραμένοντας εκ πεποιθήσεως σε απόσταση ασφαλείας από τις φερόμενες ως επιστημονικές αναλύσεις της Ποίησης, που συνήθως αλλοιώνουν την εικόνα και παραποιούν το γνήσιο των πραγμάτων. Αλίμονο, δηλαδή, αν επιχειρήσουμε να συμπιέσουμε π.χ. τη λέξη "θάλασσα" στα επτά της γράμματα, τη λέξη "άγαλμα" στη συχνότητα των άλφα της ή το φαινόμενο "Ρίτσος" στην ιστορική - βιολογική του μόνο διάσταση. Τότε ο Ποιητής απ' τις νεφέλες, ο κάθε Ποιητής, αποστρέφει το πρόσωπο και για μιαν ακόμη φορά πικραίνεται... Μπορεί όμως και να χαίρεται μακάριος, μια και το μήνυμά του τελικά δεν αλώθηκε απ' τους βαρβάρους.
[ … ]

[Το πόνημα αρθρώνεται με τα Κείμενα: Ι. ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΥΠΡΕΠΕΣ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ και ΙΙ. "ΑΡΓΑ, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ" (Μια πρώτη και μια τελευταία ανάγνωση). Καταλήγει μ' ένα ποίημα υπό τον τίτλο ΕΠΙΤΑΦΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟ. O αναγνώστης μπορεί να το αναγνώσει στην διαδικτυακή ποιητική Ανθολογία σύγχρονη ελληνική ποίηση. Θα υπάρξει όμως και σχετική επόμενη ανάρτηση].

Νύξεις για την αναγκαιότητα της Δωρεάς Οργάνων Σώματος

Κυκλοφόρησε το νέο, 5ο τεύχος του φυλλαδίου Η φωνή των "Ποπολάρων" , του Σωματείου Ατόμων με Αναπηρίες Ν. Ζακύνθου "Οι Ποπολάροι".
Το εξώφυλλο "κοσμεί" ένα αυτοκίνητο της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ζακύνθου, το οποίο έχει αποκλείσει την πρόσβαση των Α.μεΑ. Τι θλίψη...
Αυτή τη φορά το κύριο θέμα του φυλλαδίου είναι τα καθέκαστα της Ημερίδας "Μεταμόσχευση - Δωρεά Οργάνων", που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία και απήχηση το Σωματείο, σε συνεργασία με την Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (Τ.Ε.Δ.Κ.) και την Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ.), την 31η Ιανουαρίου 2009.
Σ' αυτή την εκδήλωση είχα τη χαρά και την τιμή να εκπροσωπώ την τοπική Εκκλησία του νησιού μας. Άρεσε το προσφώνημα εκείνο, αγγίζοντας πολλούς, έτσι που μού ζητήθηκε για δημοσίευση.
Από την 5η σελίδα λοιπόν το αντιγράφω, για να λάβετε γνώση:


Νύξεις για την αναγκαιότητα της Δωρεάς Οργάνων Σώματος

[Προσφώνημα του Πρωτοπρεσβύτερου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ,
κατά τη σχετική εκδήλωση των «Ποπολάρων» Ζακύνθου, 31.1.2009]


Η Δωρεά Οργάνων Σώματος για Μεταμοσχεύσεις έχει στις μέρες μας καταστεί αναγκαιότητα, για να μην πω μονόδρομος.

Πολλές εκατοντάδες ανθρώπινα όργανα, εξαιτίας κυρίως των θανατηφόρων ατυχημάτων, πάνε χαμένα, αν και θα μπορούσαν να δώσουν ζωή (ξαναζώντας μάλιστα και τα ίδια) σε άλλους συνανθρώπους μας, οι οποίοι εξαρτώνται ολοένα από τεχνητές και βασανιστικές μεθόδους επιβίωσης.

Από πλευράς εκκλησιαστικής / θεολογικής, ουδείς υφίσταται ενδοιασμός προς τούτο, εφόσον βεβαιωθεί από τους ειδικούς επιστήμονες ο εγκεφαλικός θάνατος κάποιου. Από εκεί και πέρα δύναται ο ίδιος ο κλινικά νεκρός να συντελέσει με τα όργανά του, ώστε ν’ αναζήσουν άλλοι εμπερίστατοι συνάνθρωποι.

Ο εκκλησιαστικός άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να λησμονήσει, ότι και ο ίδιος ο Χριστός υπήρξε ο πρώτος Δωρητής Σώματος, μια και με τη θυσία Του χάριν της ανθρωπότητας, «αθανασίας γέγονε πρόξενος».

Η κοινωνική στενοκαρδία και ο στείρος ωχαδελφισμός μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο έγκλημα και απ’ το έγκλημα. Είναι, άλλωστε, κοινός τόπος στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα, ότι ευθύνη παμμέγιστη έχουμε, όχι μονάχα για το κακό που ενδεχομένως επράξαμε, αλλά πρωταρχικά για το καλό που μπορούσαμε να προσφέρουμε και απλώς αδιαφορήσαμε.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Απόδραση στο ιστορικό κέντρο της Γκρενόμπλ [2] / Grenoble, Capitale des Alpes [2]










 
Ξανά σήμερα ένα ταξιδάκι εκτός συνόρων. Ένα ταξίδι ποτέ δεν έβλαψε, έστω και φωτο-διαδικτυακό! Και πάλι στην Γκρενόμπλ (Grenoble) της Γαλλίας, των 160.000 κατοίκων, πρωτεύουσα του διαμερίσματος Ιζέρ (Isère), στις Γαλλικές Άλπεις, νότια της Γενεύης και ανατολικά της Λυών.

Έχουμε ξαναβρεθεί στην πόλη αυτή μ' ένα πρώτο αφιέρωμά μας. Δείτε το εδώ. Αλλά, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε και τους φιλόξενους Έλληνες της πόλης, μ' επικεφαλής τον Ζακύνθιο Εφημέριό τους π. Γεράσιμο Σκαρτσή. Σχετικά, κάντε κλικ εδώ.
Σήμερα ξανανεβαίνουμε στη Βαστίλη με τις χαρακτηριστικές "μπάλες" του τελεφερίκ (δείτε εδώ λεπτομέρειες από άλλο μας ανέβασμα), θαυμάζουμε την πόλη από ψηλά και κατεβαίνουμε για μιαν ακόμη βόλτα στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Όλα ήσυχα, δίχως τ' άναρχα των δικών μας πόλεων. Στην Grenoble διαπιστώνεις αμέσως την αρμονική συνύπαρξη παραδοσιακών κτιρίων και σύγχρονων κατοίκων. Τι λέτε για έναν καφέ στην πλατεία; Μετά τη βόλτα μας, είναι ό,τι πρέπει! Θα ξανάρθουμε!
 

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails