Πώς θα καθυστερήσουμε τον «Μιχαλάκη»;

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Είχα καιρό να τον συναντήσω. Στην λαϊκή αγορά, που πηγαίνω ανελλιπώς κάθε Πέμπτη, τον βρήκα χωμένο μέσα στα μπρόκολα και τα μαρούλια. Είναι και κοντούλης, μάλλον έχει μπει κιόλας, δεν θέλει πολύ να τον χάσεις. Ούτε που τον σκέφτηκα ποτέ. Μα έτσι δεν γίνεται πάντα, με αυτούς που έχεις κοντά; Πρόχειρους, σχεδόν ποτέ δεν τους παίρνεις στα σοβαρά, ούτε και πιστεύεις πως έχουν κάτι σπουδαίο να σου πουν. Μα τώρα δεν άντεξα, στα 93 του, χειμερινός κολυμβητής, χομπίστας ρακοσυλλέκτης, μανιώδης με τα σταυρόλεξα, και ένα σωρό άλλες τρέλες, που παρακάτω θα σας αναπτύξω για να τα χάσετε κι εσείς. Ο Προκόπης λοιπόν. Συνταξιούχος 35 χρόνια. Χήρος καμιά εικοσαριά. Λατρεύει την μοναξιά, κοιμάται λιγότερο από τέσσερις ώρες την μέρα και περπατά, περπατά έτσι χωρίς στόχο. Σέρνει κι ένα καροτσάκι.

Δεν πάνε πολλά χρόνια, ζούσε και ο πατέρας μου τότε, όταν από την δουλειά μου ξεκινήσαμε αποστολή στον Μεσενικόλα Καρδίτσας, αφού εκεί το χωριό έχει πολλούς υπερήλικες. Από τους περισσότερους στην Ελλάδα. Αν και μου φαίνεται σχεδόν όλη η επαρχία καυχιέται γι’ αυτό. Αλλά ας μην χαλάμε τον μύθο. Εκεί λοιπόν, αναζητούσαμε το μυστικό της μακροζωίας. Το αποτέλεσμα, εκεί, ήταν το κρασί και η καλή παρέα.

Τα ταξίδια μου συνέχισαν. Στην Ικαρία, που και εκεί δίνουν στον θάνατο πασαπόρτι, λένε πως είναι το μέλι, τα μαντζούνια τους, τα βότανα του βουνού, είναι ο σκληρός τόπος, που δεν αφήνει περιθώριο να σταθεί μήτε ο ίδιος ο θάνατος. Παντού υπάρχει κάποιος λόγος να ζήσουμε παραπάνω.

Στον μακρινό Καύκασο, το ελιξίριο της ζωής λέγεται Κεφίρ. Μύκητας απροσδιορίστου καταγωγής, εγώ τον βάφτισα εξωγήινο, που δίνει ενέργεια, χρόνια, και το σπουδαιότερο νιάτα. Εντάξει, μα ικανοποιημένος δεν έμεινα. Άλλωστε, μπαινόβγαινε τότε και ο πατέρας στα νοσοκομεία και κάθε που ξεγελούσαν διάφορες ιστορίες τον Θάνατο, μια κλίση μου στο 166, και μια εισαγωγή στην εντατική, μου υπενθύμιζε την ζοφερή πραγματικότητα.

Μα πλέον είχα μπροστά μου τον μέχρι τώρα νικητή! Είχε καροτσάκι φορτωμένο φρούτα και λαχανικά εποχής και σκάλιζε μες στα μαρούλια να βρει το τρυφερό, το μοναδικό. Του φώναξα, «το καλό ψάχνεις;» «Όχι», ήταν η απάντηση «είναι κάποιο που μου μιλά, μου ψιθυρίζει πως είναι για μένα», αποκρίθηκε. Εδώ είμαστε σκέφτηκα, γυρίσαμε τον κόσμο και την απάντηση την έχουμε στο σπίτι μας.

«Τι κάνεις Προκόπη, πώς προχωράς στον χρόνο χωρίς να τον έχεις αντίπαλο» τον ρώτησα. «Ποιο είναι το κρυφό το μυστικό που κρατάς;» Μα απάντηση δεν έδινε. Το πήγαινε σαν ήρωας των βιβλίων του Μίκα Βαλτάρι. Προχωρούσαμε τους πάγκους και με ρώταγε άλλα αντί άλλων. Στάθηκε μια στιγμή. «Ερωτεύεσαι;», μου λέει, «νιώθεις να ποθείς κάτι τρελά; Να χτυπά η καρδιά; Όχι δεν μιλώ μόνο για γυναίκες, για όλα που τρέχουν γύρω μας». Πριν την απάντηση, μού έσφιξε το μπράτσο δυνατά, με έκοψε και μου είπε «τώρα ξέρεις»! Ξεμάκρυνε σε γοργό ρυθμό, όπως τον έβλεπα που τραβούσε μπροστά, δεν τον έκανα μεγαλύτερο μου. Δεν ψάχνω πια για μυστικά, για ελιξίρια, για ενεργειακά ποτά. Αφήνω να με παρασύρει το συναίσθημα και να χαρώ να ερωτευτώ την στιγμή.

Τα πράσινα μήλα τα διάλεξα σχεδόν με κλειστά τα μάτια. Τα πράματα φωνάζουν γύρω μας. Αρκεί να χασομερήσουμε και να τα ακούσουμε, να τα ερωτευτούμε και να προχωρήσουμε μαζί τους.

* Μιχάλης είναι το όνομα / παρατσούκλι, που δίνουν στο Χάρο στην Κάρπαθο.