© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Ο αδελφός απ' το φεγγάρι φέρνει γράμμα στον Λου

Το Σωματείο Ατόμων με Αναπηρίες Ν. Ζακύνθου "ΟΙ ΠΟΠΟΛΑΡΟΙ" και η "Κινηματογραφική Λέσχη Ζακύνθου", με αφορμή την 3η Δεκέμβρη ως Παγκόσμιας, Πανευρωπαϊκής και Εθνικής ημέρας των Ατόμων με Αναπηρία, μάς προσκαλούν όλους την Τετάρτη, 2 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 8 το βράδυ, στον Κινηματογράφο "Φώσκολος", για την προβολή ταινιών από το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ "EMOTION PICTURES", με θέμα "Ντοκιμαντέρ και Αναπηρία".

Στο Φουαγιέ του ίδιου χώρου, από τις 6.30 το βράδυ, θα εκτίθενται έργα ζωγραφικής μελών του Σωματείου Ειρήνης Ραυτοπούλου και Ανδρίκας Κάρδαρη.
Η είσοδος σε όλα είναι ελεύθερη.


Λίγα λόγια για το Φεστιβάλ

Από τον Ιούνιο του 2007 και κάθε χρόνο το Φεστιβάλ EMOTION PICTURES είναι γεγονός. Στόχος του είναι, χρησιμοποιώντας ως μέσο το ντοκιμαντέρ, να αναδείξει τον προβληματισμό καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο γύρω από το θέμα της αναπηρίας και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη ενός γόνιμου κοινωνικού διαλόγου στη χώρα μας με αφετηρία την τέχνη –την κοινή γλώσσα όλων μας. Το Φεστιβάλ διοργανώνεται από τη Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας - Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης σε συνεργασία με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το Φεστιβάλ είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός και ταυτόχρονα μια συνάντηση, μια γιορτή.!!!!

Οι ταινίες -ντοκιμαντέρς που θα δούμε

Ο μικρός μου αδερφός από το φεγγάρι / Mon petit frère de la lune
Φρεντερίκ Φιλιμπέρ / Γαλλία / 2008 / 6 λεπτά
Β΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους (κάτω των 30')

Σύνοψη: Ταινία κινουμένων σχεδίων από τη Γαλλία, στο οποίο ένα μικρό κορίτσι μας περιγράφει την προσωπικότητα και τις αντιδράσεις του μικρού αυτιστικού αδερφού της. Ιδιαίτερα προσεγμένο κείμενο, από την ενδιαφέρουσα οπτική γωνία ενός παιδιού-παρατηρητή, που με τα δικά του μάτια «φιλτράρει» και τελικά δίνει το δικό του στίγμα για τον αυτισμό.
Δείτε την εδώ:

Γράμμα στον Λου / Letter to Lou
Λουκ Μπολάν / Βέλγιο / 2006 / 80 λεπτά
Β΄ Βραβείο καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους (άνω των 30')

Σύνοψη: Ο Λου είναι ένα αγόρι τυφλό, πολύ διαφορετικό, που βλέπει μόνο με την καρδιά του. Το γεγονός αυτό έχει αναγκάσει τους γονείς του να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα. Ο Λου είναι ένας μικρός πρίγκιπας, τετραπέρατος και γεμάτος χιούμορ. Ο θεατής έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει τα πρώτα έξι χρόνια της ζωής του μικρού αγοριού, μέσα από τα μάτια του σκηνοθέτη πατέρα του.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

"... στην εποχή των πορτοκαλιών"


Παρουσιάσθηκαν την περασμένη Δευτέρα, 23 Νοεμβρίου, στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία, οι δύο πρόσφατα εκδοθείσες ποιητικές συλλογές του Πρωτοπρεσβυτέρου Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα (με το ψευδώνυμο Τάσος Βυζάντιος). Την εκδήλωση, που είχε οργανώσει η Εταιρεία Πελοποννησίων Μεγάλης Βρετανίας, με πρωτοβουλία της Προέδρου της κας Ντίνας Κολοκυθά, παρακολούθησαν 130 περίπου ακροατές, μεταξύ των οποίων ήταν ο νέος Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Λονδίνο κ. Μάκης Παντζόπουλος, η Πρόξενος της Ελλάδας στο Λονδίνο δις Σοφία Σταματέλλη, ο Αντιπρόεδρος του ΣΑΕ Ευρώπης κ. Νίκος Σκηνίτης, κληρικοί, εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, μέλη της Κοινότητας Αγ. Παντελεήμονος Harrow - ΒΔ Λονδίνου και πολλοί άλλοι.

Την παρουσίαση επιμελήθηκε η εκδότρια Δρ. Περσεφόνη Γιαννέλου, που ταξίδεψε ειδικά από την Αθήνα για την εκδήλωση, μαζί με την Φιλόλογο κ. Καλλιόπη Δουρέκα, η οποία απήγγειλε αρκετά ποιήματα, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. Παρουσιάσθηκαν, επίσης, τα πρωτότυπα ζωγραφικά έργα της ζωγράφου κ. Αθηνάς Μπετίνη-Καπράρα, τα οποία κοσμούν τα εξώφυλλα των δύο βιβλίων.

Η Δρ. Γιαννέλου ανέφερε -μεταξύ άλλων- και τα εξής:

«Αγαπητοί φίλοι,

Με ιδιαίτερη χαρά σας παρουσιάζουμε σήμερα το ποιητικό έργο ενός πνευματικού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που έχει ενδυθεί το ιερατικό σχήμα. Ενός ανθρώπου που διακονεί με την ίδια θέρμη την ποίηση, όπως και τα πνευματικά θέματα της εκκλησίας. Ταξιδέψαμε από τον γενέθλιο τόπο για να έρθουμε στο Λονδίνο, να παραστούμε και να παρουσιάσουμε τα δύο βιβλία που εξέδωσε πρόσφατα, και τα οποία πραγματικά αποτελούν κόσμημα ευαισθησίας και μεθοδικότητας.

Ο πατήρ Αναστάσιος, ο συγγραφέας που βρίσκεται πίσω από το ψευδώνυμο Τάσος Βυζάντιος, και του οποίου τα ποιήματα έχουμε την εξαιρετική τιμή να παρουσιάζουμε, οικοδομεί το έργο του με γνήσια, πανάρχαια / αρχετυπικά ελληνικά υλικά, όπως ο νόστος, η λιτότητα και η οικουμενικότητα. Νόστος που σιγοκαίει στις φλέβες κάθε απόδημου Έλληνα, που υγραίνει τους οφθαλμούς και ριγεί τη συνείδηση. Λιτότητα που συνδυάζεται με την επίγνωση της βαθιάς μας ιστορίας,- που εκπηγάζει από το φτωχό χώμα και την άμμο της ελληνικής ακρογιαλιάς. Υλικά γήινα, που σκεπάζουν μεγάλα μυστήρια. Κατ΄ αναλογία με τον "πτωχό στίχο", τον λιτό και απέριττο που κρύβει υψηλά νοήματα, που σαρκώνει ιδέες και αισθήσεις, που ως αρώματα πλανώνται στον αέρα. Οικουμενικότητα που αγκαλιάζει με το βλέμμα σύμπασα την ανθρωπότητα...

Η ιστορικότητα, όπως παρουσιάζεται στα ποιήματα της συλλογής, εκτός από την αύρα που διαπνέει τον κήπο της ιστορίας και δροσίζει τα φλογισμένα μας πρόσωπα, είναι και φυλαχτό μνήμης: να μη λησμονήσουμε τα βήματα που προηγήθηκαν, να κρατήσουμε βαθιά μέσα μας την εικόνα του ονείρου, το πάτριο νήμα που μας μεταφέρει σε "ιστορικές εποχές, όπου η ψυχή και το συναίσθημα κυβερνούσαν το μυαλό και, ίσως, καλά να έκαναν", όπως αναφέρεται στο ποίημα "Κίνηση".

Ο λόγος του Τάσου Βυζάντιου, όπως αρθρώνεται στην πρώτη του ποιητική παρουσία, στο βιβλίο "Φαεσφόρος Αίνος", είναι στέρεος. Φαίνεται να γνωρίζει τον μόχθο και την αγωνία που απαιτείται για να υψωθεί ως το φως.

"Το ποίημα δεν τελειώνει ούτε εύκολα ούτε γρήγορα" αναφέρεται σε ένα του ποίημα ο Τ. Β. Φαίνεται να κατανοεί ότι ο λόγος δεν είναι απλά μόνον η αστραπή που έρχεται να φωτίσει ή να κατακαύσει. Δεν είναι μόνον η αυλαία που ανοίγει για να δούμε τον αθέατο χώρο. Δεν είναι τόπος του χρόνου ή τόπος του χώρου εγκιβωτισμένος σε λεκτική ακολουθία. Ο Τ. Β. φαίνεται να γνωρίζει ότι το ποίημα είναι όλα αυτά μαζί και ότι για να τεχνουργήσεις την ποίηση, απαιτούνται ικανότητες αρχιτέκτονα που οικοδομεί ένα μικρό σύμπαν.

Ο λόγος του είναι συγκροτημένος, έχει αρχή, μέση και τέλος, ενώ διαπνέεται ολοκληρωτικά από την πνευματική ευωχία του ορθόδοξου θησαυροφυλακίου. Αποφεύγει ωστόσο τον κηρυγματικό λόγο, φανερώνοντας πηγαία έμπνευση και δωρεά. Η βαθιά του ευαισθησία και ευλάβεια δονούνται από την παλλόμενη πίστη, που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ο οποίος αγωνίζεται να υψωθεί μέσα από την άσκηση την πνευματική, για να βρει τον μυστικό δρόμο, που οδηγεί στην αλήθεια.

Σε μια εποχή ελάσσονος γλωσσικής αυτοπεποίθησης και συνείδησης, που είναι προϊόν της ολοκληρωτικής κατάρρευσης των αξιών και των πατροπαράδοτων ερεισμάτων του Ελληνισμού, φωνές σαν αυτή του Τάσου Βυζάντιου έρχονται σαν το λάδι να γλυκάνουν τις πληγές και να απαλύνουν τον πόνο για τη σύγχρονη έκπτωση. Ταυτόχρονα, βάζουν το θεμέλιο λίθο για να ορθωθεί η νέα οικουμενική διάσταση,- ο νέος μύθος, μέσα από τα πιο πλούσια ομηρικά δώρα. Αυτά δεν είναι άλλα από τις λέξεις της γλώσσας μας που βαδίζουν αιώνες τώρα στα χώματά μας, αφήνοντας τα χνάρια τους έως τα πέρατα του κόσμου.

Το δεύτερο βιβλίο του Τάσου Βυζάντιου έχει τον τίτλο "Όπου γης" . Το εξώφυλλο, όπως και εκείνο του πρώτου βιβλίου κοσμεί ένας εξαιρετικός πίνακας της ζωγράφου Αθηνάς Μπετίνη - Καπράρα, ζωντανού μέλους της Ελληνικής Παροικίας στο Λονδίνο.

Στο βιβλίο αυτό ο ποιητής δείχνει εξαρχής τις προθέσεις του. Από τον τίτλο ακόμη κατανοεί ο αναγνώστης ότι ο ποιητής έχει ως κύριο σημείο αναφοράς το ταξίδι.

Αυτό φανερώνει τόσο η αφιέρωση στα παιδιά του, που τα χαρακτηρίζει ως πρόθυμους συνταξιδιώτες, όσο και το μότο από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β΄ του Γιώργου Σεφέρη: "το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρινό ταξίδι".

