Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας
«Στο κοινόβιο του μοναχού μαζί…» του Διονύση Σέρρα συμβαίνουν όλα. Το νέο αυτό ποιητικό βιβλίο (εκδ. Επτανησιακά Φύλλα, Ζάκυνθος 2010, σελίδες 48) μού θυμίζει κατά πολύ το Δισκάριο της Θείας Ευχαριστίας. Πάνω σε αυτό τίθεται από τον λειτουργό η αναμνηστική (και ταυτόχρονα οντολογική / βιωματική) συμπερίληψη των συμπαντικών τρόπων και των τόπων της ύπαρξης, άπαντα τα εν χρόνω και ο Άχρονος. Ζώντες και τεθνεώτες επ’ αυτού. Άγιοι και αμαρτωλοί (κυρίως αυτοί) σε ζωντανή, αλληλοπεριχωρούμενη και ισότιμη κοινωνία προσώπων. Παρελθόντα, Μέλλοντα κι Έσχατα επί το αυτό.
Έτσι και στο προκείμενο βιβλίο: Όλα τα θεωρεί ο Σέρρας υπό το νυκτικό πρίσμα της μοναχικότητάς του (ηθελημένης ή επιβεβλημένης δεν έχει πλέον σημασία), μιας μοναχικότητας, η οποία τον ξεχωρίζει ιαματικά και λυτρωτικά από τον κόσμο και τα καθεστώτα του, αλλά που ταυτόχρονα συνεπαίρνει παραμυθητικά και αναστατικά αυτόν τον κόσμο και τον εξαγιάζει, ούτως ώστε να μιλάμε πλέον για μια μοναχικότητα κοινοβιακή, όπου διασώζεται το Πρόσωπο, απομακρύνοντας την ημερομηνία λήξεως και τα γηρατειά των υποθέσεων της ψυχής.
Οι μόνιμα εγκαταβιούντες στη Μοναξιά ετούτη της ύπαρξης είναι όντως πολλοί, υπερπληθώρα. Μπορεί αναγκαστικά να παραδέρνουν στην τριβή της πολυκοσμίας εν σώματι, όμως ψυχοπνευματικά έχουν ήδη αναχωρήσει. Επιθυμούν και κατορθώνουν την δια-σώζουσα αποστασιοποίηση, τουτέστιν τον τρόπο της Ποίησης ως αρίστη οδό κοινωνικοποίησης, ξαγρυπώντας σε κατάσταση εγρήγορσης στην έπαλξη του Χρέους, της Ανάγκης, της Αγάπης, ενίοτε της αυτοΚόλασης, συνήθως της αυτοΘυσίας, των λυπητερών Ερώτων, των χειμερινών Μύθων, της φθινοπωρινής Φυγής, της θερινής Αυταπάτης, του εαρινού Λυγμού, του εσώτατου Σεισμού, της μοιραίας Τροίας τους, της ανάκουστης Ιθάκης, της ανείδωτης Ιωνίας, της περίβλεπτης Λέσβου, του άβατου Άθωνα, του φρικτού Γολγοθά, της Ηδονής ή της Οδύνης τους, κυρίως αυτής.
Όλοι ωσεί παρόντες και ο καθείς τους απών, φευγάτος. Αυτή η υπέροχη -αυτοκαθαιρούμενη ολοένα- κοινωνία, την οποίαν οραματίζεται ο Σέρρας στο νέο βιβλίο του (σημειωτέον, την ονομάζει «Πλάση») είναι δίχως κοινωνικότητα, γι’ αυτό και ισχύει πάντα, έστω και αν οι κάθε λογής σχολαστικοί των ιδεών εξαναστούν με το ιδιάζον ετούτο πολίτευμα. Η Ποίηση πάντως έχει το ελεύθερο να ιδρύει κόσμους δι-εξοδικούς απ’ τη σαπρότητα της λιγοσύνης και να θεσμοθετεί γι’ αυτούς την ολιγαρχική δημοκρατία των συν-αισθήσεων, προγράφοντας ευκαίρως ακαίρως τις κουφότητες, τις επηρμένες φυσιογνωμίες, τις ποικιλίες των προσωπείων, τις ανέραστες συμπεριφορές, συχνά πυκνά και τον ίδιο τον εαυτό της.
Αυτά αποκομίζω, παραμονεύοντας τον Σέρρα, την φορά αυτήν ως Κοινοβιάρχη της Μοναξιάς. Ως λυρικός αναλυτής των μύχιων εκφάνσεων της πολιτείας που εισηγείται, καταλήγει τραγικός, γι’ αυτό στα πρόθυρα μιας νέας Κοσμογονίας.
Οι φίλοι αναγνώστες μας μπορούν να διαβάσουν ολόκληρο το εν λόγω νέο βιβλίο του ΔΙΟΝΥΣΗ ΣΕΡΡΑ "Στο κοινόβιο του μοναχού μαζί...", στα ράφια της Βιβλιοθήκης μας ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ, όπου ήδη καταχωρήθηκε, εδώ.
3 σχόλια:
"Οι μόνιμα εγκαταβιούντες στη Μοναξιά ετούτη της ύπαρξης είναι όντως πολλοί, υπερπληθώρα. Μπορεί αναγκαστικά να παραδέρνουν στην τριβή της πολυκοσμίας εν σώματι, όμως ψυχοπνευματικά έχουν ήδη αναχωρήσει. Επιθυμούν και κατορθώνουν την δια-σώζουσα αποστασιοποίηση, τουτέστιν τον τρόπο της Ποίησης ως αρίστη οδό κοινωνικοποίησης, ξαγρυπώντας σε κατάσταση εγρήγορσης στην έπαλξη του Χρέους, της Ανάγκης, της Αγάπης, ενίοτε της αυτοΚόλασης, συνήθως της αυτοΘυσίας, των λυπητερών Ερώτων, των χειμερινών Μύθων, της φθινοπωρινής Φυγής, της θερινής Αυταπάτης, του εαρινού Λυγμού, του εσώτατου Σεισμού, της μοιραίας Τροίας τους, της ανάκουστης Ιθάκης, της ανείδωτης Ιωνίας, της περίβλεπτης Λέσβου, του άβατου Άθωνα, του φρικτού Γολγοθά, της Ηδονής ή της Οδύνης τους, κυρίως αυτής.
Όλοι ωσεί παρόντες και ο καθείς τους απών, φευγάτος."
Απ Όλα Όσα πολύ ή λιγότερο Αιώνια έχετε γράψει, για μένα τούτες οι γραμμές είναι Κάτι στο οποίο δεν μπορείτε να ξεπεράσετε τον εαυτό Σας καθώς είναι: ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ!!
μπήκα να σας πω ότι η τρίτη παράγραφος είναι καθαρή ποίηση, αλλά με πρόλαβε η Ρεγγίνα και το επισήμανε :)
πράγματι η απόδειξη της ομορφιάς της ποίησης του κ. Σέρρα είναι ότι σας έδωσε το έναυσμα να γράψετε τέτοια ποίηση πάνω της!
Θερμά ευχαριστώ τον κ.Σέρρα για την αποστολή του βιβλίου του, ''Στο Κοινόβιο του μοναχού μαζί ....''Λιτά θα απαντήσω όπως λιτός και σεμνός υπήρξε πάντοτε.Του εύχομαι υγεία και συνέχιση του έργου του.
Δημοσίευση σχολίου