π. Παναγιώτης Καποδίστριας
ΤΟ ΠΡΩΙ ΩΣ ΕΣΠΕΡΑ
100 χρόνια χωρίς (ή με) Παπαδιαμάντη
1
Απρόβλεπτες θωπείες μ' εξωθούν εντός
στον βυθό του δωμάτιου
το πρωί ως εσπέρα
οι άγιοί μου παρανάλωμα τζακιού
ενδίδω ήδη στο βλέμμα σου
συσσωματώνομαι
άντεξέ με.
2
Όσο καιρός παπαδιαμάντιζε
ότι έρχεται ώρα
με τεριρέμ κι άλλες πλεκτάνες τα δαιμόνια
-κενά ή γεμάτα μη ρωτάς-
της Ανάγκης αρμόδια
χριστόψωμα βλογάνε
και φονικότερα μετά
πανεύοσμον σε αποπετρώνουν.
[Ανέκδοτο ποίημα του π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ανάθημα στον Παπαδιαμάντη, γραμμένο τον Δεκέμβριο του 2009 / Αύγουστο 2010]
6 σχόλια:
Ιδιαίτεροι όπως πάντα και εμπνευσμένοι στίχοι
΄Οσο καιρός είθε να παπαδιαμαντίζουμε
Μετ' ασπασμών τε και εναγκαλισμών
O πατέρας της νεοελληνικής λογοτεχνίας...
Χωρίς αυτόν και τον Σολωμό θα υπήρχε το χάος...
@ Κυρά των Γλάρων,
Καλώς μάς ήρθες! Ευχαριστώ για τη συναίνεση! Ναι, χρέος μέγα να παπαδιαμαντίζουμε!
Καλή χρονιά!
@ Παιδί της πλατείας,
Καλώς τονε! Χαρά μας που μάς έρχεσαι! Κι εδώ είναι πλατεία, με άλλη έννοια! Πλατεία αισθημάτων, επιδιώξεων, ποίησης, αντι-ποίησης!!!
Συμφωνώ με όσα γράφεις, εννοείται!
ενδίδω ήδη στο βλέμμα σου
ο αγαπητός
Χαίρετε, αγαπητέ π.Π.Κ.! Καλήν χρονιά! Εύχαρις για το ποίημα, ο ίδιος.
@ Θείο Τραγί,
Ναι, το θέλω πολύ! Το επιθυμώ!
Αγάλλου και τέρπου, όσο γίνεται!
Δημοσίευση σχολίου