Βρίσκομαι στον πέμπτο όροφο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου στο Ρίο. Σήμερα ο καύσωνας ήταν στο φουλ. Οι εικόνες απ' το παράθυρο εντυπωσιακές, αν και καυτές, ώσπου... 
... κατά το απόγευμα ξαφνικά, απέναντί μας ακριβώς, καπνοί, φλόγες επεκτεινόμενες ολοένα, πυροσβεστικές επί το έργον και οι αναμνήσεις του περυσινού Καλοκαιριού (ΚαΚοκαιριού, καλύτερα να πούμε). Η πρώτη φωτιά, λοιπόν, ενώπιόν μας... Την ίδια στιγμή καίγεται και ο Υμηττός... Το μεγάλο κακό απετράπη, ευτυχώς! Για πόσο όμως;Και για του λόγου το αληθές, τα κατέγραψα όλα και ιδού ένα μικρό βιντεάκι. Ας ελπίσουμε να ζήσουμε ήρεμο Θέρος, δίχως να μάς πάρει και να μάς θερίσει!
2 σχόλια:
Με πιάνετε ...αδιάβαστο π.κ.
Δεν είχα ιδέα!
Ευτυχώς μαθαίνω τα της πόλης μου από σας!
Το μάτι του ποιητή είναι λύχνος!
@ Παναγιώτη Ανδριόπουλε,
Αδιάβαστος εσείς, καλέ μου φίλε; Η κινητή βιβλιοθήκη; Ο πανεπιστήμων; Ο υπερBlogger;
Εάν σάς εξέφυγε μια τόση δα φωτίτσα, ημείς από της επάλξεως της Ασθενείας εμεριμνήσαμεν. Άλλωστε, τι σημασία έχει μια πρώτη πυρκαγίτσα; Αυτές που έπονται να μάς γνοιάζουν. Οι εκτός και οι εντός ημών...
Δημοσίευση σχολίου