απίστευτο γεμάτο φιλότιμο και τρανό ποίημα απο μια απο τις καλύτερες συλλογές του ποιητή....βάλσαμο που μόνο ευχαριστίες για τον γράφοντα μπορεί να ξυπνήσει....
... μα η Απουσία ενισχύει τα δικά μας αισθητήρια και τούς αντιλαμβανόμαστε στον χώρο καθώς είναι διαρκώς παρόντες πλέον, μια και δεν έχουν το κώλυμα του σώματος. Και όντες παρόντες, πότε χαίρονται, πότε θλίβονται με τα δικά μας καμώματα...
Έχεις ποτέ σκεφθεί, αν και κατά πόσον, εμείς οι πανέξυπνοι άνθρωποι, θλίβουμε τους νεκρούς μας με τον όποιο βίο και την πολιτεία μας; Είναι κάτι που με απασχολεί τα μάλα τον τελευταίο καιρό...
Συνήθως η Ποίηση τα λέει όλα και με λόγια συγκρατημένα, λιγοστά, πλην όμως οξεία και τελεσφόρα. Σαν το καλοτροχισμένο μαχαίρι, που σφάζει μια και πέρα... Ευτυχώς, για να μην παρατείνεται ο Πόνος... Όχι, λοιπόν, βάλσαμο, αλλά... μια και πέρα!
Πόση χαρά όμως μου δώσατε! Καθώς ως τώρα πίστευα οτι οι ψυχές “υπάρχουν” στην εδώ ζωή μας μόνο απο τη δική μας πλευρά, μέσω της έντονης σκέψης μας σ αυτούς, της ανάγκης μας για επικοινωνία, της νοσταλγίας μας, του άρρηκτου συνδέσμου μας μαζί τους μέσω της Αγάπης που είναι ακατάλυτη και δεν επηρεάζεται απο το θάνατο. Και οτι -δυστυχώς- δεν μπορούν να βρίσκονται ενήμεροι και παρακολουθούντες τα εδώ, εκτός αν ο Θεός τους πληροφορήσει. Οτι έχουν μείνει σε ακίνητο χρόνο, αφού χρόνος υπάρχει μόνο εδώ, και στα συμβάντα ως τη στιγμή του θανάτου τους. Είχα διαβάσει ότι η προσευχή μας σ εκείνους οδηγείται μέσω του Θεού πάλι προς τον Ίδιο το Θεό. Οτι και τα θαύματα των αγίων είναι θαύματα που επιτρέπει ο Θεός στο όνομά Τους. Γενικά παντού όπου αναζήτησα και διάβασα σχετικό βιβλίο πριν απο 11 χρόνια που έχασα τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο, έβρισκα οτι η μνήμη της ψυχής διατηρείται μετά θάνατον, και θυμάται τα πρόσωπα και τα μέρη με τα οποία συνδέθηκε η ψυχή εν όσο ζούσε, και συνεχίζει να αγαπά. Όμως δεν μπορεί να είναι παρούσα η ψυχή στον κόσμο απ όπου έφυγε, καθώς βρίσκεται σε άλλη σφαίρα και άλλη κατάσταση. Αν όμως έχω καταλάβει λάθος είμαι απίστευτα χαρούμενη στη σκέψη οτι ο πατέρας μου είναι εδώ με τα μάτια του να με βλέπει, γιατί όπως κι ο Θεός πατέρας, θα θέλει μόνο ένα πράγμα: να τρέξει να μ αγκαλιάσει. Ποιός αξίζει την Αγάπη; Η Αγάπη χαρίζεται δωρεάν. Ας είναι εδώ όχι μόνο η αγάπη του αλλά και τα μάτια του να με βλέπουν, και δεν θέλω άλλο στη ζωή. Γιατί θα σημαίνει οτι ξέρει πραγματικά, και ξέρει και τη σκέψη μου, την καρδιά μου. Επι πλέον είναι κακής ποιότητος αρετή εκείνη που θα στηριχθεί στον έλεγχο και στο ενοχικό μου. Προτιμώ εκείνη που θ αντλήσει στο φιλότιμο της αγάπης και της ευγνωμοσύνης που νοιώθει το παιδί στην αγκαλιά του Πατέρα.
... τι παριστάνεις που χωρίς να σκέφτεσαι σιγοπεθαίνεις; ...
Αγαπητέ π.κ. σήμερα το πρωί, ένα μικρό κεράκι ανάφτηκε για τους αγαπημένους, και μύρισε λιβάνι μια διαβασμένη ευχή. Όμως αυτό που έμεινε και φέγγει εκεί ακόμα τώρα το βράδυ, είναι ένα καντηλάκι. Και φωτίζει στη μνήμη όλα τα όμορφά τους..
Ευχαριστούμε για την ανάρτηση και τα λίγα λόγια υπενθύμισης της ματαιότητας.
Βεβαίως, όταν μιλάμε για τη "ζωή" των νεκρών μας, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ή δογματικοί. Κύριος οίδε πώς και τι και γιατί και έως πότε... Πολλές φορές τα ερωτήματά μας δε λαμβάνουν πειστική απάντηση, μια και δεν υπάρχει αυτή η απάντηση ή επειδή είναι τόσο εξαίσια παράδοξη για τον πεπερασμένο μας νου, ούτως ώστε εμείς οι εγκλωβισμένοι στο μικρούτσικο αυτό μυαλουδάκι, δεν μπορούμε να έχουμε το pin...
Απλώς, θυμίζω, ότι στην παραββολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, ο νεκρός πλούσιος βλέπει προς τον κόσμο,αν και δεν δύναται να συμμετάσχει στα γήινα...
Μακάρι όλων οι πράξεις να μην παραπικραίνουν τους Αγαπημένους μας!
Είναι περισσότερο Παρόντες από όταν ήταν παρόντες.
ΑπάντησηΔιαγραφήαπίστευτο γεμάτο φιλότιμο και τρανό ποίημα απο μια απο τις καλύτερες συλλογές του ποιητή....βάλσαμο που μόνο ευχαριστίες για τον γράφοντα μπορεί να ξυπνήσει....
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Αναΐς,
ΑπάντησηΔιαγραφή... μα η Απουσία ενισχύει τα δικά μας αισθητήρια και τούς αντιλαμβανόμαστε στον χώρο καθώς είναι διαρκώς παρόντες πλέον, μια και δεν έχουν το κώλυμα του σώματος.
Και όντες παρόντες, πότε χαίρονται, πότε θλίβονται με τα δικά μας καμώματα...
Έχεις ποτέ σκεφθεί, αν και κατά πόσον, εμείς οι πανέξυπνοι άνθρωποι, θλίβουμε τους νεκρούς μας με τον όποιο βίο και την πολιτεία μας;
Είναι κάτι που με απασχολεί τα μάλα τον τελευταίο καιρό...
Καλημέρες!
@ Δ. Μαγριπλή,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως η Ποίηση τα λέει όλα και με λόγια συγκρατημένα, λιγοστά, πλην όμως οξεία και τελεσφόρα. Σαν το καλοτροχισμένο μαχαίρι, που σφάζει μια και πέρα... Ευτυχώς, για να μην παρατείνεται ο Πόνος... Όχι, λοιπόν, βάλσαμο, αλλά... μια και πέρα!
Καλημέρες στην φλεβαριάτικη Κυπαρισσία!
Πόση χαρά όμως μου δώσατε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς ως τώρα πίστευα οτι οι ψυχές “υπάρχουν” στην εδώ ζωή μας μόνο απο τη δική μας πλευρά, μέσω της έντονης σκέψης μας σ αυτούς, της ανάγκης μας για επικοινωνία, της νοσταλγίας μας, του άρρηκτου συνδέσμου μας μαζί τους μέσω της Αγάπης που είναι ακατάλυτη και δεν επηρεάζεται απο το θάνατο. Και οτι -δυστυχώς- δεν μπορούν να βρίσκονται ενήμεροι και παρακολουθούντες τα εδώ, εκτός αν ο Θεός τους πληροφορήσει. Οτι έχουν μείνει σε ακίνητο χρόνο, αφού χρόνος υπάρχει μόνο εδώ, και στα συμβάντα ως τη στιγμή του θανάτου τους. Είχα διαβάσει ότι η προσευχή μας σ εκείνους οδηγείται μέσω του Θεού πάλι προς τον Ίδιο το Θεό. Οτι και τα θαύματα των αγίων είναι θαύματα που επιτρέπει ο Θεός στο όνομά Τους. Γενικά παντού όπου αναζήτησα και διάβασα σχετικό βιβλίο πριν απο 11 χρόνια που έχασα τον πιο αγαπημένο μου άνθρωπο, έβρισκα οτι η μνήμη της ψυχής διατηρείται μετά θάνατον, και θυμάται τα πρόσωπα και τα μέρη με τα οποία συνδέθηκε η ψυχή εν όσο ζούσε, και συνεχίζει να αγαπά. Όμως δεν μπορεί να είναι παρούσα η ψυχή στον κόσμο απ όπου έφυγε, καθώς βρίσκεται σε άλλη σφαίρα και άλλη κατάσταση. Αν όμως έχω καταλάβει λάθος είμαι απίστευτα χαρούμενη στη σκέψη οτι ο πατέρας μου είναι εδώ με τα μάτια του να με βλέπει, γιατί όπως κι ο Θεός πατέρας, θα θέλει μόνο ένα πράγμα: να τρέξει να μ αγκαλιάσει. Ποιός αξίζει την Αγάπη; Η Αγάπη χαρίζεται δωρεάν.
Ας είναι εδώ όχι μόνο η αγάπη του αλλά και τα μάτια του να με βλέπουν, και δεν θέλω άλλο στη ζωή. Γιατί θα σημαίνει οτι ξέρει πραγματικά, και ξέρει και τη σκέψη μου, την καρδιά μου. Επι πλέον είναι κακής ποιότητος αρετή εκείνη που θα στηριχθεί στον έλεγχο και στο ενοχικό μου. Προτιμώ εκείνη που θ αντλήσει στο φιλότιμο της αγάπης και της ευγνωμοσύνης που νοιώθει το παιδί στην αγκαλιά του Πατέρα.
...
ΑπάντησηΔιαγραφήτι παριστάνεις
που χωρίς να σκέφτεσαι
σιγοπεθαίνεις;
...
Αγαπητέ π.κ. σήμερα το πρωί, ένα μικρό κεράκι ανάφτηκε για τους αγαπημένους, και μύρισε λιβάνι μια διαβασμένη ευχή. Όμως αυτό που έμεινε και φέγγει εκεί ακόμα τώρα το βράδυ, είναι ένα καντηλάκι.
Και φωτίζει στη μνήμη όλα τα όμορφά τους..
Ευχαριστούμε για την ανάρτηση και τα λίγα λόγια υπενθύμισης της ματαιότητας.
@ Αναΐς,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαίως, όταν μιλάμε για τη "ζωή" των νεκρών μας, δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι ή δογματικοί. Κύριος οίδε πώς και τι και γιατί και έως πότε...
Πολλές φορές τα ερωτήματά μας δε λαμβάνουν πειστική απάντηση, μια και δεν υπάρχει αυτή η απάντηση ή επειδή είναι τόσο εξαίσια παράδοξη για τον πεπερασμένο μας νου, ούτως ώστε εμείς οι εγκλωβισμένοι στο μικρούτσικο αυτό μυαλουδάκι, δεν μπορούμε να έχουμε το pin...
Απλώς, θυμίζω, ότι στην παραββολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, ο νεκρός πλούσιος βλέπει προς τον κόσμο,αν και δεν δύναται να συμμετάσχει στα γήινα...
Μακάρι όλων οι πράξεις να μην παραπικραίνουν τους Αγαπημένους μας!
@ Άστρια,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για; την τρυφεράδα του σχολίου σου! Μακάρι πάντα να σε συντροφεύει η αρίστη ανάμνηση των Φευγάτων σου!