Ακόμη μια μέρα που κρύβεται πίσω από σένα

Γράφει και φωτογραφίζει ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΕΛΛΑΣ

Είχε μια κόντρα αέρα σήμερα, που, όσο κι αν έσφιγγα τα δόντια, ένιωθα ακίνητος πάνω στο ποδήλατο. Στο μυαλό μου έφταναν άσχημες βρισιές, ήθελα να ξεστομίσω ένα σωρό σκέψεις ανάκατα. Για την τύχη, την γκαντεμιά μου, την άδικη ζωή… Τότε ήταν που μια συστάδα κατακόκκινες πρόστυχες  παπαρούνες μού χαμογέλασαν. Σαν να γύρισα σελίδα ενός βιβλίου του Μαχβούζ! Άλλη μέρα, άλλος χρόνος. Δεν φύσαγε για μένα, ούτε και είχα κάποιο ρόλο στο θεατρικό παιγνίδι που το πρωί ανέβηκε, με σκηνοθέτη την άνοιξη.

Μου λες, επαναλαμβάνεις τακτικά, είμαστε έξυπνοι δεν είμαστε ξύπνιοι. Τίποτε από τα δύο… Βάζουμε αντίπαλο την καθημερινότητα, παλεύουμε να βρούμε, να συναντήσουμε τις μοιραίες σκέψεις μας, εγκαταλείποντας στην καθημερινή διαδρομή  κάθε στιγμή μας.

Μα γιατί βαρυγκωμάς και ψάχνεις την ερμηνεία του ονείρου, πώς μπορείς να ακυρώνεις, να σταματάς τις πράξεις σου; Μα είναι όλα δύσκολα, δεν με σέβονται, και πάνω από όλα η δουλειά δεν μου δίνει αυτά που πρέπει. Η δουλειά με πληρώνει για να ζώ, μα εγώ την κάνω για  να υπάρχω. Α, και τα δεδομένα τέλος, όσο υπάρχω σε αυτή τη δουλειά. Αύριο θα φύγω, το λες και με ακυρώνεις, θα κοιμάσαι στα παγκάκια, ενώ θα ψάχνεις τη χαμένη αξιοπρέπεια μακριά από εκείνους που αγαπάς.

Τέσσερις ώρες πάνω στο ποδήλατο, μάτωσα, μα και ποιός δεν ματώνει, ποιός δεν υποφέρει για όλα εκείνα που καθρεφτίζονται στο κόσμο του. Στάσου λίγο, μήπως είναι μια συνωμοσία ανωριμότητας, ένα σενάριο ανοησίας, που θα κατέβει την επόμενη σεζόν. Προσπαθώ ν’ αφουγκραστώ, να νιώσω τα λάθη μου. Δεν είναι λάθη, δεν είμαι μεγάλος ποδηλάτης, δεν ήμουν ποτέ. Όταν  μπερδεύω τα όνειρα με τη πραγματικότητα, κάνω μια κόλαση τη ζωή μου.

 Πώς το πες, είμαστε έξυπνοι, δεν είμαστε ξύπνιοι... κοινή η κατάληξη…  Αλήθεια, θέλεις να σε μάθω να κολυμπάς στη θάλασσα;