Όλοι έφυγαν, είτε για το αγύριστο ταξίδι, είτε γι' άλλη γειτονιά.
Απόμεινε το κουρτινάκι, να μαρτυρά την τόσο παρούσα Απουσία.
*
Κι αυτοί ταξίδεψαν για τη Χώρα του Δύοντος Ηλίου.
Κι αυτοί ταξίδεψαν για τη Χώρα του Δύοντος Ηλίου.
Ύστερα, οι συγγενείς κάρφωσαν τα παντζούρια γι' ασφάλεια...
*
Από εδώ μπαινόβγαιναν ολοχρονίς ευχές και προσευχές, θυμίαμα και ύμνοι.
Τώρα ποντίκια, μυγάκια κι ο άχρονος Χρόνος.
*
Από εδώ μπαινόβγαιναν ολοχρονίς ευχές και προσευχές, θυμίαμα και ύμνοι.Τώρα ποντίκια, μυγάκια κι ο άχρονος Χρόνος.
Έχετε δίκιο ο "άχρονος χρόνος" που θα μετρήσει μόνον και θα γίνει χρονικός όταν ξεκινήσει και πάλι η ζωή. Η μυρουδιά του θανάτου, η ερημία, τα τρωκτικά αλλά η φωνή ενός παιδιού είναι μια επανάσταση στο σφραγισμένο παράθυρο. Δεν αντέχεται ο θάνατος ακόμα και αν ορθώνεται μπροστά σου με ένα ρημαγμένο παρεθύρι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, αυτά τα Παράθυρα. Τελικά δεν μπορώ να καταλάβω ακόμη (γι' αυτό και ο σχετικός μου τίτλος), αν είναι είσοδοι ή έξοδοι. Εξαρτάται από ποιά πλευρά τους στέκεσαι και τα κοιτάς ή πού βρίσκεται: Έξω απ' τόν θάνατο ή από τη μέσα την πλευρά του; Πάντα με συγκινούσαν τα κλειστά Παράθυρα έως πόρωσης, έως έμμονης ιδέας. Ευτυχώς, με τη φωτογραφική, κάτι μπορούμε να διασώσουμε... Κάτι λίγο και μικρό... Λέω, κάτι... Λέω... Ευχαριστώ, Χαράλαμπες, για το ποιητικό σου σχόλιο!..
ΑπάντησηΔιαγραφή