Κατευόδιο και λίγος άμμος στον ποιητή Γιώργη Παυλόπουλο

[Επικήδειος ενώπιον της σορού του Ποιητή από τον π. Παναγιώτη Καποδίστρια, στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πύργου της Ηλείας. 27 Νοεμβρίου 2008, ώρα 3 μ.μ.]

ΛΙΓΟΣ ΑΜΜΟΣ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ

«άπνους ο χθες μοι συνόμιλος
απεπαύθη φωνή αγορεύουσα,
οφθαλμός θεωρών απελήλατο
τα πάντα όργανα εσίγησαν».

Με αυτά τα ποιητικά λόγια του Ρωμανού του Μελωδού θέλησα να σε αποχαιρετήσω, Ποιητή.

Ήδη εισοδεύεις στους τόπους / τρόπους της Αιωνιότητας κι εμείς δεν λυπόμαστε, παρότι ανθρωπίνως δακρύζουμε, καθώς καθεύδεις «άπνους» ενώπιόν μας, πολυαγαπητέ μας Γιώργη.

Τους Ποιητές δεν πρέπει να τους κλαίμε. Διότι, μια ζωή έχουν ξαγρυπνήσει σχοινοβατώντας στην έπαλξη της ύπαρξης. Και μετά θάνατον μάς κληροδοτούν με τις ροές των στίχων τους, ζωογονώντας πάλι και πάλι τις αναιμικές συμπεριφορές εαυτών και αλλήλων διαπαντός.

Ερχόμαστε από τη Ζάκυνθο, Φίλε! Το νησί, στο οποίο θα ήθελες να ζεις και να πεθάνεις, όπως χαρακτηριστικά δήλωνες στις επικοινωνίες μας. Από εκεί, σού φέρνουμε τρία δώρα:

* Πρώτον, την ειλικρινή και καρδιακή Αγάπη ενός εκάστου απ’ τους Λογοτέχνες του νησιού,

* Δεύτερον, μερικά κτερίσματα λόγου απ’ τον Διονύσιο Σολωμό:

Στη θύρα την ολόχρυση της Παντοδυναμίας,
πνεύματα μύρια παλαιά, πνεύματα μύρια νέα,
σ’ ακαρτερούν για να σου πουν πως άργησες να φθάσεις.[από το «Εις τον θάνατο Αιμιλίας Ροδόσταμο»]

και απ’ τον Ανδρέα Κάλβο:

Δεν με θαμβώνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
τ’ ανοικτόν στόμα.[ιη΄ στροφή από την ωδή «Αι ευχαί»]

* Ξέρεις και ξέρουμε οι Ζακυνθινοί, ότι η άμμος στο νησί μας, ως λέξη, είναι αρσενικό και όχι θηλυκό: Ο άμμος! Γι’ αυτό κι εσύ έβαλες σε μιαν από τις συλλογές σου τον τίτλο «Λίγος άμμος».
Εε, λοιπόν, αυτό είναι το τρίτο μας δώρο: Λίγος άμμος από την ακτή της «ωραίας και μόνης», τον οποίον αποθέτω στο φέρετρό σου, ενθυμούμενος τ’ ομότιτλο ποίημά σου:

ΛΙΓΟΣ ΑΜΜΟΣ

Θυμάμαι πήρες λίγον άμμο
τον κράτησες στο χέρι σου
κι ύστερα τον άφησες
να χύνεται σιγά
στην ανοιχτή παλάμη μου

Στον μέλλοντα λοιπόν αιώνα
θα μείνει λίγος άμμος
με τη δική μας την αφή
κι ο άνεμος που θα φυσάει
όπως τ’ απόγιομα εκείνο του Οκτώβρη
θα τον πηγαίνει εδώ κι εκεί
όλο θα τον πηγαίνει

Θα σε θυμόμαστε, Ποιητή. Κρατάμε την καλότητα και την αγαθοσύνη της ψυχούλας σου, μαζί με την πεποίθηση, ότι -όπως έγραψες κι εσύ-

Όλοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ’ ένα ποίημα.

[Copyright φωτογραφιών: Π.Κ.]