π. Βασιλείου Θερμού: "Οδύνη Σώματος Χριστού. Κεφάλαια εκκλησιαστικής αυτογνωσίας"

Έλαβα κατά τις ημέρες των εορτών που μάς πέρασαν, ως δώρο αδελφικό, το νέο βιβλίο του αγαπητού π. Βασιλείου Θερμού, υπό τον σκληρά υποβλητικό τίτλο "Οδύνη Σώματος Χριστού. Κεφάλαια εκκλησιαστικής αυτογνωσίας", που κυκλοφόρησε πρόσφατα (Νοέμβριο 2009) από τη σειρά "Ορθόδοξη Μαρτυρία" των εκδόσεων "Ακρίτας", μ'  ένα κολάζ του συγγραφέα στο εξώφυλλο.

Για μιαν ακόμη φορά ο ευαίσθητος κληρικός, παιδοψυχίατρος και ποιητής, δεν συγκαλύπτει ενοχικά, αλλ' αποκαλύπτει συμπονετικά τις διαρκώς αιμάσσουσες πληγές της Εκκλησίας (ήτοι του Κυριακού Σώματος), όχι για να το εκθέσει αδιέξοδα ή να το διαπομπεύσει βλάσφημα, αλλά για ν'  αντιμετωπίσει το πρόβλημα κατά πρόσωπον και -ει δυνατόν- με τη σύμπραξη όλων των μελών, να τ' οδηγήσει σε θεραπεία και ολοκληρία.

Όπως ο ίδιος ο π. Βασίλειος στην Εισαγωγή του τονίζει, Τα κείμενα και οι ομιλίες του τόμου αυτού ψηλαφούν την οδύνη του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας μας, όπως αυτή αναδύεται μέσα από τις ατομικές και συλλογικές μας ατέλειες. Νοοτροπίες και στάσεις ασύμβατες με το εκκλησιαστικό φρόνημα, αλλά από πολύ καιρό εγκατεστημένες στην καρδιά του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι, προκαλούν οδύνη που όμως έχει τη δυνατότητα να γίνει αφυπνιστική.

Ταυτόχρονα θέλουν να καλέσουν σε ενότητα κληρικών και λαϊκών. Ενότητα στη διάγνωση των αρρωστημάτων, ενότητα στην από κοινού θεραπεία τους. Το βολικό ξεφόρτωμα της ευθύνης είναι πια παρελθόν και μόνο προσθέτει στην οδύνη μας. Όσοι κληρικοί και λαϊκοί προβληματίζονται σοβαρά και υπεύθυνα έχουν από καιρό διαπιστώσει πως οι πληγές του Σώματος του χριστού "φωνάζουν" για κοινή νοσηλεία τους, απαιτούν από όλα τά μέλη να συντρέξουν.

Αν τα δικά μας λάθη και αρρωστήματα γίνονται πηγή οδύνης για το Σώμα του Χριστού, τότε μια άλλη οδύνη, αυτή της μετάνοιας, αποτελεί προϋπόθεση για έξοδο. Ο τίτλος του βιβλίου ανταποκρίνεται  σε αυτή τη δισημία της οδύνης, κατά την οποία το Σώμα του Χριστού αποφασίζει να αναλάβει το κόστος της μετάνοιας και της αλλαγής.

Έτσι, το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε οι πιστοί με τον εαυτό μας είναι να μετατρέψουμε τις οδύνες σε ωδίνες. Ώστε να γεννηθεί ένα νέο και υπεύθυνο εκκλησιαστικό φρόνημα που θα συνδέσει την παράδοσή μας με το αδυσώπητο σήμερα και το απαιτητικό αύριο.