Μου είναι πολύ οικείες αυτές οι μοναχικότητες, κι έχω κάνει ..."γερμανικά νούμερα" σε τέτοιους χώρους, που έχουν την ίδια...διακόσμηση, τα ίδια θανατερά πάλ χρώματα, τις ίδιες αποχρώσεις αγωνίας απο το βαθύ κίτρινο της θλίψης, ως το σβησμένο γκρί της απόγνωσης..Και μετά΄απο λευκές νύχτες που τα βλέφαρα βαραίνουν αλλά δεν κλείνουν, και η σκέψη τρυπάει το κενό σαν μαχαίρι χειρουργείου, έρχεται ένα πρωί που οι άσπρες μπλούζες παρελαύνουν με φασαρία, και περιμένεις. Αν είσαι΄στη θέση του ασθενή, έχεις μετατραπεί στον "εμφραγματία" ή το Ca του κρεβατιού τρία, του θαλάμου 205.. Απο την ώρα που φόρεσες τα πράσινα απρόσωπα ρούχα, ξεντύθηκες και το πρόσωπό σου. Είσαι αριθμός φακέλου.. Αν είσαι ο συγγενής, μετράς κοφτές ανάσες αγωνίας.. Αν είσαι μια βάρδια όποιας ειδικότητας, νοιώθεις πόσο ανήμπορος είσαι να αγγίξεις ευεργετικά τον ανθρώπινο πόνο σ όλες τις εκδοχές του, σ όλες τις αποχρώσεις του..Ένα βαθύ μπλέ της θάλασσας, κι ένα αληθινό γαλάζιο τ ουρανού, ίσως είναι μια ελπίδα οτι υπάρχουν κι άλλα χρώματα στη ζωή, κι οτι κανένα κακό δεν είναι αιώνιο..
Η μοναξιά ενός δωματίου νοσοκομείου!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοίηση δωματίων γράφεις π.κ.
Ξορκίζοντας τη μοναξιά και προτείνοντας παραμυθία!...
Προς εκκλησιασμόν.
Καλή δύναμη!
Ελπίζω να μην είναι κανένας άρρωστος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα κι έτσι όμως όλα τα Νοσοκομεία δυστυχώς ίδια είναι παντού, απρόσωπα και κρύα...
:(((
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπρρρρρρρρρρρρρρρ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ!!! Μακρυά από 'μάς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖακυνθινοι φιλοι μου εισαστε καλα???
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον καταλαβατε το σεισμο???
ελπιζω ολα καλα.
Ωχχ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠονάει πολύ, τούτη η μοναχικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή δύναμη!
Μου είναι πολύ οικείες αυτές οι μοναχικότητες, κι έχω κάνει ..."γερμανικά νούμερα" σε τέτοιους χώρους, που έχουν την ίδια...διακόσμηση, τα ίδια θανατερά πάλ χρώματα, τις ίδιες αποχρώσεις αγωνίας απο το βαθύ κίτρινο της θλίψης, ως το σβησμένο γκρί της απόγνωσης..Και μετά΄απο λευκές νύχτες που τα βλέφαρα βαραίνουν αλλά δεν κλείνουν, και η σκέψη τρυπάει το κενό σαν μαχαίρι χειρουργείου, έρχεται ένα πρωί που οι άσπρες μπλούζες παρελαύνουν με φασαρία, και περιμένεις. Αν είσαι΄στη θέση του ασθενή, έχεις μετατραπεί στον "εμφραγματία" ή το Ca του κρεβατιού τρία, του θαλάμου 205.. Απο την ώρα που φόρεσες τα πράσινα απρόσωπα ρούχα, ξεντύθηκες και το πρόσωπό σου. Είσαι αριθμός φακέλου.. Αν είσαι ο συγγενής, μετράς κοφτές ανάσες αγωνίας.. Αν είσαι μια βάρδια όποιας ειδικότητας, νοιώθεις πόσο ανήμπορος είσαι να αγγίξεις ευεργετικά τον ανθρώπινο πόνο σ όλες τις εκδοχές του, σ όλες τις αποχρώσεις του..Ένα βαθύ μπλέ της θάλασσας, κι ένα αληθινό γαλάζιο τ ουρανού, ίσως είναι μια ελπίδα οτι υπάρχουν κι άλλα χρώματα στη ζωή, κι οτι κανένα κακό δεν είναι αιώνιο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μείνω στην πρώτη εικόνα
ΑπάντησηΔιαγραφή"προς την έξοδο"
Καλή εβδομάδα.
... κρύος ιδρώτας...
ΑπάντησηΔιαγραφή...καλή δύναμη για την συνέχεια...
@ Καλοί μου ΣυνΙστολόγοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη,
Αρτάνις,
Νίκο,
Ονειρομαγειρέματα,
Κωνσταντίνε,
Αλίκη,
Ντάνα,
Αριάδνη,
Δρομάκι και
Δέσποινα,
Συγχωρείστε με, που δεν έχω τον χρόνο (λόγω βάρδιας) ν' απαντήσω προσωπικά στον καθένα.
Απλά, ευχαριστώ!
Χαίρετε και υγιαίνετε!