Και πραγματικά από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του κόσμου, από το "εγένετο φως" ως τις μέρες μας ο κόσμος γνώρισε, γνωρίζει και θα γνωρίζει το αθάνατο ταξίδι. Το ταξίδι που δημιούργησε τον κόσμο και το στερέωμα, που δημιούργησε τον άνθρωπο, που και αυτός με τη σειρά του, σαν πιστή αντιγραφή της κίνησης του κόσμου βάδισε μέσα του, στο διηνεκές, για να βρει το προσωπικό του φως. Αυτό που οδήγησε στη δημιουργία του πολιτισμού και των ηθικών αξιών με τις οποίες πορεύεται ως τις μέρες μας προσπαθώντας να προσεγγίσει το σημείο της αγωνίας του, να ξεπεράσει τη φθορά και τον θάνατο, να βρει προσπέλαση πέρα από το σκότος της ύπαρξης, στη μεταφυσική θεώρηση του φωτός που εξαγνίζει και εξανθρωπίζει, που καυτηριάζει, όπως θα έλεγε και ο Euros Bowen "τη ρίζα της ενοχής της γης".

Ο μυστικιστικός τόνος και η αναζήτηση της καθαρής όρασης διαπερνά ως μελωδικός οιακισμός τους στίχους για να τους οδηγήσει σε παράταξη μάχης με τον αγνωστικισμό και την αγωνία που καθυποβάλλουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Το πέρασμά του από το Άγιο Όρος, το περιβόλι της Παναγίας, όπως το αποκαλούμε, τον μεταφέρει στην εμπειρία της βαθύτερης άσκησης, την "εμπειρία της ερήμου", που πρέπει να υποστεί ο ασκούμενος για να γευθεί τη δρόσο των ουρανίων, την πλήρη αποκοπή του από τον θόρυβο των λέξεων, για να μπορέσει να φθάσει στην έννοια, μέσα από τα άπειρα εμπόδια. "Ο κόσμος κοιμάται ήσυχος, η προσευχή ξαγρυπνάει", αναφέρει στο ποίημα "Στρατοκόποι", για να καταλήξει:

Οι γλάροι τραγουδούν ασταμάτητα
Ένα δικό τους σκοπό
Αφυπνίζοντας μια κατοικημένη πολιτεία
Όπου εδώ και χίλια χρόνια
Δεν εγεννήθηκε κανείς
Και η ματιά ανοίγει.

Πιστεύουμε ότι σήμερα σας παρουσιάσαμε έναν Έλληνα ποιητή που με την παρουσία του κοσμεί και τον λόγο του ποιητή και το έργο της εκκλησίας. Οι δύο αυτές ιδιότητές του, του ιερέα και του ποιητή, αλληλοσυμπληρώνονται και εξασφαλίζουν στον Τ. Β. την ισορροπία και την αρμονία. Όπως αναφέρει ένας σπουδαίος κριτικός η διαφορά του μυστικού από τον ποιητή – στην προκείμενη περίπτωση του ιερέα από τον ποιητή- είναι ότι ο μυστικός παλεύει στη ζωή του να ενωθεί με τον Θεό, ενώ ο ποιητής επιζητεί να μεταφέρει τη γνώση που έχει αποκτήσει στον άνθρωπο. Ο ποιητής είναι κάτι σαν τον Προμηθέα που μαρτύρησε για να προσφέρει το δώρο της φωτιάς στους ανθρώπους που έλιωναν στο σκοτάδι».

Κατόπιν, ευχαρίστησε ο ποιητής, λέγοντας:

«...Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη που κυριαρχεί πέρα και πάνω απ’ όλα είναι η ίδια η Ποίηση, που είναι γένους θηλυκού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, γιατί μόνο το θηλυκό έχει την ευλογία και τη χάρη να γεννά. Κι η Ποίηση είναι μια πληθωρική μήτρα, που γεννά και τροφοδοτεί τον κόσμο ολόκληρο με ωραιότητα και αισιοδοξία, υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τον πόνο και το μαρασμό...

Ο προπορευόμενος εμού στα μονοπάτια της Ποιητικής δοκιμής, Ουαλός Ποιητής Euros Bowen, έχει δηλώσει με σαφήνεια περισσή ότι "η Ποίηση δεν είναι λέξεις, αλλά ο χορός της φωτιάς". Κατ’ ουσίαν δηλαδή η Ποίηση, για τον Ουαλό συνασκητή μου, είναι φωτιά. Ο Κέλτης δημιουργός, λοιπόν, υπογραμμίζει -εν πλήρη συνειδήσει- ότι η Ποίηση είναι φωτιά, όχι με την έννοια την καταστροφής και της απάλειψης, αλλά με την εξαιρετική έννοια του καυτηριασμού, της κάθαρσης και επομένως της θεραπείας. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ας παραπέμψουμε με συντομία στο Ποίημά του "Ο Παντοκράτωρ της Κεφαλού", το οποίο τελειώνει ως εξής: "Μάτια του Παντοκράτορα, φωτιά που καυτηριάζει τη ρίζα της ενοχής της γης".

Αυτός ο Παντοκράτορας, ο Ποιητής ορατών τε πάντων και αοράτων, είναι και παραμένει πάντα ο αυθεντικός πρωτομάστορας Ποιητής, αυτός που καυτηριάζει κάθε ενοχή και ως εκ τούτου θεραπεύει, ανανεώνει κι αναδημιουργεί. Επομένως, η Ποίηση είναι πραγματικό φάρμακο θεραπείας, ζωής και αθανασίας.

Πως, λοιπόν, να μην την υπηρετούμε;»


Ακολούθησε δεξίωση με πλούσια κεράσματα και ελληνικά κρασιά, την οποία είχαν επιμεληθεί τα μέλη του Δ.Σ. της Εταιρείας Πελοποννησίων, όπως επίσης και η κα. Άννα Αναστάση και ο κ. Σωτήρης Μερεντίτης. Στην διάρκεια της δεξίωσης ο π. Αναστάσιος υπέγραψε τα αντίτυπα των βιβλίων.

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Χειμώνας πάνω απ' τα Στροφάδια (β΄ μέρος)













Χειμώνας; Μάλλον, καλοκαιρινές δείχνουν οι παραπάνω φωτογραφίες, ξεγελώντας τον θεατή. Και όμως είναι νοεμβριάτικες! Το μεσογειακό φως κάνει πάλι το θαύμα του, μετατρέποντας το πένθιμο τοπίο σε αναστάσιμο! Όταν όμως θυμώνει ο Χειμώνας, επιδείχνει τις φοβιστικές του τις δοντάρες, ιδίως εκεί στα νησάκια, όπου ο νους αποξεχνιέται κι έχουν διάθεση ν' ασκητέψουν οι καρδιές, των όσων δυναμένων να πάνε και να μείνουν εκεί, έστω και για λίγο.

Και οι σημερινές μας φωτογραφίες οφείλονται στην καλοσύνη του π. Σεραφείμ, ο οποίος αγαπά το πολυπεριοδικό μας και το "εκτρέφει" με τόσο όμορφες εικόνες! Τον ευχαριστούμε!

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Οι "Σκλάβοι στα δεσμά τους": Αυτοί, χωρίς εαυτούς...

Παρουσιάζει ο π. Παν. Καποδίστριας

Ο καλός φίλος μου σκηνοθέτης Τώνης Λυκουρέσης, με την ευγένεια που τον διακρίνει, μερίμνησε ώστε απόψε να δω τη ταινία του "Σκλάβοι στα δεσμά τους", τη βασισμένη σε λογοτέχνημα του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.

Είμαι αμέσως μετά την προβολή και δεν μπορώ να μην είμαι ιδιαίτατα φορτισμένος από τη θέασή της. Δεν μένω μόνο στη δυνατή ιστορία -σκαμπίλι στον επτανησιακό καθωσπρεπισμό των αρχών του 20ού αιώνα- αλλά μ' ενδιαφέρει να υπερτονίσω ορισμένα στοιχεία και σημεία, τα οποία -θεωρώ- δηλούν τη σκηνοθετική επάρκεια και την ευθύβολη ματιά του Λυκουρέση.

Το κινηματογραφικό χρώμα ήταν τόσο υποβλητικό, ώστε γινόταν στενάχωρο, αν όχι φυλακιστικό, αντικατόπτρισμα πάντως των στενάχωρων ψυχών και των συνθηκών καθημερινής ψευδο-ζωής της μυθιστορίας. Οι νοητοί όφεις, που κατέφαγαν εντέλει τον Οφιούχο, εξαιρετικά ευδιάκριτοι ανά πάσα στιγμή. Οι χαρές τόσο στερεμένες, ώστε να είναι εντελώς ανύπαρκτες. Το αρχοντικό κόκκινο των εσωτερικών τοίχων έμοιαζε δυσώδες, όπως και η υγρασία στα πεζούλια και την ψυχή της Κέρκυρας. Τα ρούχα εγκιβώτιζαν την κακοτυχία μιας ολόκληρης ξεθωριασμένης εποχής. Τα προπατορικά πορτρέτα καλοδέχονταν τα σκισίματα των καναβάτσων τους, ώστε να λυτρωθούν -έστω κι έτσι- οι εγκλωβισμένες μορφές και οι παγωμένοι μορφασμοί των μοιραίων προγόνων. Οι όσοι ερωτισμοί, ανοργασμικοί και με άλφα στερητικό, εξαιτίας του περιρρέοντος παρακμιακού τοπίου και της εσωτερικής ανεστιότητας. Το φως πλάγιο και ατελέσφορο στα λυπηρά δωμάτια, με θέα στο πέλαγος του Πουθενά και ηχώ τη Σιωπή. Ο Άλκης, ο φτισικός αδικημένος της Αγάπης, απείκασμα όλων των αδιέξοδων και αποδιοπομπαίων ερώτων νυν και αεί. Η Ευλαλία, θυσία στην αλαλία των κατεστημένων συμφερόντων και των αδιάγνωστων σκοπιμοτήτων. Κακόμοιροι όλοι τους, παραδομένοι στα ένστικτα και τις τριβές της Ιστορίας. Δαχτυλίδια, δίχως δάχτυλα... Αυτοί, χωρίς εαυτούς... Σκλάβοι στα δεσμά τους, όνομα και πράμα...

Ο Λυκουρέσης πέτυχε με το παραπάνω -πιστεύω- αυτό που επιθυμούσε! Και το βεβαιώνω τούτο μετά λόγου γνώσεως, επειδή γνωρίζω, ότι ο Τώνης ανέκαθεν στην Τέχνη του δεν περιορίζεται σε μιαν απλοϊκή καταγραφή γεγονότων, μια συνήθη ανατομία εποχής ή μιαν ατμοσφαιρική ηθοπλασία, αλλά ορέγεται (επιτρέψατέ μου, παρακαλώ, την έκφραση) τη νεκροψία τεθνεώτων συναισθημάτων, προς γνώσιν πάντως και συμμόρφωσιν... Και τούτο, επειδή πολύ καλά γνωρίζει (και όλοι το γνωρίζουμε, ας μην τρέφουμε αυταπάτες), ότι όλα τα παραπάνω που αναφέραμε και άλλα τόσα που αιχμαλωτίζονται καρέ-καρέ στην ταινία και δεν μπορούν με λόγια να περιγραφούν, επιστρέφουν ανά εποχή... Μπορεί με άλλα ρούχα, άλλα χρώματα, άλλα δάκρυα, άλλες μορφές, άλλους λυγμούς και μορφασμούς, όμως επιστρέφουν... Όλα εντέλει ανακυκλώνονται, πορευόμενα όπως-όπως στον μοιραίο κύκλο της Ανάγκης.

