Νύχτα ολοσέληνη πάνω από την καρυδιά μας

Παρότι αύριο θα έχουμε δοξαστικό κυριάρχη τον Πανσέληνο (είδατε; μ' αρέσει να λέω: ο και όχι η Πανσέληνος), απόψε η νύχτα είναι υπέροχα ολοσέληνη, τόσο που, φωτογραφίζοντάς τον, μαζί με την καρυδιά της αυλής μας, αναθυμήθηκα ένα ποίημα που είχα γράψει τον Ιούλιο του 2001 για μιαν ανάλογη ώρα και το οποίο αντιγράφω από το βιβλίο "Της αγάπης μέγας χορηγός", έτσι ως ελάχιστο σχολιασμό του σεληνιακού φωτός, το οποίο ηδονικά σχεδόν μάς θωπεύει απόψε:

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ

Νύχτα

με τις πλατιές παλάμες σου

πάνω απ' την καρυδιά μας και τη δάφνη

της ημερήσιας αυταπάτης εφαψία

Νύχτα

με τα νερόφιδα σε στάση κορεσμού

τα τριζόνια κωφάλαλα έκτοτε

με την ανία συριστική

και ημίφωτες από του γείτονα

αλλοδαπές βωμολοχίες

Νύχτα

βωμέ του λόγου

και του υπόλογου

καθρέφτη σκεπασμένε λόγω πένθους

με την άμμο σου

κακοθανατισμένη απ' το πολύ

Νύχτα

γερόντιο καταγέλαστο

και τι παλιμπαιδίζεις

για ποιαν αιθρία βρεχούμενη

ανοίγεις την ομπρέλα;