«Το ανθισμένο δέντρο» του Θανάση Παπαθανασόπουλου

Γράφει ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Ακόμη ένας εύχυμος καρπός από την ποιητική πλημμυρίδα του παμφίλτατου εφέτη και ποιητή Θανάση Παπαθανασόπουλου. Είναι «Το ανθισμένο δέντρο», που θα κυκλοφορηθεί τον Ιανουάριο του 2012, από τις εκδόσεις Νέος Αστρολάβος / Ευθύνη, σελίδες 104.

Πέντε είναι οι ενότητες, εντός των οποίων έχουν ενταχθεί τα νέα ποιήματα τού ανά χείρας τομιδίου: α΄ Το πουλί και το φίδι (του 2009), β΄ Διάπλους Αχερουσίας (του 2010), γ΄ Φρυκτωρίες (του 2009 και 2010), δ΄ Ο δρόμος για τα Λάβρανδα (του 2011) και ε΄ Ο ισόβιος προϊστάμενος (του 2011).

Για μιαν ακόμη φορά -όπως το συνηθίζει άλλωστε ο πεπειραμένος τεχνίτης του ποιητικού λόγου- μεταποιεί τις εικόνες που εισπράττει σε λέξεις, όλες τις πεπερασμένες κι εν πολλοίς παραθεωρούμενες εικόνες που προσλαμβάνει το έσω μάτι της γόνιμης ευαισθησίας του: Από την τρίχα μέχρι το βελούδο, από τον άγιο μέχρι την ξεχασμένη μασέλα. Έτσι «Ονειρικά εξαπατά ο ποιητής / κι έπειτα με απλότητα / αποκαλύπτει».

Επιλέγουμε ορισμένα μικρά χαρακτηριστικά δείγματα – πνοές δέντρου ευσκιόφυλλου, ώστε ν’ αποκτήσουν και οι αναγνώστες μας μια πρώτη προσωπική πρόσβαση στον μετά λόγου λόγο του Παπαθανασόπουλου:

ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΠΕΝΤΑΓΙΩΤΙΣΣΑ

Ειλικρινώς ψυχούλα μου

μόλις που σε θυμάμαι.

Για σε μιλώ που κάποτε

γονάτισα για να σφαχτώ

στην κεντητή ποδιά σου.

Μαρούσι, 1-6-2010

ΕΛΛΑΔΑ 2011

Τώρα είμαι πια συνταξιούχος

κοιτάω τα φύλλα που σαλεύει ο άνεμος

και τη ζωή που πέφτει στον Καιάδα.

Κοιτάζω τις στατιστικές που δεν με αφορούν,

τον ήλιο που μπορεί ν’ αποχωρήσει

στο άλλο ημισφαίριο της ματαιότητας.

Στέκω βουβός στο αέτωμα της λύπης,

απελπισμένος βιολιστής

που όλο μετράει τ’ αστέρια δίχως λόγο.

Και λέω, χαίρε Καίσαρ λαμπερέ

Έλληνα εαυτέ μου ευκατάστατε

μες στην ωραία σου χρεοκοπία.

Μαρούσι, 3-7-2011

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ

Τον κηδέψαμε μ’ όλες τις τιμές

που επιτάσσουν του χωριού οι παραδόσεις.

Όταν γυρίσαμε στο σπίτι είδα τη μασέλα του

λησμονημένη στο περβάζι του παραθυριού

δίπλα στο κρεβάτι που ξεψύχησε

και το καδράκι με το Στάλιν που χαμογελούσε

κοντά στο λυπημένο πρόσωπο της Παναγίας.

Αίγινα, 29-8-2011