Ευχαριστώ τον πολύτιμο Φίλο Τώνη Λυκούρεση για την ευκαιρία που μού χορήγησε απόψε και τού εύχομαι πάντα επιτυχίες.

Να σημειώσω τέλος, ότι παλαιότερα δημοσιεύσαμε δύο εξαιρετικές θεάσεις της ταινίας, τις οποίες ετοίμασαν ειδικά για το πολυπεριοδικό μας δύο πιστές αναγνώστριές μας, η Αριάδνη και η Αναΐς, τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ αντίστοιχα.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Micromeria Browiczii (Labiatae), ένα ασυνήθιστο φυτό στη Ζάκυνθο


Η πιστή φίλη και καλή συνεργάτις του πολυπεριοδικού μας Μαρία Σιδηροκαστρίτη μάς γνώρισε την ύπαρξη μιας εξόχως σημαντικής για τη Ζάκυνθο επιστημονικής ανακοίνωσης.

Πρόκειται για την εργασία των Kit Tan και Jerzy Zieliński στο Περιοδικό Polish Botanical Journal 46(1): 31-33, 2001, η οποία αφορά σ' ένα ασυνήθιστο -προφανώς- φυτό, το Micromeria Browiczii, το οποίο συνάντησαν οι παραπάνω ερευνητές στην ευρύτερη περιοχή του Αγαλά της Ζακύνθου.

Τα στοιχεία του εν λόγω άρθρου είναι τ' ακόλουθα:


MICROMERIA BROWICZII (LABIATAE), AN UNUSUAL NEW SPECIES FROM ZAKINTHOS (IONIAN ISLANDS, GREECE).

Abstract: Micromeria browiczii, sp. nov. belonging to Micromeria Benth. sect. Micromeria, is described as a species new to science. It occurs near coastal cliffs on Zakinthos, the Ionian island nearest the Peloponnese in southern Greece. It is a morphologically well-defined species, distinguishable by its neat revolute leaves and dense greyish indumentum.

Key words: Micromeria, new species, Zakinthos, Ionian Islands, Greece

Kit Tan, Botanical Institute, University of Copenhagen, 140 Gothersgade, DK-1123 Copenhagen K, Denmark; e-mail: kitt@bot.ku.dk
Jerzy Zieliński, Polish Academy of Sciences, Institute of Dendrology, Parkowa 5, Kórnik, PL-62-035 Poland; e-mail:
jeziel@rose.man.poznan.pl or jeziel@poczta.onet.pl

Για όσους επιθυμούν να το αναγνώσουν ολόκληρο, το παραθέτουμε φωτογραφικά. Κάνοντας κλικ σε κάθε ακόλουθη σελίδα, γίνεται μεγέθυνση:



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Στην Ελληνική Κοινότητα του Germiston στο Johannesburg



Πριν λίγο έφθασε με το e-ταχυδρομείο η παρακάτω πρόσκληση από το Germiston του Johannesburg:

Σας προσκαλούμε στην Χριστουγεννιάτικη Συναυλία
«ΥΜΝΟI ΑΓΓΕΛΩΝ»
την Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009 και ώρα 6.30 μ.μ. στον Ιερό Ναό
του Αγίου Ιωάννου της Ελληνικής Κοινότητας του Germiston.

Στην όμορφη τούτη βραδιά θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τις καινούργιες αγιογραφίες της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη που αποτελούν κόσμημα για την Εκκλησία μας.

Θα ακολουθήσει δεξίωση / cocktail στην Κοινοτική Αίθουσα.

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ

π. Γιάννης
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ
Κ. Κουσιάκης


Με συγκίνησε το κάλεσμα, όχι μόνον επειδή προέρχεται από έναν συντοπίτη και φίλο ιερέα, τον δραστήριο Αρχιμανδρίτη Ιωάννη Τσαφταρίδη (ο οποίος εκδαπανάται στην διακονία των Ελλήνων στη Νότιο Αφρική), αλλά κι επειδή προέρχεται από το εξαιρετικό αυτό κράτος της αφρικανικής ηπείρου, το οποίο (ως πολύ γνωστόν) λάτρεψα, όταν πριν δυο χρόνια βρέθηκα εκεί για μια περί Σολωμού διάλεξη, φιλοξενούμενος του παπα Γιάννη των συνεργατών του.
Μη νομίζετε, ότι χρειάζομαι και πολλά παρακάλια για να φύγω. Έτοιμος είμαι!... Όμως, μια και αυτό είναι πολύ δύσκολο, η Πρόσκληση μού δίνει την ευκαιρία να φύγω έστω και εικονικά μες από τις πλείστες φωτογραφίες που έφερα από εκεί και που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί.

Σάς παίρνω μαζί μου λοιπόν! Χωράτε όλοι στις αποσκευές! Για να είμαστε μάλιστα συνεπείς με την παραπάνω Πρόσκληση του παπα Γιάννη, θα παραμείνουμε στον αυλόγυρο της Ελληνικής Κοινότητας.


Πρόκειται για ένα τεράστιο οικόπεδο, ιδιαίτερα φροντισμένο και φιλόξενο, όπου αναπτύσσεται η όλη κοινοτική ζωή των Ελλήνων της της μεγάλης περιοχής του Germiston.



Στο κέντρο δεσπόζει μεγαλοπρεπής και υποβλητικός ο ναός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, οικοδομημένος σε στιλ γοτθικίζον.







Το εσωτερικό του ναού ευρύχωρο και φιλικό, όπου τελούνται οι λειτουργικές / λατρευτικές ανάγκες των Ελλήνων. Σύμφωνα με την σημερινή Πρόσκληση, οι αγιογραφίες που φαίνονται στις φωτογραφίες άλλαξαν, επειδή όντως ήταν κακοφτιαγμένες και στη θέση τους ιστορήθηκαν άλλες, πιο προσεγμένες και ποιοτικότερες από τον επίσης Ζακύνθιο εικαστικό Διονύση Πάλμα.








Δίπλα στον ναό υπάρχει ένα τεράστιο κτίριο, όπου στεγάζονται τα Γραφεία, η Αίθουσα Συνεστιάσεων και λοιποί κοινόχρηστοι χώροι. Ας πούμε, το διοικητικό κέντρο της Κοινότητας.




Εδώ στην μεγάλη Αίθουσα πραγματοποιούνται οι διάφορες συναυλίες, οι χοροί και πάνω απ' όλα (!!!) τα τρικούβερτα ελληνικά τσιμπούσια, με κάθε ευκαιρία οικογενειακής ή κοινοτικής ή εθνικής χαράς!


Πίσω από την εκκλησία και το κεντρικό κτίριο της Κοινότητας, στο μεγάλο καταπράσινο οικόπεδο, υπάρχουν κάποια άλλα μικρότερα (πλην απαραίτητα) κτίσματα:








Εδώ στεγάζεται ο "Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Νέων και Φοιτητών Νοτίου Αφρικής". Πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία της συνένωσης της φοιτητιώσας νεότητας των Ελλήνων επί το αυτό!






Εδώ και το Κοινοτικό Σχολείο, όπου η νέα γενιά πασχίζει πάνω απ' όλα να προσλάβει την ελληνική γλώσσα και τον προπατορικό μας πολιτισμό. Από το τζαμένιο παράθυρο, με τις ζωγραφισμένες ελληνικές σημαιούλες, αιχμαλωτίζω την σχολική αίσθηση: Τα θρανία, τ' ανοιχτά βιβλία, η γνώριμη υδρόγειος σφαίρα!


Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails