«Εδώ δεν έχει αναμονή και υπομονή.
Αναβολή δεν έχει. Αργοπορία δεν έχει.
Δε γράφουν εδώ μέσα ποιήματα.
Δε διαβάζουν εδώ εφημερίδες-
Ο μόνος τόπος της θελημένης μόνωσης,
Της εκλεγμένης.
Τόπος της ησυχίας- ο μόνος τόπος
Της πρακτικής ματαιότητας
Έξω απ’ το θάνατο, έξω-
Μη χτυπάτε την πόρτα.
Αχ, έτσι, μέσα στο σκοτάδι, μόνος, με το δικό σου σώμα-
Μετά τα αναγκαία, με το δικό σου σώμα»
(Γιάννης Ρίτσος, «Το δίχτυ»)
«Σήμερον ο Άδης στένων βοά».
Η ζωή κατά βάθος μία αναμονή έχει, αναπόφευκτα πραγματοποιητέα: αυτή του θανάτου. Όταν στο νου μας έχουμε μόνο τα όσα ζούμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε, η ιδέα της απουσίας χρόνου, η ιδέα ότι κανένα από τα ταλέντα μας δεν θα μπορεί να δημιουργήσει κάτι νέο ή και να καταστρέψει ακόμα, η ιδέα ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς εμάς και δεν θα μαθαίνουμε τίποτα γι’ αυτόν, ένα σκοτάδι στο οποίο θα υπάρχει μόνο η ψυχή και το σώμα μας θα είναι στον τάφο, είναι ένας εφιάλτης.
«Σήμερον ο Άδης στένων βοά».
Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Η παρουσία Του. Η ζωή που ο Ίδιος φέρνει στους απ’ αιώνος θανέντας, αλλά και σε όλους τους μελλοθάνατους της ιστορίας, δηλαδή και σε μας. Ότι η ψυχή θα ζει την αγάπη και θα υπάρχει ως αγάπη. Ότι η καρδιά θα νιώθει το φως της παρουσίας Του και όλα θα γίνονται ένα. Ότι το σώμα δεν θα μείνει νεκρό. Ότι όλος ο κόσμος θα είναι μία ατέρμονη συνάντηση, παρέα, κοινότητα, κοινωνία, με τροφή του Σώμα και το Αίμα στο παρόν, το Θεανδρικό του Πρόσωπο σε μία ζωή δίχως τέρμα.
«Σήμερον ο Άδης στένων βοά».
Όλα ένα μυστήριο, αγάπης, ελευθερίας, ζωής. Προσδοκίας αλλιώτικης πάνω απ’ όλα. Όπως αυτή που είχαν Μέγα Σάββατο οι νεκροί του κόσμου, νιώθοντάς Τον ένα μ’ αυτούς, σαββατίζοντα τη σαρκί και έτοιμο να τους βγάλει στο φως. Κι εμείς μαζί τους και μαζί Του.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
19 Απριλίου 2025
Μέγα Σάββατο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου