Απόπειρα (νανο)διηγήματος από τον
π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Απομεσήμερο
καυτό του φετινού ανυπόφορου Αυγούστου και θυμήθηκα τον Πατέρα. Είπα να τού
ξανάψω το καντηλάκι στο τάφο του. Τα μάρμαρα στο κοιμητήριο αποπνέουν φλόγωση, ενώ τα τζιτζίκια λυσσομανούν από παντού χαιρέκακα.
Ξάφνου,
στην παρηγορητική ισκιάδα των κυπαρισσιών, πάνω σ’ έναν τάφο έχει γύρει και λαγοκοιμάται
μια ευτραφής γυναίκα, γύρω στα πενηνταπέντε, η Ιβάνα. Γνώριμη στη γειτονιά τα
τελευταία χρόνια. Είναι η Βουλγάρα, που φύλαγε την κυρά Αιμιλία ώς τον θάνατό
της. Τώρα ξέμεινε από δουλειά και γυρίζει εδώ κι εκεί μ’ ένα μισοαδειανό
μπουκάλι πορτοκαλάδας στο χέρι.
- Εντώ έχει όχι πολλή ζέστα. Καλά είναι!
- Μα πώς μπορείς εδώ στους τάφους; την ρωτώ.
- Ντε φοβάται Ιβάνα. Ζωντανό ναι, φοβάται. Πεταμένο όχι, ντε φοβάται Ιβάνα!..., λέει με πολλά υπονοούσα βεβαιότητα.
Το
Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας στην Αθήνα θέλει τριακόσια ευρώ για να την στείλει σε
νέο σπίτι, σε άλλους ηλικιωμένους να τους περιποιηθεί στην ανημποριά τους και σε
ποιο άραγε μέρος της Ελλάδας… Εκείνη δεν έχει να δώσει τόσα λεφτά. Τα έχει όλα
σταλμένα στην εμπερίστατη οικογένεια, στο χωριό της.
- Εξήντα ευρώ έχει μόνο τσέπη μου…
Έτσι
κι αλλιώς, τα έχει πια καταβαρεθεί τα σπίτια του κόσμου. Εκείνους που κυρίως δεν αντέχει είναι οι ηλικιωμένοι άνδρες που καλείται να φροντίσει.
- Όλοι είπε: «Ιβάνα, βγάλε κιλότα σου
και πέσε δίπλα μου κρεβάτι»…
Ο…
καθωσπρεπισμός μου τάχει εντελώς χαμένα. Δεν ξέρω τι ν’ αντείπω, ενώ η
ταλαίπωρη συνομιλήτριά μου μ’ εκλιπαρεί:
- Εσύ φαίνεται καλό άτρωπο! Εύρεις,
παρακαλώ, μια ντουλειά για Ιβάνα. Εγκώ κάνει για όλα στο σπίτι. Ιβάνα όχι
σεξ!...Όλα, όχι σεξ!...
[Εικαστικό σχόλιο του διηγήματος: Ζωγραφικό έργο της χαράκτριας Άριας Κομιανού]
Φρικτὰ πιστὸ ψυχογράφημα τῆς κοινωνίας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήἊς ἐκζητοῦμε διακαῶς: Χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά, καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα!
Τὴν εὐχή σου, πάτερ, καὶ συγ-χαιρόμαστε γιὰ τὸ νέο σου πεζὸ χαϊκοὺ/νανοδιήγημα!
Ευχαριστώ Διονύσιε, για τον καλό σου κι επώνυμο λόγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις για πόσες περιπτώσεις χρειάζονται παρόμοια ψυχογραφήματα; Ων ουκ έστιν αριθμός!
Του Κυρίου την ευχή να έχετε πανοικεί!
ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΑΠΛΑ.......................ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ...........................
ΑπάντησηΔιαγραφήΙωάννα σ' ευχαριστώ πολύ! Έρρωσο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΗ Μ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ. ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΛΗΘΙΝΟ......................ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ..........................ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΤΑΝΤΑΜΕ ΕΤΣΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΝΟΩ ΤΗΝ ΗΡΩΙΔΑ ΣΟΥ..........................ΕΝΝΟΩ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ......................................
ΑπάντησηΔιαγραφήΙωάννα, αν και η ηρωίδα είναι φανταστική, στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα... Δυστυχώς, επτωχεύσαμεν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλη Κική, θερμά ευχαριστώ. Αν και τα περιγραφόμενα είναι πικρότατα!...
ΑπάντησηΔιαγραφήTO IBANA KALO !!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣούλα, Όπως λένε και τα κινηματογραφικά έργα, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική. Πρόκειται περί μυθοπλασίας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως, λέω μήπως, θα έπρεπε να ασχοληθείς λίγο παραπάνω με το νανοδιηγημα ώς είδος :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρω, επί, σύν, και άλλες τέτοιες προθέσεις.
Γεώργιε Χοιροβοσκέ, αγαπητέ φίλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, το έχω σκοπό και ήδη ασκώ το είδος, όπως διαπιστώνεις. Ετούτο είναι το 14ο της σειράς. Όμως η έμπνευση δεν εξ-ωθείται. Ως κυοφορία, τίκτεται οπόταν είναι η ώρα!!!
Ευχαριστώ για τον λόγο τον καλό!
Σαν να την "είδα" μου φάνηκε, να γέρνει πάνω στον τάφο και μου έκανε μια ανατριχίλα.. Νομίζω ότι την έχω γνωρίσει! Ήταν πολύ παραστατικό, πολύ Αληθινό. Βρήκε τόπο μέσα μου. Αλλά η καρδιά μου έμεινε Εκεί στο αναμμένο καντηλάκι, ίσως γιατί όλοι έχουμε κάτι καντήλια ν ανάβουμε.. Ξέρω τι σέρνουν τα βήματα που μας οδηγούν Εκεί, και ποιά είναι η Συνάντηση. Το ξέρω αυτό το "δρομολόγιο" σ αυτή τη σιωπηλή πολιτεία..
ΑπάντησηΔιαγραφήSpyros Logothetis αληθινο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΡεγγίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για το ευθύβολο και συγκινητικό σχόλιό σου. Βεβαίως, το θέμα μας δεν είναι ο Τάφος Μας, αλλά η παρηγορία / παραμυθία που προσφέρουν οι σιωπηλότητες των Τάφων στην Γυναίκα, που δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι...
Οι Νεκροί δεν έχουν απαιτήσεις, αλλά μάς αγκαλιάζουν με τον τρόπο τους!
Αναθυμάμαι το επίγραμμα "Το κοιμητήρι" του Διονυσίου Σολωμού:
"- Μάνα μου σκιάζομαι πολύ μην πεθαμένοι βγούνε.
- Σώπα παιδάκι μου, οι νεκροί την πλάκα τους βαστούνε".
@ Σπύρο Λογοθέτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήαληθινό, όπως όλοι οι μύθοι και τα παραμύθια!
ομορφο κειμενο με ταιριαστη εικονογραφηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήευτυχως πατερα παναγιωτη,που η τσετσα και αυτη απο την βουλγαρια,διαβαζοντας το ειπε.εμενα οι παππουδες μου φιλουσαν τα χερια με ευγνωμοσυνη...
@ Τάκη Πετρόπουλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς για την Τσέτσα!!! Ήταν τυχερή. Σε αυτές τις δυστυχισμένες υπάρξεις πλείστοι όσοι καθωσπρέπει συμπολίτες μας απιθώνουν τα απωθημένα τους...
Βεβαίως για ένα διήγημα πρόκειται. Μυθοπλασία... Τι τα θες;
Μας αγκαλιάζουν σχεδόν πιο πολύ απ όσο μας αγκάλιαζαν όταν είχαν γήινα χέρια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλώ το χέρι
Η απελευθερωμένη σκέψη κατευθύνει το χέρι να γράψει σωστά .
ΑπάντησηΔιαγραφήDionysios Potamitis Πάτερ, μὴ σταματᾶς τὰ νανοδιηγήματα! Συνέχισε! Τὴν εὐχή σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή