Χειροτονητήριος Λόγος του Επισκόπου Μοζαμβίκης Ιωάννου

 Αλεξάνδρεια, 17 Οκτωβρίου 2010 
  Πατριαρχικός Ναός Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου

Μακαριώτατε Πάπα και Πατριάρχα Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. κ. Θεόδωρε Β΄,

Σεπτή των Αρχιερέων Σύναξη,

Λαέ του Θεού ευλογημένε,

Με δέος και συντριβή ίσταται η σμικρότητά μου ενώπιόν Σας κι ενώπιον του «Κυρίου της Δόξης» κατ’ αυτή την αγία ημέρα και ώρα, κατά την οποίαν, δια της βουλήσεως των τα πρώτα φερόντων της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ο πτωχός και πένης εγώ, ο ύστατος των κληρικών, καλούμαι ως Επίσκοπος να γεωργήσω τον νοητό αγρό της τοπικής Εκκλησίας της ωκεανοφίλητης Μοζαμβίκης, μιας μεγάλης χώρας, όπου το φυσικό κάλλος συμπλέκεται με τα οξυμένα κοινωνικά προβλήματα των 22.000.000 των κατοίκων της.

Βιώνω θαύμα και ήδη κατακλύζομαι ευεργετικά από τη Χάρη του Μεγάλου Θεού. Είχα πάντοτε την πεποίθηση ότι «το πνεύμα όπου θέλει πνει» [Ιω 3,8], αξιοποιώντας και στρατεύοντας το λειψό και περιορισμένο των ανθρωπίνων δυνάμεων, ώστε δι’ αυτών να εγκοσμιωθεί το θείον. Και ιδού, το αυτό συμβαίνει και στην δική μου περίπτωση. Δεν έχω τίποτε να προσφέρω στον «Κύριο των Δυνάμεων» [Ψαλμ 83,1], όντας αδύναμος και πεπερασμένος. Δεν έχω σοφία, ώστε ν’ αναμετρηθεί με την «άνωθεν σοφίαν». Δεν έχω την απαραίτητη αρματωσιά, ώστε ν’ αμυνθώ στα παλαίσματα του κάθε λογής εναντίου. Και όμως! «Το έλεος» του Κυρίου «καταδιώκει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου» [Ψαλμ 22,6] και ήδη με συνέλαβε, με τρόπο ακαριαίο και αφοπλιστικό, καλώντας με «επί σκοπόν», ως αξιωματούχο της Χάριτός Του και συνάμα διαχειριστή των Μυστηρίων Του σε μια περιοχή της αφρικανικής γης, αυτήν της Μοζαμβίκης, όπου με καθιστά Πατέρα, Αδελφό και Συνοδοιπόρο των θελόντων «ευσεβώς ζην» [Β΄ Τιμ 3,12].

Κατ’ αυτή την ώρα της επιφοιτήσεως του Τρίτου Προσώπου της Αγίας Τριάδος επ’ εμέ ωχριώ και δειλιάζω, αναλογιζόμενος την τιμή. Δεν τολμώ ούτε να αρθρώσω λόγους θεωρητικούς περί του επισκοπικού αξιώματος, μήτε να κάμω προγραμματικές δηλώσεις για το νέο αγωνιστικό στάδιο, το οποίο ξανοίγεται ενώπιόν μου. Εκείνο, που μόνον δύναμαι να ψελλίσω είναι ότι προτίθεμαι να ασκηθώ στο να αποδειχθώ εν τοις πράγμασιν «πάντων έσχατος και πάντων διάκονος» [Μκ 9,35].

Ξέρετε, παίζοντας μικρό παιδί τον Ιερέα και μάλιστα τον Επίσκοπο, στο χωριό μου, τον Αγκερυκό της Ζακύνθου, είχα κάποτε ρωτήσει τη μακαριστή μητέρα μου: «Τι πρέπει να κάνω, για να γίνω Δεσπότης;». Κι εκείνη, με την αθώα της σοφία, μού απάντησε: «Θα γένεις Δεσπότης, εάν κάνεις τα θελήματα της γειτονιάς»!!!... Πέρασαν τα χρόνια, ήρθαν οι θύελλες της ζωής κι εν τω μεταξύ αξιώθηκα να γίνω Νεωκόρος (Νόντσολος, κατά την ζακυνθινή διάλεκτο), αφενός μεν στον Μητροπολιτικό Ναό της Ζακύνθου, αφετέρου δε στην περιώνυμη Μονή Πεντέλης, υπό την στοργή και την αγαπητική θαλπωρή τού τότε Ηγουμένου και σημερινού Ποιμενάρχου της «φιλτάτης πατρίδος» [Κάλβος, Ο φιλόπατρις] και γενέτειράς μου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζακύνθου κ.κ. Χρυσοστόμου Β΄. Έκτοτε, όπου και αν βρέθηκα, ό,τι και αν είχα εμπρός μου προς διεκπεραίωσιν, αυτός ο ρόλος μού φαινόταν ο πλέον ταιριαστός και ειλικρινής: Ο ρόλος του Νόντσολου, τουτέστιν του Νεωκόρου!… Μάλιστα δε πολλοί εκ των πολυσεβάστων Πατέρων και Αδελφών, χαριτολογώντας, ακόμη με ονομάζουν «Νόντσολο»! Εε, λοιπόν, αυτό πρεσβεύω και υπόσχομαι για τον ευλογημένο λαό της Μοζαμβίκης: Επιθυμώ να αναδειχθώ ο Νόντσολος των μελών του Κυριακού Σώματος, που παροικεί στη χώρα αυτή. Εκείνος, ο οποίος θα ανάβει τα καντήλια της Πίστεώς τους, θα θερμαίνει το ζέον της Ελπίδας τους, θα ευπρεπίζει δώρα και αντίδωρα της Εσταυρωμένης Αγάπης (ουράνιας και ανθρώπινης), θα γυαλίζει τα τιμαλφή των καρδιών τους, θα καθαρίζει το ιερό Βήμα των ψυχών τους, θα σημαίνει την καμπάνα για τις Ευχαριστιακές Συνάξεις μας. Εκείνος, εξάλλου, ο οποίος θα «κάνει τα θελήματα των γειτόνων» του Θεού – αναφορά στον Θρόνο της μεγαλωσύνης Του, αλλά και θα εκλαϊκεύει το Θείο Θέλημα προς εκείνους.

Έχω συναίσθηση ότι δεν είναι εύκολα όλα τα προλεχθέντα. Όμως, μπορώ τουλάχιστον να υποσχεθώ ενώπιόν Σας ότι θα αναλώσω την κάθε μου δυνατότητα, την κάθε μου ικμάδα προς αυτή την κατεύθυνση. Ώστε εν ημέρα κρίσεως, ενώπιον του Αρχιποίμενος Χριστού και Αρχηγού της Πίστεώς μας, να έχω κάτι ευπρόσωπο και θεοπρεπές να παρουσιάσω.

Κλείνοντας αυτές τις σύντομες και λιγοστές από καρδίας σκέψεις οφείλω να εκφράσω ευχαριστίες στην κατά σάρκα οικογένειά μου, αλλά και σε όλους τους γνωστούς και φίλους, πατέρες και αδελφούς, οι οποίοι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έκαμαν την σπίθα πυρκαγιά και με χειραγώγησαν στην ιερή ετούτη στιγμή. Και δεν είναι λίγοι. Φοβούμενος μάλιστα, μήπως λησμονήσω αθέλητα κάποιον, δεν τους αναφέρω κατ’ όνομα τώρα, αλλά γνωρίζουν -ο καθείς ξεχωριστά, είτε επί γης, είτε στον ουρανό- ότι έχουν διηνεκή την αγάπη, την σκέψη και την ευγνωμοσύνη μου. Αντιπροσωπευτικά στρέφω ευγνώμον βλέμμα προς τον Πατριάρχην μου και τίμιο Προεστώτα της Αλεξανδρινής Εκκλησίας κ.κ. Θεόδωρο Β΄ για την ευμένεια και την αγάπη του, αλλά και προς τον Γέροντά μου Άγιο Ζακύνθου κ.κ. Χρυσόστομο Β΄ για την απλόχωρη καλοσύνη του προς την ταπεινότητά μου.

Και τώρα, Μακαριώτατε Δέσποτα -επαναλαμβάνοντας λόγους Ευγενίου του Βουλγάρεως, του μεγάλου Επτανησίου- «προσπίπτω ενώπιόν σου από του νυν προ προσώπου πάσης της Εκκλησίας, και σε καθικετεύω θερμότατα· πρόφθασον, περίφραξόν με, οχύρωσόν με, προασφάλισόν με δια των δραστηρίων σου ευχών, δια να μένω πάσας τας ημέρας της ζωής μου, εδραίως τε και ακλινώς κατεστηριγμένος εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν σήμερον ο Θεός δια της σής ιεροτελεστίας με ανεβίβασεν· δεήθητι του Θεού των οικτιρμών και του ελέους υπέρ εμού […]» [Συλλογή ανεκδότων συγγραμμάτων του αοιδίμου Ευγενίου του Βουλγάρεως και τινών άλλων μετατυπωθέντων εκδοθείσα υπό Γεωργίου Αινιάνος, εν Αθήναις 1838, τ. 1, 43].