Σταθμοί Σιδηροδρόμων [β. Μελιγαλάς]

Με τον Σταθμό του Μελιγαλά έχω προηγούμενα. Όχι, δεν θα πω ότι ο τόπος αυτός του μεσσηνιακού κάμπου υπήρξε το σύμβολο του εκατέρωθεν μίσους και του διχασμού των συνΕλλήνων μετά τον Εμφύλιο, αλλά ότι εδώ, πριν από 27 ακριβώς χρόνια, κατέβαινα (άγνωστος μεταξύ αγνώστων και σχεδόν παιδί, νομίζοντας κατά βάσιν ότι πρόκειται γι' αστείο) για να συναντήσω το έτερον ήμισυ, σ' ένα διπλανό, ταπεινό χωριουδάκι!




Κι εδώ ο Σταθμός αποπνέει έντονα συναισθήματα παρελθόντος. Εξυπηρετεί ακόμη τους ολίγους Επιμένοντες σιδηροδρομικώς, ενώ τα σφυρίγματα των τρένων που πηγαινοέρχονται νυχθημερόν μοιάζουν ολοένα με κρωγμούς του Παρελθόντος, ενόψει του άδηλου και κρύφιου Μέλλοντος ή κλάματα παιδιού χαστουκισμένου.

Δεν μπορώ να λησμονήσω, ότι από εδώ κατάγεται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς μου, της λεγόμενης "γενιάς του ιδιωτικού οράματος", ο Βαγγέλης Τασιόπουλος, με τον οποίον ήπιαμε έναν φιλικότατο καφέ στο καφενείο του Σταθμού (βλ. φωτό παραπάνω) πριν μερικά χρόνια. Ο Βαγγέλης, που ζει και δημιουργεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, έχει γράψει ένα πολύ εύγλωττο ποίημα για τη γενέτειρά του, όπου υπάρχουν κατατεθειμένες όλες οι γλυκές και πικρές Μνήμες του Χθες, υπό το βάρος και τη θλίψη μιας Ιστορίας Θολής... Το αντιγράφω, ώστε να μεταλάβετε λυγμών:

Βαγγέλης Τασιόπουλος
Μελιγαλάς

Χρόνια
περιφερόταν μ' ένα καλάθι σαρπηδόνες
καθώς κοιτούσε νωχελικά κι αδιάφορα το δρόμο
ύφαινε το μαντίλι με τις δώδεκα λεπρές
που ανηφόριζαν τα μεσημέρια το τετράζι.

κατά δω, ψιθύρισε
ο θηβαίος στρατηγός ενώ γυρνούσε το μαγκάνι
η Μαρία.
πέρασαν γύπες με το γέρο ανάμεσά τους
σαν άλλοτε που φύτευαν ελιές κι ατένιζαν
τον κάμπο.

μίκρυνε η γη κι ο κερασφόρος δεκανεύς
κρατάει ακόμη το σκοινί για τις θυσίες

- έτσι μεγάλωσες εσύ
σε αίματα και φρίκη περπατώντας διάστικτος
από άρπαγες και ευφυείς αλλοδαπούς
γονυπετείς ικέτες και τιτλούχους.

Ακόμη και τώρα
ιεροφάντες παραπέουν στα περάσματα, νυχθημερόν ασκούμενοι
για κάθε ενδεχόμενο.
υπήκοοι της μνήμης:
η απόσβεση
το κρώξιμο των πελαργών που δεν θα επιστρέψουν
τα ερείπια, μια πιθαμή απ' το θάνατο, βήχουν
την ηδυπάθεια της ιστορίας
ώσπου οι κύκλοι του νερού να εκτοπίσουν
την ορφανή μητέρα που σφαδάζει δι' ευχών
τα κόλλυβα του μίσους
και τον ιδρώτα του μακάριου.

-έτσι μεγάλωσες εσύ
σε νουνεχείς που υστέρησαν στα όπλα.
κι όπως τρυπάει η υγρασία το κορμί
αφήνει το εκχύλισμά του στη λυκία:

νύχτα ο βασιλιάς κοίτα πώς λάμπει

οι λάμιες του θολού βυθού
η ασβεστωμένη περιουσία...

λίγος ήταν ο ύπνος εκεί
σαν τη διάρκεια του χθόνιου νότου.

[ Το ποίημα προέρχεται από το βιβλίο του: Οι λάμιες του θολού βυθού, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2000, σ. 20 εξ.

Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος γεννήθηκε στον Μελιγαλά της Μεσσηνίας το 1959. Σπούδασε Παιδαγωγικά στην Αλεξανδρούπολη και Ειδική Αγωγή. Εργάζεται στην εκπαίδευση. Ζει εδώ και χρόνια στη Θεσσαλονίκη.

Έχουν κυκλοφορήσει οι ακόλουθες ποιητικές του συλλογές: Η εποχή της Άνοιξης (1983), Το νέον της οδού (1987), Το δάκρυ του Πολύφημου, (1992), Η μνήμη της σιωπής, (1995), Ποιήματα 1979-1995 (2000), Οι λάμιες του θολού βυθού (2000), Γράνα (2007).

Ασχολείται όμως και με το παιδικό βιβλίο. Έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του: Δρακοντομυστικό (έμμετρο παραμύθι, 1997), Κόσμο λένε την αυλή μας (ποίηση για παιδιά, 2000), Χίλιοι μύθοι ένα μαρούλι (ποίηση για παιδιά, 2000), Ο καλικάντζαρος που έχασε το δρόμο (παραμύθι, 2000), Μύθοι από τους μύθους του Λαφοντέν (2001), Ο Τούφας στο Μεγάλο Δάσος (παραμύθι, σε συνεργασία με τον Στάνισλαβ Μαριάνοβιτς, 2003), Η συμμορία του ΠΟΥΡ-ΠΑΣ (νουβέλα για παιδιά, 2006).

Μικρό ανθολόγημα ποιημάτων του, μπορείτε να διαβάσετε στα παραΘέματα λόγου, εδώ. ]