Η Κατερίνα Βασιλάκου το 1997 στις πρόβες της «Μήδειας» του Ζαν Ανούιγ
Κείμενο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ, με φωτογραφίες από το αρχείο του
Πέρασαν είκοσι χρόνια (!!!) από τον θάνατο της πρωταγωνίστριας του
θεάτρου Κατερίνας Βασιλάκου. Ήταν 4
Ιουλίου του 2001 όταν ξαφνικά στα εξήντα της χρόνια η Κατερίνα «έφυγε»… Ένα
χρόνο πριν είχε καταφέρει, μετά από πολλούς κόπους και θυσίες να εγκαινιάσει το
καινούργιο θέατρο της στον Κεραμεικό. Το
θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Ήμουν
μαζί της, σαν Διευθυντής του θιάσου της και παραγωγός τα τελευταία οκτώ χρόνια
της… Μαζί παλέψαμε να γίνει αυτός ο χώρος, ανεβάζοντας παραστάσεις χειμώνα
–καλοκαίρι ώστε να συγκεντρώσουμε χρήματα και να γίνει το όνειρο της
πραγματικότητα. Μια μόνιμη θεατρική στέγη.. Πέντε χρόνια «παίζαμε» από την μια
άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.. Από τα χωριά την Φλώρινας στην Κάλυμνο και
την Τήλο, από την Αλεξανδρούπολη, την Δράμα, την Ξάνθη και την Σαμοθράκη στην
Κρήτη και την Ζάκυνθο, από τα Γιάννενα ως την Χίο και την Σάμο, από την Λήμνο
και την Μυτιλήνη στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας, από την Κύπρο ως της Βρυξέλλες…
Ήταν η μοναδική ηθοποιός που ενώ εκείνα τα πέντε χρόνια δεν είχε δική της
θεατρική στέγη έκανε συνέχεια παραγωγές! Ανεβάσαμε Λόρκα, Λους, Ανούϊγ,
Ξενόπουλο, Ουίλλιαμς, Τσέχωφ, Κοκτώ και «παίζαμε» χειμώνα καλοκαίρι από το
«Ηρώδειο» και το «Λυκαβηττό», σε όλα τα ανοιχτά θέατρα σε όλη την Ελλάδα μέχρι
σε χώρους που δεν ήταν θέατρα, σε αίθουσες σχολείων, σε αμφιθέατρα
Πανεπιστημίων, σε στρατόπεδα, σε πλατείες, σε γήπεδα.. [θυμάμαι, σ' ένα χωριό της
Φλώρινας, παίξαμε σε αίθουσα δίπλα από την εκκλησία, όπου πρόσφεραν καφέ μετά
τα... μνημόσυνα!!] Και πάντα με ίδιο στόχο, την απόκτηση στέγης… Και αυτό το
καταφέραμε το 1999. Μια παλιά ξυλαποθήκη στα τότε εγκαταλελειμμένα στενάκια του
Κεραμεικού με τους «πολύχρωμους» μετανάστες, έγινε το Θέατρο «Κατερίνα
Βασιλάκου». Δεν ήθελε να του δώσει το
όνομα της, εγώ επέμενα λες και κάτι ήξερα…