Ανάποδα όλα / Reflections

Πολλά της φυτο-ζωής μας τ' ανάποδα και ανάρμοστα... Τόσο τριγύρω μας, όσο κι εντός μας... Περιπλεγμένος ο άνθρωπος σε πολλούς και διάφορους αραχνοΰφαντους ιστούς του βίου του, πασχίζει να οδηγηθεί στην δι-έξοδο. Αδιέξοδα ωστόσο επιστρέφει στα ίδια και τα ίδια, μια και συνήθως δεν έχει τα κότσια να υπερβεί την παλαιότητά του, αποκτώντας επανεπικοινωνία με την Αυθεντικότητα, την οποίαν ούτως ή άλλως έχει αμαυρώσει. Το αρχαϊκό "posse non mori" (η δυνατότητα του μη αποθανείν) αποτελεί μια μακρινή -γονιδιακή θα έλεγα- ανάμνηση, μια νοσταλγία που τον τύπτει τα βράδια, κρατώντας τον ξάγρυπνο έξω απ' τον τόπο και τον τρόπο της ουσιαστικής τρυφής... Κατ' αρχήν, αναδείχτηκε άφρων... Τώρα, αποδείχνεται παράφρων...

Αυτά τα παρακμιακά σκεφτόμουν σήμερα το πρωί, φωτογραφίζοντας τα είδωλα του φυσικού μου περιβάλλοντος στα νερά του απόβροχου. Μια μυστική πικρία με κατέλαβε... Ένα αίσθημα πονετικό γι' αυτούς (ή και για μένα), που νοσταλγούν αυτοεξόριστοι το απωλεσμένο τους πολίτευμα ... Μπα, σε καλό μου...