«Ξένοι; Ποιοι ξένοι;- ρώτησε.
Ξένοι σε τι; Και πού; Θα πει, λοιπόν: υπάρχει τόπος
Απ’ όπου φύγαμε για να γίνουμε ξένοι. Τόπος δικός μας,
Τόπος αλλού που περιμένει την επιστροφή μας.
Ο τόπος είναι εδώ.
Ο τόπος είναι ετούτος.
Η ξενιτιά είναι ο μόνος τόπος»
(Γιάννης Ρίτσος, «Τοιχοκολλητής»)
Ξένοι του Θεού και του ανθρώπου υπάρχουμε. Γι’ αυτό και ο Χριστός Ξένος μάς είναι. Ξένος, επειδή είναι Θεός κι εμείς δεν είμαστε θεοί. Ξένος, γιατί όταν έγινε άνθρωπος, κράτησε την θεϊκή Του φύση, κι εμείς δεν το διανοούμαστε ότι πλαστήκαμε για να ομοιωθούμε στον Θεό, μέτοχοι της θεοποιού Του ενέργειας.
Υπάρχει τόπος από όπου φύγαμε. Ο Παράδεισος της αγάπης και της καρτερίας ότι με τον Θεό θα γίνουμε ένα. Είναι δικός μας αυτός ο τόπος. Και περιμένει την επιστροφή μας. Μπορούμε να τον ζήσουμε στην Εκκλησία.
Εκεί που ο Ξένος, πάνω στον δικό μας Σταυρό δέχεται την ψευδαίσθησή μας ότι δεν υπάρχει, δεν Τον χρειαζόμαστε, δεν Τον θέλουμε. Και ζώντας του θανάτου το ξένον γι’ Αυτόν, μάς δίνει ζωή, την ξένη για μας. Αυτή που δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει. Του φωτός και της αγάπης που γίνεται αιωνιότητα. Της σχέσης που γίνεται μοίρασμα, δώρο ζωής.
Η ξενιτιά Του είναι ο μόνος τόπος. Γιατί μ’ Αυτόν αγάπη είναι η ζωή.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
18 Απριλίου 2025, Μεγάλη Παρασκευή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.