"Η Απεραντοσύνη του Όντος" δια χειρός Μάχης Μουζάκη

Είχα χθες τη χαρά να με καλέσει στο σπίτι της η ποιήτρια Μάχη Μουζάκη, για να μού χαρίσει το νέο της ποιητικό βιβλίο. Είναι «Η Απεραντοσύνη Του Όντος», που μόλις βγήκε, καλαίσθητο κι ευωδιαστό, από τις ζακυνθινές εκδόσεις Έντυπο.

Το σπιτάκι της στους Κήπους (τ’ όμορφο αυτό προάστιο του Τζάντε, που πλέον -αλίμονο- κάθε άλλο παρά κήπους θυμίζει), εράσμιο πάντα και πολύ ευρύχωρο στη σμικρότητά του, αποπνέει ακόμη κι ακόμη άρωμα μπουγαρινιών και γαρίφαλου, ευωδία φρεσκοτυπωμένου βιβλίου και διαρκούς χαμόγελου.

Πολυγραφότατη η Μάχη Μουζάκη (περί τα εξήντα βιβλία ποίησης, πεζογραφίας, παραμυθιών κ.ά.), αποτελεί για εμάς τους νεότερους τη γλυκεία και ανατρεπτική ταυτόχρονα εκείνη ποιητική φωνή, η οποία γεφυρώνει αποτελεσματικά την προσεισμική εντόπια Παράδοση στην Τέχνη του Λόγου και του εν γένει ζακυνθινού Πολιτισμού, με τη μετασεισμική εν Ζακύνθω πραγματικότητα. Αναθρεμμένη πνευματικά σ’ εποχές στενάχωρες και στενόκαρδες εν πολλοίς, κατόρθωσε το δυσθεώρητο: Να φυτρώσει, περήφανο άνθος, μες στ’ αγκάθια και τους τριβόλους της ελλαδικής Επαρχίας των μέσων του 20ού αιώνα, βιώνοντας στο πετσί της εκρηκτικά γεγονότα, όπως Πόλεμο, Κατοχή, Μετανάστευση, Δικτατορία και όλες τις παρόμοιες ανοιχτές πληγές του έθνους μας.

Όλα τα εισέπραξε η Μάχη στο μέσα μυαλό της, μεταστοιχειώνοντάς τα -δημιουργικώ τω τρόπω- σε ποιητικό λόγο, πότε γλυκό, πότε οργισμένο, κυρίως ερωτικό, βαθιά φιλοσοφικό. Αυτήν πρωτοδιαβάσαμε οι νεότεροι. Αυτήν πρωτογνωρίσαμε ως απτή ποιητική παρουσία. Της χρωστάμε κάτι, που ανέκαθεν η ίδια διέθετε και ακόμη διαθέτει: Το ανυποχώρητο του Ποιητή έναντι παντός, την αγρύπνια «στα τείχη της επαρχίας», τη μέχρις εσχάτων αμφισβήτηση παραδεδομένων και κατεστημένων. Μη νομίσετε, ότι ετούτο είναι λίγο για εμάς!

Κλείνω τη μικρή αυτή παρουσίαση της Ποιήτριας, με την ευκαιρία του νέου της βιβλίου, αντιγράφοντας και επανυπογράφοντας κάποιες παλαιότερες σκέψεις μου για τη Μάχη, κατατεθειμένες ήδη στο δοκίμιό μου «Μυρωδιές αισθήσεων απ’ τους Κήπους (Η χυμώδης ποιητική της Μάχης Μουζάκη)» [βλ. π. Παναγιώτη Καποδίστρια, Ποιητικές Αντοχές της Ζακύνθου, εκδ. Δήμου Ζακυνθίων 2002, σ. 24]:

«Πρόκειται για μια γυναίκα, που γράφει όπως τίκτει· έτσι καρπερά και χαρμόσυνα, παρά τις πολυόδυνες ωδίνες. Δεν έχουμε να κάνουμε -προς Θεού!- με την συχνή εκείνη περίπτωση, κατά την οποίαν, ανάμεσα στις πολλές και διάφορες οικιακές ημερήσιες εργασίες (μεταξύ π.χ. ξεσκονόπανου και σιδερώματος), μπορεί να μας προκύψει και κάποιος γλυκανάλατος στίχος… Εδώ πρόκειται για μιαν αυθεντικότατη έκφανση της φύσης της. Έχουμε να κάνουμε με μια μόνιμη πια κατάσταση αναπνοής της ποιήτριας, μιαν ευτυχή μέθοδο του ζην. (…)»

Ακολουθούν δυο δείγματα γραφής από το νέο βιβλίο, τα οποία η Ποιήτρια δέχτηκε να μας τα διαβάσει στον φακό, ειδικά για τον Ίσκιο του Ήσκιου:

Η
Απεραντοσύνη

του
Όντος
Μεγαλύνει
τα
μαρτύρια
της
ύπαρξης!
Όταν
πηγάζει, η
συνομιλία·
που
δε
βεβηλώνει

Το
Λόγο!


Ο Λόγος της,

βυθίζεται
στο Γένος του…
Έχει
του ερέβους την
πνοή!...
Σαν
γίγαντας
υψώνεται!

Ή,
ως
Νάνος, Γονατίζει.

Μες

στ’ Απέραντα

μαχαίρια!
Μια
σταγόνα
της
Αλήθειας,

Ποιος
θα
βρει;

Άντρας:

Αναζητώντας
το Άστρο Σου!
Ήρθα κοντά σου,
Ευλογημένη
του
Μύθου Αναπνοή!

Μάρτυρες
τα
μαρτύρια που
σε
δίδαξαν!!

Σε Άλλη
Διάσταση…


Ευδόκησέ με!

Να
γνωρίσω
στην
πηγή
του Άστρου Σου!

Την πληγή της
δύναμης,
Όταν
ψυχορραγούν…

Οι
Στιγμές…

Γυναίκα:

Εσύ!
Ανθίζεις
Πλάσμα
Όλων των εποχών.
Έλα!
να γίνουμε
δύο
Μάτια Ζωής!
ως
αναπλάθεται…

Εντός μας
ΤΟ
ΠΑΝ!