«Δικαιολογία δεν είναι το που όλοι θα πεθάνουμε- έλεγε-
Να ζήσουμε τουλάχιστο -έλεγε- όσο ζούμε»
(Γιάννης Ρίτσος, «Κωδωνοστάσιο»)
Η ζωή μας όλη μια προσδοκία, μία μνήμη. Ο θάνατος, η μόνη βεβαιότητα, η μόνη ισότητα, η μόνη αδιάψευστη αλήθεια. Κρυμμένοι πίσω από αυτόν, κολλάμε στον εαυτό μας, δίχως να αγαπάμε. Κι επειδή θα πεθάνουμε, ας προλάβουμε τουλάχιστον να ζήσουμε για ένα εγώ με πληρότητα.
Η πίστη όμως δεν είναι η παρηγοριά, γιατί θα πεθάνουμε. Η πίστη μας μαθαίνει γιατί έχει νόημα να ζούμε. Αν μοιραζόμαστε τα τάλαντά μας, προσθέτοντας σ’ αυτά από το «ευχαριστώ» του άλλου ένα δράμι χαράς κι αγάπης, τότε ήδη ζούμε. Κι αν δεν φοβηθούμε την κλειστή πόρτα της καρδιάς του άλλου, αλλά παλέψουμε να γίνουμε ένα μικρό φως, τότε συνεισήλθαμε στον νυμφώνα. Μας γνωρίζει ο Νυμφίος και Τον γνωρίζουμε.
Είναι καιρός.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
15 Απριλίου 2025, Μεγάλη Τρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου