ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ
1
Το πρόσωπό του
έσταζε νοσταλγία
θωπείες γλυκές.
Κάπου με χάνω
αυτό ήθελα πάντα
και κάτι άλλο.
2
Στην αποβάθρα
η νύχτα στο βάθρο της
αυταπατάται
πως κάτι τρέχει.
Μα δεν αστειεύονται
οι εξελίξεις.
[Έγραφα εν Πάτραις τη 25η Ιουνίου 2008]
Ωραίες φωτό, ωραίο σετ, όμορφο σύνολο...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε Π.Κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφικές σου αποτυπώσεις όπως πάντα ποιητικές!
Μα το ποίημά σου με εξέπληξε παραπέμποντάς με ίσα σ' ένα αντίστοιχο του Μάνου Χατζιδάκι από τον Κύκλο του C.N.S.
Στην αποβάθρα
Με περιμένει
Ένας σταυρός
Δεν ειν' δικός μου
Δεν ειν' δικός σου
Μον' είν' του φίλου πούφυγε
Για τον απάνω κόσμο
Κι αν σμίξουν τ' άστρα μας
Θέλω με τη σιωπή
Που σμίγω τη μορφή σου
Στην αποβάθρα
Με περιμένει
Ένας καημός
.....
Κάπου με χάνω.....
Η ωραιότερη ώρα της ημέρας, μετά την ανατολή.Οι φωτογραφίες σας είναι ποίηση όπως και οι στίχοι.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Κωνσταντίνε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την Καλότητά σου, αγαπητέ!
@ Παν. Ανδριόπουλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓόνιμα ετοιμόλογος αείποτε, φίλε μου. Με ξανασυγκίνησες με το του Χατζιδάκι ποιητικό σχόλιο.
Έρρωσο!
@ Αριάδνη Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως Ανατολή και Δύση βρίσκονται πολύ-πολύ κοντά εντέλει;
Μακάρι, μες από τα ολοένα ογκούμενα προβλήματά μας, να ξεδιακρίνουμε την ποιητική (:δημιουργική) διάσταση των πραγμάτων!
Καλό σαββατοκύριακο και όλα κατά προσ-ευχήν!
Έχετε δίκιο. Η Ανατολή και η Δύση της ζωής μας στην πραγματικότητα εφάπτονται. Κλείνει ο ίδιος κύκλος εκεί που άνοιξε. Και τί διέγραψε η πορεία του τελικά? Η Αρχή και το Τέλος. Η Ζωή και ο Θάνατος. Όλα μοιάζουν να είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ισως όλα εκείνα που διογκώνονται μέσα μας να είναι στην πραγματικότητα μικρά, και να χάνουμε εκείνα που είναι αληθινά Μεγάλα.. Για τον εαυτό μου το λέω, γιατί είναι πολλές φορές που υποπτεύομαι οτι μου συμβαίνει ακριβώς αυτό..
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Αριάδνη Δήμου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΆστα να πάνε... Όλα μοιάζουν με φίδι που καταπίνει την ουρά του, καθώς λέει φίλος μου ποιητής.
Τέλος πάντων, το χρέος μας είναι να προσπαθούμε ν' αποδεσμευόμαστε απολυτρωτικά από την κυκλοτερά καταστροφική αυτή κατάσταση του αβίωτου βίου...
Υπέροχες εικόνες γαλήνης και απεραντοσύνης. Αυτό το κάτι άλλο που θέλουμε όλοι κάτι μου λέει πως θα το βρούμε κάπου εκεί στην αποβάθρα της ψυχής μας. Αλλά μας αφήνει ο νους να απολαύσουμε την ηρεμία της φύσης, τρέχει μονίμως να προλάβει, να καταλάβει και εν τέλει τι θα απολάβει...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Καρποφόρα Συκή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι, όπως τα λες!
Μια αίσθηση αποδημίας μάς καταλαμβάνει συνήθως. Μια πικρή γεύση απουσίας, η οποία επι-βεβαιώνει την προπατορική πτώση και την αποχή μας από το Αυθεντικό.
Πάντα όμως υπάρχει περιθώριο Ανάτασης. Γι' αυτό πασχίζουμε, άλλωστε!