ΑΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΣ ΑΝΕΜΟΣ
Σκοπό οι ευχές δεν έχουν πια
μήτε οι κατάρες
ομίχλες χουχουλίζουν την κορφή
νοτιάς θανάτου
οι μιλιές γατζωμένες ακόμη στ' αγκωνάρια
σα νυχτερίδες
τα βελάσματα του ανέμου από παντού
αμετάφραστα
και πολύ μακριά
(ή εντός σου)
πονηρεμένος ο Σεπτέμβριος
σφάζει κοτόπουλο την Άτιμη
γι' αυτό οι πέτρες κοκκινίζουν πάντα εκεί.
Καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγάλο χάρισμα να βλέπεις τις ομορφιές στα γκρεμίσματα και μέσα απο την τέχνη του λόγου να αναβιώνεις εικόνες ποτισμένες αγιοσύνη.Πάντα πίστευα ότι οι πέτρες έχουν πνοή... μέρος της γής είναι κι αυτές...δεν μπορεί έλεγα, να είναι έτσι σαν απο μόνες τους φυτεμένες...
απόψε συνειδητοποίησα πως έχουν και μνήμες και όταν η μοναξιά τις παγώνει, γίνονται κόκκινες.
Καλό βράδυ
Νεφέλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι, ότι οι παλιές αυτές φωτογραφίες δίνουν την ευκαιρία σε μια νεότερη Ζακυνθινή να γράψει τόσο όμορφα! Τούτο σημαίνει συνέχεια της δημιουργίας, λαμβάνουν μάλιστα δικαίωση και αυτά τα δύσμοιρα ερείπια, τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν. Σεισμοί -βλέπεις- καταποντισμοί, ανθρωπισμοί...
Καλημέρα!
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΜΙΑ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΣΚΟΠΟ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΡΦΥΡΗ ΤΩΡΑ ΣΤΙΣ ΑΛΚΥΟΝΙΔΕΣ Η ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ. ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΕΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ. ΑΝ ΤΟ ΣΥΝΔΥΑΣΕΤΕ ΜΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ΕΣΠΕΡΙΝΟ Η ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗ ΣΚΟΠΙΩΤΙΣΣΑ, ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ (ΣΤΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΟΥ!)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Διονύση,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ιδέα. Άσε να μπούμε στην Άνοιξη και τα ξαναλέμε. Να το οργανώσουμε!