Με τον Καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου (Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας) Γιώργο Κεντρωτή έχουμε γνωρισθεί από το 1997 κι έκτοτε ανταλλάσσουμε τους πνευματικούς μας μόχθους δια των εκδόσεών μας, "αλληλοπαρακολουθούμαστε" μάλιστα μέσω των διαδικτυακών μας ιστοτόπων. Παθιασμένος Ολυμπιακός, μυθιστοριογράφος, ποιητής και μάλιστα δεινός μεταφραστής ο Κεντρωτής!!! Είναι από τις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις, που υποκλίνομαι (μια και καθώς γερνώ, παραξενεύω ως προς τις αναγνωστικές προτιμήσεις μου) στην εξαιρετική δυνατότητα που έχει στο να μεταχειρίζεται με τόση μαεστρία τις λέξεις του, χτίζοντας μάλιστα αξιοθαύμαστα λεκτικά και νοηματικά συνθέματα από γλώσσα σε γλώσσα!!!
Εσχάτως στο ιντερνετικό του «Αλωνάκι της Ποίησης» παρουσίασε μεταφρασμένα στα ελληνικά τρία ιταλικά ποιήματα, τα οποία τού απέστειλε -όπως σημειώνει- ο κοινός μας φίλος, Ζακύνθιος συγγραφέας και ερευνητής, Διονύσης Μουσμούτης. Ο Κεντρωτής άλλο που δεν ήθελε!!! Τους έδωσε και «κατάλαβαν», ώστε να τα προσλάβουμε κατ’ αυτάς κι εμείς!
Τα ποιήματα αφορούν στο φτωχικό σπιτάκι του Ζακυνθινοϊταλού ποιητή Ούγου Φώσκολου, στο κέντρο της πόλεως Ζακύνθου, το οποίο αφανίστηκε από προσώπου γης κατά τη Σεισμοπυρκαγιά του 1953. Τώρα τελευταία μια ομάδα νεοΖακυνθίων έχουμε συστήσει Σύλλογο για την οικοδόμηση εκ βάθρων ενός νεότερου σπιτιού Φώσκολου στον ελαχιστότατο χώρο που έχει στις μέρες μας απομείνει απέναντι από την εκκλησούλα της Οδηγήτριας, εκεί στην παλιά γειτονιά του Μεγάλου Ποιητή. Δείτε σχετική παλαιότερη αναφορά του πολυπεριοδικού μας – άρθρο του Διονύση Σέρρα, εδώ.
Αντιγράφουμε τα τρία ποιήματα, στο ιταλικό πρωτότυπο και συνάμα στη μετάφραση Κεντρωτή, τον οποίον ευχαριστούμε de profundis για όλα.
Εσχάτως στο ιντερνετικό του «Αλωνάκι της Ποίησης» παρουσίασε μεταφρασμένα στα ελληνικά τρία ιταλικά ποιήματα, τα οποία τού απέστειλε -όπως σημειώνει- ο κοινός μας φίλος, Ζακύνθιος συγγραφέας και ερευνητής, Διονύσης Μουσμούτης. Ο Κεντρωτής άλλο που δεν ήθελε!!! Τους έδωσε και «κατάλαβαν», ώστε να τα προσλάβουμε κατ’ αυτάς κι εμείς!
Τα ποιήματα αφορούν στο φτωχικό σπιτάκι του Ζακυνθινοϊταλού ποιητή Ούγου Φώσκολου, στο κέντρο της πόλεως Ζακύνθου, το οποίο αφανίστηκε από προσώπου γης κατά τη Σεισμοπυρκαγιά του 1953. Τώρα τελευταία μια ομάδα νεοΖακυνθίων έχουμε συστήσει Σύλλογο για την οικοδόμηση εκ βάθρων ενός νεότερου σπιτιού Φώσκολου στον ελαχιστότατο χώρο που έχει στις μέρες μας απομείνει απέναντι από την εκκλησούλα της Οδηγήτριας, εκεί στην παλιά γειτονιά του Μεγάλου Ποιητή. Δείτε σχετική παλαιότερη αναφορά του πολυπεριοδικού μας – άρθρο του Διονύση Σέρρα, εδώ.
Αντιγράφουμε τα τρία ποιήματα, στο ιταλικό πρωτότυπο και συνάμα στη μετάφραση Κεντρωτή, τον οποίον ευχαριστούμε de profundis για όλα.
π. Π.Κ.
MICHELE MONTARDO
SULLA CASA OVE NACQUE UGO FOSCOLO
Inonorata crollerà in brev’ora
Questa pur sacra e povera casetta,
Che per codarda incuria oggi negletta,
D’ ignobile una gente è la dimora.
Dove la feccia irriverente ognora
A cioncar vi frequenta e l’aer infetta.
Cosi Zacinto ad estimarla inetta
Sente l’orgoglio sol per cui s’onora.
Contro all’Italia i suoi diritti vanta
E ’l sacro cener vede con livore
Che venerato in Santa Croce or posa.
Oh, almen l’atterri! D’ignominia tanta
Fora men l’onta a Lei, maggior l’onore
A! Grande che la fea tanto famosa.
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
Αδόξως όπου νά ’ν’ γκρεμίσματα θα γίνει
ετούτο το φτωχότατο, μα και ιερό σπιτάκι
που τό ’χει κάνει η πλέμπα η ποταπή κονάκι,
κι η παραμέληση τα χάλια του επιτείνει.
Σαβούρα σιχαμάτων χρόνια το μολύνει
και μπόχες μεθυσιών μπουκώνουν το αεράκι·
το Τζάντε, ανίκανο περιμαζεύει ράκη
απ’ την τιμή κι από τη δόξα που του δίνει.
Από τους Ιταλούς ζητά να πάρει με άψη
το λείψανο που κείτεται στα χώματά τους,
στη Santa Croce, και σαν άγιος προσκυνάται.
Να εμπόρειγε τουλάχιστον να τόνε θάψει!
Δεν πρέπει τ’ όνειδος π ο τ έ στους αθανάτους.
Της Ζάκυθος το μέγα τέκνο δ ε ν τιμάται.
***************
FRANCESCO DI MENTO
[O AVVENTURATO OSTELLO, CHE ACCOGLIESTI]
O avventurato ostello, che accogliesti
I primi palpiti del gran Cantore
Che su Zacinto tramandò fulgore,
Di santo sdegno questo core investi!
Carro alle Grazie, d’armonie celesti
I suoi Carmi suonaro, e alle dimore
Ove regna il silenzio e lo squallore
I pensieri elevò ritrosi e mesti.
Benchè ramingo ognor nel bel paese
Ove sorride il cielo e a gioia invita,
Di Zacinto l’ amor quell’alma accese.
Delle sue Sacre Sponde ebbe scolpita
Nella mente l’imago, e te non rese
Pietosa man al triste oblio schermita.
[ΕΣΥ ’ΧΕΣ ΤΥΧΗ ΝΑ ΚΑΛΟΔΕΧΤΕΙΣ, Ω ΧΑΝΙ]
Εσύ ’χες τύχη να καλοδεχτείς, ω χάνι,
του Ψάλτη του μεγάλου τ’ άσματα τα πρώτα,
κι ολάκερο το Τζάντε τον εχειροκρότα!
Μα μι’ άγια λύπη την καρδιά σου θα ξεκάνει.
Σαν άρμα των Χαρίτων η φωνή ανεφάνη
που ουράνιες μελωδίες στων ωδών τη ρότα
υπέδειξε. Της αθλιότητας τα φώτα
ανάβουν τώρα σκέψεις που ’χουνε πεθάνει.
Στην Ιταλία κι αν πλανιόταν, όπου τ’ όντις
μειδιούν οι θόλοι με χαρά, δεν εδυνήθη
της Ζάκυθος να σβήσει ο έρως… των νερών της.
Στον νου του εντός κουβάλαγε ό,τι ομιλήθη
στη νήσο αυτή, στο μάκρος των ιερών ακτών της,
που χέρι σπλαχνικό το φύλαξε απ’ τη λήθη.
***************
GIOVANNI ZACCASSIANO
(Γιάννης Τσακασιάνος 1853-1908)
ALLA CASA DEL FOSCOLO
A che ti giova l’immortal ricchezza
Se pasce il sudiciume e la bruttezza?
Mentre la bella Italia un altro aderge
Al vate monumento, te cosperge
D’onta, che avesti la sorte di udire
Il primo ed innocente suo vagire.
A cui il divino eloquio risonava
Quando alla terra il suo Dio lo inviana.
E la casa allor soggiunse:
«Mentre crollanti piego a voi dinanzi
Di secchio vi saran luridi avanzi».
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΟΥΓΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
Σε τί τ’ αθάνατα φελάν, στ’ αλήθεια, πλούτη,
αν τρέφουνε τη βρώμα ή την ασκήμια ετούτη;
Στην Ιταλία αγάλματα λαμπρά τού στήνουν·
σ’ εσένα εδώ ατίμωση μονάχα δίνουν –
σ’ εσένα, ω σπίτι, οπου ’χες την ωραία τύχη,
το πρώτο κλάμα του ν’ ακούσεις πώς αντήχει.
’Δώ μέσα τού Θεού ο λόγος αντιλάλα,
σαν πέμπονταν στη γη μηνύματα μεγάλα.
Το σπίτι τότε πρόσθεσε τα λόγια ετούτα:
«Μπροστά σου γέρνω και θα γκρεμιστώ όλο ανάρια·
μαγαρισμένα θά ’χω γίνει απομεινάρια...»
SULLA CASA OVE NACQUE UGO FOSCOLO
Inonorata crollerà in brev’ora
Questa pur sacra e povera casetta,
Che per codarda incuria oggi negletta,
D’ ignobile una gente è la dimora.
Dove la feccia irriverente ognora
A cioncar vi frequenta e l’aer infetta.
Cosi Zacinto ad estimarla inetta
Sente l’orgoglio sol per cui s’onora.
Contro all’Italia i suoi diritti vanta
E ’l sacro cener vede con livore
Che venerato in Santa Croce or posa.
Oh, almen l’atterri! D’ignominia tanta
Fora men l’onta a Lei, maggior l’onore
A! Grande che la fea tanto famosa.
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΟΥΓΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
Αδόξως όπου νά ’ν’ γκρεμίσματα θα γίνει
ετούτο το φτωχότατο, μα και ιερό σπιτάκι
που τό ’χει κάνει η πλέμπα η ποταπή κονάκι,
κι η παραμέληση τα χάλια του επιτείνει.
Σαβούρα σιχαμάτων χρόνια το μολύνει
και μπόχες μεθυσιών μπουκώνουν το αεράκι·
το Τζάντε, ανίκανο περιμαζεύει ράκη
απ’ την τιμή κι από τη δόξα που του δίνει.
Από τους Ιταλούς ζητά να πάρει με άψη
το λείψανο που κείτεται στα χώματά τους,
στη Santa Croce, και σαν άγιος προσκυνάται.
Να εμπόρειγε τουλάχιστον να τόνε θάψει!
Δεν πρέπει τ’ όνειδος π ο τ έ στους αθανάτους.
Της Ζάκυθος το μέγα τέκνο δ ε ν τιμάται.
***************
FRANCESCO DI MENTO
[O AVVENTURATO OSTELLO, CHE ACCOGLIESTI]
O avventurato ostello, che accogliesti
I primi palpiti del gran Cantore
Che su Zacinto tramandò fulgore,
Di santo sdegno questo core investi!
Carro alle Grazie, d’armonie celesti
I suoi Carmi suonaro, e alle dimore
Ove regna il silenzio e lo squallore
I pensieri elevò ritrosi e mesti.
Benchè ramingo ognor nel bel paese
Ove sorride il cielo e a gioia invita,
Di Zacinto l’ amor quell’alma accese.
Delle sue Sacre Sponde ebbe scolpita
Nella mente l’imago, e te non rese
Pietosa man al triste oblio schermita.
[ΕΣΥ ’ΧΕΣ ΤΥΧΗ ΝΑ ΚΑΛΟΔΕΧΤΕΙΣ, Ω ΧΑΝΙ]
Εσύ ’χες τύχη να καλοδεχτείς, ω χάνι,
του Ψάλτη του μεγάλου τ’ άσματα τα πρώτα,
κι ολάκερο το Τζάντε τον εχειροκρότα!
Μα μι’ άγια λύπη την καρδιά σου θα ξεκάνει.
Σαν άρμα των Χαρίτων η φωνή ανεφάνη
που ουράνιες μελωδίες στων ωδών τη ρότα
υπέδειξε. Της αθλιότητας τα φώτα
ανάβουν τώρα σκέψεις που ’χουνε πεθάνει.
Στην Ιταλία κι αν πλανιόταν, όπου τ’ όντις
μειδιούν οι θόλοι με χαρά, δεν εδυνήθη
της Ζάκυθος να σβήσει ο έρως… των νερών της.
Στον νου του εντός κουβάλαγε ό,τι ομιλήθη
στη νήσο αυτή, στο μάκρος των ιερών ακτών της,
που χέρι σπλαχνικό το φύλαξε απ’ τη λήθη.
***************
GIOVANNI ZACCASSIANO
(Γιάννης Τσακασιάνος 1853-1908)
ALLA CASA DEL FOSCOLO
A che ti giova l’immortal ricchezza
Se pasce il sudiciume e la bruttezza?
Mentre la bella Italia un altro aderge
Al vate monumento, te cosperge
D’onta, che avesti la sorte di udire
Il primo ed innocente suo vagire.
A cui il divino eloquio risonava
Quando alla terra il suo Dio lo inviana.
E la casa allor soggiunse:
«Mentre crollanti piego a voi dinanzi
Di secchio vi saran luridi avanzi».
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΟΥΓΟΥ ΦΩΣΚΟΛΟΥ
Σε τί τ’ αθάνατα φελάν, στ’ αλήθεια, πλούτη,
αν τρέφουνε τη βρώμα ή την ασκήμια ετούτη;
Στην Ιταλία αγάλματα λαμπρά τού στήνουν·
σ’ εσένα εδώ ατίμωση μονάχα δίνουν –
σ’ εσένα, ω σπίτι, οπου ’χες την ωραία τύχη,
το πρώτο κλάμα του ν’ ακούσεις πώς αντήχει.
’Δώ μέσα τού Θεού ο λόγος αντιλάλα,
σαν πέμπονταν στη γη μηνύματα μεγάλα.
Το σπίτι τότε πρόσθεσε τα λόγια ετούτα:
«Μπροστά σου γέρνω και θα γκρεμιστώ όλο ανάρια·
μαγαρισμένα θά ’χω γίνει απομεινάρια...»
6 σχόλια:
"..Της Ζάκυθος το μέγα τέκνο δ ε ν τιμάται."
!!!!!!!!!!
Οπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.....
Η Ζάκυνθος με πληγώνει...
κάτι πρέπει να γίνει...
Σ' ευχαριστώ πολύ, καλέ μου φίλε. Νά 'σαι καλά. Σε ασπάζομαι από τους Κορφούς.
@ Ρεγγίνα,
Ναι, δεν τιμάται... Ουδείς προφήτης εν τη ιδία αυτού πατρίδι...
Μην κοιτάς εσύ που είσαι Regina!!!
@ Μαρία Σ.,
Παραπληγωθήκαμε πια... Μάλλον αναπόδραστα...
Όσο μπορείς, χαμογέλα!
@ Φίλε Γιώργο Κεντρωτή,
Η ευχαρίστηση είναι ολάκερη δική μου!
Δημοσίευση σχολίου