© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Η διάγνωση

Απόπειρα (νανο)διηγήματος από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια

Ο Ζήσιμος μοιάζει με φιλάσθενο και αδέσποτο σκυλάκι, που όλοι το κρυφοκλοτσούν, όντας αμετανόητα θηριώδεις και απολίτιστοι. Τα χρόνια της εφηβείας πέρασαν μέσα στον φόβο για τον όχλο που τον συνέθλιβε και την ως εκ τούτου απόλυτη αυτομόνωσή του. Στα σαράντα του αισθάνεται γοερή την έλλειψη συντροφιάς, καθώς όλες οι παλιές συμμαθήτριες έκαμαν καθηκόντως προ πολλού οικογένεια και νοικοκυρεύτηκαν.

Ο Ζήσιμος, σε μια από τις ατέλειωτες σιωπηλές συζητήσεις του με τον μεγάλο καθρέφτη στην ντουλάπα της Μάνας, αρχίζει να υποψιάζεται φαλάκρα στα μαλλιά του. Ο ουρανός πέφτει και τον πλακώνει, το ταβάνι της κρεβατοκάμαρας τού έρχεται κατακέφαλα... Συμφορά και καταστροφή αδιόρθωτη...

Περασμένα μεσάνυχτα χτυπά την εξώπορτα του κυρίου Φώτη, τον οποίο σέβεται και ανέκαθεν εκτιμά για την καταδεκτικότητά του, τη βαθιά εμπιστοσύνη που τού ενέπνεε, τα εκατοντάδες και πολύχρωμα βιβλία που τον περιστοίχιζαν, μαζί με πολλές και διάφορες φωτογραφίες από τους αγώνες του κατά τον τόσο μακρινό πια Νοέμβρη του ’73 στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

- Με συμπαθάς, σεβαστέ μου Κύριε, Σε παρακαλώ, δες το κεφάλι μου. Σα να πιάνω φαλάκρα... Πες μου κι εσύ, που είσαι σοφός, έκαμα φαλάκρα;

Ο καλόγνωμος κ. Φώτης με πολλή κατανόηση βάζει διερευνητικά την παλάμη του στο κεφάλι του Ζήσιμου, που ήδη τρέμει σύγκορμος ωσάν σπουργιτάκι πεσμένο από τη φωλιά του και αποφαίνεται με σιγουριά:

- Όχι, φίλε μου, δεν έχεις τίποτε! Είσαι μια χαρά! Καμιά ένδειξη φαλάκρας. Μείνε ήσυχος!

- Σ’ ευχαριστώ, πολύ σ’ ευχαριστώ! Είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μού κάμεις! Χίλια ευχαριστώ!, ανταποδίδει ο ταλαίπωρος, πλημμυρισμένος ικανοποίηση και προσπαθώντας να φιλήσει τα χέρια τού καλόγνωμου ευεργέτη του.

Έκτοτε κάθε λίγο και λιγάκι χτυπά την πόρτα του κ. Φώτη, εκφράζοντας ξανά και ξανά την ανησυχία για ενδεχόμενη φαλάκρα. Εκείνος τον καθησυχάζει απολύτως:

- Είσαι μια χαρά. Καμιά τέτοια ένδειξη. Μην ανησυχείς, τα μαλλιά σου είναι όλα στη θέση τους!

Πέρασε ο καιρός, ανακυκλώθηκαν οι εποχές και μιαν ημέρα με φουσκοδεντριές το νέο κυκλοφόρησε αστραπιαία στ’ απάνθρωπα τα καφενεία: Ο Ζήσιμος -σαλεμένος, έτσι κι αλλιώς, κατά κοινή ομολογία- φουρκίστηκε από την καρυδιά της αυλής του.

Ήταν ο καιρός, που ο σεβαστός φίλος του έλειπε για το ονειρεμένο -μια ζωή- ταξίδι του στην Κούβα του Φιντέλ.

20 σχόλια:

Μαρία Σ είπε...

Μου δημιούργησε τα ιδια συναισθήματα που εχω οταν βλέπω ντοκυμαντέρ με κυνήγι αρπακτικών .να πάω με το ελαφι που χάνει την ζωή του η με την λιονταρίνα που αν δε σκοτώσει το ελάφι θα αφήσει νηστικά τα παιδιά της.
Αν μάθαινε ο Ζήσιμος την αλήθεια αμέσως θα ηταν καλύτερα η οχι?
Ιδού η απορία.

Ιωάννα είπε...

Υποψιαζόμενη οτι ο Ζήσιμος είχε Asperger, νομίζω οτι και από την αρχή να του έλεγαν οτι ''ναι έχεις φαλάκρα'' το σενάριο και η κατάληξη θα ήταν ίδια. Θα συνέχιζε να χτυπά την πόρτα και να ρωτά ''μεγάλωσε;''. Στους Asperger αρέσει να κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις ξανά και ξανά και τους αρέσει να ακούν την ίδια απάντηση (έχουν εμμονή σε αυτό) Σε αυτή την περίπτωση ο κύριος Φώτης δεν θα μπορούσε να βοηθήσει αν δεν είχε καθοδηγηθεί από ειδικούς. Πικρούτσικη η ιστορία, εύχομαι να μη συνέβη στ αλήθεια.
Καλημέρα!

P. Kapodistrias είπε...

@ Μαρία,

μού άρεσε η προσέγγιση που πραγματοποιείς! Είναι πάντα θέμα χειρισμών. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα...

Ευχαριστώ που είχες την καλότητα του σχολίου επί της απόπειράς μου για διήγημα.

P. Kapodistrias είπε...

@ Ιωάννα,

Ευχαριστώ για την επιστημονική αντιμετώπιση του προβλήματος του ασθενούντος ήρωά μου.

Δυστυχώς, συνέβη στ' αλήθεια, αλλά είναι επενδυμένο με πολλά στοιχεία μυθοπλασίας...

Ανώνυμος είπε...

Κατ΄αρχήν σας συγχαίρω για την πρόοδο και στον πεζό λόγο,στα Νανοδιηγήματα, όπως τα αποκαλείτε. Και στη συνέχεια να σας πω ότι η ανάγκη του ανθρώπου πάντοτε , αλλά και σήμερα περισσότερο είναι η παρηγοριά, η ενίσχυση η ψυχική , άσχετα τίνος πνευματικού κοινωνικού , πολιτιστικού,οικονομικού επιπέδου είναι ο άνθρωπος. Οι συνέπειες της μοναξιάς είναι ολέθριες. Αυτά μας τα αναδείξατε ωραιότατα στο διηγημά σας.

panandr6@otenet.gr είπε...

Θέλουμε κι άλλα (νανο)διηγήματα, αγαπητέ μας Π.Κ.
Είσαι τεχνίτης στο μικρό και φαινομενικά λίγο, γιατί το βάθος πολύ!
"Η διάγνωση" τελικά οδήγησε στην ...απόγνωση, φευ!
Ανάγνωση, λοιπόν, ως παραμυθία και καταφυγή και όχι ως αποφυγή...

Σημείωση Σύνταξης είπε...

Όπως μάς διευκρινίσθηκε με μέιλ λίγο πριν, ο ανωτέρω Ανώνυμος είναι η λογοτέχνις κ. ΑΝΝΑ ΤΣΟΥΚΑΛΑ-ΚΟΥΦΟΥ.

P. Kapodistrias είπε...

@ Άννα Τσουκαλά-Κουφού,

εδώ δεν μιλάμε μόνο για μοναξιά, που είναι οπωσδήποτε πρόβλημα, αλλά και για την εγκληματική στάση του όχλου, τη βαναυσότητα του περίγυρου, που εξωθεί συνήθως στην αυτομόνωση και την διέξοδο εντέλει από τη ζωή...

Καλημέρες στη Χαλκιδική!

P. Kapodistrias είπε...

@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,

Όχι και τεχνίτης... Απλώς, όπως και τα κολάζ, είναι εργόχειρα όλα αυτά για απασχόληση του νοός, όταν δεν υφίσταται η Ποίηση!!!

Ναι, μού αρέσει ο σύντομος και πυκνός λόγος εν παντί!!!

Φιλιά στο Μαντολίνο, αγάπη σε όλους!!!

Τατιάνα Καρύδη (μέσω facebook) είπε...

Ζει σ' έναν κόσμο που βλέπει μόνο ότι του λένε...

οι φίλοι απο Κυπαρισσία είπε...

άριστο, μικρό, συνεκτικό και φυσικά ανθρώπινο και πάντα απο καρδιάς...φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητέ και πολυσέβαστε (άσχετα ηλικίας ) , πάτερ μου , στο θέμα της βαρβαρότητος έχω να πω ότι σήμερα δεν υπάρχει '' ανθρωπιά'' εκτός εξαιρέσεων βέβαια, για να μην ισοπεδόνουμε τα πάντα.Με τη λέξη ανθρωπιά εννοούμε φυσικά ,τη συμπόνια , τη συμμετοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο πάθος του γείτονα . Και όχι μόνο του γείτονα αλλά, του κάθε ανθρώπου. Η μη ανθρωπιά σήμερα, στην αφετηρία θεωρείται δεδομένη.Η υδρόγειος σήμερα είναι αφιλόξενη για τους πραγματικούς ανθρώπους. Με τη βαθειά μου εκτίμηση, Άννα Τσουκαλά Κουφού.

Macubert Thanasis Sabaziotis (μέσω facebook) είπε...

Πολύ ωραίο, έτσι για αρχή...

P. Kapodistrias είπε...

@ Τατιάνα Καρύδη,

... δεν έχει στηρίγματα και τ' αναζητάει αγωνιωδώς! Εις μάτην όμως...

P. Kapodistrias είπε...

@ Κυπαρισσιώτες Φίλοι,

χαίρομαι που αρέσει, αν και κατανοώ την πικρότητά του.

P. Kapodistrias είπε...

@ Άννα Τσουκαλά-Κουφού,

Προσυπογράφω τα υπό σού γραφέντα! Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να καταργήσουμε την επιπλέουσα και τόσο κατακλυσμιαία υπανθρωπία, επανερχόμενοι στην Ανθρωπιά μας!!! Τι λες;

P. Kapodistrias είπε...

@ Θανάση,

Καλώς εκόπιασες! Να είσαι γερός και ισχυρός κατά πνεύμα!!!

Ανώνυμος είπε...

Ασφαλώς πάτερ ,αλλά για να απαλλαγεί ο άνθρωπος από την υπανθρωπία του θα πρέπει να παύσει να είναι Θεομάχος. Ας το ευχηθούμε. Με την εκτίμησή μου.Άννα Τσουκαλά Κουφού.

P. Kapodistrias είπε...

@ Φιλτάτη μας κ. Άννα,

μού άρεσε ο συνδυασμός υπανθρωπία / θεομαχία. Εφόσον κάποιος δεν φοβάται (δηλαδή, δεν σέβεται τον θεό) δεν σέβεται ούτε τον πλησίον, μήτε τον ίδιο τον εαυτό του!...

Διονύσιος Β. Ποταμίτης (Σουμάκης) είπε...

Νανοδιηγήματα ἀπὸ ἕνα γίγαντα τῆς τέχνης τοῦ Λόγου τοῦ νησιοῦ καὶ τσῆ γλώσσας μας!

Πάτερ, τὴν εὐχή σου!

Πάτερ, φορτώσατε τὸν πεζὸ λόγο στοὺς νάνους κι ἐκειὸς ξεπέζεψε κι ἔγινε ποίηση!

Μὲ πλήρωσε ἡ ἐπιλογὴ ὀνομάτων: Ζήσιμος - θανάσιμος καὶ λόγῳ τῆς ἀλλοίωσης τοῦ Φώτη σὲ ψεύδους σκότη!

Πάτερ, ὅταν πληθυνθοῦν τὰ νανοδιηγήματα, θὰ πρέπῃ ὁπωσδήποτε, σὺν Θεῷ, νὰ μιλήσουμε.

Συνεχῖστε νὰ μᾶς νανο-πεζο-τρομάζετε!-)

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails