Κάποτε κάποτε (ή και πολύ συχνά) είναι τέτοια η πολυκοσμία των Απόντων, που μένουμε άναυδοι... Δεν έχουμε πού να κάτσουμε, πού να περπατήσουμε, πού ν' απιθώσουμε τις αποσκευές του βίου... Ο τόπος υπερπλήρης!...
Εξ ου και οι παρακάτω πολύβουες φωτομοναχικότητές μας, για τις οποίες επιλέξαμε αρμόδιο σχολιασμό από έναν επιτηδειότατο τις απογραφές Απόντων: Τον Γιάννη Ρίτσο, μ' ένα μικρό του ποίημα από το «Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα», [εκδ. Κέδρος 1991, σ. 33]
Γιάννη Ρίτσου
Ο τρελός
Τι ψέματα εφευρίσκει ο άνθρωπος για να κρατήσει
μια μικρή θέση σε τούτη τη γη. Τις νύχτες
αποχωρούν οι τροχονόμοι, τα καταστήματα κλείνουν,
τ’ άστρα ενθαρρύνονται στα δυτικά. Κι αργότερα
ακούγεται ο τρελός της γειτονιάς με τον κόκκινο σκούφο
να τραγουδάει στον λασπωμένο δρόμο ένα τραγούδι λυπημένο,
ένα παιδιάστικο τραγούδι με πολλές πολλές ρυτίδες.
Καλημέρα π.κ., πανέμορφο το κομμάτι του Ρίτσου, και οι φωτό είναι πολύ ωραίες επίσης...
ΑπάντησηΔιαγραφήμπηκα και με κατεκλυσαν ομορφοι ηχοι
ΑπάντησηΔιαγραφήομορφη μουσικη που με αγγαλιαζει
σε αντισταθμισμα με τις "μοναχικοτητες" που παρ ολο που ειναι ομορφες, με μελαγχολουν.
καλο σου σ/κ πατ.παναγιωτη.
Μελαγχολικό σετ εικόνας - λόγου - ήχου, αλλά ωραίο σετ... Πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με Κωνσταντίνο. Αυτες οι μοναχικές φωτό είναι πάντα εντυπωσιακές.
ΑπάντησηΔιαγραφήη εγκατάλειψη όμως χαρίζει στο τοπίο μια γαλήνη μελαγχολική αλλά και τόσο όμορφη, σα να πέταξε από πάνω του το ζυγό της ανθρώπινης ύπαρξης και επιστρέφει σιγά σιγά στην αρχέγονη ισορροπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ποίημα αγαπημένο μοιάζει σαν τα πολυαγαπημένα του Λειβαδίτη!
Σ΄ευχαριστώ
@ Artanis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε χαιρετώ κι ευχαριστώ! Ο Ρίτσος είναι μέγας!
Καλή Κυριακή!
@ Αλίκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κάθε λογής Μοναχικότητες μπορεί να μάς μελαγχολούν, αλλά παράλληλα μάς παρέχουν και παρηγορητική λύτρωση!... Είναι κάτι το σπουδαίο ετούτο!
Καλά να περάσεις, καλή μου Φίλη. Μια εσπερινή βόλτα στην προκυμαία, απέναντι από το Μπούρτζι, παρακαλώ, για μένα!
@ Κωνσταντίνε, ευχαριστώ! Καλό σαββατοκύριακο!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Ονειρομαγειρέματα,
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντα μ' έναν καλό λόγο! Και ο καλός λόγος είναι αντίδοτο στη μοναχικότητα!
Με καλό την Κυριακή!
@ Ηλιογράφε,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ εύστοχη και ποιητικά εύχυμη η σκέψη σου. Αχ, αυτή η "αρχέγονη ισορροπία"... Μετά την προπατορική αποστασία, δεν πρόκειται -ως φαίνεται- ποτέ πια να επανακτηθεί...
Τουλάχιστον να καλυτερεύουμε οι άνθρωποι, ώστε να μην καθιστάμεθα ολοένα αυτό που πολύ σωστά λέει ο λαός μας: "βάρος της γης"!...
Εξαιρετική η επιλογή του συγκεκριμένου ποιήματος, για να συνοδεύσει τις φωτογραφικές αποτυπώσεις των απόντων. Ή μήπως, των μη-όντων;
ΑπάντησηΔιαγραφήπατ.παναγιωτη βολτα μονη μου στην προκυμαια δεν θα παω, θα βγω ομως στην πανω βεραντα να ατενισω το Μπουρτζι και να σου στειλω νοερα την εικονα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο σου βραδυ
Μικρός, όταν παραμονές Χριστουγέννων κόβαμε την κουλούρα και έπεφτε το "εύρημα" σε κάποιον, στενοχωριόμουνα, γιατί τελευταίο κομμάτι ήταν "των απόντων" και δε θα έπεφτε σ' αυτούς..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές πράλληλες μοναχικότητες. Των απόντων, των παρόντων, των συναισθημάτων...
Ευχαριστούμε και για το Ρίτσο - πάντα παρών..
@ Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, δεν είναι μη-όντες οι Απόντες. Τους θεωρώ διαρκώς και ανύστακτα Παρόντες. Πρόκειτια για μια πολύβουη κοινωνία, στην οποίαν, για να έχεις πρόσβαση, απαιτείται ιδιαίτερη εξειδίκευση, ασκημένος λογισμός και μυστικό pin.
@ Αλίκη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈστω από μακριά, βλέποντας εσύ το Μπούρτζι, λαμβάνω υπέροχα την εικόνα. Λίγο στο download δυσκολεύομαι, αλλά (πού θα πάει;) θα τα καταφέρω!!!...
Καλημέρα!
@ Διονύση Μάνεση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι, που, εξαιτίας των εδώ Μοναχικοτήτων μας, κάνεις γόνιμες επι-στροφές στα παλιά σου. Άλλωστε, και οι Απόντες δεν είναι απόντες, εφόσον τους επαναφέρει η Μνήμη!...
Ο Ρίτσος είναι όντως ο καταλληλότερος ν' ανασκαλεύει τους σωρούς των Μοναχικοτήτων και να φέρνει στο φως τα πολυτιμότερα.
Πολύ ωραίες οι φωτο-αποτυπώσεις, και ιδιαίτερα όμορφο το ποίημα... Κάτι μου λεει ότι τον έχω παρεξηγήσει τον Ρίτσο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγίαινε.
"Τί ψέματα εφευρίσκει ο άνθρωπος για να κρατήσει μια μικρή θέση σε τούτη τη γή"
ΑπάντησηΔιαγραφήτουτέστιν " ψέματα των ψεμάτων όλα είναι ψέματα" (Λεόντιος Μαχαιράς)
τουτέστιν "Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης" (Προφητάνακτας Δαυίδ)
τουτέστιν " Δε βαριέσαι" (Δοκησίσοφη)
@ Παππού Χριστόφορε,
ΑπάντησηΔιαγραφήεχυαρστώ για την αποδοχή! Πρέπει οσονούπω ν' ασχοληθείς με τον Ρίτσο. Καλή αρχή είναι η "Τέταρτη Διάστασή" του.
Χαίρε και αγάλλου!!!
@ Δοκησίσοφη,
ΑπάντησηΔιαγραφήτουτέστιν:
"Κι εσύ που δε θες να πεθάνεις
τι παριστάνεις;"
(Δικό μου, καταληκτικό ποιηματάκι από το "Έσχατος Φίλος").
Αγαπητέ Παναγιώτη!
ΑπάντησηΔιαγραφή"πονηρεμένος ο Σεπτέμβριος
σφάζει κοτόπουλο την Άτιμη
γι' αυτό οι πέτρες κοκκινίζουν πάντα εκεί".
Ναι! την μόνη Τίμια..τη μόνη αχτίδα του Ήλιου..το περιστέρι το λευκό..την ανάσα της νιότης..τη φρεσκάδα της αγνής ψυχής..
όχι, όχι..όχι!!!
Τι φριχτοί που είμαστε οι άνθρωποι!!!!
Όχι μόνο οι πέτρες αλλά και όλη μου η ύπαρξη..σφάζεται..σαν τον αμνό..έφυγα τόσο μακριά αλλά αυτό το τόσο αποτρόπαιο έχει ριζωθεί, βαθιά στο είναι μου και μου στέλνει τόσα ρίχτερ..που απλά δεν τα αντέχω..γονατίζω και το ξαναζώ..
Ήμουν 13χρ και ήταν μεσημέρι..άκουσα σκουξιές ανθρώπινες..από κάποιον που έφερε το φοβερό μαντάτο έτρεχα ξυπόλυτη όπως πάντα μέχρι να εξανληθώ και να πέσω όπως ένα ελαφάκι..από τη φρίκη που με με τύλιξε..έχασα το μυαλό μου..
Να είσαι πάντα καλά!
@ Καλή μας Φίλη Mareld, νάξερες πόσο με συγκίνησες απόψε!!!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που προσέλαβες βιωματικά (τουτέστιν, δημιουργικά) την περίπτωση της "Άτιμης", που ενυπάρχει ως αποτρόπαιο (πλην γλυκύτατο) Φάσμα στο ποίημά μου Αμετάφραστος άνεμος, για τον Σκοπό και τη Σκοπιώτισσα.
Έχω την βεβαιότητα, ότι ξανάζησες γεγονότα αλησμόνητα, αν και απωθημένα... Συνέβη δηλαδή εκείνο, που σού έγραψα σε άλλη περίπτωση: Κάποτε χρειάζεται και να πονάμε, διότι τούτο σημαίνει ότι δεν ξεχνάμε, δεν σπρώχνουμε στη Λήθη ψυχούλες ταλαίπωρες που υπήρξαν και θέλουν ακόμα κι ακόμα να συνεχίσουν να υπάρχουν...
Να είσαι κι εσύ καλά, ώστε ν' αναθυμάσαι και ως εκ τούτου να δημιουργείς!
Αυτοί οι "απόντες" είναι σε πολλές περιπτώσεις πιο ζωντανοί απο τους παρόντες..Σε κάθε περίπτωση οι φωτογραφίες είναι εξαιρετικά "ομιλούσες", και λέει η καθεμιά και μία ή περισσότερες ιστορίες. Τίποτα δεν χάνεται και ο χρόνος φέρεται ευγενικά σε ότι έχει νόημα να υπάρχει. Για μένα έχει νόημα ότι έχει μέσα του αγάπη. Αυτά τα αντικείμενα αγαπήθηκαν, συνδέθηκαν με ζωές ανθρώπων, με στιγμές, με συγκινήσεις, και γιαυτό είναι σημαντικά για την κατάλληλη οπτική, που είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να δεί μέσα απο αυτά ανθρώπους. Ο τρελός της γειτονιάς ταυτίζεται πάντα με το παιδί μέσα μας, και είναι αθώος. Είναι μόνος. Ο άνθρωπος που είναι χαμένος μέσα σε ψυχική διαταραχή είναι ακόμη πιο μόνος, μαζί με τους προσωπικούς εφιάλτες του και απο εκεί δεν μπορεί να βγεί. Όλες οι άλλες μοναξιές μπορεί ν αντιμετωπίζονται. Όλοι εμείς έχουμε το κέντρο της ισορροπίας συγκροτημένο και ολόκληρο. Σκεφτείτε τί γίνεται όταν αυτό το κέντρο δεν μπορεί να δεί αυτό που του συμβαίνει και ζεί ανείπωτο τρόμο. Μου δόθηκε τελευταία η ευκαιρία να συναντήσω αυτή την άλλαλη κραυγή σε ανθρώπους που ζούν σε ξενώνες αποασυλοποίησης ψυχικής υγείας, είτε στην Κρήτη, είτε στην Κέρκυρα, έχουν όλοι το ίδιο βλέμμα. Είναι μπερδεμένο και μοιάζει άδειο, όμως στο βάθος βλέπει κανείς οτι η ψυχή τους είναι ζεστή και φωνάζει βοήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Τατιάνα Κ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα με απασχολούσε η δυνατότητα αειπαρουσίας των Απόντων και το κατά πόσον μπορούν ν' αποτυπωθούν ή και να διαρκέσουν.
Κατέληξα σε δυο τρόπους: α) Μες από τον τρόπο του Αγίου Ποτηρίου και β) μες από την Ποίηση. Ήδη τους νοιώθω άπαντες πλάι μου, δίπλα μου, μέσα μου.
Εδώ, παρενθετικά προτείνω να δεις (αν δεν το έχεις δει) την πολύ καλή ταινία "Οι άλλοι" (The Others), όπου θίγεται το θέμα.
Όντως τίποτε και κανείς δε χάνεται!... Παρηγοριά στον άρρωστο; Δεν πειράζει... Έτσι μού αρέσει! Έτσι "τη βρίσκω"!...
Ο δε Τρελός μας αναφαίνεται πρωτοκορυφαίος και οιακοστρόφος της νέας τάξης των πραγμάτων, της εσχατολογικής. Τα κενά του τα ματάκια, καινά κατά πάντα!
Είναι ανάγκη αυτή η συγκράτηση των Απόντων κοντά μας. Διότι, όπως λέει ο Ρίτσος στην εν λόγω μεταθανάτια συλλογή του:
"Λίγο λίγο τα ονόματα δεν εφαρμόζουν
πάνω στα πράγματα. Καπνοί τσιγάρων
γεμίζουν το σπίτι. Η νικοτίνη
πικρίζει τα χείλη της σιωπής. Αύριο
θα πρέπει ν' αγοράσω μιαν ομπρέλα."
Κι ενώ κυκλοφορούν ανάμεσά μας ολοένα (στις φωτό μου διακρίνονται όλοι, αν προσέξεις πολύ) τούς ακούς να συνομιλούν. Τι λένε; Μα, έχει αποτυπώσει τους μονολόγους τους ο Ρίτσος (όπως παραπάνω):
"Σκούριασαν τα μπουριά της σόμπας.
Έσπασε ο καθρέφτης.
Ποιος είναι αυτός που κοιμάται
στο δικό μας κρεβάτι;
Πάνω στο μέτωπό του
ένα μαύρο πουλί."
Pote tha anrtiseis ton "esxato filo"?latrepsa ton stixo pou egrapses.
ΑπάντησηΔιαγραφήaftos malista! einai sinthima gia toixo!!!!!! (na valw kai to onoma sou apo katw?:PP)
δε θα τον γράψω σε γκρικλις, οκ?:))
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Δοκησίσοφη, σού άρεσε λοιπόν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε τον όπου μπορείς. Δεν έχω αντίρρηση για τ' όνομα. Χα, χα!
Όσο για τον "Έσχατο φίλο" μου, είναι ολόκληρο βιβλίο. Τι ν' αναρτήσω; Παλαιότερα είχα την πρόθεση να σού στείλω μερικά μου βιβλία, αλλά εσύ...
Το ποίημα του Ρίτσου (υπέροχο) γράφτηκε για τις φωτογραφίες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες τραβήχτηκαν για να ταιριάξουν με τους στίχους;
Ειναι υπέροχες και ας αναδίδουν άρωμα μοναξιάς. Τώρα τελευταία κατέληξα σε ενα συμπέρασμα που με βολεύει (γαληνεύει την ψυχή μου),οτι οι αποντες ειναι παρόντες,απλώς τους βλέπει η ψυχή και οχι τα μάτια.
Καλό βράδυ.
@ Redhat,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι που σού άρεσε ο συνδυασμός ποίησης Ρίτσου και των φωτοΜοναχικοτήτων μου!
Μακάρι η Ψυχή και η Μνήμη να συντηρούν ολοζώντανους τους όποιους Απόντες!
Να είσαι γερή και δυνατή!