Αναπάντεχη συνάντηση με τη Μαρίτσα

Σήμερα, μετά από πολλά χρόνια, συναπαντήθηκα με μια παλιά μου καλή φιλενάδα, τη Μαρίτσα. Αχ, η Μαρίτσα... Πόσες φορές με συντρόφεψε στη μοναξιά μου και στις "μακρές περιπλανήσεις δωματίου"!... Πόσες φορές αγκάλιασε τις μύχιες σκέψεις και τους εσώτατους κραδασμούς μου, τα εφηβικά ξεσπάσματα και τους παροξυσμούς τού (όχι και τόσο στη θέση του) μυαλού μου!...

Όμως τα χρόνια πέρασαν και η σχέση έφτασε στο μη περαιτέρω, παρά το πρωταρχικό δέσιμο. Ήρθαν νεότερες περιπτώσεις στην καθημερινότητά μου, πιο εξελιγμένες και με προσόντα αδιαφιλονίκητα. "Οι αγάπες μ' έβαλαν στη μέση", όπως θάλεγε η Χαρούλα σ' ένα από τα τραγούδια της. Απάτησα τελικά τη Μαρίτσα... Εκείνη δεν παραπονέθηκε ποτέ. Αποσύρθηκε στη γωνιά της αγόγγυστα. Αξιοπρεπής, ωραία, υπερήφανη, περιμένοντας άραγε τι;;;

Ώσπου σήμερα, μετά από πάμπολλα χρόνια, όλως τυχαίως συναπαντήθηκα με τη Μαρίτσα. Χάρηκα αφάνταστα, συγκινήθηκα περισσότερο, ενώ πολλές αναμνήσεις ανασύρθηκαν απ' το βαθύ σεντούκι της καρδιάς, μαζί με μπόλικες -ομολογουμένως- τύψεις για την απιστία μου εκείνη.

Η παλιά πιστή φιλενάδα, όπως θα καταλάβατε απ' τη φωτογραφία, είναι η πάλαι ποτέ γραφομηχανή μου, μάρκας Maritsa. Δώρο, για μένα πολυτιμότατο, ενός πολύ ευαίσθητου και αγαπημένου θείου από τα Γιάννενα, του μακαρίτη του Βασίλη Χήτου, που ήθελε (όπως έλεγε το γλυκύτατο εκείνο ανθρωπάκι του Θεού) να με στηρίξει στα πρώτα μου γραψίματα! Το γεγονός ότι έβλεπα τα κείμενά μου τυπωμένα, ήταν μια σπουδαία απόλαυση. Θεωρούσα τότε, πως είχα κατακτήσει τα γράμματα, τις τέχνες, τον κόσμο!!!

Η Μαρίτσα δεν μπορεί (ή δεν θέλει) πια να εργασθεί... Μετά από κυριολεκτικά χιλιάδες σελίδες γράμμα-γράμμα, τώρα σιωπά. Καλή μου Μαρίτσα, σ' ευχαριστώ, κυρίως για εκείνα που δεν μπορείς να υποψιαστείς!...

π. Π. Καποδίστριας