«Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...»
( Άγγελος Σικελιανός, «Γιατί βαθιά μου δόξασα»)
Πίστεψε σε μας ο Νυμφίος. Δεν βλέπει τον άνθρωπο όπως εμείς. Με λυγμό, με απόρριψη, με το «γιατί δεν τηρούμε τους νόμους;». Και δεν φεύγει από κοντά μας. Απλώνει τα χέρια σαν φτερά που μας αγκαλιάζουν για να πετάξουμε στη χαρά. Ακόμη και στο ματωμένο από το αγκάθινο στεφάνι βλέμμα, το σιωπηλό, δεν κρύβεται η εκδίκηση, αλλά το χτύπημα της θύρας της καρδιάς μας. Αυτής που ανοίγει από μέσα.
Πιστεύει σε μας ο Νυμφίος. Μας συναντά σε πρόσωπα χαρούμενα και λυπημένα, αδιάφορα και σκεπτικά, του δικού τους κόσμου, κάποτε και του δικού Του. Και περιμένει να Του ανοίξουμε. Όχι για να του σκουπίσουμε το αίμα και τον ιδρώτα, αλλά για να Τον αγαπήσουμε. Και θα περιμένει, μέχρι το ύστατο της σκέψης, του συναισθήματος, του χτύπου της καρδιάς.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
29 Απριλίου 2024
Μεγάλη Δευτέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου