Στο κολαστήριο του Dachau (α΄ μέρος)

Με κομμένη την ανάσα και συγκρατημένη διάθεση, την 1η Ιουλίου 2010, φθάνουμε  στη μικρή πόλη του Νταχάου, πολύ κοντά στο Μόναχο, όπου -ως γνωστόν- δοκιμάσθηκε στη δεκαετία του '40 η Ανθρωπιά και βρέθηκε, όχι απλώς λειψή, αλλά και ανύπαρκτη.

Εδώ καταφθάνουν κάθε μέρα εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, επισκεπτών, ώστε να οσμησθούν την Ιστορία στην πιο κακή της ώρα.

Η καρδιά μας κτυπά δυνατά, καθώς επιβιβαζόμαστε στα λεωφορεία, που φέρνουν τους προσκυνητές / τουρίστες στον τόπο του φρικτού Μαρτυρίου.

Μπροστά στην κεντρική θύρα του στρατοπέδου, αποτάσσεσαι τα τωρινά και καθημερινά σου, επειδή νοιώθεις την απούσα παρουσία μυριάδων Αδικοθανατισμένων, οι οποίοι διάβηκαν πριν από εμάς τη μοιραία αυτή πύλη. 

Η σιδερένια επιγραφή "Arbeit macht Frei", δηλαδή "Η εργασία σε κάνει ελεύθερο" (ως τραγική ειρωνεία) μάς υποδέχεται, όπως Εκείνους Τότε...

Αυτούς που ήδη αποτυπώνει πέρα στο ξάγναντο ο φωτοφακός μου, είναι τουρίστες ωσάν εμένα ή μήπως οι ψυχές των Κακοθανατισμένων, "εν ετέρα μορφή";;;

Οι υπεύθυνοι του χώρου έχουν φροντίσει, ώστε ν' αντικρύζει ο επισκέπτης Μορφές αδιέξοδες από Τότε παντού στον χώρο. Ούτως ή άλλως, είχαν όνομα, επώνυμο και προσωπικότητα, παρότι τούς υποβίβασαν σε απλούς αριθμούς... Έτσι, φωτογραφισμένοι ανάμεσά μας, νοιώθεις ότι ξαναζούν, ξαναϋπάρχουν, στοιβάζονται τριγύρω μας, ζητάνε λύτρωση...

Το αυστηρότατο μνημείο των Οστών, μπροστά από το Μουσείο, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε, σιωπηρά ομιλητικό και βουβά κραυγαλέο.

Το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου (γερμ. Konzentrationslager Dachau) δημιουργήθηκε από την Γκεστάπο, μετά την άνοδο στην εξουσία του Αδόλφου Χίτλερ, το 1933.

Στο στρατόπεδο αυτό οι Ναζιστές συγκέντρωναν και βασάνιζαν, αρχικά τους αντιστασιακούς Γερμανούς και αργότερα αιχμαλώτους κάθε ηλικίας, κυρίως Εβραίους και διάφορες άλλες πληθυσμιακές ομάδες ή μειονότητες από τις χώρες που καταλάμβαναν.

Ανάμεσα σ' εκείνους, που πέρασαν από το φριχτό αυτό στρατόπεδο ή θανατώθηκαν εδώ, συγκαταλέγονται και πολλοί Έλληνες αγωνιστές. Ανάμεσα στους κρατούμενους υπήρξε και ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Γράφει σχετικά σ' ένα του ποίημα ο Γιάννης Ρίτσος: 

 Ήρθες απ' του Νταχάου τα συρματοπλέγματα

ήρθες απ' τη δεκάχρονη σκλαβιά

όπως έρχεται ο ήλιος απ' την πόρτα της νύχτας.

Ήρθες μ' ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο

απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς

εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα

μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελο σου ανίσκιωτο

σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας

μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον

σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.

Το Νταχάου λειτούργησε μέχρι τη συντριβή της Ναζιστικής Γερμανίας, το 1945.

Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου

με το καθημερνό της φόρεμα

κι ένα χτενάκι στα μαλλιά.

Κανείς δεν ήξερε πως είναι τόσο ωραία.

Κοπέλες του Άουσβιτς,

του Νταχάου κοπέλες,

μην είδατε την αγάπη μου;

[Ιάκωβος Καμπανέλλης]

Εφόσον αφήσεις τα δάκρυά σου ελεύθερα εδώ, νοιώθεις ύστερα ότι αποφοίτησες από ένα δύσκολο σχολείο...

Ο Πόνος έχει εδώ την κοιτίδα του...

...η θλίψη έχει στήσει εδώ τη σκηνή της.

Ωστόσο το φως του ήλιου φθάνει περίεργα πλέον εδώ μέσα, προσπαθώντας να φωτίσει (έστω και πλάγια) τις στερημένες καθημερινές στιγμές όσων έζησαν (πώς έζησαν, είναι άλλη κουβέντα) σε αυτούς τους αδιέξοδους χώρους της έσχατης Απανθρωπιάς.