© ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή οποιωνδήποτε στοιχείων ή σημείων του e-περιοδικού μας, χωρίς γραπτή άδεια του υπεύθυνου π. Παναγιώτη Καποδίστρια (pakapodistrias@gmail.com), καθώς αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία, προστατευόμενη από τον νόμο 2121/1993 και την Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης, κυρωμένη από τον νόμο 100/1975.

ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΕΝΘΕΤΑ. Ό,τι νεότερο εδώ!

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Βόλτα σ' ένα "ήρεμο" Κάιρο / القاهرة


Φίλος αναγνώστης του ηλεκτρονικού περιοδικού μας, μάς πρότεινε χθες να επιχειρήσουμε μαζί μια εικονική -ειρηνική- βόλτα στο Κάιρο, το οποίο, μαζί με όλη τη χώρα της Αιγύπτου, βρίσκεται αυτές τις μέρες σε φοβερό αναβρασμό, μην υποφέροντας πλέον την καταδυναστεία της κρατικής εξουσίας.


Ξανανοίγουμε λοιπόν το φωτοάλμπουμ από το πρόσφατο ταξίδι μας στο Κάιρο (του Οκτωβρίου 2010) κι ερανιζόμαστε κάποιες αδημοσίευτες στιγμές από την περιδιάβασή μας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα των σχεδόν 18.000.000 κατοίκων!...


Λαός μιλιούνια, με μιλιούνια προβλήματα, με κατάδηλη σκυθρωπότητα και υποψία στο πρόσωπο για όλους εμάς τους δυτικότροπους ξένους και αδιέξοδους όλους τους δρόμους δια-φυγής τους...


Παντού αστυνομικοί... Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τηρούν την τάξη. Όμως όχι. Όπως αποδεικνύεται και ακούγεται από τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες, η Αστυνομία μισιέται από τον λαό περισσότερο και από τον Στρατό. Η έντονη παρουσία της τριγύρω μάλλον επίδειξη δύναμης των καθεστωτικών δηλώνει, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν των όποιων αντιφρονούντων...


Φτωχά μαγαζιά, φτωχότεροι άνθρωποι, φτωχότατα χέρια απλωμένα για ελεητικά "γιούρο", "ένα γιούρο". Έτσι θερμοπαρακαλούν ξανά και ξανά, καθώς μάς προσεγγίζουν...


Τρίτος κόσμος, ενώ η χώρα έχει τέτοια χάρη, που θα μπορούσε να ήταν -σαν άλλοτε- η πρωτόθρονη της Μεσογείου, αλλά...


... ας όψεται η γεωπολιτική της θέση. Οι μεγάλες δυνάμεις που εμπορεύονται συνήθως τους λαούς, με τους άνομους και ιδιοτελείς σχεδιασμούς τους, θέλουν και την Αίγυπτο υποχείρια, έως ότου ο λαός δεν αντέχει άλλο και βγήκε ήδη στους δρόμους, τσακίζοντας ό,τι βρίσκει μπροστά του.




Οι καμηλιέρηδες, χαρακτηριστικές φιγούρες -αυτοί και τα ζώα τους- ενός ήρεμου Καΐρου. Τρόπος του λέγειν "ήρεμου". Έβραζε η χύτρα όλα αυτά τα χρόνια, ώσπου η έκρηξη έγινε αυτές τις μέρες της Επανάστασης των Αιγυπτίων!...


Μακάρι, ώσπου να πέσει και να συντριβεί και να εξαφανισθεί το καθεστός Μουμπάρακ (αν και η θεοκρατία επαπειλεί ως διάδοχη κατάσταση), ο λαός
να θρηνήσει όσο γίνεται λιγότερο αίμα, να διασωθούν οι πολιτισμικοί θησαυροί (τους οποίους στην εξέγερσή τους δεν μπορούν να σεβασθούν οι καταπιεσμένοι Φτωχοί) και να γευτούν επιτέλους το αγαθό της Δημοκρατίας, κατά το δυνατόν!...

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Ατίθασες λέξεις από στάχτες

Γράφει η Καθηγήτρια Πανεπιστημίου ΖΩΗ ΣΑΜΑΡΑ

Πηγή: Βιβλιοθήκη της Εφημερίδας Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011, φύλλο 640, σ. 12 

 Παναγιώτης Καποδίστριας, Καμένες πεταλούδες. Ποιήματα 1979-2009, Θεσσαλονίκη, Αντ. Σταμούλης – Επί-γνωση, σ. 466, € 33,02

Ποιητική κατάθεση τριάντα ετών, οι Καμένες πεταλούδες του Παναγιώτη Καποδίστρια μάς ταξιδεύουν στα βάθη του ουρανού και της θάλασσας. Μέσα από τη στάχτη ξεπροβάλλουν ατίθασες λέξεις. Μεταφέρουν την ιστορία της ποίησής μας, κρύβουν κάτω από τα φτερά τους υπο-κείμενα, υπαινιχτικά μηνύματα, με ακροβατικά παιχνίδια που οδηγούν σε ένα ποιητικό θαύμα, μια ποίηση βαθιά ανθρώπινη. Από τις πρώτες λέξεις ο ποιητής αστροφόρος προσκαλεί σε κοσμικό ταξίδι που δεν ευοδώνεται: «Το πλοίο με τους διάττοντες στα ύφαλα ποντισμένο». Αν κάθε γνήσιος ποιητής έχει ένα δικό του τόπο που μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε, τόπος εδώ είναι η ανθρώπινη ύπαρξη.

«Σπρώξε τις λέξεις ως τον γκρεμό τους / και να, το Ποίημα»: μια οριακή εμπειρία το ποίημα, μια συνεχής πάλη με την ανυπαρξία. Στην άκρη του γκρεμού οι λέξεις παίζουν, ζουν, μεταμορφώνονται σε επικίνδυνα όπλα στα χέρια του ποιητή: το λέπι γύρω από τον άνθρωπο-ιχθύ γίνεται λεπίδι. Ο ποιητής τοποθετεί τις λέξεις σε ανοίκειο περιβάλλον, τις αναζωογονεί. Όταν προειδοποιεί: «Την τόλμη / να φοβάσαι των ποιητών / την προπατορική», η ποιητική λειτουργία συγγενεύει με το προπατορικό αμάρτημα, ενώ το τελευταίο εξαγνίζεται, ανάγεται σε ηρωική πράξη. Οι λέξεις χάνουν σκοπίμως τον δρόμο τους, συγκρούονται στο πέρασμα με άλλες πιο ηχηρές, ξυπνούν ιερές στιγμές. Η ιερότητα γίνεται μια προσωπική υπόθεση υψίστης σημασίας για τον καθένα μας, ενώ ο ποιητής ιερωμένος κρατά πάντα εν εγρηγόρσει τη σοφία του, όπως στο «χοϊκό χαϊκού»: «Κι αν παριστάνεις / και τον καμπόσο Κάμπια / το τέλος εγγύς». Ωστόσο, η θλίψη δεν είναι εδώ τόσο έντονη όσο στο τρίστιχο «Δούρειος έρως»: «Μεγάλη Πέμπτη / στα κάτεργα του σώματος / και στάζεις ήλιο». Μυθολογία, χριστιανική θρησκεία, πλατωνική φιλοσοφία, ελληνικό τοπίο συνδυάζονται για να προσφέρουν την αλλοπρόσαλλη εικόνα μιας αδιέξοδης κουλτούρας που αναμασά τις ρίζες της. Ο εμπνευσμένος ποιητής κρούει τον κώδωνα του κινδύνου.

Φόρο τιμής στη δημιουργικότητα της ελληνικής γλώσσας, αλλά και στους Έλληνες ποιητές, ιδιαίτερα στους μεγάλους Ζακύνθιους Κάλβο και Σολωμό, αποτίνει ο Καποδίστριας, με την εθνική πνοή τους να διαπερνά το έργο του. Καθώς στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η ευθύνη του ποιητή διευρύνεται, η μετανάστευση, η προσφυγιά, ο πόλεμος σε Ιράκ ή Λίβανο –«ρωγμή στον τοίχο του Όνειρου»– αναταράζουν την ποίηση. Η επιθυμία για ανατροπή, για την αποκάλυψη μιας βαθιάς αλήθειας χτίζει τον ρυθμό του ποιήματος: «Πού ’ναι το κράτος σου / να κηρύξω επανάσταση;» ρωτά τον καθένα μας. Και ποιος δεν θα συμφωνήσει με τους ανάλαφρους στίχους που σπάνε φθόγγους και πέτρες: «Κάμανε κόμμα τα χρώματα / εναντίον μου. / – Δεν πολιτεύομαι, τους δήλωσα / κι έμεινα / ο επιπόλαιος / εκτός σχεδίου πόλεως».

Θεματική του π. Παναγιώτη Καποδίστρια είναι το ιερό στη ζωή και στην ποίηση. Κάθε λέξη, μεγαλειώδης ή ταπεινή, κρύβει το δέος του ποιητή για τη Δημιουργία. Και όταν φαίνεται να μιλά για ουρανό, πάλι μιλά για τον άνθρωπο: «αλλόκοτες χημείες τ’ ουρανού / στο πρώτο αστροπελέκι / μηχανορραφίες εωσφόρων για το πώς / να ξαναγίνουν άγγελοι».

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ο "Μανδραγόρας" του Μακιαβέλι από τη Θεατρική Σκηνή Ζακύνθου


  Απόψε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Σαρακινάδου   
 φωτορεπορτάζ από την πρεμιέρα και εκτίμηση : π. Παναγιώτης Καποδίστριας   

Η Θεατρική Σκηνή Ζακύνθου, εορτάζοντας τα 20 χρόνια σταθερής και ουσιαστικής καλλιτεχνικής δημιουργίας (1991-2011), επέστρεψε απόψε στο θεατρικό έργο, με το οποίο πρωτοξεκίνησε τις δραστηριότητές της το 1991: Το έργο "Μανδραγόρας" του Νικολό Μακιαβέλι (Niccolò di Bernardo dei Machiavelli 1469-1527), σε σκηνοθεσία του Ζακυνθινού διαπρεπούς σκηνοθέτη Τώνη Λυκουρέση.


Το κλασικό αυτό έργο, παρουσιάζεται σε μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη και της Τζένης Μαστοράκη. Τα λιτά σκηνικά και τα λειτουργικά κοστούμια είναι της Άννας Κορφιάτη. Την κίνηση δίδαξε η Ανδριανή Μαρούλη. Την ευθύνη της μουσικής έχει ο Μιχάλης Τσαούσης. Τους φωτισμούς επιμελείται ο Σπύρος Κάρδαρης, ενώ βοηθός σκηνοθέτη είναι η Πασχαλίτσα-Αθηνά Σαραντίδη.


Διανομή με σειρά εμφάνισης

Σιορ Νικίας Καλφούτσι: Νίκος Ζώντος, Αδελφός Τιμόθεος: Κώστας Μάνθος, Καλλίμαχος, Γκουαντάνιο: Κωνσταντής Μουζάκης, Σύρος: Γιώργος Σεμιτέκολος, Μόνα – Λουκρητία Καλφούτσι: Ελεονόρα Ρωσιάδου, Λιγούριος: Γιώργος Γκίγκας, Σωστράτη: Μαρία Μαλεβίτη, Χήρα: Ιωάννα Φραγκούλη, Κολομπίνες: Αθηνά Σαραντίδη, Ιωάννα Φραγκούλη.
 

















Αν και το έργο "Μανδραγόρας" θεωρείται μια από τις εκφραστικότερες κωμωδίες των χρόνων της Αναγέννησης, εκπέμπει μηνύματα προς πάντα υποψιασμένον και της δικής μας αδιέξοδης εποχής. Δεδομένου ότι η λεγόμενη "λαμογιά" έχει καταστεί το... ψωμοτύρι της σύγχρονης πολιτικής συμπεριφοράς των Νεοελλήνων, στο κείμενο του έργου βρίσκει ο καθείς τον εαυτό του σατιριζόμενον. Ο θεατρικός εμπαιγμός προσώπων και καταστάσεων αποτελεί -ευτυχώς- την ύστατη πολιτική πράξη του λαού πριν την εξέγερσή του. Ο Νικολό Μακιαβέλι, 500 περίπου χρόνια μετά, σχολιάζει δηκτικότατα πάλι και πάλι και τα σύγχρονα νεφελώδη δεδομένα, αλλά μάλλον εκλαμβάνεται ο ελεγκτικός λόγος του ως αστείο και ουδείς -θεωρώ- πτοείται...

Ο σκηνοθέτης πάντως, ο φίλος Τώνης Λυκουρέσης, κατόρθωσε να κάμει εντελώς σύγχρονο το έργο, να τού προσδώσει προοπτική στο σήμερα και στο αύριο, κρατώντας αναλλοίωτα και λειτουργικά τα αναγεννησιακά στοιχεία του, τα οποία υπηρετήθηκαν επάξια τόσο από τους δοκιμασμένους ερασιτέχνες του φιλοπρόοδου χωριού Σαρακινάδου (που φέρουν αφ' εαυτών την παράδοση του λαϊκού θεάτρου), όσο και από το άχρονο λιτό σκηνικό, που προσέδιδε στην παράσταση την απαιτούμενη διάρκεια.

Άξιοι συγχαρητηρίων είναι λοιπόν όλοι όσοι εργάσθηκαν για το ικανοποιητικό αποτέλεσμα! Ο καθείς υποστήριξε τη θέση του όσο μπορούσε και τούτο εισπράχτηκε από το κοινό, που ανταπέδωσε με θερμές ιαχές θαυμασμού και παρατεταμένα χειροκροτήματα! Εάν όμως δινόταν βραβείο του πρώτου μεταξύ ίσων, θα αποδιδόταν ασφαλώς στον Γιώργο Γκίκα (στον ρόλο του λαμόγιου Λυγούριου), πού κατέπληξε ευχάριστα το κοινό! Εύγε!!!

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

"Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής"

Συνέδριο για τα 20 χρόνια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών


Την Τετάρτη που μάς πέρασε, 26 Ιανουαρίου 2011, στις 7 το βράδυ, στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε η τελετή έναρξης του συνεδρίου «Από τη χώρα των κειμένων στο βασίλειο της σκηνής», που οργανώνει το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών γιορτάζει τα είκοσι πρώτα χρόνια της ζωής του. Στα 20 αυτά σημαντικά χρόνια, θεμελιώθηκαν οι στόχοι του, διαμορφώθηκε η φυσιογνωμία του, διερευνήθηκαν και καθορίστηκαν οι προοπτικές του. Την επέτειο τού εύρωστου αυτού Τμήματος τιμούν γύρω στους 120 ομιλητές: Θεατρολόγοι, καθηγητές πανεπιστημίων, άνθρωποι που ασχολούνται ούτως ή άλλως με το Θέατρο.

Η θεματική ευρύτητα του συνεδρίου αποκαλύπτει το μελετητικό εύρος του Θεάτρου, ως επιστήμης και τέχνης, ως θεωρίας και πράξης. Φανερώνει τον πολυσχιδή, τον συμπαντικό χώρο του. Διαλέγεται με το παρελθόν και το παρόν του θεάτρου, μελετά τα σύγχρονα φαινόμενα και επιχειρεί να αναδείξει το μέλλον του.

Οι επιμέρους ενότητες του Συνεδρίου (αρχαίο δράμα, νεοελληνικό και παγκόσμιο θέατρο, ιστορία, θεωρία, ιδεολογία, κινηματογράφος, σκηνογραφία, υποκριτική, νέες τεχνολογίες, λογοτεχνία και δράμα, μνήμη και ταυτότητες) που απαρτίζουν τη «Χώρα του κειμένου και το Βασίλειο της σκηνής» αναδεικνύουν τη βαθύτερη ενότητα του θεάτρου ως κειμενικής και σκηνικής οντότητας, τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ θεατρικού κειμένου και σκηνικής πράξης, την αλληλεπίδραση, τη διάδρασή τους.

Στο συνεδριακό – επετειακό τετραήμερο (26-29 Ιανουαρίου) του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι αγαπούν το θέατρο, όσοι νοιάζονται για την ανάδειξη και την πρόοδό του, στη χώρα και στην πόλη που το γέννησαν.

Στο μεστότατο Πρόγραμμα του Συνεδρίου, ανάμεσα στους καλούς εισηγητές, διακρίναμε τον Ζακυνθινό Διονύση Μουσμούτη, ερευνητή και συγγραφέα, διευθυντή του περιοδικού Ιστορία Εικονογραφημένη και συνεργάτη του Ίσκιου μας, ο οποίος σήμερα το πρωί παρουσίασε το θέμα: "Ο Διονύσιος Ταβουλάρης, ο Κλέων Ραγκαβής και H δούκισσα των Αθηνών. Ανέκδοτη αλληλογραφία".
 
Δυο περιληπτικά λόγια για την ανωτέρω Εισήγηση Μουσμούτη: Από τον Ιούλιο του 1894 έως τον Απρίλιο του 1896 ο Διονύσιος Ταβουλάρης, αντήλλαξε μια σειρά επιστολών με τον Κλέωνα Ραγκαβή, που αφορούν στην προοπτική και τις προσπάθειές του για ανέβασμα της Δούκισσας των Αθηνών, κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων∙ κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε τελικά. Η σχετική ανέκδοτη  αλληλογραφία τους παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, γιατί, εκτός των πολλών πληροφοριών που προσφέρει για το έργο, συμβάλλει στην Ιστορία του Νεοελληνικού Θεάτρου από το πλήθος άγνωστων στοιχείων σχετικών με άλλους ηθοποιούς, θιάσους και παραστάσεις της εποχής, που εμπεριέχει.

ΤΟΠΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ:
Αμφιθέατρο Δρακόπουλου, Νέο Αμφιθέατρο του Κεντρικού Κτηρίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Συνεδρίες: Πέμπτη 27, Παρασκευή 28, Σάββατο 29 Ιανουαρίου.

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

"Το λαϊκό παραμύθι ... πάει σχολείο" ή Πώς αθανατίζονται πολύτιμα σπαράγματα του Χθες

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Μερικοί από τους Αναγνώστες του e-περιοδικού μας αυτοεπισημάνθηκαν ήδη στην Καστοριά! Τούς αρέσει η "ηλεκτρονική κινητικότητά" μας, όπως χαρακτηριστικά μάς γράφουν και, ως εκ τούτου, χάριν ουσιαστικότερης γνωριμίας, μάς απέστειλαν ευγενικά ένα υπέροχο βιβλίο! Καλοδεχούμενη η αγάπη και τα δώρα της!!! 

Εκ μέρους των Καστοριανών Φίλων λοιπόν μάς γράφει η άγνωστή μας μέχρι τώρα κ. Σόνια Ευθυμιάδου-Παπασταύρου, δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Μαυροχωρίου Καστοριάς, ο Σχολικός Συνεταιρισμός του οποίου εξέδωσε το 2009 το βιβλίο "Το λαϊκό παραμύθι ... πάει σχολείο", με επιμέλεια δική της, από τις Εκδόσεις ΚΑΛΥΨΩ-Ευαγγελία Βάρφη, με 192 παραμυθητικές σελίδες!

Πολύ το φχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο! Όχι μόνον για την υποδειγματική έκδοση, όχι απλά γι' αυτά καθεαυτά τα παραμύθια που αποτυπώνονται και αθανατίζονται με τρόπο φιλικό εντός του, αλλά κυρίως επειδή παρήχθη ως αγαστή σύμπραξη των παλιών αφηγητών παραμυθιών με τους μαθητές του εν λόγω Σχολείου! Όντως! Εάν καταφέρουν οι νεότεροι (με την όποια ιδιότητα) να "αλιεύσουν" από τους παππούδες και τους γονείς τους, τους ηλικιωμένους γνωστούς και γείτονές τους, τότε υπάρχει περίπτωση να διασωθεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το πολιτισμικό εποικοδόμημα του ένδοξου Παρελθόντος μας!

Ο Πρόλογος της κ. Σόνιας Ευθυμιάδου-Παπαχρήστου είναι τόσο κατατοπιστικός, γλαφυρά ποιητικός και πολλά ομιλητικός, ώστε δεν χρειάζονται περαιτέρω δικά μας λόγια. Απλώς αντιγράφουμε - λόγω σπουδαιότητας ολόκληρο- το κείμενο αυτό, με την ευχή η καλλίκαρπη προσπάθεια του Σχολείου Μαυροχωρίου να φέρει και άλλους τόσο γευστικούς καρπούς, όπως και να βρει πολλούς-πολλούς μιμητές!

«Αν σου μιλώ με παραμύθια
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκύτερα.»
Γ. Σεφέρης

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η παραμυθόπετρα. Αυτή η πέτρα ήταν η πηγή των παραυθιών. Πρώτη αυτή είχε πει το παραμύθι σε άνθρωπο. «Κάποιοι από εσάς θα θυμούνται κάθε μου λέξη» έλεγε η παραμυθόπετρα. «Κάποιοι άλλοι θα θυμούνται μόνο μερικές λέξεις και οι περισσότεροι θα τα ξεχάσουν όλα. Από δω και πέρα λοιπόν το παραμύθι σάς ανήκει. Θα πρέπει να το αφηγείστε ο ένας στον άλλο για να το κρατήσετε ζωντανό όσο η γη γυρίζει και ο κόσμος είναι ζωντανός.»

Ο παραπάνω μύθος φτιάχτηκε για να εξηγήσει το πώς γεννήθηκε το παραμύθι και είναι ένας ινδιάνικος μύθος. Αντίστοιχο ελληνικό δεν έχω συναντήσει ως τώρα, πιστεύω, όμως, πως, αν υ-πήρχε, δε θα είχε για πηγή των παραμυθιών μια πέτρα, αλλά μια καρδιά ∙ μια καρδιά όχι από κείνες τις σκληρές σαν πέτρα καρδιές που κουβαλούν κάποιες φορές μέσα τους οι άνθρωποι, αλλά μια καρδιά ευαίσθητη και τρυφερή όπως αυτή του απλού Έλληνα σε ώρες δημιουργίας και αληθινού μεγαλείου∙ στις ώρες που έφτιαχνε τα παραμύθια του, τα λαϊκά μας παραμύθια.

Λοιπόν, η αρχή της περιπέτειας των λαϊκών παραμυθιών στην πατρίδα μας τοποθετείται στην Αρχαία Ελλάδα∙ αρκεί να θυμηθούμε τον Ηρόδοτο, που πλέκει την Ιστορία με τους πανάρχαιους μύθους, να θυμηθούμε την Ο- δύσσεια του Ομήρου, που είναι ένα μεγάλο μαγικό παραμύθι, και να προχωρήσουμε στις βυζαντινές και νεοελληνικές παραδόσεις, που αποτελούν την αλυσιδωτή τους συ- νέχεια.

Στεκόμαστε εδώ, για να ξεκαθαρίσουμε πως όσο βέβαιο είναι ότι το λαϊκό παραμύθι δεν είναι προϊόν ομαδικής δημιουργίας άλλο τόσο βέβαιο είναι πως, επειδή ο ένας και μοναδικός δημιουργός που υπάρχει σε όλες τις περιπτώσεις της δημιουργίας δε διαφέρει πολύ, πνευματικά και συναισθηματικά, από τους άλλους κι επειδή δημιουργεί σύμφωνα με τα πρότυπα της Παράδοσης, τα δημιουργήματά του υιοθετούνται αμέσως από το λαό, που τα μεταχειρίζεται στο εξής ως δικό του κτήμα, γίνονται δηλαδή ομαδικά, και ξεχνιέται γρήγορα τ’ όνομα του ενός δημιουργού. Αυτό αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό κάθε λαϊκού δημιουργήματος, άρα και του λαϊκού παραμυθιού, που είναι το θέμα μας. Κι είναι αλήθεια που δεν έχει συνειδητοποιηθεί ακόμη απ’ όλους μας -τι κρίμα!- πως αυτός ο λαός, σ’ όλους εκείνους τους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς (με-τά την Άλωση), δεν έπαψε να δημιουργεί∙ δημοτικά τραγούδια, αγιογραφίες, αρχιτεκτονική- εμείς οι Καστοριανοί έχουμε πολλές αποδείξεις γι’ αυτό, είναι οι πολλές μεταβυζαντινές εκκλησιές της πόλης μας…

Στην περίπτωση των λαϊκών μας παραμυθιών, όχι μόνο να τα φτιάχνει μπορούσε στη διάρκεια της μακριάς νύχτας της σκλαβιάς, μα, όπως λέει ο αγαπημένος μου Δάσκαλος, ο κ. Δεληκωσταντής (Παιδαγωγική Σχολή Φλώρινας, «Ημερίδα: Το Παραμύθι και η Εκπαίδευση», Φλώρινα 1994): «Στην ιστορία του λαού μας, των Ελλήνων, το παραμύθι έχει παίξει ρόλο Κιβωτού του Γένους. Ο Ελληνισμός-ίσως υπερβάλλοντας μπορούμε να το αφήσουμε αυτό το πράγμα να ισχύσει- διασώθηκε χάρη στα παραμύθια του». Και αυτός, ο ίδιος Ελληνισμός που τότε διασώθηκε ακούγοντας παραμύθια, σήμερα απειλείται από την επιδρομή της τηλεόρασης και από άλλα πράγματα που, ενώ δε φανέρωναν εξαρχής τους κινδύνους που κουβαλούν επάνω τους, θαρρείς πως έχουν βάλει τα δυνατά τους για να οδηγήσουν το λαϊκό μας παραμύθι σε αργό θάνατο. Κι ίσως και να το ’χουν καταφέρει.

Σ’ αυτόν τον αργό θάνατο θέλησε το Σχολείο μας να αντισταθεί. Έκανε έκκληση σε όσους θυμούνται να αφηγηθούν έστω κι ένα παραμύθι- εμείς που ζούμε στον τόπο αυτόν δεν είχαμε υπόψη μας κανένα εκτός από ένα, το πιο γνωστό λαϊκό μας παραμύθι, τον Τσιμτσιράκο-, κι όταν ανακάλυψε πως υπάρχουν ακόμη συγχωριανοί μας που θυμούνται, έσπευσε να τους προσκαλέσει να μας αφηγηθούν, για να νιώσουμε κι εμείς- κυρίως τα παιδιά φυσικά-τη χαρά που ζούσαν τα παιδιά των παλιότερων εποχών, να ευχαριστηθούμε κι αλλιώτικα.

Ήρθαν, λοιπόν, οι αφηγητές στο Σχολείο, μπήκαν μέσα στην τάξη, έγιναν ολόιδιοι με κείνους τους αφηγητές του παλιού καιρού, του καιρού της ζεστασιάς και της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, όπου το παραμύθι είχε την πρώτη θέση στη ζωή των Ελλήνων, και, μαζεύοντας τους απλούς ανθρώπους γύρω του, τους χάριζε λίγη ώρα απόλαυσης και ξενοιασιάς, λίγη ώρα παραμυθίας, παρηγοριάς δηλαδή και ανακούφισης, όπως δηλώνει και τ’ όνομά του.

Μαζευτήκαμε, λοιπόν, παιδιά και δάσκαλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι της καρδιάς των αφηγητών μας κι εκείνοι πήραν το λόγο∙ ζωντάνεψαν μορφές ξεχασμένες, μας πότισαν νερό από την καθαρή πηγή της Παράδοσής μας, έσωσαν από τη λήθη παραμύθια της περιοχής μας, παραμύθια που ανέθρεψαν ποιος ξέρει πόσα παιδιά νωρίτερα από τα τωρινά, μαγευτήκαμε…

Για την αξία των ιδιαίτερων στιγμών που ζήσαμε δε θα μιλήσουμε. Δε χρειάζεται. Και δεν είναι μόνο η διάσωση των παραμυθιών την ύστατη στιγμή. Θα σταθούμε, όμως, λίγο στην αξία των ίδιων των παραμυθιών, που, όσο κι αν φαίνεται αυτονόητη, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε πως υπήρξε εποχή, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν μας -εδώ που τα λέμε και η σημερινή εποχή έτσι δείχνει πως είναι-, όπου φαινόταν ότι θριάμβευε απόλυτα και οριστικά η επιστημοσύνη και η επιστημονική γνώση, με αποτέλεσμα το παραμύθι-όχι μόνο στο χώρο του σχολείου, αλλά και γενικά- να σπρωχτεί εντελώς στην άκρη, να βρεθεί στο περιθώριο, γιατί θεωρήθηκε άχρηστο, αφού δεν παρέχει την πολυπόθητη γνώση και δεν κινείται στο χώρο του ορθολογισμού, όπου πιστευόταν κι εξακολουθεί να πιστεύεται πως πρέπει να κινείται ο άνθρωπος ακόμη και στα πρώτα, τα πιο τρυφερά του χρόνια. Κι ας έλεγε ο κορυφαίος φυσικός και μεγάλος σοφός, ο Αϊνστάιν, σ’ εκείνη τη μητέρα που τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Τι να διαβάζει ο γιος μου για να αναπτύξει τις πνευματικές του ικανότητες και να γίνει σπουδαίος επιστήμονας;» «Παραμύθια» της απάντησε. «Και αργότερα;» τον ξαναρωτά με αγωνία εκείνη. «Παραμύθια» επιμένει ο Αϊνστάιν. «Και όταν μεγαλώσει;» «Κι άλλα παραμύθια» ήταν η απάντηση του μεγάλου επιστήμονα, που ήξερε καλύτερα από κάθε άλλον πως «το πρώτο στάδιο όλων των μεγάλων επιτευγμάτων είναι η ονειροπόληση» και πως «προτού συλλογιστούμε, ονειρευόμαστε». Κι ας λένε και οι μεγάλοι μας παιδαγωγοί πως είναι απαραίτητο ο καθένας μας, πριν ωριμάσει, να περάσει από το στάδιο του ανορθολογισμού, που σημαίνει, κατεξοχήν το στάδιο του παραμυ- θιού. «Όποιος δεν έχει περάσει αυτό το στάδιο, δεν έχει ζήσει όλη του τη ζωή, δεν έχει γίνει άνθρωπος. Γι’ αυτόν το λόγο το παραμύθι και ιδίως βέβαια για το παιδί, αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα ο ο-ποίος ολοκληρώνει τη ζωή του και την προσωπικότητά του» (Αχιλλέας Καψάλης, από το βιβλίο της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας: «Ημερίδα: Το Παραμύθι και η Εκπαίδευση», Φλώρινα 1994). Κι εδώ πάλι ο αγαπημένος μου Δάσκαλος αντιλέγει: «Ο άνθρωπος μάλλον δεν περνά από τη φάση του ανορθολογισμού, για να την ξεπεράσει και να γίνει ορθολογιστής, επιστήμονας, αλ-λά νομίζω ότι είναι ώριμος, όταν μπορεί να ακούσει και να χαρεί παραμύθια. Πες μου τι παραμύθια άκουσες και αν μπορείς ν’ ακούσεις παραμύθια, για να σου πω τι άνθρωπος είσαι, αν είσαι ώριμος ή όχι».

Άρα, θα ήταν λάθος μας να νομίζουμε πως τα λαϊκά μας παραμύθια αφορούν μονάχα τα παιδιά∙ τα λαϊκά μας παραμύθια απευθύνονται σ’ όλους αυτούς που είναι ώριμοι ακριβώς επειδή αγαπούν να διαβάζουν ή ν’ ακούνε παραμύθια. Αλλά, επειδή υπάρχουν και κάποιοι που εξακολουθούν να έχουν τις επιφυλάξεις τους και δεν πείθονται εύκολα για όσα γράφουμε εδώ, οφείλουμε να επιμείνουμε, εξηγώντας τους πως το παραμύθι, γενικά, είναι εξαιρετικά σημαντικό, γιατί:

-αναπτύσσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα του παιδιού και ταυτόχρονα τις αποδεσμεύει από τυποποιημένες εικόνες και έννοιες που μας πλημμυρίζουν καθημερινά (ξέρουμε όλοι πως τα άτομα που διαθέτουν καλλιεργημένη φαντασία είναι αποτελεσματικότερα στο να βρίσκουν λύσεις σε προβλήματα, αντιμετωπίζουν καλύτερα τα προβλήματα της ζωής τους),
-το μυεί στην τέχνη να ακούει το συνομιλητή του, να τον κατανοεί και ν’ ανακαλύπτει μέσα στις λέξεις κρυμμένες αλήθειες,
-είναι ένα σπουδαίο μέσον αισθητικής αγωγής και καλλιεργεί την καλαισθησία του παιδιού,
-υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τη γλωσσική του καλλιέργεια,
-συμβάλλει στη συγκέντρωση και άσκηση της προσοχής, εισάγει στον κόσμο του βιβλίου και της λογοτεχνίας, διευκολύνει τη γνωριμία με το περιβάλλον, προάγει την κοινωνικο- ποίηση,
-συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ηθική διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Ακόμα:

Στα παραμύθια τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο∙ όλα είναι μπορετά. Το παραμύθι δίνει ελπίδα στον ανήμπορο, γεννάει στο παιδί την αισιοδοξία, συμπληρώνει τον πρώτο του ηθικό κώδικα.

Και ας μην ξεχνάμε και κάτι ακόμα, πολύ σημαντικό: Ο σκοπός του παραμυθιού είναι πρώτ’ απ’ όλα ψυχαγωγικός και μετά ηθικός και γνωστικός. Όπως στην τέχνη έτσι και στο παραμύθι ο διδακτισμός δεν έχει θέση∙ άρα, είναι λάθος να επιμένουμε στο δίδαγμα και το συμπέρασμα που «πρέπει» να βγαίνει οπωσδήποτε από ένα παραμύθι και με βάση αυτό να εκτιμούμε την αξία του. Αποτελεί παγίδα η θεώρηση του παραμυθιού από μια τέτοια οπτική γωνία.

Τα παραμύθια που είχαν την τύχη να ακούσουν τα παιδιά του Σχολείου μας φαίνεται αμέσως πως πετυχαίνουν πολλά απ’ όσα μόλις αναφέραμε. Κατ’ αρχάς τέρπουν και ψυχαγωγούν, όπως έκαναν πριν καταγραφούν και διασωθούν σ’ αυτό το βιβλίο επί πολλά χρόνια, όταν το αφηγούνταν οι παλιότεροι στους νεότερούς τους και όταν πάλιωναν κι αυτοί στους κατοπινούς νεότερούς τους. Έτερψαν και ψυχαγώγησαν πολλούς κι επειδή τα λόγια πετούν ενώ τα γραπτά μένουν είναι σίγουρο πια πως θα συνεχίσουν να ψυχαγωγούν και να τέρπουν άλλους τόσους στους αιώνες. Κάνουν όμως και κάτι επιπλέον∙ διασώζουν (ως ένα βαθμό τουλάχιστον) τον τρόπο που μιλούσαν οι πρόγονοί μας, καθώς οι αφηγητές μας είναι ως επί το πλείστον παλιοί συγχωριανοί και έχουν κρατήσει στο λόγο τους λέξεις από τις παλιές, λέξεις που χαϊδεύουν τα αυτιά των καινούριων κατοίκων αυτής της πε- ριοχής και τους μαθαίνουν τι προηγήθηκε της γλώσσας που μιλούν οι ίδιοι. (Επιπλέον: «Οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα κάθε τόπου, καθώς και το γλωσσικό του ιδίωμα διασώζονται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο λαϊκό παραμύθι» λέει η καθηγήτρια της Λαογραφίας Μαριάνθη Καπλάνογλου, που εξέδωσε πρόσφατα λαϊκά παραμύθια νη- σιών του Αιγαίου, όπου η τέ-χνη της αφήγησης παραμυθιών εξακολουθεί να είναι μια ζωντανή παράδοση.)

Καιρός, όμως, να έρθουμε σ’ εκείνο που ειπώθηκε στην αρχή∙ πως δεν είναι μόνο η τηλεόραση που κοντεύει να εξαφανίσει την επικοινωνία μετα- ξύ των ανθρώπων∙ είναι και άλλα πράγματα που έφεραν το λαϊκό παραμύθι κοντά στο θάνατο. Μιλούμε για τη συρρίκνωση της οικογένειας, τον περιορισμό της μέσα στα διαμερίσματα και τον εξοστρακισμό απ’ αυτήν των φορέων της Παράδοσης, δηλαδή του παππού και της γιαγιάς. Αυτό έκανε τη μοναξιά και τη σιωπή να περισσέψουν : «Οι άνθρωποι σήμερα δε μιλάνε. Οι σημερινές μανάδες δεν αφηγούνται παραμύθια στα παιδιά τους, όταν τα ταΐζουν. Δεν ξέρουν, γιατί δεν έμαθαν. Ο λαϊκός λόγος, ο λαϊκός πολιτισμός ταυτίστηκε με την οπισθοδρόμηση και απορρίφθηκε. Αργότερα η οικογένεια μίκρυνε. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μείνανε απ’ έξω» (Ευάγγελος Αυδίκος, από το βιβλίο της Παιδαγ.Σχολής Φλώρινας: «Ημερίδα: Το Παραμύθι και η Εκπαίδευση», Φλώρινα 1994).

Κι επειδή η κατάσταση είναι ακριβώς έτσι και δεν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως μπορεί να αντιστραφεί, έρχεται- ή πρέπει οπωσδήποτε να έρθει- ένας άλλος φορέας που μπορεί και πρέπει να εξισορροπήσει τα πράγματα. Ο φορέας αυτός δεν είναι άλλος από το σχολείο, στην περίπτωση του λαϊκού παραμυθιού το νηπιαγω- γείο και το δημοτικό. Τη σχολική χρονιά 2003-2004 (τόσο αργά από τη μια, αλλ’ από την άλλη ποτέ δεν είναι αργά) σ’ όλα τα σχολεία λάβαμε το έγγραφο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που μας ζητούσε να βάλουμε εμείς οι δάσκαλοι το ελληνικό λαϊκό παραμύθι στο σχολείο και επιχειρηματολογούσε, προσπαθώντας να μας πείσει για την αξία και την αναγκαιότητα της ύπαρξής του στο χώρο του σχολείου. Κάποιοι δάσκαλοι, βέβαια, είχαν προηγηθεί του εγγράφου, όλοι οι άλλοι θα ‘πρεπε να ανασκουμπωθούν αμέσως, αρκετά χρόνια έχουν χαθεί, δεν έχουμε άλλα περιθώρια στη διάθεσή μας.

Κάπου εδώ τελειώνουν τα όσα είχα -εν περιλήψει- να πω για το λαϊκό μας παραμύθι. Θα ‘θελα, όμως, πριν κλείσω το θέμα, να τονίσω τον καταλυτικό ρόλο που έχουν παίξει οι γυναίκες μας (και) στον τομέα της διατήρησης της Παράδοσής μας. Έγραφε πριν από χρόνια ο Ίδας των γραμμάτων μας, ο σπουδαιότατος Έλληνας Ίων Δραγούμης:

«Το χωριό και οι γυναίκες πρώτα-πρώτα μπορούν να σου δείξουν καθαρότερα από κάθε άλλον το μονοπάτι, για να ανηφορίσεις κατά τις ρίζες σου. (…) Όσο για τις όποιες γυναίκες, και του χωριού και της πολιτείας, αυτές παντού, με το να μένουν πιότερο στο σπίτι παρά στην αγορά και να μη διαβάζουν εφημερίδες και για να είναι πιο εσωτερικές, αισθαντικές, θρησκευτικές από τον άντρα, φυλάγουν πιστότερα την πα- ράδοση από τους άντρες, που την παραμορφώνουν από ε-ξωτερικές επιρροές και από λογική». Κι επειδή, όσο κι αν η ανθρωπότητα εξελίσσεται, κάποια πράγματα εξακολουθούν να ακολουθούν το δικό τους δρόμο, να τι έγραφε η εφημερίδα Times για την πόλη Λαμπουούκ της Ινδονησίας, όπου, στις αρχές Ιανουαρίου του 2005, το τσουνάμι παρέσυρε στο θάνατο τη συντριπτική πλειονότητα των γυναικών της πόλης: «Ο ρόλος της γυναίκας στην επαρχία αυτή είναι πολύ σημαντικός. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των παραδοσιακών τελετών του τόπου. Υπό τη σκιά της τραγωδίας, οι εναπομείναντες κάτοικοι εκφράζουν φόβους ότι μαζί με τις γυναίκες που χάθηκαν θα χαθεί και ο πολιτισμός τους: “Οι ηλικιωμένες γυναίκες που σκοτώθηκαν πήραν μαζί τους παραδόσεις χρόνων” λένε χαρακτηριστικά».

Και δεν υπάρχει δυνατότερος επίλογος από τα λόγια του Ίωνος Δραγούμη και πάλι:

«Ξεσκέπασε τη δημοτική παράδοση και πρόσωπο με πρόσωπο θα αντικρίσεις γυμνή την ψυχή σου.

Έπειτα, καλλιεργώντας την παράδοση αυτή και ανεβαίνοντας κατά τις ρίζες και προσέχοντας και τη γύρω σου φύση, θα προβλέψεις τους νέους δρόμους που δύνασαι να ανοίξεις, τον πολιτισμό που μπορείς με το έθνος σου να δημιουργήσεις.(…)

Από τους στίχους των τραγουδιών, από τα παραμύθια και τις παροιμίες και τις ομιλίες θα μαντέψεις τη γλώσσα και το πνεύμα και τη λογοτεχνία. Έτσι και τα άλλα. Και άμα γνωριστείς μ’ αυτά, που πάσκισαν αιώνες τώρα οι γραμματισμένοι σου πατριώτες να σ’ αποξενώσουν, τότε, προσέχοντας και τη φύση θα ωριμάσεις, για να πλάσεις κι εσύ κάτι πρωτότυπο και, αν έχεις πνοή -όπως έχεις-, θα δημιουργήσεις τον πολιτισμό σου. Θα προσέξεις και τη γύρω σου πλάση, γιατί έτσι όχι μόνο θα νιώσεις καλύτερα τις ρίζες της ζωής σου, τη φύτρα σου, μα και θα ενωθείς μαζί της για να γεννήσεις τελειότερα πράγματα.

Έχεις χρέος να τα μελετήσεις αυτά, γιατί είναι όλα δικά σου και αρκετά πια τα περιφρόνησες ως τώρα με το να έχουν κοντέψει να σε πείσουν πως είναι άσχημα, κατώτερα και για πέταμα. Από τον εαυτόν σου θα αρχίζεις πάντα, δεν έχεις και τίποτε άλλο δικό σου και τόσο πολύτιμο. Μαθαίνοντας πούθε έρχεσαι, ξέρεις και πού είναι ο δρόμος να πας. Και, σαν τα μάθεις αυτά, θα είσαι άνθρωπος».

Ο ζωγράφος Διονύσιος Γιατράς στη μοναξιά του Αγαλά / Dionysios Art Gallery

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Έχουμε πολλές φορές υπογραμμίσει ότι ο πολυταλανιζόμενος Πολιτισμός ημών των νεοΖακυνθίων επαφίεται πλέον στον όσο και όποιο πατριωτισμό ενός εκάστου. Ο καθένας, κατά την ευαισθησία του και τις δυνατότητές του, παράγει το πολιτισμικό αγαθό που τού αναλογεί κι έτσι πορευόμαστε στον 21ο αιώνα!...

Αυτό βέβαια δεν αποτελεί πρόοδο, διότι κατ' αυτό τον τρόπο πλήττεται η συλλογικότητα και η κοινωνικότητα, που προαπαιτείται για να ευδοκιμήσει ουσιαστικά μια Πολιτεία Πολιτισμού, ενώ αποτελεί δείγμα έκπτωσης μιας κοινωνίας σε ιδιωτεία! 

Ένας από τους εντόπιους Καλλιτέχνες, που ζει και δραστηριοποιείται πάντως στην δημιουργική ερημία της μοναχικότητάς του είναι ο Διονύσης Γιατράς. Ζει μόνιμα στον πευκόφυτο Αγαλά, ένα μικρό και πανέμορφο χωριό της ορεινής Ζακύνθου, δοκιμασμένο κι αυτό από τις πυρκαγιές!... Εκεί επιδίδεται στη ζωγραφική μ' ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον προσωπικό ύφος, εκθέτοντας μάλιστα τα έργα του στο γαλάζιο παραδοσιακό σπίτι, δίπλα ακριβώς στην εκκλησία και το παραδοσιακό καμπαναρίο του χωριού (δείτε διπλανή φωτό). Πρόκειται όντως για μια κυψέλη (ή και καταφύγιο) έργων τέχνης, όπου αξίζει να βρεθεί ο καθένας μας! Χρώματα παφλάζοντα, σώματα ιδιάζοντα μάς υποδέχονται, μαζί με την καταλυτική σεμνότητα του αγαπητού Καλλιτέχνη.

Σήμερα ξεναγούμαστε στα έργα του, μες από μια εικονική έκθεση αμέσως παρακάτω, ευχόμενοι στον αγαπητό Αγαλιώτη Ζωγράφο να κατακλύζεται πάντα από τη ζωντάνια των αρωματικών Χρωμάτων του!









Η Μαθητική Μαντολινάτα Χορωδία Ζακύνθου για τους Τρεις Ιεράρχες

Η Μαθητική Μαντολινάτα Χορωδία Ζακύνθου, με την ευκαιρία της Εορτής των Τριών Ιεραρχών, διοργανώνει Συναυλία, στην αίθουσα εκδηλώσεων (αμφιθέατρο) του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου, την ερχόμενη Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011, ώρα 8 το βράδυ. 

Για τους τιμώμενους Τρεις Προστάτες της Παιδείας θα μιλήσει ο καλός θεολόγος Διονύσιος Ζαφειρόπουλος. Πρόκειται να αποδοθούν αξιάκουστα έργα των Schubert, Λάγιου, Χατζιδάκι, Γιαννίδη και άλλων σημαντικών δημιουργών. Συμμετέχει ο τενόρος Δημήτρης Σιγαλός και η μέτζο Σοφία Μάλαμα.

Την επιμέλεια της βραδιάς έχουν οι: Αντώνης Κλάδης Κλάδης, Κώστας Μεϊντάνης και Μπάμπης Πλατυπόδης.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Ο Διονύσης Σέρρας διαβάζει ποίησή του


Στο πλαίσιο του Οπτικοακουστικού Αρχείου των Ζακυνθίων Λογοτεχνών, το οποίο καταρτίζουμε διαδικτυακά, σειρά έχει ο Ζακυνθινός ποιητής Διονύσης Σέρρας, ο οποίος δέχθηκε να διαβάσει ποιήματά του στον φακό του Ίσκιου μας. Η μαγνητοσκόπηση έγινε στο σπίτι του, στην περιοχή της Αγίου Λαζάρου (στην οδό Υφαντουργείων) Ζακύνθου, το απόγευμα της 17ης Ιανουαρίου 2011.

Ο Σέρρας ζει και δημιουργεί στην ελληνική περιφέρεια. Αν και στην περιφέρεια, σημαδεύει πάντως κατευθείαν στο κέντρο και συνήθως βρίσκει τον στόχο του. Ο κάθε στίχος του λειτουργεί ως βέλος στην καρδιά των πραγμάτων. Βέλος, το οποίο νύσσει προς εγρήγορσιν ή και προς (αυτο)αφανισμόν... Έτσι ανέκαθεν συμπεριφέρεται η αυθεντική Ποίηση: Ή ανασταίνει ή πεθαίνει... Ή εγείρει ή σκοτώνει... Ο Σέρρας πάντως διασώζει  ευπρεπές (κατά το δυνατόν) το κατάστικτο από οιμωγές παθών και λαθών Πρόσωπο τής πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ωραίας Ζακύνθου.

Ας τον παρακολουθήσουμε μονήρη στο κελί της ποιητικής αναχώρησής του, ευχαριστώντας τον για την δοχή στον προσωπικό του χώρο και την όλη καλότητα που τον περικοσμεί:





Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Το "Προεόρτιο" των Ιάκωβου Κονιτόπουλου και π. Παναγιώτη Καποδίστρια



Μόλις ανακάλυψα όλως τυχαίως, αγαπητοί Φίλοι αναγνώστες, στο νέο ιντερνετικό κανάλι ZanteClassical του Dailymotion, κάτι που ζητούσα από χρόνια: Το ποίημά μου "Προεόρτιο", όπως παρουσιάσθηκε από τον συνθέτη του Ιάκωβο Κονιτόπουλο, στις 21 Μαΐου 2007, στο Αμφιθέατρο του Μουσικού Σχολείου Ζακύνθου.

Σολίστ ήταν η Μαργαρίτα Συγγενιώτου (μέτζο σοπράνο), στο δε πιάνο ήταν ο Σπύρος Δεληγιαννόπουλος. Το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής (ΕΣΣΜ) διηύθυνε ο ίδιος ο συνθέτης. Σπεύδω να το αναρτήσω! Σημειωτέον, αυτή ήταν η δεύτερη (πιο επεξεργασμένη) παρουσίαση του συνθέματος.

Θυμίζουμε ότι η πρώτη παρουσίασή του έγινε στην Πάτρα από το Πολύτροπον, σε διοργάνωση Παναγιώτη Ανδριόπουλου, στις 14 Ιανουαρίου 2007. Εκείνη την εκτέλεση, μαζί με άλλα δύο ποιήματά μου, κατά Κονιτόπουλον, μπορείτε να ξαναδείτε εδώ.

π. Π. Κ.

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

"Πάροδος" 41, αφιέρωμα στον ποιητή Ορέστη Αλεξάκη

Παρουσιάζει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Πάροδος (υπ' αριθμόν 41, Δεκεμβρίου 2010), το οποίο εκδίδει στη Λαμία ο λογοτέχνης Κώστας Ριζάκης, αφορά στον ποιητή Ορέστη Αλεξάκη.

Μεστά, αναθηματικά κείμενα για τον καλό αυτόν εργάτη της απαιτητικής Τέχνης του ποιητικού Λόγου, γράφουν διάφοροι φίλοι του, οι οποίοι, με τον προσωπικό του τρόπο ο καθένας, τιμούν τον Κερκυραίο πνευματικό άνθρωπο! 

 Πιο συγκεκριμένα, λόγο αγαθό de profundis, υπέρ τού δικού του ευθύβολου λόγου, συνεισφέρουν οι ακόλουθοι λογοτέχνες: Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, Σπύρος Άνδρεϊτς, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Γιώργος Βέης, Γιάννης Καβάσιλας, Μαρία Καραγιάννη, Δημήτρης Κονιδάρης, Μαρία Κουγιουμτζή, Ζέτα Κουντούρη, Χλόη Κουτσουμπέλη, Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κ. Π. Μαρκάκης, Γιώργος Μαρκόπουλος, Στέλιος Θ. Μαφρέδας, Μάρκος Μέσκος, Ερωτόκριτος Μωραΐτης, Τόλης Νικηφόρου, Στυλιανή Παντελιά, Τάσος Πορφύρης, Κώστας Ριζάκης, Ζωή Σαμαρά, Διονύσης Σέρρας, Ντάντη Σιδέρη-Speck, Αγγελική Σιδηρά, Κώστας Στεργιόπουλος, Γρηγόρης Τεχλεμετζής.

Στο τεύχος προτάσσεται ένα πορτρέτο του Ο. Αλεξάκη, καμωμένο δια χειρός Ρένας Κρουαζιέ (το δημοσιεύουμε παραπλεύρως κι εμείς), ενώ τα κοσμήματα τού όλου τεύχους φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Γιάννης Καβάσιλας.

Η περίπτωση του τιμώμενου Ποιητή ασφαλώς δεν είναι συνηθισμένη. Η ζωή του είναι Ποίηση και η ποίησή του Ζωή! Γράφει με λυρική σοφία και υποδειγματική αυτογνωσία, γι' αυτό και οι στίχοι του δεν παραθεωρούνται εύκολα! Μένουν, επιμένουν και σε νικούν κατά κράτος!... Ίσως επειδή, εκφράζοντας το δικό του είναι τόσο άμεσα και αληθινά, καταφέρνει να συνεκφράσει όλους μας!

Την ποιητική συμμετοχή στο τεύχος του Ζακυνθινού ποιητή και συνεργάτη μας Διονύση Σέρρα, με τίτλο "Μονογραφία", μπορείτε να διαβάστε στα παραθέματα λόγου, μ' ένα κλικ εδώ.

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Εικόνες από την πόλη Beira της Μοζαμβίκης


Όπως όλοι οι αναγνώστες θα γνωρίζουν ήδη, "παρακολουθούμε" από τις σελίδες του e-περιοδικού μας τον βηματισμό του νέου Επισκόπου Μοζαμβίκης κ. Ιωάννου, ο οποίος είναι γόνος της Ζακύνθου και πλέον κάνει ιεραποστολή στη χώρα της Μοζαμβίκης. Έδρα του είναι η πρωτεύουσα Maputo, όμως τις προηγούμενες ημέρες έκαμε μια διερευνητική επίσκεψη στην πόλη Beira, 718 χιλιόμετρα βόρεια του Maputo. Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε σε ειδική δημοσίευσή μας στο Νυχθημερόν, κάνοντας κλικ εδώ.  


Στο πλαίσιο της επίσκεψης αυτής, λαμβάνουμε κι εμείς -ως πολύτιμη ανταπόκριση- χαρακτηριστικές εικόνες από την Beira, τις οποίες ευχαρίστως δημοσιοποιούμε!


Η Beira είναι η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας, αριθμώντας 546.000 κατοίκους το 2006.


Σημαντικότατο και νευραλγικής σημασίας είναι το λιμάνι της Beira, το οποίο λειτουργεί ως πύλη εισόδου, τόσο για το εσωτερικό της χώρας, καθώς και για τις άνευ ακτών χώρες: Ζιμπάμπουε, Ζάμπια και Μαλάουι.


Όπως διαπιστώνετε κι εσείς, η αρχιτεκτονική και το χρώμα των κτηρίων παραπέμπουν στην Πορτογαλία, της οποίας αποικία υπήρξε η Μοζαμβίκη.


Παρακμιακή πάντως η ατμόσφαιρα, δείγμα των οικονομικών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει ο τόπος.





Στις συνοικίες της φτώχειας σφίγγεται το στομάχι... Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους...






Ο Ινδικός Ωκεανός εκτείνεται μπροστά στην πόλη, αγκαλιάζοντάς την.


Η αχανής θάλασσα, η πύλη προς τον Κόσμο!...


Κάπου εκεί και ο Επίσκοπος Ιωάννης πρωτοσυνάντησε τους λιγοστούς Ορθόδοξους και τους Έλληνες. Τού ευχόμαστε Δύναμη!!!

Οι πιο αναγνώστες μας Αναγνώστες

Related Posts with Thumbnails