Δημήτρης Πανομήτρος, «Πες μου τ’ όνομά σου»

εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2003, σσ. 31, ISBN: 960-7716–91-4
(εικόνα εξωφύλλου Αλέκος Φασιανός )

Ο Δημήτρης Πανομήτρος, πρέπει να ομολογήσω, είναι ίσως από τους καλύτερους συζητητές και φυσικά γνώστες του θέματος «ελληνική ποίηση». Με σπουδές στην Φιλολογία και ιδιαίτερα στην Αρχαία ελληνική φιλολογία (διδακτορική διατριβή – 1997), αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη συνάντηση, ιδιαίτερα στα διαλείμματα μεταξύ των μαθημάτων που αμφότεροι είχαμε επωμιστεί, ως συνεργάτες στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Πρέπει να μαρτυρήσω ότι ακόμη και ο τίτλος της πρώτης ποιητικής μου απόπειρας («Στα τέταρτα του χρόνου») [1], επηρεάστηκε καθοριστικά από αυτόν, αν και η άποψή του ήταν ακόμη πιο ριζοσπαστική και άκρως αφαιρετική για τον χρόνο. Η ποιητική του συλλογή επομένως δεν ήταν κάτι ξαφνικό, τουλάχιστον για μένα. Μάλλον το αντίθετο, δηλαδή η απουσία ενός τέτοιου χαρισματικού ανθρώπου από την λογοτεχνική ή γενικά την καλλιτεχνική δημιουργία, θα αποτελούσε έκπληξη.

Ο Δ. Πανομήτρος, καταγράφεται από το 2003 και επίσημα σε όποια νεότερη ποιητική ανθολογία. Το βιβλίο του εκδόθηκε από τις εκδόσεις Οδός Πανός και αποτελεί μια δόκιμη προσθήκη στην λεγόμενη λυρική ποίηση και μάλλον στην εξομολογητική της εκδοχή: «οι χαρταετοί του σκηνικού φωτίζονται στον ουρανό της στεγασμένης νύχτας, ... στο διασκεδαστήριο της σαββατιάτικης Ιεράς Οδού… Η τραγουδίστρια …κατέβασε τα μάτια της…κοιταχθήκαμε. Με ρώτησε : "πώς σε λένε;"… "απόψε θα τα πούμε όλα", με ενθάρρυνε εκείνη. Κι έτσι προχώρησα: Βρεγμένο Οδόστρωμα, Φώσφορος, Ιδιόμελο, Ο Θεατρίνος. Τελευταία ήταν η Ωδή στο Σαββατόβραδο» (σ. 5).

Ο ποιητής βρίσκεται «…στα σύνορα / της πιο κρυφής του επιθυμίας» (σ. 6) και με έντονο λυρισμό προσκαλεί τον έρωτα να μπει και να ενδώσει στις πολύχρωμες αποχρώσεις των συναισθημάτων του (σ. 7). Με «Πάθος» (σ. 8), παρακαλεί, μιλά, θέλει, αγγίζει. «Ξαγρυπνά και κοιτάζει / το βράδυ τ’ αστέρια … τα ποιήματα … μικρά κοσμόπλοια / να προσγειώνονται αθόρυβα / στα ονειροδρόμια / εκεί όπου ξεκινούν τα όνειρα… Για να έρχονται / σαν φιλικά οχήματα / στα πιο βαθιά σου όνειρα…» (σ. 9).

Με ένταση καταγράφει «…αισθήματα που δεν λέγονται /και άλλα που λέγονται και δεν είναι» (σ. 10), σε ένα προσωπικό χρόνο: «Σήμερα και αύριο / θα έχεις δυο γαρύφαλλα στο βαλιτσάκι σου / που θα κάνουν έρωτα» (σ. 11).

Στο «Βρεγμένο Οδόστρωμα» (σ. 12): «Ξεκλείδωσα τα φτερά μου / …Ικανή αφορμή / για να βρεθείς στο δρόμο μου», αγγίζει ακραίες αισθήσεις ενός πόνου στο στήθος. που χαρίζει παράλληλα ηδονή και στο «Φώσφορος» (σ.13) προτρέπει: «Αν θέλεις όμως κάποτε / να 'χεις επιτυχία στο φιλί / Στείλε μου ένα χαμόγελο / μη προβλεπόμενο / απ’ τους χάρτες της νύχτας / …».

Στο «Ιδιόμελο» (σ. 14) παραδέχεται: «Και τόσο μόνο που σε γνώρισα / ήταν ωφέλεια των αισθήσεων / …» και στο «Θεατρίνο» (σ.15), θαυμάζει: «Εκθέτεις τις δικές σου αισθήσεις / στο σανίδι: χέρια, μηρούς, κορμί /… οι δουλεμένοι τένοντές σου / παίζουν με το σφυγμό/ του χειροκροτήματος».

«Η επόμενη μέρα» (σ. 16), εισάγει σε ένα νέο κύκλο ποιημάτων. Εδώ εξομολογείται «…ότι δε θέλω / μόνος μου να ξυπνάω το πρωί / … Σ’ ΑΓΑΠΩ, ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ» (σ. 17). Αποκαλύπτει «Το ουρανί ποδήλατο / είναι άρμα με κινητήρα ανέμου / με φτερά ακτινωτά / μη αριθμήσιμα στο βάθος του χρόνου» (σ. 18) και οδηγεί στο «Εμπόριο» (σ. 19) και στην «Πρόβα χορού» (σ. 20) όπου: «Γλυκιά δεν υπάρχει πια γεύση / λες κι ήπιαμε όλες τις θάλασσες / μας πίκρανες μέχρι / το βάθος αλμυρής σταγόνας».

Στον «Άδειο καθρέφτη» (σ. 21) φανερώνει φωτογραφίες ασπρόμαυρες, εικόνες της σιωπής και στην «Οικειότητα» (σ. 22) «Μετέωρο στον ήλιο είναι το δώμα / όπου το μοντέλο απλώνει / επάνω σε κροσσάτο μουσαμά / τα γεωμετρικά θέλγητρά του…». «Το παρελθόν και το παρόν / είναι κύκλος τέλειος / …» (σ. 23), όπως καταγράφεται στην «Π-ΟΙΗΣΗ». Στο «Εργοτάξιο» (σ. 24), ο παραπάνω κύκλος γίνεται ζωή σκληρή ανθρώπων του μόχθου που «…μέχρι αργά / συναρμόζουμε πνευστά / Μακρείς μουσικούς αυλούς / που πωλούνται απ’ τις εταιρίες δομικών / για οικιακή ύδρευση». Στο «Ημερολόγιο Κορυφής» (σ. 25) και στη «Γεωμετρία» (σ. 26) καταγράφεται η αγωνία της μοναξιάς σε ένα βροχερό και χειμωνιάτικο τοπίο ψυχής, όπου η φαντασία είναι πλήρης και οι απόκρυφες σκέψεις εκθέτονται έντονα και παραστατικά. Η «Ιδιότητα» (σ. 27), ο «Επίλογος» (σ. 28) και «Ο κύριος Χ» (σ. 29) αποκαλύπτουν πτυχές του πιο έσω εαυτού του που «…ήξερε ότι η ζωή / στο τέλος θα έπαιρνε εκδίκηση / είτε τούτη είτε η άλλη ζωή / …». «Και έτσι απλά η ζωή / της ελπίδας συνεχίζεται» (σ. 30).

Ο Δ. Πανομήτρος εξομολογείται, εκθέτει γυμνό τον εαυτό του και επιπλέον, για όσους έχουμε την τύχη να τον γνωρίζουμε, καταθέτει ένα βιβλίο που σίγουρα θα έχει και συνέχεια προς χάριν της ομορφιάς και της ποίησης, που επαξίως υπηρετεί.

για την κριτική ανάγνωση

Δημήτρης Μαγριπλής

--------------------------------------------------------------------------------

[1] στο Α. Κοκονάκη – Δ. Γ. Μαγριπλής, Χρώμα και Λόγος, επί-γνωση / Αν. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2010.