© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Και "Πυραγός επί τιμή" ο π. Βασίλειος Θερμός

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας


Τη νέα ποιητική συλλογή του (έκδ. 2010) είχε την καλοσύνη να μού αποστείλει πριν από λίγες ημέρες ο παμφίλτατος συναδελφός π. Βασίλειος Θερμός. Φέρει τον υπαινικτικό τίτλο "Πυραγός επί τιμή" και διανθίζεται με 7 δικά του κολάζ, σχολιαστικά ούτως ή άλλως της δυναμικής των ποιημάτων του, επιλογικά δε έχει τεθεί η ομιλία του "Η άδηλη ποίηση των κρυφών ιερέων", την οποίαν είχε εκφωνήσει στην βραδιά περί Ιερατικής Ποίησης, στην Πάτρα, τον Ιανουάριο του 2007.
Από εκείνη την βραδιά, μπορείτε να ξαναδείτε ολόκληρη την ομιλία Θερμού στη Βιβλιοθήκη μας, τα Παραθέματα λόγουεδώ

Ο π. Βασίλειος [βλ. διπλανή φωτό, αποτυπωμένη από Π.Κ. στο Μπανάτο Ζακύνθου, Ιούλιο 2009], όπως πράττει και στα προηγούμενα ποιητικά βιβλία του "Φωνήεντες στεναγμοί" (1996) και "Ονειροδρόμιο" (2003), βάζει κι εδώ τον "αδιάκριτο" δάκτυλο της Ποίησης επί πληγών σε διαρκή αιμορραγία. Θα έλεγα, ότι πρόκειται για εμμελή συνέχεια των ψυχογραφημάτων που "διαπράττει" μέσω των άλλων μεστών και νυκτικών επιστημονικών κειμένων ή ενασχολήσεών του. Καταβυθίσεις επιχειρεί στην εσωτερική άβυσσο του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος, εάν συμβεί κατ'  αυτάς να δηλώνει και Χριστιανός Ορθόδοξος, έχει συχνότατα γράψει την αυθεντικότητα της ανθρώπινης υπόστασης στα παλαιότερα των υποδημάτων του ή έστω έχει ιδρύσει την προσωπική του ιδιοτροπία ως αμετακίνητη πεποίθηση κι εντός των τειχών του λαβυρίνθου αυτού ταλανίζεται αδιέξοδα.

Το κάθε ποίημα είναι ξεγύμνωμα εαυτών και αλλήλων. Είναι τόσο δυνατά τα ρίχτερ του εκπεμπόμενου μηνύματος, ώστε δεν πολυενδιαφέρει τον π. Βασίλειο η ποιητικότητα με την αυστηρή έννοια της Τέχνης του Λόγου. Ο αναγνώστης τίθεται στον τοίχο αφοπλισμένος και καλείται σ' επανόρθωση ή ωθείται να πέσει στα γόνατα προς μετάνοιαν.

Θεωρώ ότι ο αγαπητός μας π. Θερμός, με τη θερμότητα του συναισθήματος που εκπέμπει, κατορθώνει το προσδοκώμενο: Την τροπή σε αυτομεμψία και ως εκ τούτου σε μαλάκωμα εντέλει της ενδεχόμενης σκληροκαρδίας των αναγνωστών του.

Λόγου χάριν, ερανιζόμαστε τρία μικρά χαρακτηριστικά ποιήματα από το ανά χείρας βιβλίο, ως σήματα πορείας:


ΑΛΛΕΡΓΙΚΟ ΣΟΚ

Λέξεις λόγια λέξεις σμήνος μελισσών.
Άλλοι σκορπίζουν μακριά το συντομώτερο.
Άλλοι τις υποτάσσουν με καπνούς ιδεών.
Άλλοι τσιμπήθηκαν από μία και μόνη
και έκτοτε δεν συνήλθαν ποτέ.


ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Από τη νοσταλγία
κανένας δεν επέζησε
για να μάς πει πώς είναι εκεί.


ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Συ όλα τα γνωρίζεις, Θεέ μου
και όμως είσαι ο πλέον εύπιστος.
Πάντα εμπιστεύεσαι μια καινούργια αρχή.
[Αυτά και άλλα ποιήματα από την εν λόγω  συλλογή διαβάστε στη Βιβλιοθήκη μας, τα παραΘέματα λόγου, εδώ.]

18 σχόλια:

Anastasios είπε...

Χριστός Ανέστη και καλημέρες θερμές!

Τελικά, αδελφέ μου, συμπορευόμαστε (και συμπάσχουμε!) με έναν... μυστικό τρόπο!

Προφανώς αυτή είναι η κλίση μας!

Μακάρι να επιτύχουμε και το "μαλάκωμα της σκληροκαρδίας" που υπεύθυνα και εμπνευσμένα προτείνεις...

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Είναι ευανάγνωστο το:
"έχει ιδρύσει την προσωπική του ιδιοτροπία ως αμετακίνητη πεποίθηση κι εντός των τειχών του λαβυρίνθου αυτού ταλανίζεται αδιέξοδα."
Και,
βρίσκω να του απαντάει καίρια το Μεγαλειώδες:
"Συ όλα τα γνωρίζεις, Θεέ μου
και όμως είσαι ο πλέον εύπιστος.
Πάντα εμπιστεύεσαι μια καινούργια αρχή."

P. Kapodistrias είπε...

Αναστάσιε, Αληθώς Ανέστη Επιτέλους!

Ωραία η παρατήρησή σου! Το μαλάκωμα προϋποθέτει νίψη και νήψη, αλλά εμείς υπεκφεύγουμε, παριστάνοντας πως Κάτι είμαστε, οι ανόητοι, πολλάκις ταπεινολογώντας...

Αυτή η αυτοκόλασή μας...

Χαίρε και καλή δύναμη!

P. Kapodistrias είπε...

Ρεγγίνα,

Ναι, κατανοώ ότι σού αρέσουν οι στίχοι αυτοί! Κι εμένα και όλους μάς βολεύουν άλλωστε!
Όμως είναι ανάγκη να νοιώθουμε βαθιά στο είναι μας ότι η θεία Ευπιστία δεν συνιστά και θεία βλακεία. Διότι συχνά ο άνθρωπος καλουπώνει τον Θεό, όπως τον βολεύει.

Καλό και άγιο το έλεος Του και σαφώς μάς καταδιώκει αγαπητικά, αλλά να μην φθάνουμε να καθίσταται το άλλοθι της αέναης εμμονής μας στη χαμέρπεια.
Ο Θεός της Αγάπης και της Συγκατάβασης (βάσει του εκπεφρασμένου και αποκεκαλυμμένου στην Ιστορία Λόγου Του) είναι εύπιστος και πράος και υπομονετικός, καθόσον βρίσκουμε την δύναμη της ανόρθωσης και εφόσον διαπιστώνει μικρά έστω βήματα πνευματικής προόδου.

Εάν εμμένουμε κατάχαμα, ελπίζοντας στη θεία Ευπιστία, τότε μάταια ελπίζουμε. Τότε πολλά λυπημένος παραμένει έξω από τον αυτολαβύρινθό μας, αναμένοντας πικραμένος την έμπρακτη διάθεσή μας γι' ανόρθωση...

Για πόσο ακόμη όμως;

Άραγε το "ουκ εκπειράσης Κύριον τον Θεόν σου", μήπως ισχύει κ' εδώ, για όλους εμάς δηλαδή, που δοκιμάζουμε την ευπιστία και τις αντοχές Εκείνου;

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ναι, πιστεύω οτι όλοι "κατασκευάζουμε" ένα Θεό κατά τα δεδομένα της χωρητικότητας του μυαλού μας και της καρδιάς μας. Έχω πάντα την εντύπωση οτι απο καταβολής κόσμου, κάνουμε ότι μπορούμε, για να εξαντλήσουμε την ανοχή, και την "αντοχή" του Θεού. Είναι τόσες οι “κατασκευές” που θα έπρεπε να είχαν εξαντλήσει προ πολλού τα Θεία αποθέματα υπομονής, αν μας έμοιαζε.. Ωστόσο φρόντισε να μπορούμε να Του μοιάσουμε..
Νομίζω το κακό γίνεται όταν Του προσδίδουμε ιδιότητες ανθρώπινες των δικών μας εμπαθειών, ώστε όταν χρειάζεται, στα μικρά παιδιά τον παρουσιάζουμε Θεό-Τιμωρό,που απειλεί με την κόλαση ή σκληρό κριτή ή εργοδότη που κοστολογεί και αποδίδει σύμφωνα με τη μικρονοϊκή σκέψη μας και στενή λογιστική πρακτική.
Οι πιο πολλοί Τον φανταζόμαστε μ έναν τρόπο που μπορεί να είναι λάθος αλλά μάλλον δεν θα μας καταλογίσει αυτό, ξέροντας την περιορισμένη όρασή μας, αλλά και την πρόθεσή μας πίσω την ιδέα. Κανένας πίνακας ζωγραφισμένος δεν μπόρεσε ποτέ να “δει” το ζωγράφο. Το πολύ πολύ να δει την άκρη απο το Χέρι Του που κρατάει το πινέλο..Το πλάσμα δεν μπορεί να έχει ορατότητα του Πλάστη, εκτός απο τους Θεόπτες Αγίους.
Ο Πλάστης όμως γνωρίζει πολύ καλά το πλάσμα, αφού Εκείνος ζωγράφισε την καρδιά του, και γνωρίζει και τις αντοχές του, και τη χωρητικότητα του μυαλού που ο Ίδιος τοποθέτησε, και ξέρει και τη δύναμη όπως και την αδυναμία του. Υπάρχει κανείς που μπορεί να ξεγελάσει το Θεό; Είναι δυνατόν το πλάσμα να μπορεί αν ξεγελάσει τον Πλάστη; Υπάρχει σκέψη μας που δεν γνωρίζει; ούτως ώστε να μπορεί να κρυφτεί απο Εκείνον η πρόθεσή μας; Η βλακεία, θεωρώ οτι έχει το ιδίωμα να είναι μόνον ανθρώπινη..
Είναι δυνατόν να απελπίσει το πλάσμα του που παλεύει ,ποινικοποιώντας την πτώση της αδυναμίας του; όταν ξέρει οτι σηκώθηκε και συνεχίζει να παλεύει για την αγάπη Του, και είναι δυνατόν να μην απλώσει το Χέρι Του την τελευταία στιγμή για να κρατήσει έξω απο το νερό την ανάσα του πλάσματός του που δυσκολεύεται ν αναπνεύσει; Αφού για χάρη του ενός απείθαρχου προβάτου, εγκατέλειψε όλα τα συνετά πρόβατα, επειδή άξιζε να το σώσει. Εκείνα τα “συνετά” πρόβατα δεν ξέρω ακριβώς τι κάνουν και πόσο ασφαλή είναι, αν δεν ξέρουν πόσο εύκολα γλιστράει ο γκρεμός ενώ φαίνεται ήσυχο το λιβάδι και με προστατευτικά γύρω. Και δεν βοηθάει το ενιαίο της αγάπης , το διαχωριστικό: “εμείς” και “οι άλλοι”.
Δεν ξέρω εαν εγώ δεν έχω καταλάβει καλά όλα αυτά, και γι αυτό ρωτώ θεολόγους σ αυτό το βήμα, καθώς δεν το κατέχω το Ζήτημα που αφορά στο Θεό και στο βαθμό υπομονής, ανοχής, αντοχής, συγχωρητικότητας, ευσπλαχνίας Του και τις προϋποθέσεις και διαβαθμίσεις.

Εχω διαβάσει, με πολλή ελπίδα, οτι καμία αμαρτία, όσο μεγάλη κι αν είναι δεν μπορεί να κατανικήσει τα Σπλάχνα της φιλανθρωπίας του Θεού, και η καρδιά μου αυτό το καταλαβαίνει.

P. Kapodistrias είπε...

Ήμουν σίγουρος ότι θα επανέλθεις βασιλικότερη, ως Regina άλλωστε!!!

Γράφεις θεολογικότερη των θεολόγων και αυτό δεν είναι κακό. Τουναντίον!

Προσωπικά συμφωνώ σε όλα όσα αναφέρεις, όμως ίσως δεν κατανόησες αυτό που επεσήμανα ως άμεσο και περιτρέχοντα κίνδυνο: Ο ρέπων στην πονηράδα νους μας, πολύ συχνά υιοθετεί έναν άκρατο αποφατισμό και τολμώ να πω έναν αγαπητισμό ομιλώντας για τον Θεό (που ούτως ή άλλως δεν έχει απλώς αγάπη, αλλά ΕΙΝΑΙ η αυτοΑγάπη) κομμένο και ραμμένο στα ανθρώπινα μέτρα και στις δικές μας ανάγκες, κάτι ως άλλοθι των δικών μας γλοιωδών πράξεων ή σκέψεων!

Εμείς, ως μετέχοντες του εκκλησιαστικού Γεγονότος (κατά Γιανναράν) και στοιχιζόμενοι στην Ορθόδοξη πραγματικότητα και πνευματικότητα, κατέχουμε για κάθε ζήτημα εσωτερικής ζωής την ασφάλεια της σοφίας των Εκκλησιαστικών Πατέρων, σε συνδυασμό με τον θεόπνευστο λόγο του Ευαγγελίου.

Γενικεύσεις ή ρετσέτες είναι επίφοβες και κινούνται μόνον στην ατμόσφαιρα του απλού ή και απλοϊκού σκέπτεσθαι περί τον Θεό της Αγάπης και του Ελέους, δίχως όμως να προβαίνουμε σε εμπειρία και ψαύση του Κυριακού Σώματος, το οποίο αποκαλύφθηκε ιστορικά εν χρόνω άπαξ, αλλά δια των Ιερών Μυστηρίων προσεγγίζεται, τρώγεται και πίνεται μυστηριακά δια μέσου των αιώνων, σήμερα και κάθε μέρα, εδώ και τώρα!

Εάν μείνουμε μονάχα σε όσα γράφεις (τα οποία πάντως δεν δυσκολεύομαι να προσυπογράψω) θα έχουμε απλά μιαν εξωραϊσμένη θεωρία περί Θεού. Θα ισχυριζόμαστε διαρκώς ότι όντας Εκείνος Αγάπη, αποκαθιστά εντέλει τα πάντα όλα (βλέπε σχετική αιρετική του Ωριγένη περί αποκαταστάσεως των πάντων), τόσο που έχω ακούσει ευκαίρως ακαίρως να τίθεται θέμα αποκατάστασης και αυτού του Χίτλερ...

Όμως δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας μας η σωτηρία εξατομικεύεται, αφορώντας εσένα κι εμένα και τον καθένα ξεχωριστά και προσωπικά. Πολύ σοφά η Εκκλησία συστήνει, ανάμεσα στα άλλα, το Μυστήριο της Εξομολόγησης, μέσω του οποίου οι θεωρίες σαρκώνονται και το καμίνι της "ορθόδοξης ψυχοθεραπείας" (κατά την προσφυή έκφραση του Σεβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιεροθέου) αναφλέγεται αναδημιουργικά και καθαρτήρια. Ό,τι και να λέμε εμείς από εδώ, απλώς φιλολογο-θεολογούμε.

Εάν θέλεις κάτι πιο συγκεκριμένο, που να αφορά σε δεδομένες πτυχές του βίου σου (συγχώρησέ μου την σε πρώτο πρόσωπο αναφορά), βρες έναν ικανό Πνευματικό Πατέρα που να ταιριάζει στην ψυχή σου, βάλτε χάμου τον έσω ανθιστάμενον άνθρωπο και λιανίστε τον έως ότου συνέλθει, πάντοτε βέβαια με πνεύμα ταπείνωσης, αυτοσυναίσθησης, αυτομεμψίας. Με τη βοήθεια εκείνου και μόνον (εφόσον αξίζει, εννοείται) θ' ανακαλύψεις τον θεό της Αγάπης και το βάθος του Ελέους Του. Προς Θεού, όχι μόνη, όπως πλέον πράττουν οι Προτεστάντες και κάθε λογής προτεσταντίζοντες.
Εάν τον εμπιστευτείς, μπορεί και να υπάρξει ελπίδα διεξόδου! Εντός της Εκκλησίας πάντα, όπου συντελείται (κατά τα πιστεύματά μας) η Σωτηρία! Άλλωστε, κατά τον ιερό Κυπριανό "Extra Ecclesiam nulla salus" (Έξω από την Εκκλησία, καμιά σωτηρία).

Αυτά, αγαπητή Ρεγγίνα! Κατά τα άλλα, χαίρε και βασίλευε!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Κατ αρχήν, σέβομαι απολύτως τα όσα λέει η Ορθόδοξη εκκλησία- για να μη παρεξηγηθώ- και μακριά απο μένα η αίρεση.. Καθόλου δεν αμφιβάλλω για την πονηράδα του νου. Ούτε θέλω να βολευτώ σε κάτι εύπεπτο, αλλά μ ενδιαφέρει η Ουσία των πραγμάτων.
Έχω όμως απορίες.
Θέλω να ξέρω ποιές πράξεις θεωρούνται “γλοιώδεις”. Εκείνες που απαγορεύονται απο τις δέκα εντολές; Οι εντολές δεν δόθηκαν για να “πλησιάσουμε” την Αγάπη του Θεού; Η αγάπη δεν είναι η κύρια εντολή; Άρα ποιό είναι το κριτήριο των πράξεων, και το κριτήριο της κρίσης του Θεού; Δεν είναι η αγάπη ή η έλλειψη αγάπης που καθορίζει τις πράξεις; Ένας Θεός πέθανε χάριν της Αγάπης Του για μένα προσωπικά και για τον καθένα όχι για να τηρήσει συμβάσεις, αλλά, πέρασε τα εσκαμμένα, παραβιάζοντας συμβάσεις. Άρα δεν μπορεί να θέλει απο μένα υπακοή σε στείρους κανονισμούς αλλά μετοχή στην Αγάπη Του.
Καθώς “ο Θεός Αγάπη εστίν”, γλοιώδεις για μένα είναι όσες πράξεις στερούνται το κριτήριο της αγάπης. Κάνω λάθος;
Θεωρώ οτι κομβικό σημείο σε κάθε περίπτωση είναι το Πρόσωπο και η Αγάπη.
Συμφωνώ με την έννοια της ορθόδοξης ψυχοθεραπείας- έχω το βιβλίο- έτσι αντιλαμβάνομαι τη σχέση με τον πνευματικό που δεν είναι σχέση ισότιμη, αλλά συμπληρωματική. Ο “θεραπευτής” κατανοεί με ενσυναίσθηση τις ψυχικές διαδικασίες και τις ιδιαιτερότητες του ψυχισμού του θεραπευόμενου. Το Πρόσωπο και των δύο είναι και εδώ το θεμελιώδες μέγεθος. Οι λανθάνουσες θεραπευτικές δυνατότητες που κρύβονται μέσα στο πρόσωπο, οι ιδιαιτερότητες του ψυχισμού, ακόμα και της “διαταραχής” , γνωρίζονται και πάλι μέσω της αγάπης. Η Αγάπη είναι το θεραπευτικό πλαίσιο, και το γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο τελεσιουργείται το μυστήριο της θεραπευτικής επικοινωνίας.
Ποιός άγιος είπε να μαστιγώνεις την αμαρτία αλλά να προσέχεις τον άνθρωπο;
Πνευματικό Πατέρα έχω, τον καλύτερο που γίνεται!
Αν είναι αναγκαίο να μαστιγώσουμε και να “λιανίσουμε τον έσω ανθιστάμενον άνθρωπο” για να σωθεί, πρέπει να καταλάβω τη θεραπευτική διαδικασία χωρίς να πεθάνω. Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω την αγωγή, και δυσκολεύει η θεραπεία. Τον δυσκολεύω και με δυσκολεύει, αλλά ποιός είπε οτι η εμπιστοσύνη είναι εύκολη;Οι θεραπευτικές προοπτικές ανοίγουν με το κλειδί της αγάπης, που ξεκλειδώνει την εμπιστοσύνη στον θεραπευτή και ενεργοποιεί τα εσωτερικά αποθέματα θεραπευτικής ενέργειας.
Στο βαθμό που ο πνευματικός αποσύρει ψήγματα της εμπιστοσύνης του σ εμένα, αποσύρονται αυτόματα ψήγματα εμπιστοσύνης μου προς εκείνον, καθώς η εμπιστοσύνη προς τον θεραπευτή είναι έννοια ευαίσθητη που δρα αμφίδρομα.
Και , όχι! Εμπειρία δεν έχω και ζητώ να μάθω απο εκείνους που ζουν την Εμπειρία αυτής της Αγάπης.

P. Kapodistrias είπε...

Αγαπητή Φίλη Ρεγγίνα,

Θέτεις σαφώς θέματα που για ν' αναλυθούν ή προσεγγισθούν έχουν ξοδευτεί αίματα οι ιδρώτες των Πατέρων της Εκκλησίας.
Εμείς, ως εκκλησιαστικοί (τάχα μου) άνθρωποι, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε τον κανόνα Εκείνων, ιδρύοντας ο καθένας το δικό μας δόγμα εν ονόματι της Αγάπης του Θεού. Μόνον εν Συνόδω και Πανορθοδόξως δικαιούμαστε να δώσουμε νεότερες προοπτικές.

Ομολογώ, ότι πολλές φορές, χρησιμοποιώντας ξανά και ξανά στη μέχρι τώρα διακονία μου το γλυκύτατατο κατά τα άλλα και προσφιλέστατό μου μέτρο της Οικονομίας, πασχίζοντας μάλιστα να εγκοσμιώσω την όντως κατακλυσμιαία Αγάπη του Θεού, κινδύνεψα στις πλείστες των περιπτώσεων, αφενός μεν να παρεξηγηθώ, αφετέρου να ιδρύσω το ημέτερο (ιδιότροπο) Πηδάλιο περί του δέοντος γενέσθαι. Άσε, που όσο περισσότερο επιδείξεις ανοχή στα πταίσματα του εξομολογουμένου, τόσο περισσότερο εκείνος παγιώνεται στην πτώση του και μάλιστα με τη βούλα του πνευματικού, προωθώντας την έκβαση της ψυχικής υπόθεσής του στο... απώτερο μέλλον.

Είναι σαν ο γιατρός να διαπιστώνει νεόπλασμα εντός του ασθενούς του και να τού χορηγεί π.χ. ντεπόν εν ονόματι της αγάπης και του συνδέσμου που ενδεχομένως έχει με τον άρρωστό του. Όμως τούτο είναι καταφανές ότι δεν φανερώνει αγάπη, αλλά εγκληματική αμέλεια, για την οποίαν οπωσδήποτε θα τού ζητηθεί ο λόγος κάποια στιγμή.

Στα διάφορα θέματα που θέτεις, μπορώ μόνον από εδώ να σού επαναλάβω, από την ταπεινή μου (και όντως αμελητέα εμπειρία) ότι η Αγάπη του Θεού ως Μυστήριο που Είναι, μόνο βιωματικά προσλαμβάνεται από τον καθένα μας. Ακόμη και η αίσθηση του κατακλυσμιαίου της Αγάπης Του αποτελεί πεπερασμένη ανθρώπινη κατηγορία ως προς Αυτόν, αποτελεί όση γνώση από το Άγνωστο που μάς επιτρέπει Εκείνος να γνωρίζουμε δια των θείων Ενεργειών Του. Μες από τους σχολιασμούς του πολυπεριοδικού μας, όπως ίσως αντιλαμβάνεσαι, αποτελεί κουφότητα να επιθυμούμε να Τον περιορίσουμε αναλυόμενον...

Γι' αυτό -ο καημένος- σού έγραψα στο προηγούμενο σχόλιό μου, ότι στην Ορθόδοξη Εμπειρία και στο Εκκλησιαστικό Γεγονός αυτά "επιλύονται" ή "αναλύονται" στο εξομολογητήριο, ενώπιος ενωπίω με τον "καλύτερο που γίνεται" Πνευματικό Πατέρα.

Βεβαίως έχεις δίκιο ότι στη σχέση πνευματικού πατέρα και τέκνου τίθεται θέμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Όμως σε αυτή τη σχέση υπερέχει κατά τούτο ο Πνευματικός: Δεν είναι απαραίτητο ο εξομολογούμενος να καταλάβει την αγωγή, αλλά να επιδιώκει τη θεραπεία του με όποιο κόστος... Για φαντάσου όλοι οι ασθενείς να απαιτούσαν να κατανοήσουν πώς η μαστογραφία, πώς η αξονική ή τις προσμίξεις της χημειοθεραπείας... Κομφούζιο θα γινόμασταν...

Κάτι επιπλέον πολυσήμαντο: Όταν η εκατέρωθεν εμπιστοσύνη μεταξύ πνευματικού πατέρα και τέκνου διασαλευθεί, τότε καλύτερα η σχέση αυτή να σταματήσει για την ψυχική ωφέλεια και των δύο, διότι είναι καταδικασμένοι σε παλινωδίες και αδιέξοδα. Κάθε εμπόδιο σε καλό! Που σημαίνει ότι ο εξομολογούμενος μπορεί στον επόμενο τόνο να βρει τον πολυποθούμενο Κάλλιστο Πατέρα, ο δε εξομολόγος μιαν άλλη ψυχή που να τον έχει περισσότερη ανάγκη και πιθανόν να αναπτυχθεί η Οικειότητα που προαπαιτείται για τη Σωτηρία όλων, κάτω από τα Όμματα του κατεξοχήν Πατέρα και Ποιητή του Σύμπαντος.

υ.γ. Εννοείται, δεν θα συνεχίσουμε να κάμουμε εδώ διατριβή περί Θείας Αγάπης ή Εξομολογητικής. Νύξεις απλοϊκές και αποσπασματικές κάνω από τη φτωχιά μου εμπειρία κι εύχομαι να έχεις πάντα τον φωτισμό της Ανάστασης σε ό,τι κάνεις! Προσωπικά βγαίνω εδώ από το πλάνο!

None είπε...

Όπα, όπα ***** Βρε παιδιά, τα παραλέτε εδώ πέρα. Είπα να κάμω επίσκεψη και σε λίγο θα δώσω εξετάσεις θρησκευτικού τύπου. Μπα, σε καλό σας!

Αριάδνη είπε...

Τι έγινε εδώ αμα τη απουσία μου;;
Δηλώνω αδαής και μένω και κατάπληκτη ως ..Πρόεδρος!

P. Kapodistrias είπε...

None,

Μες στην κατήφεια της σήμερον και των παραπάνω σχολίων, με έκαμες και χαμογέλασα! Σ'ευχαριστώ!

P. Kapodistrias είπε...

Αριάδνη,

Τι έγινε;;;;;;; Ρωτάς;;; Πραξικόπημα... Αφού απουσιάζει συστηματικά, βρίσκουν άλλοι (!!!) και βασιλεύουν!!!!!!!!!!

Όμως εγώ αντέχω (ακόμη...) να σού υπερασπίζομαι τη θέση!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Αν κατάλαβα καλά, εμένα καλά μου "κλείσατε το διακόπτη" και δεν μπορώ να μιλήσω άλλο, κι απο πάνω με κουβεντιάζετε μ αυτήν την ..πρόεδρο; Και ποιά είναι τέλος πάντων αυτή η πρόεδρος; και απο πού έως που είναι πρόεδρος; και πού ακριβώς ..προεδρεύει;;

Αριάδνη είπε...

Προς: Ρεγγίνα/δια της ..Διευθύνσεως!
Αγαπητή μου,
Πώς απευθύνεσαι εσύ η αμαθής περί τα θεολογικά προς τους θεολόγους, έβαλες κι από δίπλα την ψυχανάλυση και εισάγεις «κενά δαιμόνια» και έχεις και άποψη; Και με ποια ..προσόντα;; Που πάς κορίτσι μου και μιλάς κι από πάνω;; Ενοχλείς!!! Το κατάλαβες;
Είσαι ανεπιθύμητη!!!
Ρωτάς ποιά είμαι εγώ;;;
Ήμουν, σ αυτό εδώ το οβάλ γραφείο, πολύ πριν εμφανιστείς εσύ με τα ..οικόσημά σου, και βέβαια μου πέφτει λόγος, καθώς έχω και κάτι αρμοδιότητες- ασχέτως εάν δεν είναι επισήμως καταχωρημένες, κι έτσι μου τις αμφισβητεί και η κάθε βασίλισσα χωρίς θρόνο..
Κι αμέσως μάλιστα θα σε βάλει στη θέση σου ο Αρμόδιος, και θα σου πει ότι σε ..αφορίζει – με την αρμοδιότητα που έχει- και θα πάς και στο πυρ το εξώτερον! Με δική μου εισήγηση ως προέδρου!!!

P. Kapodistrias είπε...

Ρεγγίνα,

Σε μια βασίλισσα ουδείς δύναται να τής κλείσει τον διακόπτη. Βρίσκει πάντα τρόπους επιβίωσης!!!

Αντίθετα, η Πρόεδρος Αριάδνη (να σού εξηγήσω) έχει παράδοση στις σελίδες πολυπεριοδικό μας, όταν εσύ ούτε καν το εδιανοείσο ή έστ απλώς επορφυρογεννιόσουν... Μέχρι ολόκληρο ταξίδι έκαμε προς τα Γραφεία μας, ώστε να "εξασφαλίσει" την "αριστίνδην" προεδρία του... Φαν Κλαμπ μας!!!... Δεν είμαστε αγνώμονες. Τα χρεωστούμε αυτά. [Προς Θεού δεν υπονοώ ότι χρειάζεται να έλθεις εδώ. Μακριά και αγαπημένοι!]

Εσύ, τι θέλεις, τι ζητάς τώρα; Είσαι μια Ρεγγίνα, η οποία rosas amat, πολλές μάλιστα φορές βασιλικότερη του βασιλέως, άσε και κνέναν άλλον να προεδρεύσει σ' ένα έστω υποτιθέμενο προεδρείο!

Βάστα, καημένη Αριάδνη, βάστα!!!


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ελπίζω να καταλάβουν οι φίλοι αναγνώστες (εν πρώτοις η Αριάδνη και η Ρεγγίνα, αλλά και ο π. Θερμός, εάν μάς διαβάζει) ότι όλο αυτό είναι ένα χαριτολόγημα και να μην παρεξηγηθούμε.

Καλημέρες σε όλους και όλες, βασίλισσες και μη!

P. Kapodistrias είπε...

ΕΛΗΦΘΗ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ E-MAIL ΑΠΟ ΤΟΝ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΘΕΡΜΟ. ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ:


Πάτερ μου σ’ ευχαριστώ πολύ για τον πάντα καλό σου λόγο.

Με αναγόρευσαν πράγματι πυραγό επί τιμή, δηλαδή με εμπιστεύθηκαν και μου ανέθεσαν να σβήνω φωτιές, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αποστολή μου ήταν να τις ανάβω.

Αντιλαμβάνεσαι ότι ο τίτλος αναφέρεται στις φαντασιώσεις που τρέφουν για μας οι άνθρωποι, και στην απόσταση που αυτές έχουν από το πραγματικό μας έργο. Βέβαια βρήκα εν τω μεταξύ την ευκαιρία να «παίξω» και με άλλες δυνατότητες του τίτλου.

Την αγάπη μας στην ωραία οικογένεια σου και τους χαιρετισμούς μας στην «μυροβόλον».

P. Kapodistrias είπε...

Σημείωση για τους Φίλους που διαβάζουν μόνον τα σχόλια:

Στο κάτω μέρος της ανωτέρω παρουσίασής μας περί π. Θερμού έχει τεθεί από χθες το βράδυ ένα νέο λινκ, μέσω του οποίου οδηγείσθε στη Βιβλιοθήκη μας, δηλαδή τα "Παραθέματα λόγου".
Εκεί ανεβάσαμε 10 ποιήματα από τη νέα εν λόγω ποιητική συλλογή του π. Βασιλείου. Αξίζουν τον κόπο!

P. Kapodistrias είπε...

ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ χαριτολογώντας πάλι.

Όταν απαντούσα παραπάνω στη Ρεγγίνα, δεν είχα δει ακόμη ότι απάντησε κιόλας η Πρόεδρος Αριάδνη.

Κορίτσια, ΣΕΜΝΑΑΑΑΑΑ!!!!! Προέχει η Αγάπη! Και τα αξιώματα θα τα βρούμε.

Επειδή όμως, ως καθήμενος σε Οβάλ Γραφείο, μού αρέσει το "διαίρει και βασίλευε", γι' αυτό μπορείτε (όσο σεμνότερα μπορείτε) ν' αλληλοφαγωθείτε μεταξύ σας, συζητώντας έως εσχάτων. Και... όποια υπερτερήσει!!!

υ.γ. Μήπως όμως δεν είναι σωστό το "αιματοκύλισμα" εδώ στην περί π. Θερμού δημοσίευση;
Ή χρειάζεται να συμβεί εδώ ακριβώς, μια και στο τέλος -όπως διαβλέπω- θα χρειασθεί οπωσδήποτε... παιδοψυχίατρος (που εν προκειμένω είναι ο π. Θερμός);;;;!!!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails